سینماروزان: در میان انبوه سینماگرانی که از ابتدای انقلاب تاکنون بارها و بارها به چپ و راست غش کردهاند بلکه عایدی مالیشان بیشتر شود، هستند سینماگرانی مانند جمال شورجه که از ابتدا اصولگرا بوده و همواره بر اصول خویش پابرجا مانده و همچنان هم میکوشند بی تزویر و دورویی، زندگی هنری خویش را پی گیرند.
جمال شورجه که اخیر یک ناراحتی جسمی را هم پشت سر گذاشته به “جوان” گفت: هیچگاه نخواستهام از سینما و در نگاهی فراتر از کارگردانی دوری کنم بلکه این سینما بوده که از ما دوری کرده است.
جمال شورجه ادامه داد: بعد از روی کار آمدن دولت اعتدال، شرایطی پیش آمد که نتوانستم تا مدتها پروژهای را روی غلتک بیندازم تا سال قبل که فیلم “احمد بای” را در الجزایر ساختم.
کارگردان “۳۳روز” در چرایی کمکاریش در دولت اعتدال گفت: خانهنشینی من کمترین ربطی به بیعلاقگیام ندارد. فیلمهایی که من کار میکنم آثاری ملی است و نیاز دارد به حمایت ارگانهای متولی حمایت از سینمای ملی. البته تجربه تولید یک کمدی-انتقادی پاک به نام “اعتراف با دور تند” را در بخش خصوصی داشتم ولی عجبا که به همان کمدی نیز هنوز فرجه اکران ندادهاند.
شورجه درباره پروژههایی که در شش سال گذشته به دنبال تولیدشان بوده و به نتیجه نرسیده گفت: “سوادیکا”، “هانا” و “مسیح، شاهد بود” از جمله فیلمنامههایی بود که میخواستم بسازم و نشد و هر سه همه مرتبط با مضمون مقاومت بودند. “سوادیکا” علیرغم تصویب در فارابی و صرف هزینهای ۲۰۰میلیونی برای پیشتولید در نهایت مشمول حمایت قرار نگرفت.
کارگردان “باشگاه سری” و “عملیات کرکوک” خاطرنشان ساخت: نمیدانم در پس تغییر دولتها چه میگذرد که وقتی دولت اعتدال روی کار آمد تمایلی به کار کردن با من نداشتند ولی از آن سو ما را در شوراهای نظارتی بهعنوان زینتالمجالس به کار گرفتند. برای خودم هم تناقض است که از فیلمنامههایم حمایت نکردند ولی در شوراهای نظارتی از من استفاده کردند.
جمال شورجه افزود: حرفه اصلی من کارگردانی است و چه در سینما و چه در تلویزیون دوست دارم کارگردانی کنم. شما درنظر بگیرید در هر کدام از سریالهای “اصحاب کهف” و “یوسف پیامبر” ما نزدیک به ۵ سال تجربه مفید پشت سر گذاشتیم و از آن سو نزدیک به ده فیلم تولید یا کارگردانی کردیم ولی در این سن و سال توجهی به ما نمیشود. این، قدرناشناسی نه نسبت به من که نسبت به تجربیات من است.
کارگردان “حماسه مجنون” و “دایره سرخ” تاکید کرد: همه جای دنیا وقتی کارگردانی کاربلد ژانری مانند جنگ میشود میکوشند شرایط استفاده بهتر و بیشتر از وی را فراهم کنند ولی عجبا که در اینجا برعکس عمل میکنیم و وقتی یک کارگردان خبره در ژانر دفاع مقدس یا تاریخی-مذهبی داریم آن قدر در حمایت، خست به خرج میدهیم که مجبور به گوشهگیری شود؛ این روند خوبی نیست و اگر بهدنبال اوجگیری سینمای ملی هستیم باید این روند را اصلاح کنیم.