سینماروزان: اعلام نام سی فرد بی ربط با یکدیگر که بخش عمده آنها نیز هیچ سابقه ای در سینما ندارند به عنوان اعضای شورایی برای درجه بندی فیلمهای سینمایی(اینجا را بخوانید) با واکنش دو کارگردان مستقل سینمای ایران مواجه شده است.
پدرام علیزاده کارگردان جوان سینمای ایران از جمله منتقدان راه اندازی این شورای تازه است. علیزاده که سابقه ساخت آثاری مستقل همچون «آخرین سرقت» و «خشکسالی و دروغ» را در کارنامه دارد گفت: درجه بندی سنی فیلمهای سینمایی قطعا عملی شایسته در جهت آگاهی بخشی به خانواده ها خواهد بود اما محدود کردن نمایش فیلمهای سینمایی که درجه بندی های مختلف خواهند گرفت قطعا سینمای اجتماعی و مستقل ایران را هدف قرار خواهد داد تا هرچه بیشتر دست سانسورگران بازتر شود و مافیای قدرت و ثروت با این حربه به نمایش فیلمهای سطح پایین خود بپردازند و حذف سینمای دغدغه مند را با قدرت بیشتر ادامه دهند.
علیزاده با مخاطب قرار دادن رییس سینما تأکید کرد: جناب آقای انتظامی! این قرار ما در جلسه مشترک با فیلمسازان جوان و نسل نو سینما نبود و شما فرمودید که راه را هموارتر خواهید کرد نه اینکه دست انداز جدید دیگری سر راهمان بگذارید.
مجیدرضا مصطفوي دیگر کارگردان جوانی است که به نقد شورای درجه بندی پرداخته است. مصطفوی به «اعتماد» گفت: سي نفر در اين هيات قرار گرفتند كه اكثر آنها به لحاظ سينمايي ناآشنا هستند و بيشتر اين افراد از رسانه و ادبيات انتخاب شدند. آيا به نظر آقاي انتظامي تركيب ۳۰نفر براي رسيدن به اجماع نظر كمي زياد نيست؟ چرا حداقل يك نماينده مورد وثوق خودشان از نسل جديد سينما در ميان اين هيات نيست ؟ يعني از ميان اهالي سينما يك روانشناس و جامعهشناس پيدا نميشد كه ميان اين افراد قرار بگيرند؟ اين تعدادافراد آيا فيلم بينهاي حرفهاي سينما هستند و مناسبات روز سينما را كاملا ميشناسند؟
کارگردان “انارهای نارس” و «آستیگمات» تأکید کرد: بعضي وقتها شاهديم و ميشنويم كه در يك جلسه و شوراي پنج نفره اتفاق نظر وجود ندارد و كار به درگيري ميانجامد! حالا اتفاق نظر بين ۳۰ نفر چگونه حاصل ميشود؟ آن چيزي كه در سينما به تعداد زياد وجود دارد شوراهايي است كه تجربههاي شكست خورده در پي دارند. شوراي كودك، شوراي گروههاي ارزشي، شوراي جشنواره و…!!! باور كنيد خروجي مفيد و مثبت اين تعداد زياد شوراها به اندازه انگشتان يك دست نيست! آخر به چه كاري ميآيد اين حجم بالاي شوراها؟