تلویزیون، شکست خورده/نه از رقیب که از فریب…؟!

سینماروزان/جعفر گودرزی(رییس انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران): صدا و‌سیما به تازگی اعلام‌کرده مخاطبانش سیر صعودی داشته است. وقتی ارتباط با واقعیت گسسته شود نه فقط آدم ها که آمارها هم خیالی می شوند. تلویزیون رسانه ای که ما نه یک رسانا است، نه یک منبع سرگرمی؛ بلکه بیشتر شبیه یک سوءتفاهم تاریخی است که به اشتباه در خانه‌های مردم جا خوش کرده است. قرار بوده روزی وسیله‌ای برای اطلاع‌رسانی و فرهنگ‌سازی باشد، اما مسیرش را گم کرده و به جایی رسیده که مردم به جای استفاده، آن را تحمل می‌کنند حتی می توان گفت نه تحمل که با خود از این خانه به ان خانه حمل می کنند.برنامه‌های تلویزیون شبیه دعوت‌نامه‌ای است که هیچ‌کس نمی‌خواهد آن را قبول کند، اما به اصرار فرستاده می‌شود.

آیا منظور رشد مخاطبی که مسوولان تلویزیون می گویند همان افرادی است که هنگام تغییر کانال‌های ماهواره‌ای برای چند ثانیه اشتباهی روی شبکه‌های داخلی مکث کرده‌اند؟

واقعیت این است که تلویزیون به رسانه‌ای تبدیل شده که به جای آگاهی فقط آگهی و سردرگمی و فریب تقدیم می‌کند.تلویزیون ما، این روزها بیشتر شبیه خمیازه های بلند و خسته‌کننده است.از سوی دیگر، سانسور و خودسانسوری چنان محتوای تلویزیون را محدود کرده که چیزی جز کلمات خنثی و بی‌جان باقی نمی‌ماند. این خفگی محتوایی، همراه با جانبداری و تک‌صدایی، باعث شده که تلویزیون دیگر صدای هیچ‌کس نباشد جز خودش.تلویزیون ما شبیه کویری بی‌انتهاست؛ خشک، بی‌آب‌وعلف، و خالی از زندگی.

این کویر رسانه‌ای، جایگاهی است که در آن محتواهای جان‌دار و معنادار جایی ندارند.می دانم که می دانید مدیران تلویزیون به چه اصرار دارند؛به ساختن دنیای تکراری در دل دنیای در حال تغییر! به زندانی کردن خلاقیت در قفس بی برنامگی، به ذبح خلاقیت و به مسلخ بردن اندیشه، به قربانی کردن نوآوری و به مسلخ بردن تفکر آزاد، به قتل خلاقیت و به خاکسپاری اندیشه های نو، به کشتن ایده ها، به حذف تنوع، به تهی کردن ذهن ها و بی روح کردن برنامه ها

تلویزیون ما فقط یک ویژگی دارد و آن هم بی‌تدبیری است؛ بی‌تدبیری در انتخاب محتوا، در تحلیل مسائل، و در ارتباط با مخاطب. در مقابل رسانه‌های دیگر، که با خلاقیت، جسارت، و درک درست از زمانه به میدان می‌آیند، تلویزیون ما همچنان با دست‌های خالی و بدون برنامه در برابر چالش‌ها ایستاده است. در این رقابت، آنچه که تلویزیون ما را از پا می‌اندازد، نه کمبود منابع، بلکه فقدان ابتکار و نگاه به واقعیت است. تلویزیون ما شکست خورده، نه از رقیب که از فریب!