کارگردان «عصبانی نیستم» با نگارش نامه‌ای به رییس جمهور بیان داشت⇐فضاى امنيتى در عرصه فرهنگ و هنر در شأن سينماى ايران نيست!/چرا با داشتن ۵ پروانه نمایش و ثبت ۵ تاریخ اکران، باز هم «عصبانی نیستم» اکران نشد؟/ در شرايطى كه مدام از حق اعتراض و حق شهروندى مى‌گوييد، بايد مجددا فیلمم را تكه تكه كنم؟
سینماروزان: در پى توقف مجدد اكران «عصبانى نيستم!» رضا درميشيان نويسنده و كارگردان اين فيلم ، نامه اى به رئيس جمهور منتشر كرد.
به گزارش سینماروزان درمیشیان با مرور خلاصه اتفاقاتی که بر فیلمش رفته از انصراف از دریافت جوایز در جشنواره سی و دوم گرفته تا دریافت 5 پروانه نمایش و عدم اکران از رییس جمهور پرسش کرده که برای اکران باز هم باید فیلمش را تکه تکه کند؟
متن نامه رضا درميشيان به رئيس جمهور به شرح زير است:
جناب آقاى حسن روحانى
رياست محترم جمهورى اسلامى ايران
من همان فيلمسازى هستم كه در شب سى و دومين جشنواره فيلم فجر براى آن كه دولت شما در برابر گروه هاى فشار آسيب نبيند ، به فشار مسئولان مجبور به انصراف از دريافت جوايز فيلمم شدم، فيلم «عصبانى نيستم!».
پنج سال از عمر اين فيلم مى گذرد اما گويى پنجاه سال بر من گذشته ، فيلمم همچنان بلاتكيلف است و هر بار به بهانه اى مانع نمايشش مى شوند.
سرانجام با تضمين مكتوب سه مدير رده بالاى سينمايى قرار بود چهارشنبه بيست و پنج بهمن «عصبانى نيستم!» رنگ پرده سينما را ببيند اما باز هم از نمايشش جلوگيرى به عمل آمد.
آيا دريافت پنج پروانه نمايش با سانسورهاى مختلف ، تائيد فيلم در كميته بازبينى آثار توقيفى ، انتخاب چهار تاريخ اكران توسط مسئولان سينمائى و چهار بار ثبت تاريخ اكران در شوراى صنفى نمايش، دريافت تعهدنامه كتبى تاريخ قطعى نمايش فيلم از مسئولان سينمايى ، پنج سال سكوت و انتظار ، درخواست و سوال نمايندگان محترم مجلس از وزير محترم ارشاد ، هزاران ساعت پشت در اتاق مديران سينمايى انتظار كشيدن ، صدها هزار بار پله هاى سازمان سينمايى را بالا و پايين كردن، سوال و جواب و باز هم سوال و جواب براى نمايش عمومى «عصبانى نيستم!» كافى نيست؟
آيا در شرايطى كه حضرتعالى مدام از حق سوال ، حق انتقاد، حق اعتراض و حق شهروندى سخن مى گوييد بايد فيلمم را پس از چندين و چند دفعه سانسور باز هم تكه تكه كنم؟
من و ديگر سينماگران مستقل در حسرت تحقق شعارهاى انتخاباتى تان به هنر و نگاه تان به عرصه سينما هستيم. فضاى امنيتى در عرصه فرهنگ و هنر در شأن سينماى ايران نيست.
من دو بار به «تدبير و اميد» راى داده ام ، اما بى نهايت نااميدم.