علیرضا رییسیان در واکنش به بایکوت در جشن خانه سینما⇐انتظار پروژه‌های تخریبی بیشتری را دارم

سینماژورنال: معرفی نامزدهای نهایی جشن خانه سینما باز هم همراه بود با پرسشهایی بر سر اینکه این نامزدها چقدر می توانند برآمده از جریان حرفه ای سینمای ایران باشند؟

به گزارش سینماژورنال قرارگیری «ابد و یک روز» در رأس تعداد نامزدیها با لحاظ این واقعیت که این همان فیلمی است که داوران جشنواره فیلم فجر هم حسابی آن را تحسین کرده بودند وقتی مقارن شد با بایکوت تقریبی آثار کارگردانانی نظیر علیرضا رییسیان و علی ملاقلی پور ، بیش از پیش این ظن را تقویت کرد که در جشن خانه سینما جایی برای منتقدان این نهاد نیست.

امثال رییسیان و ملاقلی‌پور که در ماههای اخیر مرتب کم‌کاری های صنفی خانه سینما را گوشزد کرده بودند بایکوت شدند و فیلم آخر کیومرث پوراحمد هم کاملا مهجور واقع شدتا فضا باز شود برای فیلمهایی مانند «دو»، «بهمن» و «گینس» که علیرغم کیفیت زیر حد متوسط اما به واسطه عقبه تولیدکنندگان در جمع نامزدها قرار گرفته اند.

جشن خانه سینما برای توجه به سینمای حرفه ای به راه افتاد

علیرضا رییسیان کارگردان سینما با اشاره به اینکه جشن خانه سینما بنا بوده مجالی باشد برای توجه به فیلمهای حرفه ای سینمای ایران به «صبح نو» گفت: در سینمای ایران هم بخش مسابقه جشنواره فجر را داریم که نگاه خاص خود را به سینما دارد و هم مسابقه فیلم اولیها را و اخیرا هم گروهی راه افتاده به نام هنروتجربه که البته وارد جشنواره هم شده است و الگویش هم نوعی سینمای هنری خاص است. جشن خانه سینما اما برای این راه افتاد که به سینمای حرفه ای یا main stream که دربرگیرنده جریان اصلی سینمای ایران است توجه کند و اصلا بنا بر این نبود که نوعی سینمای خاص و تجربه گرا یا سینمای کاملا تجاری در این چارچوب قرار گیرد.

وی خاطرنشان ساخت: جشن خانه سینما هدفش برگزیدن فعالان بخش حرفه ای سینما بود در جهت تقویت استانداردهای سینما در همه رشته ها آن هم از میان فیلمهایی که در طول سال اکران می شوند. اینکه حالا می بینیم چینش کاندیداها به همان سمتی می رود که پیشتر جشنواره فجر رفته چه معنایی دارد؟

هدف: حذف سینماگران منتقد!

کارگردان «چهل سالگی»، «ریحانه» و «ایستگاه متروک» در پاسخ به این پرسش که چقدر از نادیده گرفتن برخی از فیلمسازان از جمله خودش در جشن خانه سینما ناشی از حاکمیت یکدست این نهاد و تلاش برای خاموش کردن سینماگرانی است که منتقد سیاستهای نادرست سران صنف هستند اظهار داشت: زمانی که جشن خانه سینما به راه افتاد هدفش جذب تمامی سینماگران حرفه ای بود حتی آنها که خانه سینما را نقد می کردند اما رفته رفته مسیر مدیریتی به سمتی رفته که حالا هدف بر حذف سینماگران مستقل و در عین حال منتقد است.

وی با اشاره به رویکرد خودش نسبت به جشن امسال اظهار داشت: وقتی کمال تبریزی از من دعوت کرد که در جشن خانه سینما شرکت کنم با حسن نیت پذیرفتم و فرض کردم که جریان گزینش‌ها در جهت جذب حرفه‌ای‌هاست اما در عمل اتفاق دیگری افتاد. البته در شرایطی که هنوز بحثهای ابتدایی مانند ارجحیت فیلمسازی ۳۵ میلیمتری به فیلمسازی دیجیتال در حلقه بالادستی چنین نهادی وجود دارد اینکه انتظار داشته باشیم در گزینشها به محصول نگاه کنند و نه صاحب اثر، انتظار بیجایی است.

علیرضا رییسیان و شهاب حسینی در پشت صحنه “دوران عاشقی”

جناح گرایی بر خانه سینما سایه انداخته

علیرضا رییسیان که آخرین ساخته اش «دوران عاشقی» پرفروش‌ترین ملودرام ۹۴ بود و البته در جشنواره فجر نامزد دریافت ده جایزه بود درباره اینکه خروجی جشن خانه سینما چقدر در هماهنگی است با ادعاهایی که گردانندگان پیرامون مزایای آکادمی برگزار شدن گزینشها گفته اند به «صبح نو» بیان داشت: فلسفه آکادمیک که تعداد نیست. به وجود آمدن آکادمی برای بالا بردن کیفیت داوری است و وقتی این کیفیت به دلایلی خاص لحاظ نمی شود چه تفاوتی می کند که داوری آکادمیک باشد یا شورایی.

رییسیان وقتی مخاطب این پرسش قرار گرفت که چقدر از بی توجهی به خودش در جشن خانه سینما را نتیجه انتقاداتش به سازوکار حاکم بر خانه سینما می داند گفت: من درباره نهادی صحبت کرده ام که به سینماگران تعلق دارد و البته ضعفهای مدیریتی آن را بازگو کرده و می کنم برای بهبود اوضاع. بر سر نقد مديريت منفى صنف تاكنون من و ديگران هزينه‌هاى زيادى داده‌ایم و انتظار پروژه‌هاى تخريبى بيشترى هم در مورد خودم دارم ولی باز هم اصرار دارم که نقدهایم ریشه ای است و نگران آینده این نهاد صنفی هستم. من جوايزم را از جشنواره هاى ديگر و البته مهمتر گرفته‌ام ولى آيا ناديده گرفتن همكارانم و تنبيه آنها بخاطر نقدهای صریح من كار درستى است؟

وی خاطرنشان ساخت: وقتی اهداف سیاسی-جناحی جایگزین اصول اولیه کار صنفی می شود نتیجه اش هم می شود همین که کارکرد صنفی که شاکله راه اندازی صنف است از بین می رود و جناح‌گرایی است که بر همه چیز حتی توزیع کاندیداها سایه می اندازد.