سینماژورنال: حسین فرحبخش تهیه کننده ای که در ۵ سال اخیر کارگردانی را هم جدی تر از قبل ادامه داده و این روزها نیز “آب نبات چوبی” را روی پرده دارد در حالی تازه ترین فیلمش با نام “سازش” را کلید زده که در گفتگویی با “نسیم” از این گفته که شاید بتوان اتفاقات مدیریتی سینما در دهه ۶۰ را در قالب یک فیلم طنز درآورد.
به گزارش سینماژورنال این کارگردان با اشاره به تجربیات تهیه کنندگی اش گفت: من فیلمهای زیادی را تهیه کرده ام و با کارگردانان مختلفی کار کرده ام اما به جرأت می گویم از نظر کارگردانی «آب نبات…» یکی از سختترین کارگردانیها را داشت. اجرای فیلمنامه این کار خیلی برایم سخت بود و خوشبختانه توانستم نتیجه مناسب را بگیرم.
وی با اشاره به فیلم پرحاشیه «زندگی خصوصی» اظهار داشت: هنوز هم کم نیستند مخاطبانی که می گویند فیلمی مانند آن بساز اما هیچ فیلمی «زندگی خصوصی» نمی شود و آن فیلم وصیت نامه من در سینماست اما کارگردانی «آب نبات…» به مراتب سختتر از «زندگی خصوصی» و فیلمهای دیگرم «عطش» و «مستانه» بوده است.
شاید بتوان از دل اتفاقات سینمایی دهه ۶۰ یک طنز درآورد اما…
حسین فرحبخش از جمله سینماگرانی است که همواره درباره اتفاقات غریب مدیریت سینمایی در دهه شصت افشاگری کرده است. وقتی از فرحبخش پرسیدیم چرا این اتفاقات را زمینه تولید یک درام سینمایی نمی کند اظهار داشت: راستش را بخواهید در بخشی از «زندگی خصوصی» این کار را کردم اما فکر می‌کنم دراماتیک کردن آن اتفاقات به طور مجزا شدنی نیست. البته شاید بتوان یک طنز خوب از دل آن درآورد اما چون مباحث مربوط به اهالی سینماست ممکن است نتوان بر روی جلب مخاطب حساب باز کرد.
وی ادامه داد: در این زمینه می توان مستندهای خوبی ساخت که مخاطب خاص سینما هم آنها را بپسندد اما سینمایی نمی شود ساخت چون مخاطب عام علاقه ای به این مباحث درون صنفی ندارد.
اتفاقات دهه ۶۰ هم مانند ماجرای سقیفه است
فرحبخش درباره اینکه چرا مدام سعی می کند درباره آن اتفاقات افشاگری کند بیان داشت: در مثل مناقشه نیست. همان طور که علمای شیعه ماجرای سقیفه و اتفاقات بعد از رحلت پیامبر(ص) را بازگو می کنند تا جلوی تحریف تاریخ گرفته شود من و امثال من که کارنامه عجیب مدیران سینمایی دهه ۶۰ را از نزدیک دیدیم باید درباره آن حرف بزنیم تا آیندگان بدانند چه کسانی بودند که مسیر سینما را عوض کردند و آن را از سرگرمی درآوردند و سینماها را خالی کردند. به خیالشان سینما را به سمت تفکر بردند اما سینمایی که مخاطب ندارد حتی تفکری را هم نمی تواند بسط دهد.
