چرا فرهاد اصلانی مدیرعامل خانه سینما نشود؟
سینماژورنال/حـــامد مظفـــری: در فضای سیاست زده ای که در آن زندگی می‌کنیم یافتن چهره های هنری که مستقل رفتار کرده و مستقل سخنان خویش را به زبان آورند کار دشواری شده است.
بده بستانهای اقتصادی که میان بخشی از جامعه هنری ما و جناحهای سیاسی وجود دارد از یک سو و جهل بخشهایی از بدنه جامعه هنری نسبت به اغراض سیاسی‌بازان باعث شده اغلب هنرمندان ما در گفتگوهای خویش حتی آشکارترین واقعیات را هم نادیده گرفته و از کنارش به سادگی رد شوند مبادا به فلان گروه سیاسی بربخورد یا به بهمان گروه سیاسی باج داده شود.
در این اوضاع اینکه بازیگری توانمند به نام فرهاد اصلانی داریم که تا حد ممکن سعی میکند گفتار خویش را از کانال منطق و نه آلودگی به جریانات سیاسی عبور دهد جای خوشحالی دارد.
در نقد فرقی میان میرکریمی و طالبی نیست
فرهاد اصلانی در تازه ترین گفتگویش نیز سعی کرده بی آلودگی به سیاسی بازی نظر شخصی خود را درباره اتفاقات سینمایی سالهای اخیر بیان کند.
شاید برای همین باشد که در گفته های وی هم نقد رضا میرکریمی وجود دارد و هم انتقاد از محمدرضا عباسیان. هم دلایلش برای بازی نکردن در “قلاده های طلا” منطقی به نظر می رسد و هم عقیده اش درباره رعب و وحشتی که سخنان حاتمی کیا بر جشنواره سی و دوم پدید آورد.
البته که اصلانی آن قدر استقلال دارد که وقتی دلیل اش درباره بازی نکردن در فیلم ابوالقاسم طالبی که مساعد نبودن زمینه برای تولید فیلمها با زاویه دیدهای مختلف درباره یک اتفاق است را بیان می کند بلحاظ شخصیتی طالبی را زیر سوال نمی برد و او را انسانی شریف قلمداد می کند.
اصلانی همان قدر که به انتقاد از افراطیونی می پردازد که باعث از پرده پایین کشیده شدن “خصوصی” شدند همان قدر هم از رییس سازمان سینمایی سابق بواسطه تحمل فشارها به نیکی یاد می کند.
اصلانی همان قدر که از بازار رانتی فیلمهای برآمده از مدیریت سابق که جشنواره سی و یکم را اشغال کرده بودند گلایه می کند همان قدر هم از مدیریت فعلی بخاطر عدم ایستادگی بر مجوزهایی که می دهد گله دارد.
الگویی برای آنها که از انحصاری شدن مسیر پیشرفت می نالند
خوشحالیم که در سینمای ایران هنوز هم چهره های ارزنده ای هستند چون فرهاد اصلانی که با آزادگی و مستقل سخن می گویند. فرهاد اصلانی می تواند الگویی باشد برای بسیاری از جوانان و نوجوانان ما که مرتب از منحصر شدن راه پیشرفت در وابستگی به این و آن می نالند!
فرهاد اصلانی نمونه ای است که روی پای خود ایستاده و بالا آمده! او به کسی باج نمی دهد و انتظاری هم ندارد که کسی برایش نوشابه باز کند. اصلانی نه به “آقای شین” طعنه می زند و نه برای “آقای الف” خوش رقصی می کند.
او واقعیت را با حداقل سانسور به گوش مخاطب می رساند و به نظر می رسد برای سینمایی که در همه سالهای حیاتش از سیاسی بازی لطمه دیده همین واقعیت گرایی و پرهیز از غلتیدن به دامن جناحهاست که کارآمد خواهد بود.
این پیشنهاد را فانتزی فرض نکنید
تنها نهاد صنفی سینمای ایران برای حل مشکلاتی که در همه این سالها بواسطه سیاسی کاری هیات رییسه اش رخ داده چاره ای ندارد جز پای بندی به اصولی که اصلانی و اصلانی‌ها به آن پای بندند.
یک پیشنهاد می تواند این باشد بجای آن چند نام تکراری که در هفته اخیر درباره مدیرعاملی شان بر خانه سینما شایعه پراکنی شد یک بار هم از چهره ای مستقل مثل فرهاد اصلانی برای مدیریت برای این نهاد صنفی استفاده شود.
البته که چنین پیشنهادی برای اذهان درگیر در سنتهای هزاران بار تکرار شده به مانند تماشای سری فیلمهای “هری پاتر” یا “ارباب حلقه ها” کاملا فانتزی و برآمده از تخیل به نظر می رسد اما آزمودن رویایی تجربه نشده و در تئوری، منطقی، به مراتب سودمندتر از تجربه متدی است که ده ها بار پیموده شده و در عمل به بن بست رسیده است.