سینماروزان/حامد مظفری: از همان ارسال اولین پیامک مربوط به “فرود سخت” سیدابراهیم رئیسی و همراهان در آذربایجان می‌شد گمانه زد آنچه را در پیش است و مرور کرد بر احوال مردی که میخواست مردمی باشد.
چه بگوییم از تلویزیونی که به جای ارسال گزارش های زنده متعدد از پیگیری وضعیت این فرود، بسنده کرد به تصاویری اندک و اغلب هم از دوربین های ثابت یا موبایلی و در عوض انبوه حرفهای شفاهی و گفتگوهایی که جای شان رادیو بود و نه تلویزیون.
تلویزیون حداقلِ تصاویر را از پیگیری فرود سخت نشان داد و به جایش چندین و چند کارشناس رسانه(!!) را به استودیوها آورد تا در باب اهمیت انتشار اخبار درست به جای اخبار نادرست در چنین زمانی سخن گویند یا از حجم بالای بازتاب خبری این حادثه در رسانه های خارجی بگویند؛ انگاری که موفق به چه کشفی شده اند! معلوم است که خبر فقدان هلیکوپتر یک رئیس جمهور در هر جای دنیا یک تریلر عمیق است و مستعدّ انبوه بازتاب چه برسد به ایران با انواع و اقسام پیشامد و پسامد تاریخی مختلف.
یادمان نرفته که این تلویزیون همواره و در سالگرد شهادت سیدمرتضی آوینی از تلاشهای او و گروهش برای ثبت تصاویر در خط مقدم نبرد با دشمن و ارائه در “روایت فتح” می‌گفت! حالا هم انتظار این بود که لااقل گروهی پیدا شود و در یک سانحه مهم راه آوینی را ادامه داده، به دل خطر زده و گزارش زنده و لحظه به لحظه از تلاش ها برای کاوش هلیکوپتر را نشان مان دهد ولی…
در رثای تلویزیون گفتیم و یاد مردی را کنیم که سید بود و رئیس جمهور شد ولی متکبر نبود. اینکه چقدر توانست در پیاده کردن وعده هایش، موفق باشد، بماند، آنچه از او در یاد دارم فقدان تکبر و تفرعن بود و نه حالا بلکه زمانی که در قوه بود و اتفاقی برخوردهایی صورت گرفت، هرچه بود سادگی در پاسخگویی و صداقت در پرهیز از ریا بود. اینکه چند کلاس سواد داشت، بماند برای اهلش که معتقدند سواد آکادمیک از نوع دکتری در رشته‌های من‌در‌آوردی تکبرزا، به درد هر چه بخورد به درد سیاستمدار دردمند نمی‌خورد.
پدربزرگ سخی من اصلا سواد نداشت ولی به شدت صادق و یکرنگ بود و دستگیر همنوع. این سید مرحوم نیز تکبر نداشت و روزی روزگاری اگر یکی پیدا شود و بخواهد تراژدی این فرود سخت را سینمایی کند، چه پایانی خوشتر از سیمای صمیمی این سید با لبخندی بی‌ریا.
