1

اعلام آمادگی یک بازیگر سینما برای ایفای نقش یک مبتلا به ایدز

سینماژورنال: کوروش تهامی بازیگر سینما و تلویزیون درباره اهمیت پرداختن به سوژه بیماران صعب العلاج و از جمله بیماران اچ.آی.وی به “ایرنا” گفت: یکی از دلایل ابتلا به بیماری ایدز عدم آگاهی جوانان و نوجوانان درباره ریشه های ابتلاست و این خود ناشی از آن می شود که سینما و تلویزیون چنان که باید درباره آن تصویرسازی نکرده اند.

هنرمندان فکر می کنند این مساله خط قرمز است اما…
وی ادامه داد: یکی از دلایل عدم استفاده از سوژه مبتلایان به ایدز در آثار نمایشی نیز آن است که تهیه کنندگان و کارگردانان از سخن گفتن درباره روابط پرخطر جنسی که یکی از ریشه های ابتلاست می هراسند چون فکر می کنند این مساله خط قرمز است در صورتی که شخصا فکر می کنم یک هنرمند می تواند با رعایت چارچوبها حتی در این باره هم محصول سینمایی یا تلویزیونی خوب تولید کند.

بازبگر سریالهایی چون “زیر تیغ” و “شوق پرواز” خاطرنشان ساخت: تلویزیون ما در زمینه پرداختن به ایدز پیشرو بوده و سالها پیش از این یکی از اپیزودهای “داستان یک شهر” اصغر فرهادی به دقت در این باره واکاوی کرد با این حال در سالهای بعد چنان که باید این سوژه جدی گرفته نشد.

تلویزیون تعارف را کنار بگذارد
وی ادامه داد: الان وقتش است که تلویزیون تعارف را کنار بگذارد و سوژه بیماران اچ.آی.وی را در زمره سوژه های دارای الویت خود قرار دهد و نویسندگان و کارگردانان با دغدغه بیشتری روی این سوژه کار کنند و مدیران تلویزیون با روی باز از فیلمنامه های با مضمون بیماران اچ.آی.وی استفاده کنند.

این بازیگر افزود: جامعه ما جامعه ای جوان است و یکی از وظایف رسانه ملی در قبال این جامعه جوان آشنایی او با ریشه های ابتلا به بیماریهای مهلکی چون ایدز است. تلویزیون و در کنار آن سینما وظیفه دارند در این باره اطلاع رسانی کنند.

ترس از عدم شناخت نشأت می گیرد

بازیگر فیلمهایی چون “گناهکاران” و “برف روی شیروانی داغ” درباره ترس برخی از بازیگران برای ایفای نقش در قالب بیماران ایدزی گفت: ترس از نشناختن کاراکتر و عدم تحقیقات کافی درباره آن نشأت می گیرد. وقتی شما به فیلمنامه ای که دست گرفته ای اعتقاد نداشته باشی باید هم بترسی.

وی ادامه داد: کارگردانان باید با تحقیق کامل سراغ سوژه ایدز برود و درامی واقع گرایانه خلق کند که به نقض غرض دچار نشود. این هم منوط به جدی گرفتن پروسه تحقیقاتی کار است؛ وقتی درباره یک مبتلا به ایدز حرف می زنیم باید بلحاظ جسمی و روحی او را شناخته باشیم و این میسر نیست مگر با انجام کار تحقیقاتی کافی.

اعلام آمادگی برای ایفای نقش یک بیمار ایدزی
کوروش تهامی در پایان گفتگوی خود با ابراز امیدواری نسبت به جدی گرفتن سوژه بیماران ایدزی در سینما و تلویزیون بیان کرد: شخصا اعلام آمادگی می کنم برای بازی در نقش یک مبتلا به ایدز تا وظیفه خود را در قبال این بیماران انجام دهم. اما قبلش لازم است مدیران محافظه کاری را کنار بگذارند و نگارش سناریوهای مبتنی با واقعیت در این باره در دستور کار قرار گیرد.

گفتنی است در راستای کمک به اطلاع رسانی درباره ایدز از طریق هنر، از ابتدای سال جدید کمپین “هنر+ایدز” راه افتاده که می کوشد در گفتگو با هنرمندان چرایی عدم پرداخت به سوژه ایدز در آثار هنری را واکاوی کند.




راه‌اندازی کمپینی که می‌خواهد بین هنر و ایدز ارتباط برقرار کند+گفته‌های بازیگر “خانه سبز” در این باره

سینماژورنال: طبق آخرین آمار رسمی وزارت بهداشت آمار مبتلایان به ویروس اچ.آی.وی در ایران حدودا 30 هزار نفر می باشد و به لحاظ بازه سنی نیز سن ابتلا به ایدز در کشور ما مرتب در حال پایین آمدن است. تکان دهنده تر اما اینجاست که بازهم بنا به اعلام وزارت بهداشت بیشتر از دو برابر رقم مبتلایان به ایدز، به این ویروس مبتلایند اما خودشان از این مسأله آگاه نیستند.

به گزارش سینماژورنال در این شرایط یکی از وظایف اصلی هنر و بخصوص هنرهای نمایشی آن است که در قالب آثاری داستانی به آگاهی بخشی درباره این بیماری به مخاطبان بپردازند که کمپین “هنر+ایدز” با پیام مبتلایان به ایدز مجرم نیستند؛ این مفهومیست که هنر میتواند نشرش دهد ، فعالیت خود را آغاز کرده است.

کمپین “هنر+ایدز” که از نوروز 95 آغاز به کار کرده، کمپینی مردم‌نهاد است که می‌کوشد به نوبه خود زمینه ارتباط بیشتر میان اهالی هنر و مردمان در زمینه آگاهی بخشی پیرامون این بیماری را فراهم کند و به بررسی دلایل عدم استفاده کافی هنرهای نمایشی از سوژه های مرتبط با بیماران اچ.آی.وی بپردازد.

داریوش اسدزاده بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون ایران از نخستین هنرمندان ایرانی است که در این باره طرف گفتگو قرار گرفت.

اسدزاده که این روزها بیشتر مشغول نگارش کتبی درباره تاریخ تهران و تاریخ سینما در ایران است با بیان اینکه سینما و تلویزیون کار جدی درباره بیماران لاعلاج و از حمله بیماران اچ.آی.وی نکرده است بیان داشت: اطلاع رسانی کافی در این زمینه می توان سبب ساز آگاهی بیشتر مردمان از ابعاد این بیماری شده و به پیشگیری منطقی و شخصی بینجامد یعنی به جای اینکه فرد بعد از ابتلا به بیماری تحت پوشش گرفته شود با سرمایه گذاری در تولید آثار آگاهی بخش هنری می توان جلوی ابتلا به بیماری را گرفت.

*حتی فکر کردن به ایدز هم باعث ناراحتی است

بازیگر آثاری چون “خانه سبز” و “همه فرزندان من” ادامه داد: البته که حتی فکر کردن به ابتلا به بیماری نظیر ایدز آدمی را اذیت می کند بخصوص که در جامعه ما طوری عمل شده که حرف زدن در این باره هم با ابراز شرمندگی همراه است و دقیقا یکی از دلایلی که کارگردانان سینما و تلویزیون هم جرأت نزدیک شدن به چنین سوژه هایی را ندارند همین تابو شدن قضیه است.

اسدزاده با بیان اینکه همه انسانها بندگان خدایند و همه هم جایزالخطایند خاطرنشان ساخت: نباید فراموش کنیم که خداوند همیشه در توبه را حتی برای گناهکاران باز گذاشته است یعنی حتی آنها که از طریق انجام فعل گناه آلود به این بیماری مبتلا شده اند هم باز می توانند توبه کرده و از خدا طلب بخشش کنند. در مقابل بقیه انسانها هم باید تا می توانند به این همنوعان خود کمک کنند.

*سینما و تلویزیون ما در تصویرگری زندگی مبتلایان قوی عمل نکرده اند

این بازیگرپیشکسوت در بخش دیگری از گفتگوی خود به صراحت از کارگردانان سینمای ایران خواست به طور جدی تر بر روی سوژه بیماران لاعلاج کار کنند. وی گفت: مسأله بیماران لاعلاج و بیماران صعب العلاج از بیماران ام.اس گرفته تا بیماران هپاتیت و همین ایدز مسأله ای است که در دهه اخیر بیشتر درباره آنها شنیده ایم ولی به دلایل مختلف سینما و تلویزیون ما در تصویرگری زندگی مبتلایان به این بیماری قوی عمل نکرده اند.

*وظیفه دست اندرکاران سینما و تلویزیون است که به آگاهی بخشی درباره ایدز بپردازند

اسدزاده ادامه داد: چرا کارگردانان ما از تصویرسازی پیرامون بیماران اچ.آی.وی واهمه دارند؟ مگر نه اینکه یکی از فلسفه های هنر آگاهی بخشی به مخاطبان و آسیب شناسی است پس چرا در این باره هیچ کار قابل توجهی انجام نشده است.

این بازیگر در پایان گفته های خود با امیدواری نسبت به اینکه در سال پیش رو بیشتر از گذشته بر این موضوع تأکید شود اظهار داشت: امیدوارم همین گفته های ما تلنگری باشد برای دست اندرکاران سینما و تلویزیون که بیایند و به طور جدی تر درامهای مبتنی بر زندگیهای تراژیک مبتلایان به ایدز را که برخی از آنها هم بی کمترین آگاهی به این بیماری دچار شده اند تولید کنند و بگذارند جوانان و نوجوانان در این باره بیشتر بدانند تا درصد پیشگیری بالاتر برود.