سینماژورنال: مانی حقیقی کارگردان جوان ایرانی در تازه ترین تجربه سینمایی اش با عنوان “شن جین ین” به بازسازی بخشهایی از یک تئاتر دهه چهل پرداخت.
به گزارش سینماژورنال آخرین نماهای “شن جن ین” در حالی اواخر هفته گذشته فیلمبرداری شد که در این نماها در یک اقدام غیرمتعارف مانی حقیقی به بازسازی بخشهایی از یکی از نمایشنامه های عباس نعلبندیان پرداخت.
این نمایشنامه “پژوهی ژرف و سترگ و نو…” نام دارد که زمستان ۱۳۴۷ توسط آوانسیان در انجمن ایران و آمریکا(سینما کانون فعلی) روی صحنه رفته بود.
بازسازی با کمک متخصص اجرای نمایشهای بدون دکور
در این بازسازی آربی آوانسیان نویسنده و کارگردان سرشناس تئاتر که در اجرای نمایشنامه های بدون دکور ادبیات ارمنی تخصص دارد به مانی حقیقی کمک کرد و یک نمای ۳ دقیقه ای از آن نمایش کاملا بازسازی شد.
به گزارش سینماژورنال چهره های مطرح تئاتر ایران و از جمله پانته آ پناهیها، الهام کردا، ستاره پسیانی، سعید چنگیزیان، وحید آقاپور، مرتضی اسماعیل کاشی، رامین سیاردشتی و سینا رازانی در این بازسازی ایفای نقش داشتند.
نگار نعمتی وظیفه طراحی لباس را برعهده داشت و امیرحسین قدسی وظیفه صحنه و ساخت و ساز دکورهای نمایش را .
“شن جن ین” بعد از “کارگران مشغول کارند”، “کنعان” و “پذیرایی ساده” چهارمین تجربه کارگردانی بلند مانی حقیقی است؛ فیلمی که حقیقی قصد دارد بعد از رونمایی در یک جشنواره اروپایی آن را اکران کند.
متاثر از فضای پوچگرایانه بعد از کودتا
به گزارش سینماژورنال “پژوهشی ژرف و سترگ در سنگواره‌های قرن بیست و پنجم زمین‌شناسی یا چهاردهم، بیستم فرقی نمی‌کند” نخستین نمایشنامه حرفه ای عباس نعلبندیان بود که در سال ۱۳۴۷ نوشته شد و یک سال بعد به کارگردانی آربی آوانسیان روی صحنه رفت.
این نمایش کاملا متاثر از فضای پوچگرایانه و عرفانگرایانه کاذبی نوشته شد که در سالهای میانی دهه ۴۰ و به سبب سرخوردگی جامعه روشنفکری از کودتای ۲۸ مرداد ۳۲ شکل گرفته بود.
مرور آثار نمایشی در کیوسک روزنامه فروشی
عباس نعلبندیان که تحصیلات آکادمیک در زمینه تئاتر نداشت قبل از رها کردن دبیرستان و هنگامی که در کیوسک روزنامه فروشی پدرش کار می کرد به مرور آثار مطرح ادبیات نمایشی ایران و جهان پرداخت و همین مطالعات غیرآکادمیک بود که باعث شد وقتی بعد از نگارش داستانهایی چون “هفت تا نه و نیم” و “از مرگ تا مرگ” وارد حیطه نمایشی شود با همان اولین اثرش “پژوهشی ژرف و سترگ…” خود را به عنوان چهره ای مستعد به رخ بکشد.
نمایشنامه هایی با نامگذاری طولانی و در نهایت انتحار
به گزارش سینماژورنال نعلبندیان عادت داشت که برخی از کلمات فارسی را به عمد نادرست بنویسد و البته که نامگذاری نمایشنامه هایش را نیز به طولانی ترین شکل ممکن انجام دهد. “اگر فاوست یک‌کم معرفت به‌خرج داده‌بود”، “صندلی کنار پنجره بگذاریم و به شب دراز تاریک و خاموش سرد بیابان نگاه کنیم” و “داستانهایی از بارش مهر و مرگ” از جمله نمایشنامه های وی هستند.
این هنرمند که تقریبا در اغلب آثار خود نگاهی خاص به مقوله مرگ داشت در خرداد ۶۸ به خودکشی دست زد و از دنیا رفت.
