#احمد_نجفی بازیگر باسابقه بیان کرد: دامنه ارتباطات و خوش‌شانس بودن در سینمای ایران بسیار تعیین کننده هستند!/شانس سهم بزرگی در موفقیت دارد/شانس است که باعث میشود برخی کارها ناگهان گل کند!/آیا تمام سینمای ملی فقر و بدبختی و زجر و دروغ و ریا و فساد است؟ /باید ژانرهای مختلف تقویت شود تا سینمایی چند بعدی را ببینیم!/بعضی آموزشگاه‌ها اسم مرا می زنند بدون این که روح من خبر داشته باشد!/فقط چند فیلم هستند که در زمان کار بسیار از آنها لذت بردم؛ یکی #سگ_کشی بیضایی بود و دیگری #پناهنده ملاقلی پور و البته #دندان_مار کیمیایی!/قرار بود با پوراحمد یک فیلم موزیکال تولید کنیم ولی…/دوست دارم فعالیت های صنفی و کمک به معیشت صنف را ببینم که متاسفانه نمی بینیم!/سینما به رنسانس صنفی نیاز دارد!/امیدوارم وعده کمک به معیشت اهالی هنر را که جلوی دوربین‌ها داده شد، عملی کنند!
سینماروزان/مجتبی اردشیری: دامنه ارتباطات، آموزش دیدن و خوش شانس بودن در سینمای ایران بسیار تعیین کننده است و این مجموعه در کنار چیزی قرار می گیرد که آن چیز استعداد، فهم و تجربه و خواندن است. این نیست که شانس داشته باشید تا همه چیز برایتان به سمت درست برود بلکه باید از کاری که به شما محول می شود به خوبی و بادقت مواظبت کنید که استمرار در حرکت بازیگری داشته باشید.
احمد نجفی بازیگر باسابقه با بیان مطلب فوق به خبرگزاری ایرنا گفت: استعداد، آموزش و تجربه و شانس و ارتباطات همگی در بازیگرشدن یک آدم اهمیت دارند؛ زمانی هست که شما در ارتباط با اشخاص انتخاب می شوید و زمانی هست که کلاس و دوره ای دیده اید و در تئاتر کارکرده اید و به سینما آمده اید و تجربه ای دارید و زمانی هم شانس موثر است. شانس گاهی سهم بزرگی دارد چنانچه لازمه موفقیت این است که وقتی به کار رفتی کار خوب شود این که برخی کارها ناگهان گل می کند شانس است و قرار نیست هرکاری موفق شود و بدرخشد.
نجفی توضیح داد: اگر فیلم بارانداز نبود اصلا براندو ساخته می شد؟ اگر آن فیلم شکست می خورد براندو می توانست خودش را نشان دهد؟ شاید در فیلم های بعدی اتفاقی می افتاد. اما امثال براندو کسانی هستند که مدارس قدر سینمایی را طی کرده اند و همه آن نسل هم همینقدر بزرگ بودند که به شهرت رسیدند و کارشان درجه یک بوده است. این آدم ها در موسساتی چون اکتورز استودیو و تحت تعلیم آدمی چون لی استراس‌بِرگ بازیگری را آموخته بودند اما این ژن را داشتند که حتی روش بازیگری را تغییر بدهند.
احمد نجفی افزود: همه آموزشگاه های بازیگری بدردبخور نیستند ولی نکته مثبت آموزشگاه بازیگری امین تارخ این بود که اگر استعدادی را کشف می کردند آن را به تلویزیون و تهیه کنندگان معرفی می کردند و این شانس آدم ها را بالا می برد اما دیگران را نمیدانم؛ بعضا اسم من را می زنند بدون این که روح من خبر داشته باشد و من هیچ وقت در این موسسات نه تدریس کرده ام و نه حضور داشته ام!
نجفی درباره کیفیت آثار روز سینما گفت: سینما باید وسیع تر، داناتر، متنوع تر باشد؛ امروز عمدتا روی فیلمهای اجتماعی مانور می دهیم و در مورد سینمای ملی حرفی نمی زنیم. آیا همه سینمای ملی همین است؟ فقر و بدبختی و زجر و دروغ و ریا و فساد؟ اشکالی ندارد این فیلم ها ساخته شود اما آیا همه سینمای ما همین است؟ پهلوان نداریم؟ قهرمان نداریم؟ اندیشه تاریخی فیلمسازی و رمان ها و قهرمانی هامان کجاست؟ شاید در سال یکی دو فیلم در مورد دفاع مقدس این موضوعات را نشان دهند اما عمومیت ندارد.
این بازیگر پیرامون کارهای ماندگارش گفت: چند فیلم هستند که در زمان کار بسیار از آنها لذت بردم؛ یکی سگ کشی بیضایی بود و دیگری پناهنده ملاقلی پور و البته دندان مار کیمیایی (اثری که باعث حضور من به عنوان بازیگر در سینما شد) و این آثار در ژانرهای مختلف بود. برای بازی در دندان مار داشته هایی را با خودم همراه کرده بودم؛ داشته هایی چون نگاهی که به حاشیه جنگ داشتم چون بچه خرمشهر بودم و جنگ موضوعی بود که به آن حساس بودم و بدجور ذهنم را درگیر می کرد. با این آثار زندگی و کار کردم و از آنها لذت بردم و بیضایی، ملاقلی پور و کیمیایی خاطراتی از زندگی را برایم رقم زدند که دوستشان دارم.
وی افزود: کیومرث پوراحمد را چندین بار دیده بودم و دوستش داشتم و حتی قرار بود قصه ای را به او بدهم که موزیکال بود؛ آن زمان داشت خواهران غریب را کار می کرد و خودش کار موسیقی را شروع کرده بود؛ قصه را بسیار دوست داشتم چون در ارتباط با کودکان و نوجوانان بود به او دادم و خواند؛ خوشش آمد و گفت که دوست داشتم کار کنیم اما درگیری های مختلف پیش آمد و نشد.
نجفی تاکید کرد: الان بیشتر دوست دارم فعالیت های صنفی و کمک به معیشت صنف را ببینم که متاسفانه نمی بینیم. فکر می کنم سینما در این شرایط نیاز به یک رنسانس صنفی دارد. امیدوارم قول و وعده کمک به معیشت اهالی هنر و پرداخت کمک به صندوق پیشکسوتان و ۲۰ میلیاردی که جلوی دوربین ها گفته و ثبت شده است را عملی کنند.