سینماروزان: نزدیک چهار دهه بعد از آن که جلوی اکران فیلم‌های رور خارجی را گرفتند و در حالی که مخاطبان در سینماهای خانگی، جدیدترین محصولات جهانی را بی سانسور و با فرمت 4k می‌بینند، همچنان گروهی هستند که مشکل سینمای ایران را عدم اکران فیلم خارجی می‌دانند ولی نمی‌گویند کدام مخاطب عاقلی است که نمایش رایگان و بی ممیزی فیلم خارجی را رها کرده و هزینه سینما بدهد تا نسخه ممیزی شده فیلمی را ببیند که دیگر مثل سابق دوبلورهای برجسته‌ای هم برای برگردان آن وجود ندارند.

در این اوضاع علیرضا داوودنژاد در گفتگو با روزنامه اعتماد، شرط جالبی را برای آزادسازی اکران خارجی طرح کرده و گفت: سینمای ایران با توجه به توسعه روزافزون سالن‌های سینما باید در مقابل ابتلا به سانسور و ناامنی بازار چاره‌اندیشی کند و با توسل به هرگونه شگرد ممکن از تولید انبوه فیلم‌های سینمایی وانماند. عقب‌نشینی در تولید یعنی میدان باز کردن برای آنها که رسما در انتظار واردات فیلم خارجی هستند.

وی ادامه داد: من به هیچ وجه مخالف آزاد شدن واردات فیلم خارجی نیستم مگر آنکه پیش از آن تولید آزاد فیلم ایرانی ممکن شده باشد!! این فاجعه است که سینمای ایران را با سانسور از زندگی ایرانی بیرون برانیم و برگزیدگانی از سازندگان آن را هم به سریال‌سازی کوچ بدهیم و جماعتی را هم به تولید فیلم‌های تبلیغاتی یعنی فیلم‌هایی که در تولید سود می‌برند و به مخاطبان نمی‌اندیشند، بکشانیم و به این ترتیب زمینه افول و زوال «دانایی سینمایی» را در این سرزمین مهیا کنیم.

داوودنژاد افزود:  بدون دانایی سینمایی که همان فوت و فن باور پذیری در آثار دیداری شنیداری است هیچ مملکتی به منظومه هنری رسانه‌ای فراگیر و اثر گذار دست پیدا نمی‌کند؛ بنابراین تا در بر پاشنه سانسور و نا امنی بازار می‌گردد؛ کشاندن مخاطبان به هر لطایف الحیلی به سینما مجاز و تلاشی ناگزیر برای حفظ سالن‌های سینما برای فیلم ایرانی و تقلایی اگرچه نازل و جانکاه برای بقای زنجیره تولید و توزیع و نمایش فیلم در ایران است؛ ناگفته نماند که در میان فیلم‌های به قول معروف ارگانی هم گاهی درخشش‌های کم‌نظیری مثل «تنگه ابو قریب» دیده می‌شود که به منزله میوه‌ای رسیده از درخت دانایی سینمایی است. ولی به هرحال تا تولیدات سینمایی ما خلاصه می‌شود در کمدی‌های تجاری و تراژدی‌های ارگانی و خبری از زندگی ایرانی در درام‌های اجتماعی نیست، نهایتا معنایش این است که سینمای ایران از مدیریت فرهنگی محروم است و در گردابی از اقتصاد سیاسی دست و پا می‌زند… .

سینماروزان: دوره تازه اکران فیلم خارجی در سینماهای ایران با پخش گسترده یک فیلم گران هندی رقم خواهد خورد.

به گزارش #سینماروزان، موسسه خانه‌فیلم که اکران فیلم‌های پرفروش #دینامیت و #انفرادی و #قهرمان را در کارنامه دارد قصد دارد فیلم هندی #خیزش_غرش_آتش را در سینماهای کشور اکران کند.

اکشن-حماسی #خیزش_غرش_آتش RRR به کارگردانی اس‌.اس.راجمولی با بازی ان.تی. راما رائو جونیور ، رام چاران و آجی دیوگن، داستانی دارد درباره دو انقلابی هندی به نام‌های «آلوری سیتاراما راپو» و «کمارام بیم» و نبرد آنها با حکومت استعماری بریتانیا در دهه بیست میلادی.

نسخه اصلی این اکشن-حماسی حدود سه ساعت است و با بودجه ۷۲میلیون دلاری تولید شده و تا لحظه اکران، گرانترین فیلم تاریخ سینمای هند بوده است.

#سیدجمال_ساداتیان از اعضای هیات مدیره #خانه_فیلم در برنامه سینمامعیار رادیوگفتگو بیان داشت: موضوع  نمایش فیلم خارجی هر سال در آیین نامه نمایش وزارت ارشاد آمده بود اما بدلیل شرایط تحریم امکان نمایش نداشتیم و همواره به دنبال این بودیم که برای توسعه سینما چگونه کمپانی های خارجی را راضی کنیم؟ فیلم هندی #خیزش_غرش_آتش که در مراحل نهایی دریافت پروانه نمایش از وزارت ارشاد است با هزینه ۷۰ میلیون دلار تولید شده و داستان آن راجع به مبارزات مردم هند با استکبار انگلیس در سال‌های دور است که در حال حاضر در حال نمایش در برخی کشورهاست و به لحاظ محتوایی با سلیقه مردم سازگار است.

ساداتیان گفت: به برکت ساخت مال های مختلف طی دو سال آینده تعداد ۴۰۰ سالن سینما به ظرفیت نمایشی کشور اضافه خواهد شد و تعداد سالن های سینما به ۱۰۰۰ سالن می رسد و در این تعداد سالن نمی توان فقط فیلم خارجی نشان داد و حتما باید به همه سلائق توجه کنیم و پیشنهاد ما نسبت ۷۰ به ۳۰ در نمایش فیلم ایرانی و خارجی ست و با این ظرفیت فعلی نمایش یک فیلم در ماه به نظر منطقی ست.

این تهیه‌کننده ادامه داد: بحث نمایش فیلم خارجی شبیه به واردات ماشین خارجی است. قرار نیست فکر کنیم هر آنچه شرکت های تولیدی می سازند ، مشتری مصرف کند. نمایش فیلم خارجی مزایای زیادی برای سینمای ایران دارد که یکی از آنها این است که پای افراد جدیدی را به سینمای ایران باز می کند. به نظرم اکران فیلم های مطرح و نامدار کمپانی های آمریکایی اگر مشکلات تحریم حل شود، در آینده نزدیک در دسترس است اما فعلا با فیلم های هندی و چینی و کره ای شروع می کنیم تا بعد.

سینماروزان: در تازه‌ترین جلسه شورای صنفی نمایش مقرر شد فیلم سینمایی «قتل عمد» به کارگردانی سعید دولت‌خانی از چهارشنبه ۱۵ مرداد به سرگروهی سینما بهمن به نمایش درآید.

همچنین شورا مقرر کرد فیلم ارگانی «خروج» ساخته ابراهیم حاتمی کیا از چهارشنبه ۸ مرداد در گروه آزاد اکران شود.

به نظر میرسد عدم علاقمندی صاحبان آثار تازه برای اکران فیلمهایشان در روزهای کسادی سینماها، شورا را مجبور کرده به اکران آثاری مانند “خروج” تن دهد که پیشتر اکران آنلاین شده بودند.

شورای صنفی نمایش همچنین مصوب کرد اکران فیلم خارجی هم صرفا با خرید کپی رایت و از طریق شورا انجام شود و به این ترتیب پخش‌کنندگانی که رایت فیلمی خارجی را خریداری کرده‌اند می‌توانند برای اکران از طریق ثبت قرارداد در شورای صنفی نمایش اقدام کنند.

سینماروزان: راه اندازی اکران محدود خارجی و با نسخه های ممیزی و زیرنویس در سال جاری نتوانسته اقبالی در مخاطبان برای تماشای محصولات خارجی ایجاد کند حتی اگر یکی از این محصولات، بلاک باستری مثل قسمت تازه «انتقامجویان» باشد! در این شرایط خیلیها هستند که عقیده دارند دوبله حرفه ای و باکیفیت آثار شاید بتواند انزوای اکران خارجی را از بین ببرد.

چنگیز جلیلوند دوبلور پیشکسوت که صدایش را برای بازیگرانی مختلف از فردین و بهروز تا مارلون براندو و پل نیومن و برت لنکستر شنیده‌ایم از جمله دوبلورهایی است که اعتقاد دارد با اکران فیلمهای دوبله خارجی، هم دوبله ایران رشد خواهد کرد و هم بر دامنه مخاطبان سینما افزوده خواهد شد.

جلیلوند با اشاره به حال نزار دوبله ایران، به هنگامه ملکی در «ایرناپلاس» گفت: هنر دوبله با این وضعیت و موقعیتی که در حال حاضر دارد، فکر نمی‌کنم آینده خوبی در انتظارش باشد. فیلم یا سینمای نمایش دهنده خوب نیست. به همین دلیل انگیزه‌ای برای ادامه این هنر وجود ندارد. وقتی دستمزد مناسب در کنار عشق و علاقه آن‌چنانی در دوبله نباشد، طبیعی است که به‌عنوان یک حرفه پیش پا افتاده به آن نگاه شود. البته خانم‌ها و آقایانی که برای فعالیت در این زمینه وارد می‌شوند، همه بااستعداد و دارای صداهای درخشان و خوب هستند. اما متأسفانه محلی نیست که این صداها عرضه شود. محل چه جایی می‌تواند باشد؟ باید مکانی مثل نمایشگاه باشد. حال که هنر دوبله را نمی‌توان در نمایشگاه عرضه کرد، پس باید فیلم‌ها و سینماهایی وجود داشته باشد که بتوان آن‌ها را دوبله و پخش کرد.

این دوبلور با اعلام اینکه در حال حاضر کل سینماهای تهران فیلم‌های ایرانی را نمایش می‌دهند، خاطر نشان کرد: اگر نصف سینماها آثار خارجی دوبله شده اکران کنند، مردم علاقه‌مند می‌شوند و نوعی تنوع برایشان به‌وجود می‌آید. گوینده‌های دوبلور هم می‌توانند هنر خود را نشان دهند. چون در این صورت مسئله رقابت هنری شدید پیش می‌آید که هر کدام از دوبلورها سعی بر این دارند که به نحو احسن دوبله کنند و این اتفاق منجر به پیدایش بیزینس می‌شود. یعنی صاحب فیلم که آن را خریداری و دوبله کرده و در سینماها نمایش می‌دهد، می‌خواهد سرمایه‌اش بازگردد. بنابراین از بهترین دوبلورها بهره می‌گیرد. با پیدایش این رقابت و این بازار، بقیه کسانی که در این حوزه فعالیت می‌کنند دست به تلاش بیشتری می‌زنند که خود باعث می‌شود تعداد گوینده‌های بسیارخوب و کاربلد زیاد شود.

چنگیز جلیلوند در پاسخ به این پرسش که دوبلورها تا چه اندازه در به‌وجود آمدن این شرایط سهیم هستند، عنوان کرد: با وجود این که صداهای خوبی به این صنعت وارد شده‌اند، اما به‌دلیل بی‌اهمیت دانستن این هنر توسط مسئولان، فیلم‌های کارتونی که الان دوبله می‌شوند همه از یک صدا و یک تیپ تقلید می‌کنند. استاد و مدیر دوبلاژ متبحری در کار نیست که این افراد را هدایت کنند. در ضمن برای این کار هم زمینه‌ای نیست. وقتی دو کشتی‌گیر با یکدیگر مسابقه می‌دهند باید یک صحنه و میدانی باشد. روی خاک که نمی‌شود مسابقه را برگزار کرد. باید تشک کشتی و باشگاهی باشد که بتوانند خود را نشان دهند. هر چقدر هم دوبلورهای توانمند وجود داشته باشند، ولی وقتی نتوانند این توانایی‌ها را نمایش دهند، در خود می‌پوسند و از بین می‌روند. به عقیده من دوبلورها جای بازی کردن پشت میکروفن را ندارند.

داور برنامه «جادوی صدا» درباره میزان دستمزدهایی که به این قشر اختصاص می‌دهند، بیان کرد: در حال حاضر حقوقی که یک گوینده می‌گیرد از دستمزد یک کارگر در این مملکت کمتر است. این یک فاجعه است که کسی با چنین هنر و تبحری درآمد بسیار اندک داشته باشد. دوبله، یک کار بسیار مشکل است. به نظر من از بازیگری در تئاتر و جلوی دوربین سینما خیلی سخت‌تر و محدودتر است. دستمزد یک هنرپیشه سینما ممکن است گاهی به پانصد میلیون تومان هم برسد. خب مسلماً اگر شرایط دوبله خوب باشد درآمدهای مناسب و قابل‌توجهی، حال نه به‌اندازه بازیگران سینما به دوبلورها تعلق می‌گیرد. دستمزد شغل به این خوبی، شیرینی و جذابی که تا این اندازه هم طرفدار دارد و شخصیت‌هایی را برای مردم به‌وجود می‌آورند و ماندگار می‌کنند، کمتر از حقوق یک کارگر این کشور است. این قشر حتی بیمه‌ای ندارند، اگر در آینده صدای یکی از آن‌ها گرفت و دیگر نتوانست کار کند، مجبور است خانه‌نشین شود. با صدای گرفته حتی نمی‌تواند بقال شود و دیگر هیچ جا به او کار نمی‌دهند . واقعاً این قشر تنها و غریبند و این حرفه یتیم مانده است. بازار آشفته‌ای در این هنر حاکم شده است. یک فیلم ممکن است با ده گروه مختلف در سایت‌ها و شبکه‌های مختلف اینترنتی دوبله شود.

وی درباره میزان آثار اندکی که صداوسیما نسبت به گذشته از کشورهای دیگر خریداری می‌کند، عنوان کرد: شاید صداوسیما به این کار علاقه داشته باشد، اما دیگر بودجه و پولی برای خرید این آثار ندارد. پخش سریال‌های شبکه جم که در کشور ما ممنوع است، یک شرکت خارجی این‌ها را به‌راحتی دوبله و پخش می‌کند. دولت ترکیه پول زیادی از آن شرکت نمی‌گیرد. در صورتی که همین سریال‌ها را عربستان و کشورهای عربی با قیمت بسیار گزافی می‌خرند و دوبله می‌کنند. پخش کننده فیلم در کمپانی‌هایی که خارج از کشور هستند، اگر بخواهند فیلمشان در کشور ما به‌طور رسمی و قانونی اکران شود و آن را دوبله کنند، هزینه زیادی می‌گیرند. ولی وقتی اجازه نمی‌دهند که هر فیلمی در اینجا اکران و دوبله شود، خب یک نفر فرصت‌طلب پیدا می‌شود. مثل همان شرکت خارجی که سریال‌های جم را ارزان می‌خرد. کسی هم تحت‌فشار نیست که سریال‌ها خوب باشد یا نه که متأسفانه می‌بینید خیلی هم بیننده دارند.

جلیلوند در خاتمه درباره تنها راه ممکن که می‌تواند صنعت دوبله را نجات دهد، افزود: حل این مشکل تنها با داشتن سینما است. تا سینما و فضایی وجود نداشته باشد، کسی نمی‌تواند توانایی‌های خود را نشان دهد. استعدادها و صداهای خوبی هستند که همه مستلزم نمایش‌اند. وقتی فیلم‌ها در یک جای عمومی مثل سینما با آن پرده عریض و بلندگوهای بزرگش اکران شود و جمعیتی حدود پانصد الی ششصد نفر با هم فیلم را ببینند، دوبله ناخودآگاه به چشم تماشاگران می‌آید و از آن استقبال می‌کنند و تا حدودی مردم به اهمیت این هنر پی می‌برند. در این شرایط، تهیه کننده متوجه می‌شود بهتر است حرفه‌ای‌ترین و کاربلدترین گوینده‌ها را برای دوبله انتخاب کند که بتواند سرمایه‌اش را بازگرداند. تا زمانی که تهیه کننده و سینمای نمایش دهنده‌ای وجود ندارد، وضع به همین منوال ادامه پیدا می‌کند و شاید بدتر هم بشود.

سینماروزان: همین دیروز بود که اسماعیل میهن‌دوست از فیلمسازانی که همین روزها فیلمش در گروه هنروتجربه روی پرده است با تأکید بر کمبود سانس در این گروه، از اینکه بخشی از ظرفیت این گروه کاملا متصل به بودجه های دولتی به برگزاری هفته فیلم اختصاص یافته انتقاد کرد!!!(اینجا را بخوانید)

این انتقاد به جای آن که با سخنانی توجیه‌گر مواجه شود، روبرو شده است با طرح این ادعای مدیر هنروتجربه که به دنبال اکران خارجی است. جعفر صانعی مقدم به «اعتماد» گفت: در ادامه سياست‌هاي گروه «هنر و تجربه» اميدواريم شرايطي فراهم كنيم تا فيلم‌هاي خارجي را در گروه هنر و تجربه اكران كنيم. محل نمايش فيلم‌هاي خارجي در كشورمان فعلا جشنواره جهاني است ما دنبال اين فرصت هستيم كه بتوانيم امتياز نمايش فيلم‌هاي خارجي را در اختيار بگيريم و فيلم‌هاي روز دنيا را در گروه هنر و تجربه اكران كنيم.

فارغ از آن که هنروتجربه بنا به گلایه‌های برآمده از امثال میهن‌دوست برای فیلمهای ایرانی خودش نتوانسته سانس مکفی فراهم کند و به دنبال اکران فیلم خارجی است، اینکه مدیر این گروه بی‌خبر از راه اندازی اکران خارجی با زعامت موسسه رسانه های تصویری از ابتدای سال97 مدعی شده تنها نمایش فیلمهای خارجی جشنواره موسوم به جهانی است جای تعجب دارد!

یعنی واقعا جعفر صانعی‌مقدم از راه اندازی اکران خارجی و روی پرده رفتن فیلمهایی نظیر «وینچستر»، «انتقامجویان: جنگ ابدیت» و «تمام پولهای جهان» خبر ندارد که خودش میخواهد پیشتاز اکران خارجی شود؟؟؟

سینماروزان: ابراهیم داروغه زاده معاون نظارت سازمان سینمایی در نشست هم اندیشی که با مدیران کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استانهای مختلف کشور داشت از عدم امکان راه اندازی اکران گسترده فیلم خارجی سخن گفت.

داروغه‌زاده در مورد تولید فیلم‌ها با محدودیت برخی استان‌ها برای اکران گفت: باید فیلم‌ها را با سلیقه همه کشور و حتی ایرانی‌های خارج از کشور بسازیم، در سینما انتخاب در اختیار بیننده است و اوست که باید انتخاب کند پس نیاز داریم به تنوع مضمونی در تولید.

وی در مورد اکران فیلم‌های خارجی نیز تصریح کرد: آئین‌نامه اکران فیلم‌های خارجی نوشته شده است و برای ادارات کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان‌ها ارسال خواهد شد، موسسه رسانه‌های تصویری مسئولیت اکران فیلم‌های خارجی را دارد و با توجه به ظرفیت محدود سینماها امکان اکران فروان و گسترده فیلم‌های خارجی وجود ندارد.

داروغه‌زاده درباره رعایت مسائل امنیتی در برخی فیلم‌ها نیز افزود: در برخی فیلم ها موضوعات امنیتی مورد توجه بوده است، اما مشکل اصلی در توزیع این فیلم‌ها به ویژه در تیزر است.

معاون نظارت با رد وجود مافیای اکران در شهرستان‌ها گفت: سینماهای شهرستان‌ها محدود است از این رو سعی می‌کنند فیلم‌هایی که مخاطب دارد اکران کنند، ما براساس هر فیلم حواله خاصی نمی‌دهیم، بلکه حواله‌های ما یکسان است تا همه سلیقه‌ها مورد توجه قرار بگیرد.

سینماروزان: راه‌اندازی اکران نسخه های مثله شده فیلمهای خارجی در ایران با حضور مستقیم موسسه رسانه های تصویری که از زیرشاخه‌های بخش دولتی سینماست و مدیرش در وظایف اصلی خود که یکی‌اش کنترل قاچاق محصولات خانگی در فضای مجازی است مانده، بیش از آن که به افزایش مخاطبان سینما کمک کند کمکی است به افزایش درآمد آنها که درگیر این ماجرا شده‌اند!

حسین فرحبخش تهیه کننده قدیمی سینمای ایران با اشاره به اینکه در کشوری که بیش از هزار شهرش سینما ندارند راه اندازی اکران خارجی بی فایده است به «جوان» گفت: باید اکران فیلم خارجی در سینمای ایران ممنوع شود. هم اکنون هر‌کس که فیلم خارجی بخواهد می‌تواند آن را در شبکه نمایش خانگی یا تلویزیون ببیند. نسخه های اچ.دی بی سانسور همه فیلم‌هایی هم که می‌خواهند در ایران اکران کنند، در اینترنت موجود است یا در کنار خیابان به صورت «دی وی دی» فروخته می‌شود. 

فرحبخش با اشاره به خنده دار بودن اکران خارجی در شرایطی که بسیاری از شهرهای ایران سینما ندارند، ادامه می‌دهد: اگر در ایران ۲ هزار سالن سینما داشتیم، می‌شد قبول کرد بخشی از این سالن‌ها به اکران فیلم خارجی اختصاص پیدا کند، اما الان بیش از هزار شهر داریم که اصلاً سالن سینما ندارند. 

این تهیه کننده می‌گوید: یکی از دلایلی که بعد از انقلاب اسلامی، سینمای ایران توانست روی پای خودش بایستد و تولید داشته باشد، این است که اکران فیلم خارجی در ایران ممنوع شد، الان هم باید آن ممنوعیت ادامه پیدا کند تا فیلم‌های ایرانی امکان اکران در سینما‌ها پیدا کنند.

سینماروزان/حامد مظفری: انتشار نظام‌نام تازه اکران و قرار دادن بندی در آن برای اکران خارجی آن هم با زعامت موسسه رسانه‌های تصویری(!) با گفتگوی رییس این موسسه و وعده‌هایش برای اکران فیلم خارجی در همین ماه ابتدایی سال همراه شد.

راه‌اندازی اکران خارجی در برهه فعلی پرسشهایی را به ذهن می‌آورد که اگر تلاش شود برای پاسخگویی به آنها راحتتر می‌توان نتیجه نهایی راه اندازی اکران خارجی را پیش بینی کرد.

اول و دوم. پرسش اصلی زمان راه اندازی اکران خارجی است. امسال سال «حمایت از کالای ایرانی» است و اکران 97 هم امتدادیست از اکران آشفته 96.

همچنان این اعتراض موج عظیم سینماگران به دلیل تبعیض در تخصیص سالن به محصولاتشان در نیمه دوم سال 96 است که در ذهنمان مانده؛ اعتراضاتی که فارغ از دلایل مافیایی و انحصارگرایی خودیها یک دلیل دیگر هم ریشه آنهاست و آن کمبود سالن برای اکران منصفانه همه محصولات سینمایی در کشور.

چرا در سال حمایت از کالای ایرانی آقایان مدیر دولتی سینما بحث اکران خارجی را درپیش گرفته اند؟ چرا راه اندازی اکران خارجی درست بعد از بلبشوی اکران96 صورت گرفته؟ آیا بهتر نبود ابتدا فضایی عادلانه برای اکران همین محصولات داخلی را فراهم میکردند و بعد به سراغ اکران خارجی می رفتند؟

سوم. اینکه در نظام نامه تازه اکران بر این امر تأکید شده که عایدی اکران خارجی صرف کمک به هزینه‌های درمان سینماگران می‌شود بهانه ای خنده‌دار برای راه اندازی اکران خارجی نیست؟

همه ساله بخش دولتی سینما بودجه‌ای هنگفت و میلیاردی را به خانه سینما تزریق می‌کند؛ چرا به جای راه‌اندازی اکران خارجی به بهانه کمک به درمان سینماگران، نظارتی دقیق نمی‌شود بر آن که بودجه‌های خانه سینما صرف الویتهای اصلی صنف که یکی‌اش راه‌اندازی بیمه درمانی جامع برای سینماگران است بشود و نه برپایی جشنهایی بیهوده و بدون فایده برای کف صنف؟

چهارم. جالب است که طرفداران اکران خارجی آن را مقوله‌ای در جهت کاهش انحصار سینمای بی‌کیفیت ایرانی می‌دانند اما زعامت راه‌اندازی اکران خارجی به موسسه رسانه‌های تصویری از زیرمجموعه های سازمان سینمایی واگذار شده!

اگر واقعا بناست انحصار برچیده شود چرا انحصاری تازه و این بار از طریق موسسه رسانه های تصویری شکل می‌گیرد؟ رییس موسسه رسانه‌های تصویری اگر بتواند الویتهای مهم حیطه کاری خویش که یکی‌‎اش مقابله با قاچاق روزافزون محصولات خانگی در فضای مجازی است را رفع کند هنر کرده است!

اینکه در روزهایی که همچنان تاراج محصولات خانگی در فضای مجازی را به نظاره نشسته‌ایم رییس موسسه رسانه های تصویری که دبیر کمیته صیانت از محصولات فرهنگی هم هست میشود مسئول راه اندازی اکران خارجی چه معنایی دارد؟

پنجم. پیش از این و در دهه گذشته زعامت فارابی در اکران خارجی را شاهد بودیم؛ زعامتی که باعث نضج یافتن نوعی دلالی بودجه‌خوار از کانال افرادی همچون شین.الف برای خرید فیلمهای خارجی از واسطه‌های دست سوم و چهارم شد! چه تضمینی وجود دارد که با قرارگیری رسانه‌های تصویری به جای فارابی به عنوان مجری اکران خارجی باز همین واسطه‌گری در دریافت بودجه صورت نگیرد؟

با کدام دستاورد موسسه رسانه‌های تصویری شده است مجری اکران خارجی؟ مدیرعامل این نهاد کدام تجربه را نه فقط در اکران خارجی که اصلا در مقوله پخش داشته است؟

ششم. آیا کسی تاکنون به این مقوله فکر کرده است که چرا برخی مدیران ارگانها و گروههای دولتی بودجه‌خوار طرفدار اکران خارجی شده‌اند؟

آیا کسی می‌داند چرا یک سیاهی‌لشکر سابق که به لطف داییش وارد سینما شده و به ناگاه در روزگار رییس معزول سینما تبدیل شد به رییس یک گروه ایزوله سینمایی بودجه‌خوار و کم‌مخاطب، مدام سنگ اکران خارجی را به سینه می‌زند؟

اکران مقوله‌ایست در ارتباط مستقیم با مخاطب و برنامه‌ریزی برای هر نوع اکرانی از مسیر توجه به خواسته‌های مخاطبان است که به سرانجام نیکو می‌رسد. آیا مشاوره‌های آنها که حتی تجربه دستفروشی در بخش خصوصی را ندارند و به واسطه ارتباطات فامیلی وارد این نهاد و آن ارگان شده‌اند و بودجه‌های عمومی را به باد داده‌اند کمکی به بهبود اوضاع اکران خواهد کرد؟

سینما

سینماروزان: ماجرای لزوم اکران خارجی که اول بار از سوی رسانه‌های اصولگرا کلید خورد و سپس از سوی مدیران حوزه هنری به عنوان یک گزینه مطرح شد، تقریبا در بدنه سینماگران حامی معتبری نداشت؛ کمبود سالنهای سینما برای محصولات داخل و عدم امکان عرضه بی سانسور فیلمهای خارجی از جمله اصلی ترین دلایل مخالفت با آن بودند.

به گزارش سینماروزان به تازگی روزنامه اصلاح طلب «شرق» در تحلیلی پیرامون این ماجرا، اکران فیلم خارجی را در شرایطی که سینمای ایران هیچ سهمی از بازار کشورهای صاحب سینما و به خصوص آمریکا ندارد، نوعی تحقیر دانسته است.

متن تحلیل را بخوانید:

سینما با زیرساخت‌های فرهنگی سروکار دارد. توسعه سیاسی و سلطه را محقق می‌کند. سینما صرفا یک پدیده یا محصولی فرهنگی نیست. ماهیت و فلسفه وجودی‌اش در نسبت با سیاست تعریف و تبیین می‌شود. به‌واسطه طیف گسترده و میدان وسیع اثرگذاری، پدیده‌ای چندوجهی فرض می‌شود. عملیات انتحاری و تروریسم داعش و القاعده با انفجار لندن و برج‌های دوقلوی نیویورک آغاز نشد، بلکه خیلی پیش‌تر از آن، در هالیوود با فیلم سرباز و دلتافورست و دنباله‌ها رقم زده شد.
چرا برای ورود به بحث اکران فیلم خارجی به مناسبات بازار آزاد استناد می‌شود؟ در مباحث اقتصادی و تجارت جهانی، کدام دادوستدی با ایران، فارغ از ملاحظات سیاسی و صرفا بر مبنای قواعد بازار آزاد صورت می‌پذیرد؟!
امروزه تمامی مناسبات اقتصادی با رویکرد سیاسی و ملاحظات فراحوزه‌ای و بالادستی اقتصاد شکل می‌گیرند.
وقتی سازمان سرمایه و متروپولیس قائل به برابری در بهره‌وری از فرصت‌ها و امکانات نیست، چه اصراری است ما برای خرید محصولاتش خود را مقید به اصل برابری بدانیم؟
آیا بازار آزاد آمریکا سهمی برای فیلم ایرانی قائل می‌شود؟ آیا هالیوود این امکان را فراهم می‌کند تا سالن‌های نمایش انبوهش را به فیلم‌های غیرآمریکایی اختصاص بدهد؟…
جهان آزاد یک تعریف دارد و بازار آزاد تعریف دیگری… فیلم‌سازان اروپایی و بازیگران فرانسوی، پیش از برگزاری کنفرانس گات، با فرانسوا میتران، رئیس‌جمهور فرانسه، ملاقات کرده و از او می‌خواهند تا با اعمال فشار به رئیس ایالات متحده مکانیسمی طراحی کنند برای نمایش حداقلی فیلم‌های فرانسوی و اروپایی… آنها معتقد بودند فیلم‌های آمریکایی بی‌هیچ محدودیتی در اروپا نمایش داده می‌شوند، اما فیلم‌های اروپایی از چنین امتیازی برخوردار نیستند. آمریکا یک‌سویه و خودخواهانه عمل می‌کرد… کار به تهدید کشیده شد. سندیکای فیلم فرانسه در صورت عدم پاسخ‌گویی کاخ سفید و بی‌توجهی به خواسته برحقشان، متفق‌القول رأی به ممنوعیت نمایش فیلم‌های آمریکایی دادند. پنج درصد مطالبه در برابر ٧٠ درصد از قبضه اکران! میتران با اعمال فشار به بیل کلینتون قول همکاری و اختصاص سهم مشخص و بیشتری برای فیلم‌های فرانسوی را دریافت می‌کند.
اکران گسترده فیلم خارجی، اساسا در ایران موضوعیت ندارد. تا هنگامی که فیلم‌های پروانه‌دار دچار ممیزی سخت‌گیرانه می‌شوند، چگونه خوش‌باورانه امیدی به تحقق این امر داشته باشیم؟ نمایش به شرط‌وشروط بسیار و با اعمال ممیزی‌های دست‌وپاگیر چه لطفی دارد؟ آیا نمایش پردردسر این‌گونه آثار، مجالی برای لذت تماشا باقی خواهد گذاشت؟
آسیبی از ناحیه اکران‌نشدن فیلم خارجی متوجه سینمای ما نشد؛ اما تن‌دادن به سلطه و اقتدار بی‌چون و چرای کمپانی‌های بزرگ، موجب مرگ و نابودی تمام دستاوردهای گران سینمای ما خواهد شد.
هالیوود هم آن شکوه گذشته را ندارد. شکوه با سینمای کلاسیک و نامدارانی چون فورد، هیچکاک، ارتور پن، وایلدر، کازان، کوبریک و وایلر محقق شد. بخش عظیمی از آنچه امروز با نام محصول فرهنگی به بازار عرضه می‌شود، نمونه‌ای پست و سخیف از فرهنگ سرمایه‌داری است که معرف خشونت و ابتذال است. تماشای انبوهی از آثار سینمای وحشت یا بلاک باسترهای مسخره و فاقد وجوه زیباشناختی هیچ لذتی ندارد. در این معامله نابرابر بازار آزاد، ما مصرف‌کننده خاموش کالای بنجلی خواهیم بود که دستاوردی جز وحشت، اضطراب، ضعف، و ارعاب ندارد. سینما پدیده‌ای راهبردی است. سینما میدان بازی شیفتگان تی‌وی‌گیم و آتاری نیست. با دلبستگی به فانتزی‌ها و رؤیای آمریکایی و کمیک استریپ‌های برتونی و بتمن نمی‌توان درباره موضوعی تا به این حد راهبردی تصمیم گرفت. نمی‌توان از جملات سطحی و قصه‌های سرگرم‌کننده کودکانه مفاهیمی ایدئولوژیک استخراج کرد. به سینمای ایران افتخار می‌کنیم. به مناسبات بازار آزاد احترام می‌گذاریم. طرفدار بی‌قیدوشرط مبادلات در عرصه فرهنگیم اما در پرداختن به موضوعاتی از این دست بیش از توجه‌داشتن به لذت تماشای دسته‌جمعی فیلم، این منافع ملی است که اولویت اصلی ما خواهد بود. فیلم‌های اروپایی، آمریکای لاتین و مستقل می‌توانند سهمی محدود از اکران داشته باشند اما سینمایی که بی‌وقفه تصویری عقب افتاده، متوحش، نگون‌بخت و بی‌رحم از مشرق زمین به تصویر می‌کشد و با دشنام و ناسزا ملتی را موش بخواند و بی‌پروا کودک ٩ساله‌ای را به ضرب گلوله از پا درآورد و میان آسیایی‌ها و زامبی‌ها هیچ فرقی قائل نباشد، سهمی در اکران نخواهد داشت… ما زمینه را برای تحقیر خویش مهیا نمی‌کنیم! با شانتاژ و جوسازی ژورنالیستی شاید بخش کوچکی از مدیران فرهنگی مرعوب هیاهو بشوند اما بی‌شک آنها تصمیم‌ساز اصلی در چنین موضوع مهمی نیستند…

سینماروزان: هیاهوی تبلیغاتی رسانه های نزدیک به حوزه هنری درباره لزوم اکران خارجی ادامه دارد و محمدمهدی حیدریان یک هفته بعد از آن که تأکید کرد اکران خارجی حتی در صورت راه‌اندازی به صورت تک سانس خواهد بود(اینجا را بخوانید) حالا مجددا از این گفته که اجازه نخواهد داد اکران خارجی جلوی اکران فیلمهای ایرانی را بگیرد.

محمدمهدی حیدریان درباره اکران فیلم‌های خارجی به «مهر» گفت: در ابتدای هر بحثی باید ببینیم که هدف چیست، اگر هدف را مشخص کنیم کمیت و کیفیت‌ها مشخص می‌شود. نمایش فیلم‌های خارجی نه به خودی خود یک غول وحشتناک است که ما از آن فرار کنیم و نه یک منجی که به آن پناه ببریم. باید ببینیم که یک فیلم خارجی به عنوان یک موجود، یک اثر حاضر و مؤثر می‌تواند با ما ارتباط برقرار کند یا نه و اینکه اهداف ما را محقق می‌کند یا خیر؟

وی افزود: فیلم خارجی برای سینمای ایران می‌تواند یک کمک‌کننده باشد اگر با این هدف انتخاب شود که تجربیاتی را مبتنی بر یک پیشینه و سرمایه‌ای که سال‌ها است در غرب که موطن صنعت تصویر و فیلم است اتفاق می‌افتد و به یک محصول‌هایی می‌رسد، داشته باشد.

حیدریان عنوان کرد: آن دسته از آثار خارجی که می‌تواند به فیلمسازان ما کمک کند، تجربیات را در اختیار فیلمسازان ما بگذارد، به بینندگان کمک کند که سطح انتظار آنها بالا برود و امکان تنوع بیشتر را برای مخاطب سینما فراهم سازد، می‌تواند به ما کمک کند یعنی فیلم‌هایی که هر سه این ویژگی‌ها را داشته باشد، مؤثر هستند.

رییس سازمان سینمایی تصریح کرد: ما یک عامل محدود کننده داریم که امکان کم ظرفیت نمایشی ما است. پس نمایش فیلم خارجی هر کجا که منافع ملی ما را تهدید کند، درست نیست. منفعت ما، تولید فیلم داخلی است و هر کجا که فیلم خارجی این منفعت را تهدید کند، جلوی آن را می‌گیریم. ممکن است یک کمیتی این هر جا را تعریف کند و یک تنوع در مضامین و ایده‌هایی، این تهدید را برای ما تکلیف کند، پس نه اجازه می‌دهیم و نه خواهیم گذاشت که فیلم خارجی رقیب فیلم ایرانی باشد و بازار فیلم ایرانی را بگیرد. در واقع می‌تواند یک مکمل در حدی که ما ظرفیت داریم، باشد. ممکن است این ظرفیت ۲ سانس از یک سینما و یا یک سانس از چهار سینما باشد.

حیدریان بیان کرد: خط قرمز ما، تهدید منافع فیلم ایرانی است. ممکن است برخی این تهدید منافع ملی را این‌گونه تعریف کنند که با آمدن فیلم خارجی، فیلم‌های ما از سکه می‌افتد. به نظرم این تهدید خوبی است چون به ما کمک می‌کند که تلاش کنیم فیلم‌هایی را در تراز وضعیت بازار بین‌المللی موجود و در دسترس بگذاریم. زیرا یک زمانی در دسترس نبود و محدود کردن معنا داشت اما الان قبل از هر چیزی این آثار در دسترس است. پس سینما به عنوان یک پدیده مدنی، تجربه با هم گذراندن، مورد نظر ما است. فیلم خارجی با حفظ آن محدودیت‌ها می‌تواند مورد استفاده قرار بگیرد و هر کجا که تعرضی داشت، خط قرمز ما است که گفتیم وارد آن نمی‌شویم.

سینماروزان: در حالی که در یکی دو هفته گذشته برخی رسانه های اصولگرا و متعاقب آنها رییس سینمای حوزه هنری بر لزوم اکران خارجی در سینما اصرار می ورزیدند رییس سازمان سینمایی با اظهارنظر صریح خود درباره عدم اکران پرحجم خارجی، آب پاکی را روی دست آنها ریخت.

به گزارش سینماروزان محمدمهدی حیدریان درباره نحوه اکران فیلم‌های خارجی در سینما‌ها بیان داشت: بنا نیست فیلم‌های خارجی اکران مستقل و پرحجمی داشته باشند.

وی ادامه داد: پیام اقتصاد مقاومتی در حوزه فرهنگ این است که ما متکی به آثار و محصولات خودمان باشیم و اگر امکانی به نام سینما داریم در اختیار بارور کردن اقتصاد سینما و تولیدات داخل بگذاریم.

رئیس سازمان سینمایی گفت: ما این امکان را از هنرمندانمان دریغ نخواهیم کرد و اکران فیلم‌های خارجی فقط به صورت تک سانس و تک نمایش خواهد بود به گونه‌ای که مردم بتوانند فیلم‌های خارجی را که از تلویزیون یا در شبکه نمایش خانگی می‌بینند روی پرده سینما‌ها به تماشا بنشینند و بنا نیست فیلم‌های خارجی حضور جدی در سینما‌های ایران داشته باشند.

سینماروزان: یکی دو هفته بعد از خبرسازی برخی رسانه های اصولگرا درباره لزوم اکران فیلم خارجی، رییس سازمان سینمایی حوزه هنری از اکران خارجی به عنوان یک گزینه خبر داد و متعاقب آن نیز باز رسانه های اصولگرا بودند که کوشیدند در گفتگو با افرادی گمنام که نه در تولید موفق بوده اند و نه در پخش و نه در سینماداری، بر تنور لزوم اکران فیلم خارجی در کشور تأکید کنند.

به گزارش سینماروزان مشکل این خبرسازیها آن است که هیچ کدام اکران خارجی را در ساختار سینمایی داخل محک نمیزنند و مثلا نمی گویند در شرایطی که اغلب فیلمهای روز سینمای جهان بدون سانسور و با کیفیت فول اچ.دی در سامانه های مجازی به طور تقریبا رایگان در حال عرضه است و در کنارش اغلب مخاطبان عشق سینما، یک سینمای خانگی با کیفیت متوسط هم که شده در خانه هایشان دارند کدام مخاطبی است که صرف هزینه برای سینما رفتن و تماشای نسخه مثله شده فیلم را به نسخه اصلی و بدون سانسور آن ارجحیت دارد.

اگر پیشتر درباره اکران نسخه های دوبله هم سخن گفته میشد حالا دیگر همان سامانه های مجازی در کنار زیرنویس کردن استودیوی دوبله هم راه انداخته اند(!) و فیلمها را دوبله شده عرضه میکنند تا مخاطبان هیچ هم و غمی نداشته باشند!!

اینها مواردی است که سیدضیاء هاشمی رییس جامعه صنفی تهیه کنندگان سینمای ایران که خود سابقه اکران فیلم خارجی در کشور را داشته به صراحت بر آنها تأکید می کند و بر این اساس در باغ سبز اکران فیلم خارجی را یک تصور باطل می داند.

سیدضیاء هاشمی با اشاره به اینکه طرح فعلی اکران فیلم‌های خارجی مشابه VOD  است که تا پیش از راه اندازی همه از شکوفایی سینمایی به واسطه آن می گفتند بیان داشت: پیش از اینکه سامانه VOD راه بیفتد، تصور می‌کردند که پول هنگفتی در آن وجود دارد. این سامانه راه‌اندازی شد، بدون اینکه کار کارشناسی لازم صورت بگیرد و زیرساخت‌های لازم برای آن فراهم شود. نتیجه‌اش وضعیت اسف‌بار امروز این سامانه است و اینکه بعد از گذشت چندین سال، هنوز جایی میان مخاطبان سینما و تلویزیون ایران باز نکرده است. همین در مورد اکران فیلم خارجی نیز صدق می‌کند. متأسفانه برخی رسانه‌ها و اشخاص به اشتباه فکر می‌کنند که میلیاردها تومان پول در اکران فیلم خارجی به طور بالقوه وجود دارد و با اکران این فیلم‌ها می‌توان رونق بی‌سابقه‌ای به گیشه سینمای ایران بخشید.

وی در ادامه به طرح شکست‌خورده اکران فیلم‌های خارجی در سالیان گذشته پرداخت و افزود: سال‌ها قبل که اینترنت و سایت‌های متعدد دانلود فیلم وجود نداشت، به کمک فارابی فیلم‌های «دارودسته‌های نیویورکی»، «ترمیناتور»، «بیل را بکش» و «مصائب مسیح» را خریداری و با دوبله عالی و حداقل سانسور ممکن اکران کردیم. برای تجهیز سینماهایی که قرار بود این فیلم‌ها را نمایش دهند هزینه قابل توجهی کردیم و امیدوار بودیم که این طرح حداقل بتواند این هزینه‌‌ها را بازگرداند. هدفمان از اجرای چنین طرحی این بود که هم به اکران تنوع دهیم و هم اینکه رقیب مناسبی برای فیلم‌های ایرانی وارد میدان کنیم. اما این فیلم‌ها با استقبال چندانی از سوی مخاطب روبرو نشدند و طرح اکران فیلم خارجی آن موقع شکست خورد.

تهیه‌کننده فیلم‌‌ پرمخاطب «عروس» در ادامه به شرایط نامناسب اکران فیلم‌های خارجی در ایران اشاره کرد: امروزه نیز فیلم‌ها و سریال‌های خوب خارجی به لطف فراگیرشدن اینترنت و تعدد سایت‌های دانلود، به سهولت و با کمترین هزینه ممکن در دسترس مخاطبان هستند. به محض اینکه فیلم در خارج از کشور در دسترس قرار بگیرد، در این سایت‌ها نیز عرضه می‌شود. کیفیت دوبله‌ها و زیرنویس‌های شبکه‌های زیرزمینی نیز بسیار مطلوب‌تر است. از همه مهم‌تر اینکه، مخاطب به واسطه چنین سایت‌هایی، فیلم‌ها را بدون حتی یک فریم سانسور تماشا می‌کند. لذا در چنین شرایطی و با توجه به وضعیت بد اقتصادی کشور، کدام عقل سلیمی می‌پذیرد که خانواده‌ها به جای دانلود نسخه سانسورنشده فیلم‌ها با کمترین هزینه، با صرف هزینه رفت‌وآمد و پول بلیط روانه سالن‌های سینما شوند و به تماشای نسخه جرح‌وتعدیل شده همان فیلم‌ها بنشینند؟

تهیه‌کننده فیلم «شوکران» در ادامه به شایعه «به‌کارگیری بولدوزر فیلم‌ خارجی برای تخریب سینمای ایران» چنین واکنش نشان داد: حتی در سینمای قبل از انقلاب که فیلم‌های خارجی بدون مشکل ممیزی و هم‌زمان با سایر کشورها در ایران اکران می‌شدند، فیلم‌های ایرانی نیز فروش بسیار خوبی داشتند. اما بعد از انقلاب شاهد شکل‌گیری قیچی‌ای بودیم که یک لبه آن سینمای به اصطلاح رانتی – ارزشی بود و لبه دیگر آن سینمای جشنواره‌ای. هدف این قیچی هم نابودی سینمای بدنه و مردمی ایران بود. پس از چندین دهه تلاش نافرجام، هردوی آن سینماها به قهقرا رفته‌اند و سینمای بدنه همچنان پشتوانه مردمی خود را حفظ کرده است.

هاشمی با اشاره به اینکه سردمداران سینمای رانتی-ارگانی به فکر اکران خارجی افتاده اند ادامه داد: برای اینکه سوءتفاهم نشود توضیحی هم در خصوص سینمای رانتی ـ ارزشی بدهم. منظورم سینمایی است که با ادعای ترویج ارزش‌ها ارقام هنگفتی را از نهادها و ارگان‌ها و حتی سازمان‌های مذهبی دریافت می‌کند اما در عمل، محصولاتی را ارائه می‌دهد که چه در حوزه دفاع مقدس و چه در حوزه ترویج اندیشه‌های مذهبی کیفیت بسیار پایینی دارند یا به دلیل تضاد با ارزش‌ها امکان‌ نمایش در داخل ایران را هم ندارند. متأسفانه عده‌ای ناکامی سینمای ارزشی را به پای سینمای بدنه می‌گذارند. اما این کار صرفا فرافکنی است. در واقع، اتخاذ سیاست‌های نامناسب در تولید این فیلم‌ها که پای محصولات و فیلمسازان رانتی را به آن باز کرد مسبب اصلی این ناکامی است. حال همین مسببان اصلی برای جبران خسارت‌هایی که بابت اتلاف بودجه بیت‌المال و تنزل جایگاه سینمای ارزشی (ان‌شاءالله که تعمدی نباشد) به نظام و کشور وارد کرده‌اند، به این صرافت افتاده‌اند که با واردات فیلم خارجی، شیشه عمر سینمای بدنه را بشکنند و با نابودی سینمای ایران صورت مسئله را پاک کنند.

رییس جامعه صنفی تهیه کنندگان خاطرنشان ساخت: تجربه سالیان گذشته نشان داده که طرح اکران فیلم خارجی راه به جایی نخواهد برد و باز هم بودجه بیت‌المال با یک طرح از پیش شکست‌خورده دیگر اتلاف خواهد شد. چیزی که مسئولان فرهنگی کشور بهتر است به آن توجه داشته باشند این است که امروزه بسیاری از جوانان و حتی خانواده‌ها از طریق اینترنت به نسخه‌های سانسورنشده و باکیفیت فیلم‌های خارجی دسترسی دارند که همگی آن‌ها توسط شبکه‌های زیرزمینی به بهترین نحو دوبله یا زیرنویس شده‌اند. به علاوه، تعدادی از فیلم‌های پرفروش سینمای جهان نظیر «زن شگفت‌انگیز» هم به دلیل نوع لباس شخصیت اصلی و هم به خاطر ملیت بازیگر آن ممکن است در ایران به هیچ عنوان قابل نمایش نباشند. با این حال، مردم از طریق اینترنت به سهولت می‌توانند به نسخه‌های باکیفیت و سانسورنشده این آثار دسترسی داشته باشند. لذا، اینکه فکر کنیم با اکران دیرهنگام نسخه سانسور یا حتی تحریف‌شده این فیلم‌ها می‌توانیم در ظاهر جمعیت زیادی را به سالن‌های سینما بکشانیم و در باطن به هدف نابودی سینمای ملی برسیم، چیزی جز کوته‌نظری چنین طراحانی را نمی‌رساند. فیلم خارجی با توجه به شرایطی که گفتم حتی توان رقابت با فیلم‌های درجه چندم سینمای بدنه را هم ندارد.

وی در پایان، در پاسخ این سؤال که آیا اساسا با اکران فیلم خارجی در ایران موافق است، گفت: به هیچ عنوان مخالفتی با اکران فیلم خارجی ندارم و اتفاقا آن را به سود سینمای ایران می‌دانم اما به شرطها و شروطها؛ رایت این فیلم‌ها باید از کم‍پانی اصلی خریداری شوند و با حداقل سانسور، عدم تحریف و هم‌زمان با اکران جهانی در سینماهای کشور به نمایش درآیند.

سینماروزان: بالاخره بعد از چند هفته خبرسازی رسانه های اصولگرا در باب نیاز به اکران فیلم خارجی در کشور، رییس سازمان سینمایی حوزه هنری هم از این گفت که به اکران خارجی فکر میکند.(اینجا را بخوانید)

به گزارش سینماروزان محمد حمزه زاده رییس سینمای حوزه هنری نگفت با کدام سلیقه به فکر اکران فیلم خارجی است؟ با همین سلیقه ای که فیلم تولید میکند یا با آن سلیقه ای که برخی فیلمهای سینمایی مجوزدار را توقیف کرده و اجازه اکران آنها در سالنهای حوزه را نمیدهند؟

حمزه زاده نگفت سلیقه سازمان متبوعش در اکران فیلم خارجی شبیه حمایت حوزه از اکران آثار پررقص و آوازی مانند «سلام بمبئی» است یا شبیه به سلیقه ای که باعث ممانعت از اکران کمدی‌های انتقادی نظیر «اکسیدان» یا «پا تو کفش من نکن» میشود؟

با این حال در روندی قابل پیش بینی علی سرتیپی مدیرعامل فیلمیران که در ماههای گذشته تمام فیلمهای دفترش و حتی نمونه هایی مانند «نهنگ2» که کم نداشت قر کمر با حمایت حوزه در اکران روبرو شده اند به استقبال سخنان حمزه زاده رفت و از خوب بودن اتفاق اکران فیلم خارجی گفت.

علی سرتیپی  به «شرق» گفت: واقعیت این است که تعداد سالن‌های سینمای ما روزبه‌روز بیشتر می‌شود و قطعا تا سال آینده این تعداد بیشتر هم خواهد شد. این احساس نیاز وجود دارد که فیلم‌های روز سینمای ما رقیبی این‌چنینی داشته باشد و کمی به اکران‌ها تنوع بدهیم.

او در بخش دیگری از صحبت‌هایش گفت: اگر اکران خارجی فیلم‌ها به‌صورت کنترل‌شده و حساب‌شده صورت بگیرد، اتفاق خوبی خواهد بود و قطعا تعداد زیادی از فیلم‌های روز دنیا وجود دارند که با شرایط سینمای ما هم‌خوانی دارند و امکان اکرانشان هست. اکران فیلم‌های خارجی به احداث سالن‌های جدید و از طرفی این رقابت به نظر من به کیفیت ساخت فیلم‌های ایرانی نیز کمک خواهد کرد.

سینماروزان: خیلی جالب است که درست چند هفته بعد از محتواهایی که در نقد جریان تولید داخل و حمایت از اکران خارجی در برخی رسانه های اصولگرا منتشر شد حالا رییس سازمان سینمایی حوزه هنری از اکران خارجی صحبت میکند. آیا آن خبرسازیها و این اظهارنظرات قطعاتی از یک پازل از پیش برنامه ریزی شده اند؟

به گزارش سینماروزان محمد حمزه‌زاده رئیس سازمان سینمایی حوزه هنری در نشست سراسری مدیران امور سینمایی این نهاد در سنندج از علاقه‌مندی حوزه هنری به اکران فیلم خارجی سخن گفت.

محمد حمزه‌زاده گفت: حمایت از تولید ملی اولویت اول، دوم و سوم ماست. همان حساسیتی که برای نمایش فیلم ایرانی داریم برای انتخاب و نمایش فیلم خارجی هم داریم، اما به اکران فیلم خارجی به عنوان یک گزینه فکر می‌کنیم. میزی که برای جذب مخاطب چیده می شود باید متنوع باشد. در بخش تولید و اکران باید این موضوع را در نظر گرفت.

در روزگاری که مخاطبان با سینماهای خانگی خود همه جور محصول خارجی به‌روزی را در کوتاهترین فاصله از اکران می بینند اینکه چطور بتوان با اعمال سانسور و ممیزی مجالی را فراهم کرد برای اکران محصولات خارجی جای پرسش دارد! بماند که امکان دریافت رایت بسیاری از محصولات مطرح خارجی به خاطر اعمال تحریم کمپانیهای تولیدکننده وجود ندارد.

از همه اینها گذشته سطح سلیقه مدیران حوزه هنری را در تولید محصولاتی نه چندان مطلوب مخاطب عام بارها دیده‌ایم. آیا مدیران حوزه هنری با همین سلیقه میخواهند به انتخاب و اکران فیلم خارجی دست زنند؟ یا با سلیقه ای که مطابق آن برخی آثار مجاز اجازه اکران در سینماهای حوزه را نمی یابند؟

حمزه زاده این را هم نگفت سلیقه سازمان متبوعش در اکران فیلم خارجی شبیه حمایت حوزه از اکران آثار پررقص و آوازی مانند «سلام بمبئی» است یا شبیه به سلیقه ای که باعث ممانعت از اکران کمدی‌های انتقادی نظیر «اکسیدان» یا «پا تو کفش من نکن» می‌شود؟

از آن گذشته منظور ایشان از اکران فیلم خارجی، فیلم آمریکایی است یا فیلم اروپایی؟ اگر بناست فیلمهای آمریکایی را به نمایش درآورید تناقض با شعارهای سی و چندساله تان در دشمنی با آمریکا را چه می‌کنید؟

سینماروزان: محمدمهدی حیدریان از زمان روی کارآمدن در سازمان سینمایی بیشتر از آن که به مانند سلف خود اهل اظهارنظرات فراوانی باشد که گاه به تناقض بینجامد کوشیده کمتر سخن گوید و اگر هم سخنی می گوید آن قدر سیاستمدارانه باشد که برایش حاشیه نیافریند شاید برای همین بوده که در چند ماهی که از عمر مدیریتش گذشته علیرغم همه انتقادات توانسته فضایی آرامش بخش برای فعالیت خود و همکارانش در سازمان سینمایی فراهم کند.

به گزارش سینماروزان حیدریان در تازه ترین گفتگوی تفصیلی خود با رسانه اصلاح طلب «شرق» همچنان کوشیده پاسخ حتی تندترین پرسشها را هم به گونه ای کاملا سیاستمدارانه بدهد و هرگز اسیر تندی در کلام نشود اما با این حال مرور چندباره گفتگوی وی تکلیف را درباره برخی از موضوعات مبتلابه سینمای ایران و مثلا توقیف آثار مجوزدار توسط حوزه هنری یا مسائل یک گروه دولتی کم‌مخاطب روشن کرده است!

او کاملا سیاستمدارانه از این گفته که برای حل مشکل نهادهایی مانند حوزه چاره ای جز گفتگو وجود ندارد و باید مدیران آنها را به هم افزایی در پروسه های صدور مجوز دعوت کرد و درباره گروهی مانند هنروتجربه هم اگر نتواند سطح هنری را ارتقا دهد به مانند همه امور دست نشانده دیگر به دور باطلی می افتد که عاقبتی خوش در انتظارش نیست.

متن گفتگوی حیدریان را بخوانید:

در چهار سال نخست، دولت «تدبیر و امید» تمام سعی‌اش بر این بود که به بهبود ارتباط هنرمندان و دولتمردان بپردازد؛ شکافی که در دوران هشت‌ساله ریاست‌جمهوری آقای احمدی‌نژاد عمیق شده بود. بعد از بهبودی این ارتباط، حالا دیگر سطح مطالبات هنرمندان بالا رفته و آنها در پی مطالبه حقوق معوقه و البته بحق خود هستند. حالا در دوره دوم ریاست‌جمهوری آقای روحانی، سینماگران می‌خواهند خواسته‌هایشان جامه عمل بپوشد. در این مسیر چه خواهید کرد؟
ممنون از شما که همواره با مطالبتان باب گفت‌وگو را باز کرده‌اید. قبل از هر چیز معتقدم رسانه‌ها عضو خانواده فرهنگ و اصلا از جنس فرهنگ و هنر هستند و اگر با توجه به قابلیت‌هایی که دارند به کمک سایر بخش‌های فرهنگ نیایند، هرچه برنامه و عِده و عُده داشته باشیم، بدون رسانه‌ها به نتیجه نمی‌رسیم. در وهله نخست از دست‌اندرکاران سینما انتظار داریم کمک کنند تا به یک برنامه برسیم و در چارچوب همان برنامه عمل کنیم.
هدفتان این است که مسیر سینماگران را هموار کنید؟
بله. ما و جامعه سینمایی با هم خانواده هستیم. پس کار اول این است که با کمک هم به‌روز شویم.
وقتی می‌گویید انتظار دارید، حدود و ثغور این انتظارات چیست؟
سنگ‌بنای اول انتظار این است که جایگاه فعلی سینما در جهان کجاست و ما در کجا قرار داریم. ضروری است به کجا برسیم و چگونه می‌توانیم به آن برسیم. این محورها را باید با هم جلو ببریم. اگر انتظار سینما یا تک‌تک دست‌اندرکاران از برنامه‌های سینما چیز دیگری باشد و ما به برنامه‌های دیگری فکر می‌کنیم که در اصول اشتراکاتی نداشته باشیم، به جایی نمی‌رسیم. پس همین که سینماگران انتظار داشتند اتفاقی بیفتد، باید ببینیم چه نوع انتظاری داشتند و چه اتفاقی باید می‌افتاد که نیفتاد! و کمکی که باید از رسانه‌ها بگیریم، این است كه این انتظارات و برنامه‌ها را به هم نزدیک کنند.
به نظر شما الان سینمای ما در کجا قرار دارد؟
در مدت چهار، پنج ماه گذشته که بنده مستقیما در سازمان سینمایی مستقر شده‌ام، با کمک و همفکری بخشی از دست‌اندرکاران و صاحب‌نظران در حوزه‌های اجتماعی از جامعه‌شناسان گرفته تا حوزه‌های کلان فرهنگی و دوستانی که می‌توانستند وقت بگذارند، توانستیم راهبرد کلان سینما را تنظیم کنیم. سینما زنجیره‌ای به‌هم‌پیوسته است. در سینما لازمه تحقق و رسیدن به اهداف، رسیدن هم‌زمان به چند سکوی ابتدایی است که باید پا را روی آن بگذارید تا بار مجموعه را روی یک هدف گذاشت و به مقصود نهایی رسید. این‌طور نیست که بگوییم برش می‌زنیم و به هدف نهایی می‌رسیم. یعنی اگر سالن سینما نداشته و درعین‌حال تولید انبوه داشته باشیم، خروجی منطقی نخواهیم داشت. اگر به سالن‌ها به‌عنوان یک عضو از بازار موردنیاز سینما توجه نکنیم، اگر هم‌زمان نقش کلیدی نیروی انسانی، کیفیت تولید، گردش مالی و… را با هم لحاظ نکنیم، به رشد مطلوب و همه‌جانبه نخواهیم رسید.
اجازه دهید به شکل جزئی‌تر وارد مسائل شویم. بهتر از ما می‌دانید که الان سینمای ایران غیر از وجهی داخلی، وجهی بین‌المللی پیدا کرده است که فقط به جشنواره‌ها محدود نمی‌شود. بحران زمانی در داخل به وجود می‌آید که برخی‌ها سینما را متعلق به خودشان می‌دانند. کسانی که زمانی برای سینما محلی از اعراب قائل نبودند، حالا خودشان را صاحب سینما می‌دانند و می‌خواهند به نوعی سلیقه‌شان را حاکم کنند. درواقع سینما به جایی رسیده که بر سر مالکیتش دعواست. نمونه‌اش هم اراده‌های خارج از سینماست. اصلی‌ترین مرجع اجرای قانون و مجوزدادن‌ها سازمان سینمایی است که خیلی جاها مثل حوزه هنری عدول می‌کنند و خیلی از سازمان‌ها که به جایی پاسخ‌گو نیستند. تا جایی که اطلاع دارم بزرگ‌ترین چالش دولت جدید و دولت قبل این است که دست این اراده‌ها را کوتاه کند و مدافع مجوزهایی که می‌دهید، باشد. نمی‌دانم چرا در دولت گذشته این اتفاق افتاد ولی واقعا راهکارش چیست؟ سال‌هاست فیلم‌های درخشانی در محاق توقیف مانده‌اند. هرچند اخیرا خوشبختانه تعدادی از آنها با اعمال اصلاحات رفع توقیف شده‌اند. اما واقعا جوابگوی سال‌های ازدست‌رفته یک فیلم‌ساز چه کسی است؟ این حق‌الناس چگونه استیفا می‌شود؟ یا فیلمی که به نام مبارک امام حسین(ع) مزین شده، هنوز نمی‌تواند در داخل کشور اکران شود. واقعا چرا؟
فرمایش شما صحیح است از این بابت که حوزه فرهنگ بیشترین آسیب را از چندگانگی‌ها و از عدم احساس امنیت متحمل می‌شود. الان که در حوزه تأمین سرمایه برای فعالیت‌ها دچار مشکل هستیم حوزه فرهنگ همیشه دچار این مشکل بوده، پس در این شرایط بیشتر آسیب‌پذیرند و بیشتر به امنیت و آسودگی خیال نیاز دارد. عزم دولت در این دوره از طرق مختلف صورت می‌گیرد که یکی از راه‌ها گفت‌وگو و تعامل با کسانی است که صاحب تأثیر و قدرت هستند و می‌توانند در حوزه‌های فرهنگ و هنر مؤثر باشند. راه رسیدن به چارچوب و قرار و مدار کاری که وظیفه قانونی‌ وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است تا راحت‌تر آن را ایفا کند، همین تعامل و گفت‌وگوست. شاید این امر مهم‌ترین وظیفه و اولویت دولت در دوره جدید باشد. رفتارها در حوزه سینما خیلی متفاوت‌تر از گذشته شده و میزان دخالت‌هایی که حتما از سر دلسوزی است… .
البته در شکل خوش‌بینانه می‌توان دلسوزی را پذیرفت!
من اعتقاد دارم که همه این مسائل از سر دلسوزی است و فقط بستگی به میزان آگاهی‌ هر فرد دارد. آنها عنادی ندارند. مملکت، فرهنگ و مردم را دوست دارند؛ تنها با میزان آگاهی و تخصص‌شان به حوزه فرهنگ و با امکانی که در اختیار دارند به مسئله ورود می‌کنند. هرچند که در این اینجا می‌توانند برای ما مشکل درست کنند. با این نگاه، به نظر بهترین رفتار این است که طبق قانون مشخص در تعامل با کارشناسان، هنرمندان و دست‌اندرکاران سینما باشیم و به‌جز كار کارشناسي اطلاعات و آگاهی بدهیم و با گفت‌وگو‌های سازنده مشکلات را حل کنیم.
آن وقت واقعا تصورتان این است که مشکلات کاملا حل می‌شود؟
 چاره‌ای جز گفت‌وگو نداریم. در حوزه فرهنگ چنین مطالباتی وجود دارد. عرض ما این است که این مطالبات محقق‌شدنی نیست مگر اینکه به مرزهای قانون عقب‌نشینی کنیم.
حداقل حسنش این است که از افراط و تفریط پرهیز می‌شود؟
بله. پشت مرزهای قانونی هم‌افزایی کرده و کمک کنند تا آن اتفاق بیفتد. دیگر اینکه اتکای سینماگران روزبه‌روز به بخش خصوصی بیشتر می‌شود. مثل همه حوزه‌های اقتصادی در حوزه فرهنگ هم به سمت سرمایه بخش خصوصی می‌رویم. لازمه این کار امنیت خاطر است. امنیت خاطر هم همین است که عرض کردم. بخشی از وقت‌مان را در ابتدای کار خواهیم گذاشت که با تعامل مثبت و پیش‌برنده به سمتی برویم که تکلیف بخش خصوصی روشن باشد و بدانیم با چه کسی و در چه محدوده‌ای طرف هستیم و اگر چه کار کند به چه نتیجه‌ای می‌تواند برسد. این تلاش را در اولویت خواهیم داشت.
به نکته‌ای خوشحال‌کننده در مراسم تودیع و معارفه آقای صالحی، وزیر جدید، برخوردم که ایشان به مسئله خوبی اشاره کردند و گفتند دنیا سینمای ما را با اسکارمان می‌شناسد. اینکه وزیری که در رأس تصمیم‌گیری‌های امور فرهنگی و هنری قرار می‌گیرد به چنین دیدگاهی برسد، جای خوشحالی است یا کار درخشانی که گروه «هنروتجربه» در اکران فیلم «کوه» امیر نادری کرد یا فیلم‌ساز درخشانی به نام کیانوش عیاری که بعد از گذشت شش سال بالاخره توانست از مهلکه توقیف «خانه پدری» به سلامت عبور کند جای خوشحالی است. درعین‌حال این سؤال همچنان وجود دارد که چرا هنوز بعد از سی‌واندی سال به سینماگران اعتماد نمی‌کنید؟ یک فیلم‌ساز باید چند فیلم بسازد تا عِرق ملی خود را به نمایش بگذارد؟ این روند تا چه زمانی ادامه خواهد داشت؟ بیم این می‌رود که فیلم‌سازان از ایران بروند و از این به بعد به جای «سینمای ایران»، شاهد «فیلم‌ساز ایرانی» باشیم و این خطری جدی است؟ ضمن اینکه برخی از مسئولان از پاسخ‌دادن طفره می‌روند!
ابتدا باید مجری مناسب برنامه را انتخاب کنیم و بعد ارزیابی خواهیم کرد. اگر برنامه با تشخیص ما درست بوده باشد که ادامه می‌دهیم در غیر این صورت، با فرد بهتری کار را ادامه خواهیم داد. موظف هستیم کارمان را درست انجام دهیم.
خواهشم این است بخشی از مدیران سینما و دست‌اندرکاران همه را از غلاف ساده‌نگری و محدودانگاری نسبت به جامعه خارج كنند. سینما خیلی جدی‌تر و حرفه‌ای‌تر از این حرف‌هاست. سینما پیچیده‌تر از این حرف‌هاست و اگر همه اینها باشد سینما ارزشمند خواهد شد. سینمای ساده و سطحی، سینمای غیرسینما، سینما فقط فیلمی روی پرده دیدن نیست. این را رسانه‌ها می‌توانند به نمایندگی از مردم مطالبه کنند. چون برای مردم امکان نمایش خارجی به دلیل محدودیت اکران وجود ندارد. پس مردم وجه قیاس می‌خواهند. در منزل وقتی انتخاب می‌کنند خیلی انتخاب اولشان نیستیم و این زنگ خطر است. باید تلاش کنیم فیلمی بسازیم که به‌طور طبیعی از سوی مردم انتخاب شود. این را شما باید از دست‌اندرکاران بخواهید. اجازه ندهید به سادگی و سهل‌انگارانه از کنار شما رد شوند. تعریف سینما را از همه‌‌ بخواهید. اقتضائات داشتن سینمای حرفه‌ای، سینمایی را که در شرایط رقابتی آزاد انتخاب مردم باشد، موضوع بحث قرار دهید که چه فیلمی باید داشته باشیم تا از طرف مردم انتخاب شود. رسانه‌ها می‌توانند کمک کنند سینما جدی‌تر شود.
ساختار «هنروتجربه» را تغییر نمی‌دهید؟
بحث‌ها و اختلاف نظرهای مصداقی را که کنار بگذاریم، در مفهوم کار کسی را ندیده‌ام که مخالف باشد. کسانی که ایراد داشتند هم گفتند با هنروتجربه مخالف نیستیم. «هنروتجربه» یکی از راه‌های ارتقای سینماست. فیلم و فیلم‌ساز یکی از راه‌های فراخوانی مخاطب جدید و مخاطب حرفه‌ای به سینماست. بدون مخاطب حرفه‌ای هنر شما ارتقا پیدا نمی‌کند. اگر دادوستد شما و مخاطب در راستای دور باطلی باشد، سهل‌پسندی و ساده‌انگاری را به هم تزریق می‌کنید و هم فیلم‌ساز خراب می‌شود و هم مخاطب. اینکه گفته می‌شود سطح سلیقه نازل شده و ذائقه پایین آمده، در دادوستد دور باطل رخ می‌دهد و عکس این قضیه هم صادق است. باید مخاطب حرفه‌ای داشته باشیم و منتقد جدی حرفه‌ای تا فیلم‌ساز و فیلم حرفه‌ای داشته باشیم. این زنجیره به‌هم‌پیوسته است. از هنروتجربه هم این انتظار را داریم که سطح هنری ما را ارتقا دهد و از تجربیاتش برای سینمای تجاری استفاده شود.

سینماژورنال: بعد از راه اندازی گروه سینمایی هنروتجربه که به بهانه اکران فیلمهای هنری-تجربی راه اندازی شد اما فاصله گرفتن از اهداف اصلی سبب ساز انتقادات فراوان به آن شد حالا بنا شده گروهی مشابه هنروتجربه برای اکران فیلمهای خارجی راه بیفتد.

به گزارش سینماژورنال این گروه هرچند به این بهانه راه خواهد افتاد که جلوی سوء استفاده برخی از پردیسهای سینمایی در اکران بدون مجوز فیلمهای خارجی را بگیرد اما اگر بنا باشد همان مسیری را برود که هنروتجربه رفت یعنی وابستگی تمام و کمال به بودجه های عمومی و ترس از رقابت با جریان آزاد اکران، قطعا زودتر از حد تصور به چالش کشیده خواهد شد.

تقریبا شبیه به هنروتجربه

جعفر صانعي مقدم که از سیاستگذاران “هنروتجربه” هم هست(!) و از تيرماه سال گذشته مسئول بررسي اكران فيلم‌هاي خارجي شده درباره راه اندازی گروه برای اکران خارجی به “مهر” مي‌گويد: من و يكي از دوستانم تا شهريور ماه سال ۹۴ در حال مذاكره بوديم كه چگونه اين كار را انجام دهيم. در ابتدا در نظر داشتيم يك كار پژوهشي انجام دهيم كه در نهايت از معاونت ارزشيابي و نظارت و بنياد سينمايي فارابي اعلام شد كه اين امر به عنوان يك بسته مديريتي طراحي شود. به همين دليل ما با ۳۰ نفر از كساني كه آشنا و مطلع به حوزه اكران فيلم‌هاي خارجي و نتايج آن قبل و بعد از انقلاب بودند، گفت‌وگو كرديم.

وي با بيان نتيجه رايزني‌هايش با اين 30 نفر و رعايت برخي از ملاحظات، در نهايت طرح پيشنهادي را اين‌گونه معرفي مي‌كند: طرح ما شورايي را پيش‌بيني مي‌كند كه تقريباً شبيه شوراي «هنر و تجربه» است، اين شورا علاوه بر كارشناسان دولتي كه بيشتر در حوزه نمايش و پخش كارشناس هستند، از كارشناسان بخش خصوصي كه الزاماً فعال در حوزه نمايش خارجي نيستند، اما داراي اعتبار لازم در اين حوزه هستند، بهره مي‌برد. اين شورا البته يك شوراي فرابخشي است كه مسائل و معضلات حوزه‌هاي مختلفي چون معاونت ارزشيابي و نظارت، بنياد سينمايي فارابي، شوراي صنفي نمايش و تهيه‌كنندگان را مورد توجه قرار مي‌دهد.

وي بیان می دارد: در حال حاضر يك ظرفيت ۱۵ درصدي از سالن‌هاي موجود را مي‌توان براي نمايش فيلم‌هاي خارجي در نظر گرفت. حتي اگر ظرفيت سالن‌هاي سينما در كشور افزايش پيدا كند باز هم اين ظرفيت ۱۵ درصدي براي نمايش فيلم‌هاي خارجي افزايش پيدا نمي‌كند و نسبت سهم مؤثر فيلم‌هاي ايراني به خارجي شامل ۸۰ تا ۸۵ درصد فيلم ايراني و ۱۵ تا ۲۰ درصد فيلم خارجي است.

سینماژورنال: در شرایطی که در هفته های اخیر اکران برخی فیلمهای خارجی بدون خرید رایت قانونی آنها و بدون داشتن پروانه نمایش در برخی پردیسها در حال انجام است در جلسه 14 تیرماه شورای صنفی نمایش تکلیف اکران فیلمهای خارجی به طور قانونی مشخص شد.

به گزارش سینماژورنال براساس تصمیم گیری شورای صنفی نمایش مقرر شد هر یک از سینماها که علاقمند به اکران فیلم های خارجی هستند می توانند فیلم های خارجی دارای پروانه نمایش را با دریافت حواله از شورای صنفی نمایش در سالن های سینما اکران کنند. به عبارت بهتر هر سینمایی که می‌خواهد فیلم خارجی نمایش دهد حتی بصورت یک سانس و یک بار نمایش باید علاوه بر پروانه نمایش، از شورای صنفی نیز حواله بگیرد.

 با اجرای این قانون از این به بعد باید منتظر این باشیم که از یک طرف شرایط عادلانه ای برای اکران فیلم خارجی در تمامی سینماها فراهم شود و نه فقط یکی دو پردیس خاص و از طرف دیگر آن یکی دو پردیس خاص هم فقط فیلمهایی را که دارای پروانه نمایش است نشان دهند.

اکران رسمی فیلمهای خارجی چند سالی بود که در کشور متداول نبود و اگر هم اکران فیلم خارجی داشتیم نه به صورت سراسری که به صورت محدود و البته بدون دریافت پروانه نمایش بود.

حالا اما شورای صنفی نمایش شرایطی را پیش آورده که اکران فیلمهای خارجی به صورت رسمی و بی گرفت و گیر قانونی انجام شود.

سینماژورنال/الناز خمامی‌زاده: در روزهايي كه تب شناخت ريشه‌هاي شكل‌گيري آل‌سعود و رمزگشايي از اسرار پنهان و ناگفته اين خاندان سلطنتي نزد ايرانيان داغ است، محمد خزاعي دبير جشنواره فيلم مقاومت از اعلام آمادگي سازندگان فيلم ضدسعودي «پادشاه شن‌ها» براي نمايش در ايران و نيز آمادگي خود جهت رايزني خريد حق پخش اين فيلم از اين كارگردان سوري و شركت پخش‌كننده آن خبر داد.

تب نفرت از آل سعود
تب نفرت از آل‌سعود ايران را فرا گرفته است؛ تبي كه نشانه‌هايش را مي‌توان در شبكه‌هاي مجازي و اجتماعي و ساير صحنه‌ها جست؛ از پيام‌هاي بلندي كه بين كاربران رد و بدل مي‌شود و بر اين حس نفرت دامن مي‌زند؛ از پيروزي ورزشي ايران مقابل عربستان در وسط مستطيل سبز كه روزنامه‌هاي ورزشي را به سوي تيترهاي زهرآگين ضدآل‌سعودي مي‌كشاند تا شعارهايي كه در روزهاي گذشته يا در نماز جمعه يا در مقابل سفارت عربستان در تهران به آسمان رسيده‌اند.

حاصل کار جلسه ای مشترک در بیروت

به گزارش سینماژورنال اهانت دو مأمور فرودگاه جده به دو تن از حجاج ايراني مانند كشيدن ضامن نارنجكي بود كه شعاع انفجارش چندين فرسنگ را طي كرد و در ايران قلب مردم را لرزاند؛ حالا در اين روزها هيچ كس به درستي نمي‌داند كه ديپلماسي و موضع دقيق و مشخص دولت در قبال عربستان سعودي چيست؟ انعكاس اين بلاتكليفي را در حوزه‌هاي مختلف مي‌توان مشاهده كرد از جمله سينماي كشور كه هيچ‌گاه شرايط اكران عمومي فيلم مشهور «‌پادشاه شن‌ها» را فراهم نكرد اما به گفته محمد خزاعي، سازندگان اين فيلم در يك جلسه مشترك در بيروت براي نمايش اين فيلم در ايران اعلام آمادگي كرده‌اند.

محمد خزاعی: تهیه کنندگان و کاگردان “پادشاه شنها” آماده اکران فیلمشان در ایران هستند
«پادشاه شن‌ها»‌، فيلمي به كارگرداني نجدت انزور فيلمساز سوري است كه به قدرت رسيدن عبدالعزيز بن سعود را بعد از ائتلاف با جريان وهابي، به تصوير مي‌كشد. «پادشاه شن‌ها»‌ سال گذشته در قالب جشنواره فيلم مقاومت به ايران آمد و براي اولين بار نمايشي محدود در كشورمان را تجربه كرد كه خزاعي باني اين اتفاق بود. حالا در اين روزهايي كه داغ دل مردم از شاخ و شانه كشيدن‌هاي آل‌سعود براي ايران تازه است، خزائي به «جوان» مي‌گويد كه تهيه‌كنندگان و كارگردان اين فيلم آماده و علاقه‌مند به اكران آن چه در سينماها و چه در شبكه‌هاي تلويزيوني ايران هستند.

اکران فیلم خارجی نداریم…
«پادشاه شن‌ها»‌ از آن جهت اين روزها براي نمايش روي پرده سينماهاي كشور مناسب است كه اين فيلم نشان مي‌دهد خوي تجاوزگري در خاندان آل‌سعود است. خزاعي مي‌گويد كه فيلم براي نمايش در ايران بايد براي سطح فرهنگ مردم كشورمان آماده و جرح و تعديل شود با اين حال او به ساير موانع اكران «پادشاه شن‌ها‌»‌ در ايران نيز اشاره مي‌كند؛ موانعي كه بيشتر جنبه دولتي دارند.

وی می گوید: «ما در ايران اكران فيلم خارجي نداريم مگر اينكه براي اكران فيلمي خارجي سياستگذاري خاصي صورت بگيرد. از سوي ديگر سياستمداران ما هنوز به تصميم واحد و مشخصي در قبال عربستان سعودي نرسيده‌اند. مردم خودجوش از اتفاقاتي كه براي دو تن از حجاج ايراني افتاده و نيز از كمك‌هاي آل‌سعود به داعش و وهابيت و تجاوز به در يمن ناراحت هستند اما هنوز شفافيتي در تصميم دولت نديده‌ايم كه مشخص شود آيا تعليق سفرهاي عمره تنها تا زمان محكوم شدن مجرمان فرودگاه جده پابرجا است يا آنكه قرار است اين سياست ادامه پيدا كند. اينكه بعد از آنچه اتفاق مي‌افتاد، هنوز مشخص نيست!‌

سازندگان «‌پادشاه شن‌ها»‌ آماده اكران اين فيلم در ايران هستند
آيا دولتمردان در اين موقعيت صلاح مي‌دانند كه «پادشاه شن‌ها» در سينماها اكران شود يا خير؟ جواب اين سؤال نه‌تنها براي خزاعي بلكه براي خيلي‌ها هنوز مشخص نيست اما مردم يكدل و مصمم هستند و اين روزها دل خوشي از آل‌سعود ندارند؛ به گفته خزاعي اين فيلم پتانسيل آن را دارد كه در كشور نمايش داده شود و مورد استقبال قرار بگيرد. وی می گوید: ‌من  اعلام مي‌كنم كه سازندگان «‌پادشاه شن‌ها»‌ آماده اكران اين فيلم در ايران هستند؛ اگر سازمان سينمايي و حتي شبكه افق در اين راستا اعلام آمادگي كنند ما حاضريم رايزني‌هايش را انجام دهيم و با قيمت‌هاي قطعاً مطلوب‌تري رضايت عوامل اين فيلم را جهت واگذاري حق پخش آن به ايران جلب كنيم.