سینماژورنال/ورتا چمانی: “خداحافظی طولانی” فیلم بدی نیست اما فیلم خوبی هم نیست. اگر بخواهیم براساس کارنامه فیلمسازی فرزاد موتمن آن را بسنجیم باید آن را در شمار آثار متوسط به بالایی قرار دهیم که شاید بتواند با تدوین دوباره اوضاع بهتری هم پیدا کند.
با این حال “خداحافظی طولانی” نه جزو فیلمهای شاخص جشنواره امسال که حتی جزو فیلمهای شاخص موتمن هم نیست. البته که کیفیت کار به مراتب بالاتر از آثاری چون “جعبه موسیقی” و “بیداری” است اما به مراتب ضعیف تر از آثاری مانند “صداها” است. “شبهای روشن” هم که جای خود دارد.
همین است که کاندیدا شدن این فیلم در هفت رشته مختلف تعجب برانگیز میشود و البته سوال برانگیز. یادمان می آید سال قبل نوآر “سایه روشن” از همین کارگردان که اتفاقا سروشکل بهتری داشت و تجربه ای جدید در سینمای ژانر محسوب می شد حتی واجد شرایط شرکت در بخش مسابقه تشخیص داده نشد و حالا…
این کاندیداتوری ها سوال برانگیز است
بله، حالا فیلمی که در نیمه ابتدایی به شدت کند و رخوت آور است در ۷ رشته مختلف از بهترین فیلم و کارگردانی گرفته تا بهترین فیلمنامه و بهترین بازیگر زن و مرد و بهترین تدوین کاندیدای دریافت سیمرغ می شود. در بازی خوب سعید آقاخانی که کاراکتر کارگری به انتها رسیده و در جستجوی عشقی تازه را به بهترین شکل بازی کرده شکی نداریم اما بازی میترا حجار در این فیلم چه ویژگی برجسته ای داشت که کاندیدای دریافت سیمرغ است. یا اگر تدوین فیلم درست صورت می گرفت این همه نمای اضافی در یک ساعت ابتدایی فیلم وجود داشت؟
فیلمنامه ای که گره دراماتیکش تازه بعد از یک ساعت است که فاش میشود چطور میتواند نامزد دریافت سیمرغ شود و حتی کارگردانی که نمی تواند ضرباهنگی کافی برای نیمه ابتدایی ایجاد کند چطور میتواند جزو بهترین های کارگردانی باشد.
آیا اینها نوشابه هایی است که برای پدر باز شده؟
شنیده هایی مطرح شده است مبنی بر آن که سرمایه گذاری علی حضرتی فرزند الیاس حضرتی در “خداحافظی طولانی” دلیل اصلی روی خوش نشان دادن جشنواره به فیلم بوده است. همان الیاسی که روزنامه “اعتماد”ش سالهاست به یک برند رسانه ای معتبر برای مخاطبان بدل شده. روزنامه ای که همواره سرویس فرهنگی پویایی داشته است و به نوبه خود کوشیده استانداردهای روزنامه نگاری را ارتقا دهد.
آیا شخصیتی مانند الیاس حضرتی از شنیده هایی که پیرامون فیلم فرزندش وجود دارد خبر دارد؟ آیا ایشان می داند که چنین شائبه هایی کل سابقه رسانه ای شان به عنوان صاحب امتیاز و مدیرمسئول “اعتماد” را زیر سوال می برد؟
آقای الیاس حضرتی! روزنامه تان برای بسیاری از مردمان ایران زمین رسانه ای است که بواسطه آن بناست معضلات مختلف این مملکت و البته معضلات فرهنگی-هنری اش به گوش مسئولان برسد. پس خوب نیست اعتبار رسانه ای تان بازیچه شک و شبهه هایی شود که درباره “خداحافظی طولانی” وجود دارد.
آقای حضرتی! حتی اگر دست اندرکاران جشنواره نادانسته و صرفا برای توجه به آدمی از طیف سیاسی نزدیک به دولت فعلی خواستار نوشابه باز کردن برای “خداحافظی طولانی” هستند شما می توانید با نگارش یک یادداشت جلوی این اتفاق را بگیرید.
به عنوان یک سرمایه گذار کار اولی کارتان قابل احترام است اما…
“خداحافظی طولانی” به عنوان اولین محصول سرمایه گذاری به نام علی حضرتی که احتمالا در سالهای بعد بیشتر از او خواهیم شنید محصول بدی نیست اما بی تعارف می گوییم لیاقت این فیلم ۷ کاندیداتوری در جشنواره ای نیست که یکی از بهترین درامهای اجتماعی اش با نام “خانه دختر” حتی در یک رشته هم کاندیدا نمی شود و تنها کمدی آن یعنی “ایران برگر” که اتفاقا اثری به شدت منسجم هم هست در کاندیداتوری بخشهای اصلی با بی توجهی روبرو می شود.
اینکه “خداحافظی طولانی” کاندیدای هفت سیمرغ شده بدجوری شبهه برانگیز است. آقای الیاس حضرتی! نگذارید اعتبار رسانه ای تان خدشه دار این شک و شبهه ها شود.
