پرسش‌های رضا اورنگ{روزنامه‌نگار پیشکسوت} از خسرو دهقان{رییس انجمن موسوم به منتقدان خانه سینما}⇐چرا اغلب داوران جشن نوشتار، یا این‌کاره نیستند یا مدتهاست حتی یک ریویوی متهورانه ننگاشته‌اند؟/افراد دست به عصا و ترسو که متن‌شان، بوی صله‌گیری دارد چگونه می‌توانند آثار رسیده به جشن نوشتار را قضاوت کنند؟/چرا در میان کاندیداها حتی یکی از روزنامه‌نگاران جسور این سالها که یک‌تنه جور کم‌کاری رسانه‌های متصل در افشاگری مفاسد سینما را به دوش کشیده‌اند به چشم نمی‌خورد؟/چرا فهرست کاندیداها پر شده از کارمندان رسانه‌های متصل که جز وسط لحاف خوابیدن کاری ازشان برنمی‌آید؟/چرا منتقدان و نویسندگان مستقل شرم دارند در این جشن شرکت کنند؟
سینماروزان: هرچند با ظهور رسانه‌های مستقلی که مملو هستند از روزنامه‌نگاران جسور، انجمنی موسوم به منتقدان و نویسندگان خانه سینما، کارکردی ولو در حد ارائه یک بیانیه راهبردی هم ندارد، با این حال حلقه بالادستی این انجمن همچنان در تلاش است با صرف هزینه برای برگزاری جشنهایی مثل جشن نوشتار، خودی نشان دهد با این حال نحوه برگزاری همین جشنها هم آن قدر مناقشه برانگیز است که باز به جای کمک به اعتبار انجمن، ساختار انجمن را زیر سوال می‌برد.
رضا اورنگ روزنامه نگار باسابقه در نوشتاری خطاب به خسرو دهقان رییس انجمن موسوم به منتقدان به انتقاد شدید از روند برگزاری جشن اخیر نوشتار پرداخته است.
متن نوشتار اورنگ را بخوانید:
رتمام اتفاقات عجیب در مملکت ما رخ می‌دهد، به خصوص در عرصه سینما! یکی از این عجایب، جشن نوشتار سینمایی است که قرار است ششمین دوره آن نیز برگزار شود؛جشنی از سر شکم سیری که هیچ تاثیری بر ارتقای کیفی نوشتارهای سینمایی یا تزریق تهور در ادبیات سینمایی نداشته و نخواهد داشت. انتخاب ها و عملکرد این جشن بیشتر به یک شوخی بی مزه می ماند تا امری مهم و سازنده!
نگاهی کوتاه به اسامی هیات داوران این جشن، کافی است تا به عمق فاجعه پی برد. به غیر از یکی از این اعضا که همچنان هر از گاهی دست به قلم می شود، باقی یا این کاره نیستند یا مدتهاست که حتی یک ریویوی متهورانه ننوشته اند که بتوان به عنوان داور قبول شان کرد.کسی که مدام نمی نویسد و در این حال و هوا قرار ندارد یا وقتی مینویسد آن قدر دست به عصا و ترسوست که متن اش، بوی صله‌گیری را به مشام می‌آورد، چگونه می تواند آثار رسیده را قضاوت کند؟!
اعلام اسامی کاندیداهای این جشن،نشان دهنده این است که بزرگان این عرصه در آن شرکت ندارند. افرادی که قلم شان سال هاست در جنبش است و با ریزه کاری های این فن و سینما آشنایی دارند. نویسندگانی که در تمام شاخه های روزنامه نگاری کاربلد و صاحب تجربه هستند. بسیاری از این کاندیداهای معرفی شده شاگرد شاگرد این بزرگان نیز محسوب نمی‌شوند. منتقد و نویسنده سینمایی کسی است که روزانه یا حداقل هفته ای یک بار مطلبی راهبردی بنویسد، اگر ننویسد به این معناست که توانایی نوشتن ندارد. اگر یکی-دو نفر را از این جمع را مستثنی کنیم،بقیه این کاندیداهای محترم،کدامیک مدام دست به قلم هستند و یک نفس می نویسند؟! چرا در میان کاندیداها حتی یکی از روزنامه‌نگاران جسور و مستقل این سالها که یک‌تنه جور کم‌کاری رسانه‌های متصل را به دوش کشیده‌اند به چشم نمی‌خورد؟ چرا فهرست کاندیداها پر شده از کارمندان رسانه‌های متصل که جز وسط لحاف خوابیدن کاری ازشان برنمی‌آید؟
یکی از این کاندیداهای این جشن کسی است که مدت ها سرو کله اش پیدا نبود و در یک رسانه خارجی فقط سرگرم ژست مخالف علیه ساختارهای داخلی ایران بود و حالا هم که برگشته بیشتر مشغول چاپلوسی برای سران برخی محافل متصل به بیت المال بوده. اظهر من الشمس است که کاندید کردن وی نیز نور علی نوری است که معجزه هیات داوری محسوب می‌شود!
روسای انجمن و همچنین طراحان و دبیر این جشن پاسخ دهند چرا بزرگان این عرصه در این جشن مشارکت نکرده و نمی کنند؟ آیا در ترجمه مطالب سینمایی کسی پرکارتر و با سوادتر از وصال روحانی وجود دارد؟! افراد توانا و با تجربه دیگری نیز در حیطه نویسندگی رسانه‌های مستقل سینمایی وجود دارند که با وجود تأثیرگذاری در حرکت سینمای ایران به سمت شفافیت و رسوا کردن بسیاری از مفاسد اقتصادی حاکم بر سینما، هرگز خودشان و نام شان در این گونه جشن ها دیده نشده و نمی شود. چرا روزنامه‌نگاران مستقل شرم دارند در این جشن شرکت کنند؟