حضور خسرو خسروشاهی-دوبلور آلن دلون و آل پاچینو- در جشنواره فجر۴۲ با “دروغهای زیبا”
سینماروزان: #خسرو_خسروشاهی دوبلور باسابقه ایرانی که بارها به جای مثل آلن دلون، آل پاچینو، آمیتاب باچان و… حرف زده مدیریت دوبلاژ فیلم #دروغهای_زیبا را برعهده داشته که در بخش سودای سیمرغ جشنواره فجر۴۲ حضور دارد.
یادداشت خسروشاهی درباره حضور در این فیلم را بخوانید:
مدتی قبل مرتضی آتش‌زمزم، رفیق قدیمی من که جای پسرم است، پیشنهاد دوبله فیلم جدیدش «دروغهای زیبا» را به من داد. او سال‌ها پیش هم در اولین فیلمی که در لبنان ساخت، با شرم و حیایی که همیشه در او هست، به من پیام داد: «این فیلم را دوبله می‌کنید؟» که گفتم: «بله، چراکه نه».
من با جوان‌ها میانه خیلی خوبی دارم. دروغهای زیبا یک فیلم جمع و جور و بسیار خوش‌ساخت با عوامل ایرانی و بازیگران بنگلادشی است و از شرف و انسانیت طبقه کارگر می‌گوید. از کارگرانی که بیهوده عرق هدر نمی‌ریزند و به درجات عالی انسانی می‌رسند. در این فیلم زندگی یک ریکشاران را می‌بینیم که در کشورهایی مثل هند، پاکستان و بنگلادش جزو زحمتکش‌ترین طبقات جامعه هستند.
طی یک‌سالی که درآمریکا بودم، مصاحبه باربارا والترز با راج کاپور را از تلویزیون دیدم. کاپور که برای درمان بیماری قلب در بیمارستانی در هیوستون بستری شده بود، در این مصاحبه گفته ما رویافروشیم و قصرهایی که شما در فیلم‌های هندی می‌بینید، اصلا وجود خارجی ندارد و فقط عده بسیار کمی در چنین قصرهایی زندگی می‌کنند. تماشاگران ما همان ریکشا‌ران‌هایی هستند که شب در ایستگاه‌های قطار و زیر ریکشاها‌یشان و در هوای سرد و بارانی یا گرمای طاقت‌فرسا می‌خوابند اما آرزوها و تخیلات‌شان را در فیلم‌ها می‌بینند. اینکه در قصه‌ها نشان می‌دهیم پسر فقیری عاشق دختر پولداری می‌شود یا بالعکس و در آخر فیلم به هم می‌رسند، همان خوشبختی و رویافروشی است.
مرتضی آتش‌زمزم با ساخت «دروغهای زیبا» و روایت قصه یک ریکشاران، خیلی به مدارج انسانی توجه کرده. اینکه چطور آدم‌ها در طبقات پایین جامعه نگران همدیگرند و با وجود شرایط سخت خود، دست افراد محروم‌تر را می‌گیرند.
من خیلی فیلم را دوست داشتم و یکی از دلایل قبول دوبله آن، همین وجوه انسانی فیلم بود. قصه این فیلم شریف و انسانی در بنگلادش روایت می‌شود، اما مضامین و مفاهیمی جهانی و با وضع زندگی در کشور خودمان همخوانی دارد و برای جامعه امروز ما هم دیدنی خواهد بود. ممکن است با دیدن این فیلم، خیلی‌ها که دست‌شان به دهان‌شان می‌رسد به خودشان بیایند و قدمی برای کمک به همنوعان خود بردارند. چقدر خوب می‌شود اگر بعد از نمایش در جشنواره فجر و اکران سینما، تلویزیون این فیلم سالم و شریف را بخرد و امکان تماشای آن را برای همه مردم و مخاطبان فراهم کند.