سینماژورنال/حامد مظفری: انتشار فیشهای حقوقی برخی از مدیران ارشد بیمه و بانکهای کشور و مشخص شدن ارقام هنگفتی که آنها به عنوان حقوق ماهیانه دریافت می کنند سبب ساز شکل گیری کمپینی شده است با نام «کمپین انتشار فیش حقوقی»؛ این کمپین از سوی کاربران ایرانی در فضای مجازی شکل گرفته برای دعوت از مدیران دولتی به انتشار فیشهای حقوقی شان.

به گزارش سینماژورنال رضا صالحی امیری رییس سازمان اسناد و کتابخانه ملی و حجت الاسلام حمید رسایی نماینده مجلس نهم از جمله چهره هایی بودند که به این کمپین پیوسته و با انتشار فیشهای حقوقی خویش کوشیده اند خود را به عنوان چهره هایی صادق معرفی کنند.

هرچند به نظر می رسید مدیران فرهنگی کشور و به خصوص مدیران سینما و تلویزیون که در این سالها مدام از کمبود بودجه در نهادهای تحت مدیریت شان گلایه کرده اند هم خیلی زود به این کمپین بپیوندند اما تا اینجا هیچ کدام از مدیران سینما و تلویزیون فیش حقوقی خود را منتشر نکرده اند شاید به همین دلیل بوده که حجت الله ایوبی رییس سازمان سینمایی در حاشیه جلسه امضای تفاهمنامه سه جانبه میان «تهیه کنندگان سینما-شرکتهای عرضه کننده سامانه ویدیوی درخواستی-موسسه رسانه های تصویری» مجبور شود به پرسشی در این باره پاسخ گوید.

از ایوبی پرسیده شده که آیا احتمال انتشار فیش‌های حقوقی مدیران سازمان سینمایی هم وجود دارد و وی پاسخ داده است: من خیلی دوست دارم که این فضای آرام در سینما را حفظ کنیم. ما آمادگی داریم فیش‌های حقوقی مدیران فعلی و قبلی را منتشر کنیم هرچند این کار‌ها را خیلی درست نمی‌دانیم اما اگر این کار را بکنیم شما‌ها متحیر می‌شوید.

امید که شما پیشقدم شوید

اینکه رییس سازمان سینمایی آمادگی خود را برای انتشار فیشهای حقوقی مدیران فعلی بیان کرده است به شدت مثبت است و می تواند در پاسخگویی به برخی از پرسشهایی که پیرامون عملکرد مدیران میانی این سازمان وجود دارد هم کارآمد باشد.

به نظر می رسد رییس سازمان سینمایی اگر خودش در این امر پیشقدم شده و آخرین فیش حقوقی اش که مربوط می شود به اردیبهشت ماه 95 را منتشر کند در آن صورت مدیران زیرمجموعه وی و از جمله مدیران بنیاد سینمایی فارابی، مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی، انجمن سینمای جوانان، گروه سینمایی هنروتجربه و البته مدیران ده ها جشنواره ریز و درشتی که مستقیم یا غیرمستقیم بودجه خود را از سازمان سینمایی می گیرند نیز شاید با تأسی به رییس سازمان به انتشار فیش های حقوقی خود دست زنند.

پس چه خوب که حجت الله ایوبی هر چه زودتر فیش حقوقی خود را منتشر کند و البته به این هم فکر نکند که خودش چقدر حقوق گرفته و مدیران قبلی سازمان سینمایی چقدر؟ چون اگر همان طور که ایوبی اعلام کرده اگر فیشهای مدیران فعلی و مدیران قبلی سینمای ایران در کنار هم منتشر شود آن گاه قضاوت مخاطبان خواهد بود که بزرگترین محک پیش روی کارآمدی مدیران برمبنای دریافتی شان را رقم خواهد زد.

پرسشهای متعاقب انتشار فیش حقوقی

البته که در کنار انتشار فیش های حقوقی بد نیست یک بار برای همیشه به این پرسش هم پاسخ داده شود که آیا آن گروه از مدیران سینمایی که در بحبوحه هایی مانند برگزاری جشنواره های مختلف و از جمله فجر با حفظ سمت، مسئولیتهای تازه ای در بدنه جشنواره ها می‌گیرند با حداقل دستمزد و صرفا برای کمک به سازمان سینمایی این مسئولیتها را می‌پذیرند یا آن که حقوقی جداگانه برای این امر به آنها اختصاص می‌یابد؟

آیا کارمندان یک گروه سینمایی حقوق‌بگیر سازمان سینمایی وقتی به عنوان مدیران یک جشنواره‌ای بین‌المللی معرفی می‌شوند، صرفا برای کمک به سازمان سینمایی در این جشنواره مسئولیت قبول می کنند و به همان حقوق ثابت کارمندی خود بسنده می کنند یا مجددا برایشان حقوق جداگانه درنظر گرفته می‌شود؟

در سیستمهای خصوصی معمولا به هنگام فعالیت پرسنل برای یک همایش یا مناسبت خاص فقط ساعات اضافه کاری آنهاست که مشمول حقوق اضافه می شود و این طور نیست که برای این حضور حقوقی جداگانه تخصیص یابد؟ آیا در جشنواره فجر که در دو سال اخیر دو بخش شده و بخشی از آن در زمستان با انبوه مخاطبان و بخشی در بهار با اندک مخاطب برگزار می شود نیز این قواعد رعایت می شود؟ اگر رعایت می شود دلیل هزینه‌زا بودن بیش از حد این جشنواره ها و تخصیص بودجه های چند میلیاردی به آنها چیست؟

اگر ایوبی جرأت کند…

انتشار فیشهای حقوقی مدیران سینمایی می تواند قیاسی هم ایجاد کند میان دستمزد مدیران آن دسته از ارگانهای سینمایی که دستاورد چشمگیری در سالهای اخیر نداشته اند با مدیران ارگانهایی فعالتر. به عنوان مثال بنیاد سینمایی فارابی که در سال گذشته جز مشارکت در تولید دو فیلم و برگزاری یک جشنواره-که احتمالا برای آن هم ردیف بودجه جداگانه گرفته-خروجی دیگری نداشته که توجیه‌گر بودجه ای باشد که همه ساله به این ارگان تخصیص می یابد. انتشار فیشهای حقوقی مدیران این نهاد این فضا را ایجاد می کند که شائبه ها پیرامون متناسب نبودن دریافتی با حجم فعالیت را از بین ببرد.

آیا فیشهای حقوقی مدیران سینمایی دولت یازدهم منتشر خواهد شد؟ و آیا انتشار این فیشها مجالی را برای پاسخگویی به پرسشهای بالا فراهم می کند؟ همه چیز بستگی دارد به شخص حجت الله ایوبی.

اگر ایوبی جرأت کند و فیش اش را منتشر کند آن گاه مدیران زیردست او نیز این جرأت خواهند کرد که فیش هایشان را منتشر کنند و آن گاه است که مشخص خواهد شد فلان کارمند حقوق بگیر سازمان سینمایی که در بهمان جشنواره پست مدیریتی گرفته در طول سه ماه ابتدایی سال چقدر دریافتی داشته است و آیا این دریافتی حقش بوده یا نه؟

سینماژورنال/حامد مظفری: محمود دینی را که بیشتر به خاطر ایفای نقش “داش علی” سریال دهه شصتی “آینه عبرت” می شناسیم در سالهای اخیر دفتری به نام “یاسین فیلم” را اداره می کند.

به گزارش سینماژورنال دینی در پنج سال اخیر از یک طرف به خاطر درگیری در مدیریت شبکه ای ماهواره ای به نام “پرشین تی.وی” در کانون توجه قرار گرفت و از طرف دیگر به خاطر همکاریهایی که با هولدینگ “سورینت فیلم” یعنی شرکت متبوع بابک زنجانی داشت.

به دنبال تولید یک اکشن با مایه های جاسوسی به نام “عملیات سری” بودیم

دینی که این روزها همچنان درگیر بازتاب همکاریهایی است که با سورینت فیلم داشته درباره تازه ترین وضعیت فعالیتهای دفتر سینمایی خودش به سینماژورنال می گوید: به دنبال تولید یک اکشن با مایه های جاسوسی به نام “عملیات سری” بودیم که برخورد کردیم به کشمکشهایی که بر سر سورینت فیلم و تشکیلات بابک زنجانی پیش آمد.

وی ادامه می دهد: البته ما ربط مستقیم با سورینت فیلم نداشتیم و فقط این شرکت بنا بود در تولید محصولات سینمایی و تلویزیونی اسپانسر ما باشد اما به هر حال عاقبت آن شد که دیدید و همچنان نهادهای ذیربط در حال بررسی وضعیت این همکاری و چگونگی کار ما هستند. البته که چون ما بی‌ذره‌ای نادرستی پروژه هایمان را پیش برده ایم هیچ گافی هم از ما نگرفته اند با این حال همچنان درگیر همکاری هایی هستیم که با سورینت فیلم داشتیم.

سورینت فیلم یک سری تجهیزات سینمایی را در اختیار یاسین فیلم قرار داده بود که این تجهیزات هم در اختیار وزارت نفت قرار گرفت

محمود دینی خاطرنشان می سازد: سورینت فیلم یک سری تجهیزات سینمایی را در اختیار یاسین فیلم قرار داده بود که این تجهیزات هم صورت برداری شده و بعد از گرفتاری زنجانی در اختیار وزارت نفت قرار گرفت. با این حال مشکل اینجاست که از زمان روی کار آمدن دولت یازدهم مجوز فعالیت سینمایی یاسین فیلم تمدید نشده است و همین مشکلاتی را برایمان رقم زده است.

وی بیان می دارد: من یاسین فیلم را در سال 77 راه اندازی کردم و سالها قبل از آن که نام امثال زنجانی شنیده شود در سینما و تلویزیون کار می‌کردم اما با روی کار آمدن دولت اعتدال و تدبیر به جای حمایت از امثال من که مدتها در بخش خصوصی کار می‌کردند حتی مجوز دفتر فیلمسازی ام هم تمدید نشد.

نهادهای مافوق ارشاد مجوز تمدید دفتر را نمی دهند

دینی در چرایی عدم تمدید مجوز دفترش به سینماژورنال بیان می کند: از نظر مدیران حاضر در سازمان سینمایی شرکت یاسین فیلم نه تنها هیچ مشکلی ندارد که تمام اله مانهای لازم برای تمدید جواز را هم دریافت کرده است. از آن سو حراست وزارت ارشاد نیز با تمدید مجوز فعالیت مشکل ندارد اما گویا نهادهایی مافوق ارشاد دستوراتی داده اند مبنی بر اینکه فعلا در تمدید پروانه یاسین فیلم دست نگه داشته شود.

این بازیگر 41 ساله تأکید می کند: اینکه می گویند همکاری با سورینت فیلم باعث شده در تمدید پروانه دفترم مشکل ایجاد شود بی ربط است چراکه در تیر 92 از طرف سورینت فیلم طرف مذاکره قرار گرفتم و آن هم در شرایطی که هر سه فیلم سینمایی این شرکت قبل از آن، تولید شده بود.

یاسین فیلم هیچ ربطی به سورینت فیلم ندارد و این را مقامات قضایی هم تأیید کرده اند

دینی درباره مختصات همکاری با سورینت اظهار می دارد: قرار بر این بود که از تجربیات دفتر فیلمسازی یاسین فیلم برای کمک به ارتقای سورینت استفاده شود و حداقلش اینکه فیلمهای ضررده در این دفتر تولید نشود.

وی تأکید می نماید: یاسین فیلم هیچ ربطی به سورینت فیلم ندارد و این را مقامات قضایی هم تأیید کرده اند. اینکه گفته اند یاسین فیلم را به سورینت فیلم{بابک زنجانی} واگذار کرده بودم هم صددرصد کذب است.

محمود دینی

به صراحت به مدیران سورینت فیلم گفتم “هیچ کجا هیچ کس” و “سیزده” نمی‌فروشد

محمود دینی با اشاره به اینکه حتی بعد از مذاکره ابتدایی با مدیران سورینت فیلم به آنها درباره تولید آثاری بدون بازگشت مالی هشدار داده به سینماژورنال می گوید: هم “هیچ کجا هیچ کس” و هم “سیزده” و هم “نقش نگار” پیش از مذاکره سورینت فیلم و یاسین فیلم تولید شده بود و درباره دو فیلم “هیچ کجا هیچ کس” و “سیزده” به صراحت به مدیران سورینت گفتم این فیلمها نمی فروشد و به فکر بازگشت سرمایه نباشند اما درباره “نقش نگار” چون ناصر ملک مطیعی در فیلم حضور داشت به هر حال شانس خوبی برای فروش قائل بودم ولی این فیلم هم که فعلا وضعیت اکرانش نامعلوم است.

شورای صنفی نمایش مرتب پخش “نقش نگار” را عقب می‌اندازد

دینی با اشاره به اینکه پخش “نقش نگار” هم به شکوفافیلم به مدیریت داریوش باباییان واگذار شده بیان می دارد: جالب است که پروانه نمایش “نقش نگار” هم صادر شده و به شورای صنفی ارائه شده است اما شورا مرتب امروز و فردا می کند. یک بار می گویند عیدفطر فیلم را اکران می کننند، یک بار می گویند اکران دوم عیدفطر، یک بار می گویند بعد از فیلم “محمد رسول ا..(ص)” و احتمال دفعه بعد هم خواهند گفت بعد از جشنواره فجر!

می خواستم “آینه عبرت2” را بسازم اما حمایت نشد

در روزگاری که اغلب کارگردانان و تهیه کنندگان به دنبال ساخت دنباله فیلمهای موفق و پرفروش خود هستند وقتی از دینی می پرسیم که آیا به دنبال آن نبوده که ادامه “آینه عبرت” را بسازد وی به سینماژورنال می‌گوید: طرحهایی برای امتداد داستان وجود داشته اما مهم این است که آن داستان با پایان مطلوب خود به انتها رسیده است و اگر هم بنا باشد بر روی مضامین مواد مخدری کار کنیم باید بر سوژه های روز متمرکز شویم.

محمود دینی در پشت صحنه “آینه عبرت”

وی با اشاره به طرحهایی که بعدتر در حیطه مواد مخدر به ستاد مبارزه با مواد مخدر که حامی اصلی تولید “آینه عبرت” بود ارائه داده بیان می‌دارد: طرح ادامه سریال را با سوژه ای بکر داشتم و به مدیران متولی مبارزه با مواد مخدر هم ارائه دادم اما حمایت نشد. با دست خالی که نمی توان کار کرد. من می توانستم نیمی از کار را شریک شوم و سرمایه گذاری نیمی از آن را قبول کنم اما مابقی بودجه را باید نهادهایی تأمین می کردند که بودجه مصوب کارهای فرهنگی برای مقابله با مواد مخدر دارند.

کارگردان “آینه عبرت” با زحمت نسخه ای باکیفیت از سریال را پیدا کرد و به “آیفیلم” رساند

این بازیگر که بعد از “آینه عبرت” مدتی به یکی از جوان اولهای سینمای دهه  70 بدل شده بود با اشاره به بازپخشی که چند ماه قبل شبکه “آیفیلم” از این مجموعه داشت بیان می دارد: بازپخش این سریال هم مخاطبان خاص خود را داشت و برای بسیاری از آنها که آن موقع سریال را ندیده بودند نیز این بازپخش گیرایی لازم را داشت ولی باعث تأسف است که کیفیت تصویری نسخه ای که در آرشیو سیما بود بسیار پایین بود.

وی با اشاره به تلاشهای کارگردان این کار برای ارتقای کیفیت این نسخه ادامه می دهد: ما سالها پیش رایت ویدیویی “آینه عبرت” را به شرکتی به نام جهان تصویر واگذار کردیم و قاعدتا آنها باید نسخه ای باکیفیت از این سریال را می داشتند ولی مدیران آیفیلم به جای اینکه سراغ صاحب کپی رایت بروند نسخه ای بی کیفیت را پخش کردند که همین باعث شد محسن شاه‌محمدی کارگردان سریال با زحمت نسخه ای باکیفیت را پیدا کرده و به دست پخش آیفیلم رساند.

همین نسخه باکیفیت را هم با حذف و تعدیل روی آنتن فرستادند

بازیگر آثاری چون “تیغ و ابریشم” و “مجازات” می افزاید: البته همین نسخه باکیفیتی که برایشان جور شده بود را نیز با حذف و تعدیل روی آنتن فرستادند. شاید یک دلیل این حذفیات کشدار بودن داستان بوده باشد و شاید دلیل دیگرش هم روتوشهایی که همواره در تلویزیون روی کارها حتی کارهایی که خودشان یک بار آنها را بازبینی کرده اند وجود دارد.

محمود دینی که در دهه 60 و 70 به واسطه “آینه عبرت” برای خود کیا و بیایی داشت و بخصوص که شباهتش با یکی از خوانندگان شوخ و شنگ لس‌آنجلسی “شهرام.ش” باعث شده بود این شایعه شکل گیرد که او برادر آن خواننده است درباره آن روزگار به سینماژورنال بیان می‌دارد: روزهای عجیبی بود. به همه شبیه بودم به جز خودم. مدام مرا با این و آن مقایسه می کردند.

وی ادامه می دهد: حتی یادم می آید یکی از مدیران تلویزیون قسم می خورد که تو برادر “ش.ش” هستی و البته تأکید داشت که من برادر نانتی آن خواننده هستم ولی واقعیت این بود که من هیچ نسبتی با آن خواننده نداشته و ندارم.

خوشبختانه مشکلات “آتقی” حل شد

دینی درباره وضعیت جواد گلپایگانی بازیگر نقش “آتقی” در “آینه عبرت” می گوید: خوشبختانه مشکلات جواد هم حل شد. متاسفانه دو تصادف پیاپی باعث شد یک سری مشکلات حقوقی برایش رقم بخورد و او سالها در زندان بماند. با این حال تعدادی از رفقا و همشهریانش جمع شدند و بخشی از بدهیهایش را دادند تا او آزاد شود.

انشاءا.. هرچه زودتر سوء تفاهمات برطرف شود و مجوز یاسین فیلم تمدید شود

دینی در پایان گفتگوی خود با سینماژورنال با بیان اینکه همواره سعی داشته فعالیت فرهنگی داشته باشد و نه سیاسی با ابراز گلایه از تأخیر دو ساله ای که در تمدید جواز شرکت فیلمسازیش به وجود آمده اظهار می دارد: امیدوارم که هرچه زودتر سوء تفاهمات برطرف شود و مجوز یاسین فیلم تمدید شود. من به دنبال احیای سینمای اکشن و حادثه ای در سینمای ایران بودم و طرحهای خوبی را در دستور کار قرار داده و با گروه درجه اولی هم هماهنگ شده بودم که به مشکلات مربوط به تمدید مجوز خوردم.

وی خاطرنشان می سازد: انشاءا.. هرچه زودتر گرفت و گیرهای تمدید مجوز یاسین فیلم رفع شود تا هم تجربیات خودم را در اختیار جوانان قرار دهم و هم بتوانیم رونقی به سینمای اکشن-حادثه ای دهم .

سینماژورنال/حامد مظفری: تصوری که در ذهن بسیاری از ایرانیان از کلمه “شو/ show” وجود دارد نمایش تصویری موزیکال است.

به گزارش سینماژورنال البته که در این تصور ذهنی ریشه معنایی show که نمایش دادن و ارائه تصویر است نقش داشته است.

در فرهنگ لغت آکسفورد اولین معنای show نمایش دادن است و معنای بعدی اجرای صحنه‌ای و بخصوص اجرای موسیقی روی صحنه.

سابقه این واژه در تلویزیون ایران به سالهای قبل از پیروزی انقلاب اسلامی بازمیگردد و برنامه هایی که با پیشوند “شو” اغلب به لب‌خوانی خوانندگان روی قطعات ضبط شده اختصاص داشتند.

در سالهای بعد از انقلاب نیز یک سری ویدیوی موزیکال که برای نامگذاری آنها باز هم از پیشوند “شو” استفاده می شد، توسط خوانندگان لس آنجلسی و با همین شیوه اغلب لب خوانی روی آهنگ ضبط می شد و البته به صورت غیرمجاز به داخل هم می‌رسید.

با راه اندازی شبکه های فارسی زبان ماهواره ای، چهره هایی که در لس آنجلس تولیدکننده شوهایی مانند “طپش” و “طنین” بودند به کار تلویزیون داری پرداختند و تولید شو به روال سابق منسوخ شد.

“جُنگ” به جای “شو”

در داخل کشور اما حتی بعد از مجاز شدن دوباره موسیقی پاپ و تولید برنامه هایی که با لب خوانی خوانندگان روی آنتن می‌رفت هیچ گاه از واژه شو استفاده نشد و بیشتر کلمه “جُنگ” بود که به جای “شو” به کار می رفت.

البته که اصلی ترین دلیل این امر هم سیاستگذاری مدیران  رسانه ملی به تأسی از مدیریت فرهنگی کشور بود که در آن استفاده از واژه های بیگانه متداول در دوران قبل جایی نداشت.

رضویان و رفقا اولین شوی بعد از انقلاب را تولید می کنند
حالا به تازگی و در اقدامی جالب برنامه ای با عنوان “سه شو”(!!!) توسط جواد رضویان در دست تولید است.

این برنامه یک برنامه طنز متکی بر آیتمهای نمایشی است که جواد رضویان کارگردانی و اجرای آن را برعهده دارد و مهران غفوریان، بیژن بنفشه خواه، رضا شفیعی جم و الیکا عبدالرزاقی در تیم بازیگران آن حضور دارند.

بلحاظ ساختاری “سه شو” الگویی مشابه “ببخشید شما” مهران مدیری را دارد؛ الگویی که مدیری اخیرا “شوخی کردم” را نیز منطبق با آن تولید کرد و البته در جلب مخاطب موفق نبود.

فارغ از تکرار پرسش برانگیر این الگوی منسوخ شده در روزگاری که این خرق عادت و استفاده از نوآوری است که به موفقیت برنامه ای چون “خندوانه” منجر شده است اینکه جواد رضویان جرات کرده و واژه “شو” را در نامگذاری برنامه خود دخیل کرده جای تعجب دارد.

می توانید بگویید “شو” مصدر امر فعل “شدن” است

البته طبیعی است که دوستان می توانند در توجیه این امر سراغ معادل فارسی “شو” رفته و بگویند “شو” مصدر امر فعل “شدن” است و حتی از مولانا شاهد مثال بیاورند که در دیوان شمس می گوید: حیلت رها کن عاشقا! دیوانه شو دیوانه شو…

مشابه چنین امری از سوی یک گروه موسیقی به نام “دنگ شو” هم صورت گرفته است که آنها نیز برای ایرانی جلوه دادن واژه شو به سراغ فرهنگهای فارسی و معادل “شو” که مصدر امر “شدن” است رفته اند.

البته که نام این گروه مصداقی هم در مولانا دارد که می گوید: تو عاشق نقش آمدی همچون قلم در رنگ شو/در عشق جانان جان بده بی‌عشق نگشاید گره/ ای روح این جا مست شو وی عقل این جا دنگ شو.

اما عجیب آن که این گروه در کنار نام فارسی نام انگلیسی را به صورت “dang show” می نگارند!

معنای فارسی برنامه رضویان می شود “ضایع شو”!!!

چند سال قبل یک برنامه در دهه فجر با عنوان “آبی شو” با اجرای شهاب حسینی روی آنتن شبکه 5 رفته بود که شاید به دلیل کوتاه بودن برنامه و مناسبتی بودن آن چنان که باید این استفاده از واژه “شو” مورد توجه قرار نگرفت.

البته که در آنجا عنوان برنامه وجه تسمیه خاص خود را هم داشت و تهیه کننده می توانست بگوید منظورش از “آبی شو”، “آبی باش” است اما در مورد برنامه جواد رضویان چه؟

در “3 شو” واژه “شو” اگر در معنای فارسی خود به کار رود فقط یک معنا را به ذهن متبادر می کند و آن هم “سه شدن” که اصطلاحی عامیانه است به معنای ضایع شدن!!!

آیا “سه شو” با تغییر نام روی آنتن می‌رود؟

همه اینها به کنار اولین سابقه ذهنی مخاطبان از ابن واژه همان تصاویر شوهای موزیکال دهه 50 و نوارهای وی.اچ.اسی است که در دهه شصت به صورت زیرزمینی دست به دست می‌شد و در مرحله بعد، برنامه‌های تلویزیونی آمریکایی مانند “تاک شو” و دیلی شو”  که از سوی چهره هایی چون “الن دی‌جنرس” و “جان استوارت” روی آنتن رفته است.

حالا باید منتظر ماند و دید “سه شو” با همین نام روی آنتن می‌رود یا اینکه حساسیتهای رسانه ملی پیرامون واژه “شو” باعث تغییر نام برنامه خواهد شد.

سینماژورنال/حامد مظفری: یکی از تازه ترین اخبار جشنواره ای سینمای ایران مربوط می شود به کسب موفقیت فیلم تازه خسرو معصومی “تابو” در جشنواره ای که پسوند سانفرانسیسکو را دارد.

به گزارش سینماژورنال یکی از چهار جایزه ای که فیلم گرفته جایزه بهترین بازیگر زن این جشنواره است؛ جایزه ای که برخی رسانه ها از آن به عنوان “جایزه بازیگر نقش اول زن جشنواره سانفرانسیسکو” نام برده اند.

مخاطبی که آگاهی چندانی از اوضاع و احوال جشنواره ها ندارد پیش خود گمان می کند این فیلم و آن بازیگر برنده جایزه از جشنواره مشهور سانفرانسیسکو هستند!

جشنواره سانفرانسیسکو در بهار برگزار میشود و نه پاییز
اما واقعیت اینجاست که جشنواره بین المللی فیلم سانفرانسیسکو که یکی از بزرگترین جشنواره های آمریکایی است نه در ابتدای پاییز بلکه در ابتدای بهار هر سال برگزار می شود.

تاریخ دقیق اش را بخواهید 23 آوریل تا 7 می که میشود 3اردیبهشت تا 17اردیبهشت، زمان رسمی برگزاری جشنواره سانفرانسیسکو است.

این جشنواره توسط انجمن فیلم سانفرانسیسکو برگزار میشود و با نمایش حدود 200 فیلم از 50 کشور جهان.

الویت انتخاب فیلم برای این جشنواره آثاریست که هنوز توسط شرکتهای پخش آمریکایی پخش نشده اند.

اگر مدیر اجرایی جشنواره را بخواهید بشناسید “نوح کوئن” است؛ کوئن مدیر اجرایی سابق جشنواره تورنتو است و از 2014 به این سو مدیریت جشنواره را برعهده دارد.

این یک جشنواره کاملا ایرانی است که در سانفرانسیسکو برگزار میشود
پس جشنواره ای که الناز شاکردوست و فیلم متبوعش از آن جایزه گرفته چیست؟
این جشنواره، جشنواره ایست مخصوص فیلمهای ایرانی!!! که در سانفرانسیسکو برگزار میشود یعنی درست مانند جشنواره های مختلفی که در داخل و با الویت پخش آثار مطرح داخلی برگزار میشوند این جشنواره هم وضعیتی مشابه دارد یعنی یک سری فیلم ایرانی در آن به نمایش درمی آیند و در نهایت در انتهای جشنواره نیز تعدادی فیلم ایرانی به عنوان برگزیده مشخص می شوند.

یعنی رقابت کاملا ایرانی است و فقط جغرافیای رقابت، ایالات متحده آمریکاست و ایالتی به نام کالیفرنیا و شهری به نام سانفرانسیسکو!

اگر ساده ترش را بخواهید یک هفته فیلم ایرانی در سانفرانسیسکو برگزار شده که برای جذابتر شدن، رقابتی هم برای فیلمهای حاضر در آن تعریف شده!!!

البته آنها که در تیتر اخبار خود موفقیت فیلم شاکردوست در جشنواره سانفرانسیسکو را بولد کرده اند دو خط پایین تر پسوند ایرانی را هم به جشنواره افزوده اند اما مشکل تیتر اصلی آنهاست که به شدت اغراق آمیز است.

درست مثل این است که یک رقابت میان کشتی گیران ایرانی در سانفرانسیسکو برگزار شود و در نهایت تیتر نتایج آن برنده را به عنوان برنده جام جهانی کشتی سانفرانسیسکو معرفی کند!

عیار معصومی آن قدر هست که نیاز به این اغراقها ندارد
در ارزشهای “تابو” و کارگردانی به نام خسرو معصومی که سالهاست به تنهایی دوربین اش را در دل طبیعت زیبای مازندران می کارد و عاشقانه هایی پر از زیبایی را مصور می کند شکی نیست اما این اغراقهای خبری هم بیش از همه اعتبار معصومی و فیلمش را زیر سوال می برد.
عیار “تابو” آن قدر هست که با همه حرف و حدیثها پیرامون اوضاع کیفی جشنواره مونترال امسال، تنها فیلم ایرانی راه یافته به بخش مسابقه جشنواره مونترال بود؛ آن هم با وجود تعداد بالای آثار ایرانی که در این جشنواره بود.
معصومی و “تابو” نیاز به این اغراقها در اطلاع رسانی ندارند پس شمایی که خبررسانی می کنید هم کمی جانب اعتدال را رعایت کنید.

سینماژورنال/حامد مظفری: نشست خبری جشنواره فیلم نوجوان که با حضور علیرضا شجاع نوری دبیر جشنواره برگزار شد یکی دو نکته جالب توجه داشت.

به گزارش سینماژورنال از جمله این نکات مربوط می شد به پرسشی از دبیر درباره عدم تخصیص سبد اکران به فیلمهای کودک و نوجوان و بی فایده بودن برگزاری جشنواره در شرایطی که آثار کودک فرصت اکران نمی یابند.

شجاع نوری در پاسخ به این پرسش از راه اندازی شورای راهبردی سینمای کودک گفت و اینکه یکی از خروجیهای این شورا هم راه اندازی گروه سینمایی تازه ای ویژه کودکان است.

آیا گروه سینمایی کودک قدم در راه “هنروتجربه” می گذارد؟

البته که دبیر جشنواره نوجوان درباره اینکه این گروه سینمایی در کنار 6 سرگروه فعلی سینمای ایران راه اندازی خواهد شد یا نه چیزی نگفت و همین ابهام سبب شکل گیری این پرسش اصلی است که آیا گروه سینمایی کودک هم می خواهد قدم در راه گروه هنروتجربه بگذارد؟

یعنی بناست مختصات گروه سینمایی کودک شبیه به همان مختصاتی باشد که برای راه اندازی گروه سینمایی هنروتجربه به کار رفته است یعنی باز هم بناست تعدادی پرسنل به کار گرفته شوند و به مدیریت یکی از چهره های نزدیک به مدیران سینمایی مملکت دور هم جمع شوند و با اجاره کردن تعدادی سالن در نقاط مختلف شهر به اکران آثار کودک و نوجوان بپردازند؟

جلب مخاطب کودک از مسیر راه اندازی گروههای سینمایی ایزوله و مخاطب خاص صورت نمی گیرد

اگر بناست گروه سینمایی کودک این گونه راه اندازی شود طبیعی است که خروجی قابل توجهی نخواهد داشت.

اگر مدیران گروه سینمایی تازه تأسیس هنروتجربه می توانند با فرافکنی و استفاده از شعار حمایت از آثار ضد جریان اصلی، کم مخاطب بودن آثار این گروه و خالی ماندن سالنهای اجاره ای را توجیه کنند اما در برخورد با سینمای کودک حتی نمی توان چنین توجیهاتی را هم ارائه داد.

نبض سینمای کودک و نوجوان با نبض مخاطب گره خورده است و اگر بناست رشدی در سینمای کودک وجود داشته باشد قطعا به مدد حضور مخاطب در سالنهای سینماست. طبیعی است جلب مخاطب هم از مسیر راه اندازی گروههای ایزوله و مخاطب خاص صورت نمی گیرد.

بگذارید فیلمسازان کودک در مسیر اصلی سینمای ایران رقابت کنند و نه مسیرهای انحرافی

باید دل به دریا زد و فیلمهای کودک و نوجوان را به مانند بقیه آثار از طریق همین شش گروه رسمی تعریف شده اکران کرد تا هم عیار فیلمسازان کودک سنجیده شود و هم درجه علاقه مخاطبان کودک و نوجوان به آثار.

البته که برای رقابت در این وادی آن قدرها هم دست سینمای کودک خالی نیست. وقتی فیلمی مثل “فرار از قلعه روخان” که برگزیده جشنواره کودک سال قبل است به یکی از پرمخاطب ترین آثار جشنواره سی و سوم فجر بدل می شود یعنی آن که هنوز هم می توان با فیلم کودک مخاطب را به سینما آورد.

پیشنهاد سینماژورنال: به جای راه اندازی گروههای سینمایی هزینه‌زا، تسهیلات اکران فیلمهای کودک از طریق گروههای سینمایی رسمی را فراهم کنید

سینماژورنال پیشنهاد می دهد به جای راه اندازی گروهی خارج از مسیر اصلی اکران و البته بوروکراسی پیچیده و هزینه زای حول آن تسهیلاتی فراهم شود برای پخش کنندگان فعال سینمای ایران تا حداقل در فواصل زمانی مناسب-مثلا هر دو ماه یک بار- یک فیلم کودک و نوجوان را با داشتن سرگروه روی پرده بفرستند.

بهترین تسهیلات هم نه تخصیص ردیف بودجه و اعطای وامهای تشویقی که فراهم کردن شرایط تبلیغی ارزان و مفیدفایده برای این آثار است.

برای آغاز این راه هم فقط نیاز به تلف کردن زمان فراوان نیست. به سادگی و با فراهم آوردن شرایط اکران آثار کودک و نوجوان برگزیده جشنواره قبل میتوان این روند را آغاز کرد.

سینماژورنال: حدودا یک ماه بعد از زمانی که روزنامه نگارانی چون حامد مظفری، ایزد مهرآفرین، رضا استادی و سعید قطبی زاده از طریق رسانه هایی چون سینماژورنال، جوان، سینماپلاس و صفحه اجتماعی خویش به انتقاد از شوخیهای سطحی و الفاظ زشت به کار رفته در “گینس” پرداختند رفته رفته منتقدان دیگری هم از راه رسیده و کیفیت کار محسن تنابنده را زیر سوال می برند.

به گزارش سینماژورنال از جمله این منتقدان حسین معززی نیا داماد شهید مرتضی آوینی و سردبیر مجله “24” است.

معززی نیا با نگارش یادداشتی در صفحه اجتماعی خود از یک سو به انتقاد از لحن تنابنده در خطاب قرار دادن منتقدان پرداخته و از طرف دیگر ایرادات فراوان فیلم او را برشمرده است.

سبنماژورنال متن کامل یادداشت معززی نیا را ارائه می دهد:

آقاي محسن تنابنده اخيراً فرموده‌: «من تا به امروز درباره گینس نقد جدی ندیدم. یک تعداد یادداشت دیدم. نقد جدی ندیدم که برایم قابل تامل باشد و به آن‌ها فکر کنم. به نظرم بیشتر عقده‌گشایی است. تا جایی که من یادداشت‌ها را مرور کردم خامدستانه به اثر توجه شده است. ما اهل مطالعه نیستیم و فقط غر زن داریم. اینقدر غر زن نباشیم، برویم دنبال کار کردن. به جای این که حراف باشیم کار کنیم و باعث پیشرفت شویم. به جای این که پاتیل‌های روشنفکری بگیریم و بگوییم این بد است آن خوب است و… برویم کار کنیم و قدم های رو به جلو برداریم. من فکر می‌کنم این شکل و شمایل و لحن، لحنی کاملاً نو در ارایه قصه است و تا به حال کسی چنین تجربه‌ای نداشته است. نديدم با این فضاها شوخی شده باشد، سه برادر در یک فضای تقریبا وسترن، جاده و… به نظرم در این شرایط (جاده و فضای وسترن) قصه شیرین گفتن کار بسیار سختی است.

حضرت آقاي تنابنده:

يك: نقد جدي را درباره فيلم جدي مي‌نويسند. شما بابت همين چند «يادداشت» هم شاكر باش. در مملكت عجيبي زندگي مي‌كنيم كه درباره فيلمت با اين سر و وضعي كه دارد همين چند «يادداشت» هم منتشر شده. در يك شرايط استاندارد، اين چيزي كه اسمش را فيلم گذاشته‌اي نه اكران مي‌شد، نه ديده مي‌شد و نه كسي درباره‌اش چيزي مي‌نوشت.

دو: كسي كه «يادداشت» مي‌نويسد، كسي كه منتقد فيلم است و مي‌گويد فيلمي بد يا خوب است دارد «كار» مي‌كند. دارد «قدم رو به جلو» برمي‌دارد. اما تو به‌عنوان فيلمساز «كار» نكرده‌اي، چيزي سر هم كرده‌اي كه اسمش فيلم نيست و تماشاگر بيچاره به‌هواي اسم عطاران و قيافه‌ «نقي» شش هزار تومان پول مي‌دهد كه بيايد تماشايش كند.

سه: وقتي آدم شخصيت‌هايش را مي‌برد توي جاده كه بي‌خود و بي‌جهت مسيري را طي كنند، اسم فيلمش نمي‌شود «وسترن». در بهترين حالت مي‌شود فيلم جاده‌اي. اگر دستمزد خوبي بدهي و ساكت بگيري بنشيني، حاضرم در چند جلسه مفاهيم و اصطلاحات سينمايي از قبيل «فيلم وسترن» را به تو آموزش دهم. چون حرفه‌ام همين است. «كار» من اين است.

چهار: شما اگر قرار است «تامل» كني، دنبال نقد جدي نگرد، چون كسي حوصله ندارد درباره اين چيزي كه سر هم كرده‌اي، نقد جدي بنويسد، برو درباره اين تامل كن كه چرا فيلمسازي بلد نيستي و فيلمت نه قصه دارد، نه شخصيت، نه تداوم، نه پايان‌بندي.

پنج: اين‌قدر خودت را «جدي» نگير تا اميدوار بمانيم روزي بتواني واقعا فيلم بسازي.

سینماژورنال/حامد مظفری: در روزگاری که همه منتظر هستند تا هالیوود به بازسازی تصویری تاریخ ایران و اتفاقاتی که ایرانیان با آن برخورد کرده اند بپردازد تا شمشیر را از رو بسته و شروع کنند به نقد آثار، اینکه کارگردانی چون حسن برزیده پیدا شده که بجای زیر سوال بردن تحریفهای تاریخی آثار هالیوودی، آستین بالا زده و سراغ تصویرسازی یکی از مهمترین اتفاقات دو دهه اخیر ایران رفته جای خوشحالی دارد.

“مزار شریف” برزیده مروری دارد بر اتفاقات مرتبط با شهادت تعدادی از دیپلماتهای ایران در مزارشریف افغانستان توسط نیروهای طالبان. فیلم با تمرکز بر تنها بازمانده این اتفاق و مرور ماجراهایی که برای وی از لحظه ورود نیروهای طالبان به کنسولگری تا لحظه شهادت دیپلماتها روی میدهد شرایطی را ایجاد کند که مخاطب به صورتی روزنامه‌وار در چند و چون اتفاقاتی قرار گیرد که در آن مقطع زمانی رخ داده بود.

همین که بجای فحش دادن به “آرگو” آستین بالا زدید خوب است

برزیده آدم باهوشی است؛ باهوش از این جهت که اولا برای ساخت فیلمش به سراغ حوزه هنری رفته و حمایت مالی این نهاد مهم سینمایی را پشت خود داشته تا حین کار با کمبود بودجه روبرو نشود و ثانیا به دلیل استفاده از تیم خبره ای که از مدیریت فیلمبرداری تا طراحی صحنه، بازیگری، تدوین و حتی موسیقی را شامل می شود کوشیده اثری یکدست و قابل تحمل را فراهم نماید.

برزیده برای تولید “مزار شریف” بیشتر از 2 میلیارد بودجه در اختیار داشته اما این بودجه میلیاردی سبب ساز آن نشده که به دنبال فاخرسازی و اصطلاحا بیگ پروداکشن با کارهای عجیب و غریبی مانند کشتی به آب انداختن(!!!) یا مسافرت به کشورهای آفریقایی برود بلکه بجایش کوشیده داستان منبع را با تسلطی که در کارگردانی نماهای داخلی دارد نشان دهد.

خوش بحال برزیده که زرین دست را کنار خود داشته

البته که در تصویرسازی این نماهای داخلی و البته معدود نماهای بیرونی، علیرضا زرین دست مدیر فیلمبرداری کار به شدت به کمک وی آمده و قابهایی خلق کرده که پیش از این از منطقه ای چون افغانستان ندیده بودیم. تجربه وافر زرین دست در همکاری با کارگردانان سرشناس از واروژ کریم مسیحی گرفته تا مسعود کیمیایی و داوود میرباقری و این اواخر محمدعلی باشه آهنگر سبب ساز آن شده که کمترین خطایی در تصویرسازی جغرافیای محل وقوع حوادث نداشته باشد.

هم در لوکیشنهای داخلی که بناست فیلم مایه های شبه‌نوآر و جاسوسی داشته باشد و داستان با ظن نسبت به بازمانده ترور پیش می رود و هم در لوکیشنهای بیرونی که بناست استقامت بازمانده و همراهی عده ای افغان با وی در مسیر رسیدن به ایران روایت شود این قابهای هوشمندانه زرین دست است که به کمک درام می آید بخصوص در لوکیشنهای بیرونی.

در نماهای بیرونی تقریبا گره اصلی داستان هم باز شده و اگر فضاسازی بصری زرین دست نبود شاید فیلم شباهتهایی به فاجعه ای چون “فرزند چهارم” پیدا می کرد اما زرین دست خیلی خوب توانسته اله مانهای مختلف جغرافیایی کوهستانی و البته کنتراست میان خشونت کوه و لطافت رودخانه و شباهتهایی که این دو به ترتیب با رفتارهای طالبان و مردم افغانستان دارند را در خدمت درام به کار گیرد.

بازیگران به چشم عناصر صحنه

زرین دست بازیگران را نیز به چشم عناصری مکمل صحنه ها دیده و شاید برای همین باشد که در “مزار شریف” جلوه های بصری تازه ای از حسین یاری و مسعود رایگان و البته بازیگران مکملی چون عمار تفتی می بینیم.

هر کدام از این بازیگران فارغ از تواناییهای خویش در بازیگری این نیاز را هم دارند که با تصویرسازیهایی متفاوت، بلحاظ بصری هم خویش را در معرض مخاطب قرار دهند و خوشبختانه زرین دست نیز به دیده شدن اینها خیلی کمک کرده است. فقط تصویری که از مهتاب کرامتی در فیلم می بینیم بیش از حد تکراری و مشابه همان تصویر اغواکننده ای است که در بسیاری از فیملهای دیگر وی از “آدمکش” گرفته تا “آلزایمر” دیده بودیم.

خوشحالیم که در برابر “ویتوریو استورارو” قدعلم کرده اید!

“مزار شریف” اثری داستانگوست که در گونه سینمای ماجرایی-تاریخی ما می تواند اثری محترم به شمار برود. همین که چند میلیارد بودجه ای که هزینه تولید فیلم شده تلف نشده و لااقل بر دامنه تصویری ما از اتفاقی کاملا مرتبط با مردمان این مرز و بوم افزوده است جای تقدیر دارد.

همین که فضایی فراهم شده تا فیلمبرداری کارکشته چون زرین دست عیار تصویرسازی خود را نشان داده و در برابر رجوع برخی به فیلمبرداران فرنگی نظیر “ویتوریو استورارو” تمام قد، کیفیتی بالا از توان تکنسینهای سینمای ایران را ارائه کند، ارزشمند است.

حامد مظفري متولد ۱۳۶۰ در گرگان و پرورش‌یافته خانواده‌ای فرهنگی است. او فارغ‌التحصيل رشته مهندسي مکانيک سيالات و همچنين دانش‌آموخته فيلمنامه‌نويسي از باغ فردوس و اتمام دوره روزنامه‌نگاري در جهاد دانشگاهي دانشگاه تهران است.

حامد مظفری علاقه به مطبوعات را از کودکی و با ورق زدن نشریات مختص کودکان تجربه کرد و این علاقه و پیگیری مطبوعات در نوجوانی و جوانی امتداد یافت تا اینکه در اواخر دهه هفتاد و حین تحصیل در دانشکده فنی، به طوری جدی به عنوان ژورنالیست جذب کار حرفه‌ای رسانه‌ای شد.

حامد مظفری داراي سابقه فعاليت مستمر مطبوعاتي از اوايل دهه هشتاد تاکنون با رسانه‌هايي مختلف همچون روزنامه اطلاعات، روزنامه اعتماد، روزنامه جوان، روزنامه آفتاب، مجله سينماجهان، مجله نيم‌رخ، مجله فيلم، مجله تصويرروز، روزنامه کيهان، روزنامه فرهيختگان، مجله دنياي تصوير، سایت سينماي ما، مجله جهان سينما، مجله روايت، سایت سينماپلاس، خبرگزاری نسيم، روزنامه جام‌جم، روزنامه شرق، روزنامه بهار، روزنامه قدس، مجله نقدسینما، خبرگزاری فارس، مجله سروش، روزنامه ايران، روزنامه صبح‌نو، روزنامه صبا، خبرگزاری ميزان، سایت نمايش خانگي، سایت سينماروزان و… است.

حامد مظفری سابقه فعالیت به عنوان دبیر تحریریه، دبیر فرهنگی یا عضو شورای سردبیری رسانه‌های مختلف و ازجمله شبکه ایران، جهان سینما، نقد سینما، روایت، سینماپلاس، نسیم، فرهیختگان، صبا، ایران‌ بان‌نو، گزارش یک، آفتاب و… را در کارنامه دارد.

حامد مظفری به عنوان طراح و مشاور تبلیغات سابقه همکاری با موسسات پویافیلم، رسانه فیلمسازان، خانه‌فیلم، بانوفیلم، جوزان‌فیلم، گلرنگ‌رسانه و… را در کارنامه دارد.
حامد مظفری به عنوان مدیر روابط عمومی و تبلیغات در پروژه هایی همچون قدغن، تکخال،  زن ها فرشته‌اند،  پسركشي، آبي به رنگ آسمان، ايكس لارج، دشمن زن،  زنداني ها، خالتور، كار كثيف، پا تو كفش من نكن، سه بيگانه، كمدي انساني، آشوب، پارادايس، غير مجاز، من ناصر حجازي هستم، ۳۶۰ درجه، طبقه حساس، هزارپا، شبكه، برف روي شيرواني داغ، از رئيس جمهور پاداش نگيريد، شهرت، احضار، سیاوش، کرگدن، دیو و ماه پیشونی و… فعالیت داشته است.

حامد مظفری که مدیرمسئول و سردبیر فعلی پایگاه تحلیلی سینماروزان است به عنوان استراتژيست و مدیر طراحی و اجرای تبلیغات فرهنگی نیز با بسیاری از پروژه‌های فرهنگی، هنری همکاری داشته است.