سینماروزان: عماد افروغ نماینده مجلس هفتم حدفاصل ابتدای تابستان ۹۵ تا ابتدای پاییز ۹۶ در شورای پروانه نمایش سینمایی عضویت داشت. او در اواخر مدیریت حجت ایوبی وارد شورای پروانه نمایش و در اوایل کار محمدمهدی حیدریان از شورا حذف شد.

به گزارش سینماروزان حذف افروغ از شورای پروانه نمایش در زمان خود با دلخوری وی روبرو شده و وی با انتشار نامه‌ای ناراحتی خود را از شیوه حذفش بیان کرده بود. افروغ از این ناراحت بود که چرا بدون اینکه به خودش بگویند از شورا کنار گذاشته شده.

افروغ به تازگی با تلخ خواندن تجربه حضور در شورای پروانه نمایش سینمایی به نیوشا روزبان در خبرگزاری مهر گفت: … تجربه تلخی بود. تجربه تلخ من این بود که متاسفانه شاهد بودم که منافع اقتصادی و امنیت زدگی عده‌ای حاکم بر فرهنگ شده است. یعنی شما اگر بخواهید ادای وظیفه کنید و وقت بگذارید، با مانع روبرو خواهید شد. باید باری به هر جهت و بی تفاوت و انطباق گرانه برخورد کنید، در غیر این صورت باید فرار را بر قرار ترجیح دهید و مدام خود را ملامت کنید که چرا اصولاً این حضور و عضویت را پذیرفتم.

افروغ ادامه داد: به هر حال، حسب چارچوب تعریف شده هر فیلمی که بخواهد اجازه نمایش بگیرد باید در این شورا به نمایش در آید و بحث و فحصی ضابطه مند درباره آن صورت گیرد. یعنی از بالا نباید اعمال اراده و سلیقه شود، حتی وزیر. البته این هم تعریف شده است که اگر شورای پروانه نمایش به یک اجماع نظر نرسید، حسب سازوکار تعریف شده می‌تواند به شورای بالاتری ارجاع شود. اما نباید بدون دنبال کردن این فرایند و سازوکار تعریف شده آن اعمال نفوذهایی صورت گیرد.

عماد افزوغ اظهار داشت: قبل از اینکه وارد این شورا شوم مصاحبه کردم و گفتم حق وتوی هیچ کسی را نمی‌پذیریم مگر تصمیم جمعی آن جمع. بعضاً از کارگردانان نیز دعوت می‌کنیم تا حرف‌های خود را بزنند. این روال نیز دنبال می‌شد. اما اینکه با تغییر معاونت بلافاصله خارج از این چارچوب بخواهند فیلم‌هایی را تایید کنند با مخالفت من روبرو شد.

به گزارش سینماروزان عماد افروغ بدون اشاره به نام “خانه دختر”- که تقریبا همزمان با حذفش از شورای پروانه نمایش اکران شد– بیان داشت: درباره یکی از فیلم‌های سینمایی به این جمع بندی رسیدیم که اکران خاص شود اما دفعتا، پس از عدم عضویتم در این شورا متوجه شدم این فیلم اکران عمومی شد. در گفتگویی اشاره کردم که یکی از آخرین مصوبات ما مربوط به چگونگی نمایش این فیلم بوده است. اگر مصوبه تغییر کرده باید توسط اعضای جدید صورت گرفته باشد و البته اعضای جدید هم باید این حق را داشته باشند که مصوبه قبلی را تغییر دهند. با اعضای جدید هم که صحبت کردم گفتند که با ما هم صحبت نشده است. اسم این شیوه از فعالیت، آن هم در عرصه فرهنگ چیست؟

افروغ ادامه داد: درد امروز فرهنگ و هنر ما امنیت زدگی و سیاست زدگی است. وقتی زمام امر فرهنگی را به یک امنیت زده و سیاست زده می‌دهید تمام تلاشش این خواهد بود که دیگران سیاسی نشوند. آدم امنیتی و سیاست زده دوست ندارد دیگران سیاسی شوند و برخلاف تصور و ظاهر که به نظر می‌رسد این آدم‌ها بخواهند دیگران سیاسی شوند، در واقع، سد محکمی در برابر سیاسی شدن مردم هستند. یعنی سیاست زدگی مساوی است با سیاست زدایی.

رییس کمیسیون فرهنگی مجلس هفتم بیان داشت: در چنین شرایطی چه فیلم‌هایی اجازه اکران می‌گیرند؟ فیلم‌های که مردم را نسبت به سرنوشت اساسی خودشان بی‌تفاوت کنند. فیلم‌هایی که مشغولیاتی برای مردم باشد. طنزهای لوده‌ای اجازه اکران می‌یابند که هیچ کمکی به قابلیت‌ها انسانی نمی‌کنند و تنها جیب مردم را خالی می‌کنند. این فیلم‌هایی که اخیراً و البته غالباً قبل از کرونا و به نام طنز و کمدی اکران شدند از چه وزانتی برخوردار بودند؟ فیلم‌هایی که بعضاً لودگی را به نهایت خود رسانده بودند. این فیلم‌ها در زمان چه کسانی و چه معاونت و چه اشخاصی اجازه اکران گرفته‌اند؟ زمانی که بنده در شورای پروانه نمایش بودم خیلی از این فیلم‌ها را امضا نمی‌کردم چرا که شرافتم اجازه امضای پروانه نمایش این دسته از فیلم‌ها را نمی‌داد. برخی از این فیلم‌ها در قد و قواره یک حیات سالم اجتماعی نیستند و تنها جیب مردم را خالی می‌کنند. اگر انسان‌ها سیاسی شوند مطالبه گر می‌شوند. این درس مهمی است، شما نمی‌خواهید مردم مطالبه‌گر باشند. کماکان می‌خواهید وضع موجود حفظ شود، تغییر و تحولی رخ ندهد، منافع تداوم داشته باشد. این امر یک قصه نیست و من برای آن شاهد دارم.

عماد افروغ خاطرنشان ساخت: اینها نمی‌فهمند که انسان فرهنگی یعنی چه کسی؟ اصولاً انسان فرهنگی و برخورد فرهنگی یعنی چه؟ اینها حداقل‌های قواعد فرهنگی و اخلاقی را پاس نمی‌دارند. چرا که برخی از آنها اصولاً انسان‌های فرهنگی نیستند، آنها را هر جا که بگذارید پست قبول می‌کنند و فرقی نمی‌کند کجا سمت داشته باشند. کماکان زمام امور فرهنگی ما در دست چهره‌های امنیت‌زده و سیاست زده است و امنیت زدگی و سیاست زدگی مغایر با سیاسی شدن افراد است، یعنی همراه با سیاست زدایی است و امان از سیاست‌زدایی. به نظر بنده یک رویکرد زننده این است که جامعه سیاسی نباشد. می‌گویم جامعه سیاست زده نباشد، اما سیاسی باشد. یعنی مطالبات و حقوق و نیازهای خود را بشناسد و فریاد آزادی خواهی و عدالت خواهی سر دهد. هرچه این فریادها کمتر شود یعنی مردم بی تفاوت شده‌اند و هر چه مردم بی تفاوت شوند یعنی عده‌ای دارند خر مراد خود را پیش می‌برند.

سینماروزان/حامد مظفری: اینکه احمدرضا درویش بنا داشت با ساختن «رستاخیز» و تاکید بر شعار «او که گفت نه» و «فتنه‌گر» خطاب شدن مدام یاران سیدالشهداء در فیلم ادای دین کند به کاندیدای محبوبش در انتخابات88 یا نه را خدا داند!

اینکه دست اندرکاران «رستاخیز» بابت توقیف عجولانه فیلمشان نزدیک به ده میلیاردی از فارابی بخاطر شراکت(!) گرفتند درحالیکه پیشتر مدام از تولید در بخش خصوصی میگفتند هم به کنار!!

کاری هم به کیفیت دراماتیک «رستاخیز» نداریم که کمیتش بدجوری لنگ میزد!

مسأله آن است که «رستاخیز» آخرین محصول حرفه ای سینمای ایران در باب قیام عاشوراست و توقیف آن نه تنها باعث شده سازندگان از سنجش عیار کار خویش بی‌بهره بمانند بلکه واهمه‌ای را هم در بسیاری از سینماگران علاقمند به زندگی سیدالشهداء(ع) ایجاد کرده که طرحهایشان درباره این امام را کنار بگذارند!

آیا معاونت نظارتی که توانسته آثاری پرحاشیه همچون «خانه دختر» و «عصبانی نیستم» را اکران کند و به اکران محدود فیلمی همچون «خانه پدری» رضایت دهد، نباید بتواند چاره ای کند برای اکران «رستاخیز» ؟؟؟

سینماروزان: ابراهیم داروغه زاده بعد از حضور در معاونت نظارت و ارزشیابی سازمان سینمایی، با حل مشکلات نخستین فیلم از سری آثار بلاتکلیف با نام «خانه دختر» شرایط اکران آن را فراهم کرد ولی کار به فیلم دوم از این سری با عنوان «عصبانی نیستم» که رسید به ناگاه و علیرغم صدور مجوز، جلوی اکران گرفته شد.

به گزارش سینماروزان کمتر از دو ماه بعد از روی پرده نرفتن «عصبانی نیستم» داروغه زاده که اخیرا یک ناراحتی جسمی را هم پشت سر گذاشته در گفتگو با «ایسنا» وعده اکران دومین فیلم توقیفی را در همین ابتدای سال داده است.

ابراهیم داروغه زاده ابتدا درباره اینکه ایا نمایش داده نشدن فیلمی که وعده آن در زمانی مقرر داده شده بود، ناشی از وجاهت قانونی نداشتن معاونت ارزشیابی و نظارت است یا اینکه باید آن‌ها را به عنوان یک استثناء درنظر گرفت؟ بیان کرد: اگر بخواهید آن صحبت‌ها و عملکرد مرا فقط به فیلم‌های توقیفی گذشته منوط کنید ممکن است ارزیابی درست و دقیقی نباشد؛ چون به هرحال وظیفه اصلی من این است که آن‌ نگاه و روند کاری خودم را اجرا کنم و پایش بایستم که معتقدم آن را انجام دادم.

او افزود: در این دوره‌ که من بودم هیچ فیلمی نبوده که در مرحله دریافت مجوز ساخت و نمایش با مشکل روبه‌رو شده باشد. فیلم‌ها پروانه گرفته و اکران شده‌اند. حتی فیلمی نداشتیم که پروانه ساخت داشته ولی پروانه نمایش آن به مشکل دچار شده باشد؛ در حالی که به شکل قانونی این اتفاق می‌تواند بیفتد که پروانه نمایش فیلمی حتی با وجود صدور پروانه ساخت، با مشکل روبه‌رو شود. با این حال اگر روزی احساس کنم این شورای پروانه ساختی که حکم آن را رییس سازمان سینمایی می‌دهد و شورای پروانه نمایشی که از وزیر فرهنگ حکم می‌گیرند هم رای و مجوزشان نمی‌تواند اجرایی شود، مشخص است که بودن یا نبودن من یا هیچ کس دیگر در  این مسئولیت فایده نخواهد داشت  و آن روز من حتما اینجا نخواهم ماند.

وی ادامه داد: درباره فیلم‌هایی که اصطلاحا توقیفی گفته می‌شود و من پیش از این درباره رفع مشکل‌شان صحبت کرده بودم هم باید بگویم اتفاقی در این بین افتاده که ممکن است در ارزیابی این روند نادیده گرفته شود و آن هم تغییر وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی است. آقای صالحی امیری (وزیر پیشین) مشی و روندی برای این مسئله داشتند که آن را آغاز کرده بود و آقای صالحی وسط آن جریان رسیدند  و طبیعتا بایستی ما با نظر ایشان خود را هماهنگ می‌کردیم و گزارش دقیقی از روند اقدامات انجام شده به ایشان ارائه می کردیم و در ضمن ایشان هم باید خودشان از نزدیک شرایط را به طور کامل درک می کردند  و این کمی از ما زمان گرفت ولی روند ما تغییری نکرده است.

او گفت: به این ترتیب فیلم «خانه دختر» اولین فیلم مشکل‌داری بود که آن را اکران کردیم و الان که صحبت می‌کنیم پروانه نمایش فیلم دوم هم صادر شده و اوایل همین سال جدید اکران می‌شود و انصافاً در این مدت جناب دکتر صالحی تلاش بسیاری برای مرتفع شدن مشکلات این فیلم ها داشتند.

داروغه‌زاده در ادامه اظهار کرد:‌ تاکید می‌کنم که نباید تمام ظرفیت های ما برای کمک به سینما محدود به رفع توقیف این چند فیلم بشود، بایستی با گفت‌وگو، تعامل و پافشاری بر سر اجرای قانون، اعتبار مخدوش شده مجوزهای وزارت ارشاد و سازمان سینمایی را باز پس بگیریم.

او در پاسخ به اینکه آیا اشاره‌اش به صالحی امیری بدان معنی است که اگر او هنوز وزیر فرهنگ و ارشاد بود فیلم‌های توقیفی تا حالا اکران شده بودند؟ گفت: منظورم این بود که آقای صالحی امیری هم به زمان احتیاج داشتند که این مسائل را پیگیری کند و در حال حل و فصل مشکلات بودند که از وزارت ارشاد رفتند. ضمن اینکه طبق قانون از اکران فیلمهایی که پروانه نمایش دارند فقط دو نفر می‌توانند ممانعت کنند؛ یکی وزیر ارشاد و دیگری هم رییس سازمان سینمایی، بنابراین وقتی وزیر تغییر می‌کند آن روندی که در حال طی کردن با مراجع بالادستی بود دچار وقفه می‌شود. البته در مواردی قوه قضاییه دستور اکران نشدن فیلمی را صادر میکند که کار خیلی سخت و پیچیده می‌شود.

داروغه ‌زاده در ادامه در پاسخ به اینکه وقتی می‌گوید فیلم‌هایی را که پروانه ساخت داده پروانه نمایش نیز گرفته‌اند و اگر فیلمی مثل «عصبانی نیستم» در زمان او ارائه می‌شد مجوز ساخت و نمایش می‌گرفت یا خیر؟ بیان کرد: با توجه به اینکه فیلم پروانه نمایش داشت حتماً تمام تلاشم را می کردم که فیلم اکران شود؛ همانطور که در جشنواره آن دوره علیرغم مخالفتهایی که بود، در کاخ جشنواره اکران شد. البته فیلمنامه «عصبانی نیستم» به گواه دوستانی که در شورای پروانه ساخت بودند، با فیلمی که ساخته شده متفاوت است ولی کلا اینطور نیست که وقتی فیلمنامه را در شورا می‌خوانید مطمئن باشید که فیلم حتما مثل همان چیزی که تصور می‌کنیم ساخته می‌شود. در واقع این پروانه ساخت یک موافقت است که می‌توان با آن فیلمی را ساخت ولی هر کارگردانی به یک شکل فیلمش را می‌سازد و به تصویر می‌کشد.

وی خاطرنشان کرد: در حال حاضر آنچه باعث شده فیلم‌های جدید ما در مرحله پروانه نمایش دچار مشکل نشوند این بوده که علاوه بر صدور پروانه ساخت، گفت‌وگوهایی با فیلمسازان داشتیم تا به تصویر مشترک و صحیحی از آنچه می‌خواهد اتفاق بیفتد برسیم. الان برای هر درخواستی حتما با فیلمساز صحبت می‌کنم و این طور نیست که فقط یک فیلمنامه بفرستند و در شورا بررسی شود و انصافاً فیلم هایی که مجوز ساخت و نمایش گرفته اند با کمترین ممیزی بوده است.

معاون ارزشیابی و نظارت سازمان سینمایی همچنین درباره رفع مشکل فیلم «گزارش یک جشن» ابراهیم حاتمی‌کیا که توقیفش صدای اعتراض و گله این کارگردان را در جشنواره فجر سال گذشته هم درآورد و اینکه آیا برای این فیلم هم تعاملی صورت گرفته است؟ گفت: شاید آقای حاتمی‌کیا به عنوان کارگردان دوست داشته باشد که فیلمش اکران شود ولی نکته اینجاست که  تهیه‌کننده فیلم به هر دلیلی مصالحی را در نظر گرفته که تاکنون برای نمایش عمومی فیلم درخواست نداده و پیش‌قدم نشده است.

او در ادامه در پاسخ به این پرسش که قبلا گفته بود برای تولید فیلم‌های بهتر سخت‌گیری‌های بیشتری در شورای پروانه ساخت صورت می‌گیرد و رویه کار تغییراتی خواهد داشت، اما این اقدام به چه صورت بوده که باز هم فیلم‌های سینمایی جشنواره فجر دوره سی‌و ششم که محصول دوران مدیریت او بوده با انتقادهایی روبه‌رو شدند و  حتی از سوی مرکز بررسی‌های استراتژیک هم با واژه‌هایی تند و تلخ تحلیل شدند؟ اظهار کرد: اولاً سخت گیری ما محدود به اجرای قانون است نه سلیقه و نظر افراد و گروه های مختلف که میتوانند پس از اکران عمومی فیلمها، نقدهای و حتی بولتن های خودشان را منتشر کنند. نکته دیگر اینکه امسال اتفاقاً تنوع ژانر و مضمون در جشنواره نسبت به گذشته بهتر بود و به لحاظ جغرافیایی هم از فضای آپارتمانی خارج شده بودیم؛ چراکه علاوه بر فیلم‌های اجتماعی، کمدی‌های با کیفیت‌تر و نیز فیلم‌هایی با موضوع دفاع مقدس و داعش داشتیم و به نظر متنوع تر بودند، اما نباید فراموش کنیم که بخش مهمی از سینمای ما به فضای کلی جامعه بویژه در فضای ادبی و نمایشی بستگی دارد.

داروغه‌زاده دراین باره افزود: وقتی داریوش مهرجویی در جوانی فیلم می‌ساخت با داریوش شایگان و سهراب سپهری و احمد شاملو و … همنشین و همصحبت بود ولی الان سهراب سپهری زمانه ما کسیت؟ مهدی اخوان ثالث کجاست؟  بعد می‌گوییم چرا فیلم‌هایمان شاعرانه نیست؟! فیلم‌ها و فیلمسازها زاییده زمان خود هستند. ما فقط سیاستگذار هستیم و می‌توانیم از سینما و فیلمسازان حمایت کنیم. وقتی آن‌ها به ما می‌رسند دیگر همه مراحل رشد ذهنی و فکری خودشان  را گذرانده‌اند و ما حداکثر باغبان خوبی باشیم برای حفظ و نگهداری و حمایت از درختان باغ فرهنک و هنر ایران.

او گفت: سازمان سینمایی نمی‌تواند به تنهایی مهرجویی و تقوایی و کیمیایی و بیضایی و مجیدی و حاتمی‌کیا خلق کند. رشد سینما بدون رشد و توسعه ادبیات نمایشی و أزادی اندیشه و بیان امکانپذیر  نیست.

وی در این‌باره در پاسخ به اینکه حالا که اسمی از فیلمسازان باسابقه به میان آمد آیا قصدی بر این هست که از کارگردان‌های قدیمی که کمتر در این سال‌ها فیلم ساخته‌اند دعوت شود تا اگر فیلمنامه‌ای دارند شرایط برای کارشان مهیا شود؟ با اشاره به اینکه حمایت‌های مالی حتما از جایی دیگر باید صورت گیرد، گفت: ما در معاونت ارزشیابی و نظارت این سیاست را داریم که اگر سینماگران پیشکسوت حتی یک صفحه طرح داشته باشند، حمایت کنیم ولی یک نکته هم این است که فیلمسازانی همچون ناصر تقوایی، مسعود کیمیایی و داریوش مهرجویی در دوران میانسالی بهترین فیلم‌هایشان را ساخته‌اند و ما الان باید کارگردان‌های جوانی را که با یکی دو فیلم اول خود نشان داده‌اند کیمیایی‌ها و بیضایی‌های آینده هستند مورد توجه قرار دهیم و نباید خیلی در گذشته بمانیم. الان امثال پیمان معادی، بهرام توکلی، سعید روستایی، هومن سیدی ، محمدحسین مهدویان ، وحید جلیلوند، بهروز شعیبی و دیگر جوانان هنرمند و خلاق هستند که  نیاز به توجه و حمایت جدی تری دارند و نباید از این‌ها غافل شویم.

معاون ارزشیابی و نظارت سازمان سینمایی که رییس شورای عالی اکران فیلم‌های سینمایی نیز است، در بخش دیگری از این گفت‌وگو درباره نظام‌نامه اکران که در آخرین روزهای ماه اسفند سال ۹۶ ابلاغ شد و اینکه با توجه به اعتراضات شدید سینماگران در ماه های گذشته نسبت به روند اکران چقدر تضمین هست که با این نظام‌نامه مشکلات اکران حل شود؟ بیان کرد: بخشی از این اعتراضات به حق نیست و بخشی هم به حق است اما اقبال نکردن مخاطب از یک فیلم با هیج نظام نامه‌ای به نتیجه نمی‌رسد چون یک فیلم ممکن است تلاش کند  اکران شود ولی وقتی مخاطب آن را نپسندد و ارتباط برقرار نکند ما دیگر نمی‌توانیم سینمادار را مجبور کنیم که حتما آن فیلم را ۶ هفته اکران کند.

او اضافه کرد: وقتی در دو هفته اول مخاطب از فیلمی استقبال نمی‌کند و سینما خالی می‌ماند باید شرایط سینمادار را نیز درک کنیم. روح این نظام‌نامه جدید این است که تا جای ممکن  عدالت بیشتر دیده شود و تعداد بیشتری فیلم امکان گرفتن تعداد بیشتری سالن را داشته باشند. نکته مهم دیگر این نظام‌نامه در ضدانحصار بودن آن است؛ یعنی ممکن است دو فیلم خوب داشته باشیم که مثلا یکی از آن‌ها بخاطر ارتباط خوب پخش‌کننده بتواند ۱۰۰ سالن بگیرد ولی فیلم خوب دیگر فقط ۲۰ سالن بتوانند بگیرد. این نظام‌نامه طوری نوشته شده که اگر فیلمی خوب هست از امکانات سالن‌های سینما به حد متعادلی برخوردار شود.

وی افزود: همچنین معمولا تعداد فیلم‌های انگشت‌شماری هستند که بیش از ۲۰ میلیارد تومان می‌فروشد و اگر بتوانیم شرایط اکران را براساس تولیدات سینمایی طوری پیش ببریم که فیلم‌های با فروش بیش از دومیلیارد تا ۱۰ میلیارد، بیشتر داشته باشیم بهتر خواهد بود.

داروغه‌زاده در پاسخ به اینکه در این پروسه اکران امکانش هست که جلوی اکران برخی فیلم‌های بی کیفیت گرفته شود؟ گفت: خیلی از فیلم‌هایی که اعتراض می‌کنند و می‌گویند چرا به ما سالن نمی‌دهند و حرف از مافیای اکران می‌زنند دقیقا همین فیلم‌هایی هستند که مخاطب از آن‌ها استقبال نمی‌کند و سینمادار هم بر اساس ذائقه مخاطب برای انتخاب فیلم‌ها پیش‌بینی می‌کند و برهمین اساس قرارداد نمی‌بندد. ما نمی‌توانیم سینماداری را مجبور کنیم که هر فیلمی تولید شد را اکران کند ولی شرایطی باید ایجاد شود که تعداد بیشتری فیلم خوب از  سالن‌ها در نسبتی متعادل‌تر و عادلانه‌تر بهره ببرند.

او درباره اعتراض سازندگان فیلم «بدون تاریخ بدون امضاء» که منتظر ادامه اکران فیلمشان به عنوان یکی از سرگروه‌های اکران نوروزی بودند اما با تدوین نظام‌نامه جدید سرگروه‌ این فیلم حذف و تعدا سالن‌هایش نیز کم شده است، توضیح داد: سینما قدس که سرگروه این فیلم بوده اکران فیلم را ادامه داده است و تقریباً تمام پردیس ها هم به اکران فیلم در ایام نوروز ادامه دادند. البته به شکل طبیعی  تعداد سالن‌هایش کم شد.

رییس شورای عالی اکران در ادامه درباره بخش مفصلی که در نظام‌نامه به اکران فیلم‌های خارجی اختصاص پیدا کرده است و اینکه چه‌ پیش‌بینی از تقاضا برای این فیلم‌ها دارد بویژه آنکه سانسور فیلم‌های خارجی در ایران و شرایط آسان دانلود ممکن است میل کمتری را برای دیدن فیلم خارجی در سینما به همراه داشته باشد، گفت: در همه جای دنیا شرایط دانلود وجود دارد و کشورهای دیگری هم هستند که در آن‌ها فیلم‌ها سانسور می‌شود و در عین حال امکان دانلود هم هست، اما باز فیلم‌های خارجی را در سینماهایشان نمایش می‌دهند چون مخاطب علاقه‌مند به فیلم خارجی که بخواهد روی پرده فیلم را ببیند در هر کشوری هست و البته تعدادی هم هستند که دی‌وی‌دی فیلم‌ها را می‌بینند واین‌ها هیچ کدام جای دیگری را نمی‌گیرند.

او اضافه کرد: اما نکته این است که ما بالاخره باید مثل همه جای دنیا یک روزی به شرایط طبیعی ورود پیدا کنیم و آن شرایط طبیعی هم این است که مردم حق دارند فیلم سینمایی ایرانی و خارجی را  در سینماها ببینند. این شرایط باید فراهم شود و اگر تا الان فراهم نشده مهم‌ترین دلیلش کمبود سالن بوده است، چون کشور ما به لحاظ میزان تولید و کیفیت تولید جزو کشورهای رده بالاست و این مسئله فرصت عرضه را برای ارائه فیلم‌های خارجی فراهم نکرد، اما الان با توجه به رونق سالن‌های سینمایی و پردیس‌ها که باید ادامه‌دار هم باشد، شرایط بهتر شده و باید به این فکر کنیم که تنوع یکی از نیازهای رونق پردیس‌های سینمایی است.

داروغه‌زاده با اشاره به اینکه  حتی خیلی از سینماگران به دلیل علاقه‌ای که دارند به خارج از کشور سفر می‌کنند تا فیلم های روز دنیا را روی پرده سینما و با صدای باکیفیت تماشا کنند، خاطرنشان کرد: اگر ساخت پردیس‌ها ی سینمایی اقتصادی نباشد امکان ادامه روند توسعه ساخت پردیس های جدید  فراهم نخواهد شد، در حالی که همین الان هم چراغ برخی سالن‌ها با اجرای تئاتر روشن مانده و اگر بشود به جای تئاتر، فیلم در آن‌ها نمایش داد چرا نباید شرایطش فراهم شود؟ البته طبیعی است که برای انجام این مهم  مسائلی وجود دارد که باید حل شود.

وی که سال گذشته دبیری جشنواره فیلم فجر را هم برعهده داشت، در بخشی دیگر در پاسخ به اینکه آیا برای دوره سی‌هفتم هم دبیرجشنواره خواهد بود بویژه آنکه دعوت او از ابراهیم حاتمی‌کیا برای داوری جشنواره سال آینده شائبه دبیری‌اش را قوت بخشید؟ گفت: هنوز در این‌باره صحبت نشده ولی ترجیح خودم این است که با توجه به حضورم در معاونت، چنین کار سختی را قبول نکنم و اگر فرد دیگری  کاندیدا باشد قبول آن جذابیتی برایم ندارد.

داروغه‌زاده در پاسخ به اینکه چه شد که هزینه‌ها جشنواره با فاصله زمانی کم از برگزاری اعلام شد؟ توضیح داد: از روز اولی که دبیر جشنواره شدم درباره این موضوع سوال می‌شد که هزینه جشنواره چقدر است ، ولی من اطلاع دقیقی نداشتم و حتی برآوردی هم نداده بودم. یعنی از اول در صحبتی که با آقای حیدریان داشتم، گفتم «تلاش می‌کنم هزینه‌ها را مدیریت کنم ولی شما این اختیار را به من بدهید که آخر کار هزینه‌ها هر چقدر شد همان را به عنوان بودجه و هزینه جشنواره اعلام کنیم» و واقعا فکر نمی‌کردم اینقدر بتوانیم کاهش هزینه داشته باشیم؛ چون تمام بخش‌ها و آیین‌های مربوط به جشنواره را برگزار کردیم حتی بخش تجلی اراده ملی که در سال های اخیر تعطیل شده بود و مراسم قرعه‌کشی فیلم‌های سینمای رسانه را نیز داشتیم. ضمن اینکه تلاش شد در ارائه خدمات و امکانات و پذیرایی هم کم گذاشته نشود. البته این موفقیت را مرهون تلاش های خالصانه تمام  مدیران و همکاران خودم در جشنواره هستم و همین جا از تمامی این عزیزان تشکر می کنم.

او در بخش پایانی این گفت‌وگو در پاسخ به اینکه پس از ۹ ماه حضور در معاونت ارزشیابی و نظارت سازمان سینمایی آیا تصمیم و کاری بوده که دوست داشته انجام دهد یا بابت آن پشیمان باشد و اینکه برای سال جدید هم آیا برنامه ویژه‌ای دارد یا خیر؟ بیان کرد: من آرزوهایی در سینما دارم که باید شرایط برایشان فراهم شود؛ تا مثلا زمینه برای یک سری تولیدات خوب فراهم شود ولی متاسفانه الان آن شرایط وجود ندارد. پس شاید بهتر است درباره حسرت‌هایم بگویم و اینکه الان شرایط طبیعی فرهنگی در جامعه‌مان نداریم.

وی ادامه داد: ما سینماگران گرانقدری داریم که رابطه‌شان به دلایل مختلف با مدیریت فرهنگی کشور به حداقل ممکن رسیده، یعنی میزان گفت‌وگو و روبرو شدن ما با سینماگران در حداقل ممکن است و میزان بی‌اعتمادی میان سینماگران و مدیریت فرهنگی خیلی زیاد شده است. شاید نکته مهمی که در دهه ۶۰ وجود داشت همین تعامل میان سینماگران و مدیریت فرهنگی بود که همه دوش به دوش هم کمک می‌کردند تا فیلم‌های با کیفیت بهتری داشته باشیم.

داروغه‌زاده افزود: اما الان خیلی از آن شرایط دور شده‌ایم و شاید یکی از دلایلش تغییر زیاد مدیریت و نبود ثبات بوده به طوری که باعث شده مدیران، کوتاه مدت و براساس واکنش به شرایط موجود آن زمان عمل کنند. مثلا یک مدیر آمده و گفته است که من فیلم‌های توقیفی را آزاد کردم یا یکی دیگر گفته جلوی فلان نوع سینما را گرفتم. همه این‌ها واکنشی و کوتاه مدت بوده است. بنابراین مدیریت با ثباتی که از بالادست هم به آن اعتماد شود و مثل صدا و سیما باشد که مدیرش برای ۱۰ سال حکم می‌گیرد، در سینما نبوده است.

وی تاکید کرد: اینها در حالی است که باید مدیریت باثبات در سینما وجود داشته باشد. البته منظور این نیست که نگاه ممیزی حاکم باشد بلکه منظورم این است که تولیدات فرهنگی خوب دور یک میز به صورت دایره شکل بگیرد و نه دستوری و بخشنامه‌ای. اگر تعامل و گفت‌وگوی بدون قضاوتِ از قبل و مهربانانه را بین سینماگران و مدیران فرهنگی و دستگاه‌های فرهنگی، که الان در حوزه فرهنگ تاثیرگذار هستند ولی کمتر رفتار فرهنگی دارند، اصلاح کنیم آن موقع می‌توانیم سینمای بهتری داشته باشیم.

او گفت: الان حتی نوع برخورد برخی رسانه‌ها هم با سینما فرهنگی نیست، مثلا یک رسانه وابسته به مدیران قبلی است و هنوز دنبال آمدن آن مدیران هستند یا مثلا مشکل سیاسی با مدیران فعلی دارند و نتیجه این می‌شود که وقتی فیلمی اکران می‌شود هیچ نقد درست و سینمایی نوشته نمیشود  بلکه ناسزانامه نوشته می‌شود و این بدبینی به وجود می‌آورد.

معاون ارزشیابی و نظارت سازمان سینمایی اضافه کرد:‌ در حال حاضر معتقدم شکافی میان مردم و دستگاه‌های حکومتی وجود دارد و یکی از مهمترین گروه‌هایی که می‌تواند در این بین تعادل ایجاد کند و در برطرف شدن این تنش ها موثر و کمک کننده باشد، سینماگران هستند، پس هرچه ارتباط دوستانه تری داشته باشیم در کیفیت فیلم‌ها هم  اتفاقات بهتری را شاهد خواهیم بود.

وی خاطرنشان کرد: من از هیچ کدام از مواضع خودم که از ابتدای کارم مطرح کردم، کوتاه نیامده‌ام ولی واقعیت این است که معتقدم با ادبیات گردن‌کشی صحبت کردن هم غیرواقع‌بینانه است. بنابراین وقتی خودم چنین توقعی دارم تلاش می‌کنم همین طور برخورد کنم و مخالفانم را از قبل قضاوت نکنم. من روز اول گفتم که هر کسی جلو فیلمی را بگیرد اغتشاش‌گر است چون این کار قانونی نیست ولی باید با مخالفین هم به همان شکل بی‌قضاوت گفت‌وگو و قانع‌شان کنم. نمی‌توانم بگویم به‌رغم اینکه شما این فیلم را دوست ندارید آن را اکران می‌کنم حالا ببینم چکار میکنید!

داروغه‌زاده گفت: این‌ نوع واکنش‌ها به نفع سینما نیست و اینجا همان جایی است که باید ادبیات گفت‌و گو را عوض کرد تا هرکسی فقط منافع خود را نبیند چون واقعیت این است که الان اوضاع فرهنگ مثل جبهه جنگ شده است در حالی که ما باید به سمت وحدت برویم و این وحدت بدون گفت‌وگو بدون قضاوت از قبل اتفاق نمی‌افتد. گفتگوهایی برای کشف حقایق تازه و این را بپذیریم که تمام حقیقت نزد یک نفر نیست.

او در پاسخ به اینکه با وجود تاکیدی که خودش بر تعامل و گفت‌وگو دارد چرا برخی توییت‌هایش خطاب به سینمایی‌ها (از جمله در واکنش به صحبت‌های لیلا حاتمی در برلین) رنگ و بوی سیاسی و طعنه و کنایه می‌دهد؟ گفت: آن حرف من هم از باب گفت‌وگو بود و اصلا اسمی هم نیاوردم، اما اگر طور دیگری برداشت شده به دلیل همان فضای بی‌اعتمادی و پر از سوء تفاهم است که اشاره کردم، سینماگران ما به درستی انتقادهایی به نحوه مدیریت مسئولان دارند ولی باید خبرنگاران آلمانی که ظاهراً اینقدر نگران حقوق بشر هستند متوجه بشوند که دولت آلمان که  ظاهراً نگران دموکراسی و حقوق بشر در ایران هست بیشترین حمایت را از گروهک تروریستی و جنایتکار سازمان مجاهدین خلق می‌کند؛ سازمانی که به جنایت علیه بشریت حتی نسبت به اعضای خود معروف است. البته به نظرم درباره آن اتفاق‌ها و حاشیه‌ها بهترین واکنش را خود خانم حاتمی داشتند که سکوت کردند.

سینماروزان: اسفندماه پارسال بود که بعد از حذف حجت الله ایوبی از سازمان سینمایی، محمدمهدی حیدریان به جای او ریاست سازمان را برعهده گرفت.

به گزارش سینماروزان حضور محمدمهدی حیدریان هرچند در ابتدای امر و به واسطه سوابق سینمایی وی اتفاقی خرسندکننده محسوب شد اما از جایی به بعد و به خصوص بعد از هویدا شدن واقعیت تکیۀ حیدریان بر سیاستهای دو دهه قبل و واهمه از به‌روز شدن، این خرسندی رنگ نومیدی گرفت.

خبرگزاری «ایسنا» که از جمله رسانه‌های متمایل به اصلاح‌طلبان است به تازگی با مرور کارنامه یک ساله حیدریان، سه نقطه ضعف مدیریت وی را اوضاع آشفته اکران، بلاتکلیفی فیلمهای مجوزدار و بحران امنیت شغلی دانسته است.

این خبرگزاری نوشته است: اعمال برخی تغییرات در جشنواره سی‌و فیلم فجر، مدرسه ملی سینما، تغییرات و جابجایی‌ها در پست‌های مدیریتی مختلف سازمان و زیرمجموعه‌اش از دیگر دستاوردهای حضور یک ساله حیدریان در این سازمان بوده که نسبت به اتفاقات دیگر بیشتر رسانه‌ای شده و اگرچه در کنار این موارد، تلاش شده شرایطی هم برای گفت‌وگوی مستقیم نمایندگان اصناف سینمایی با وزیر فرهنگ فراهم شود که این خود از جمله اتفاقات مثبت می‌تواند ارزیابی شود، اما با این حال وضعیت مبهم فیلم‌های مجوزدار و مشکل‌دار و نیز وضعیت اکران عمومی فیلم‌های سینمایی که در هفته‌های گذشته حاشیه‌های زیادی را به همراه داشته و تکلیف اکران نوروزی را تحت تاثیر قرارد داده و از همه مهم تر بحران امنیت شغلی یک روند نوسانی را در بررسی عملکرد این مدیر سینمایی نشان می‌دهد.

این رسانه با اشاره به اکران فقط یکی از فیلمهای خروجی کمیته بازبینی که «خانه دختر» باشد و بلاتکلیفی فیلمهایی مانند «عصبانی نیستم»، «آشغالهای دوست داشتنی»، «پارادایس» و «خانه پدری» آورده است:  درباره وضعیت فیلم‌های توقیفی در دوران یک ساله مدیریت محمدمهدی حیدریان شاید اشاره به همین نکته بس باشد که از یک سو شرایط برای اکران این فیلم‌ها به دلایلی که بخشی از آن‌ها به نظر پشت پرده است و علنی هم نمی‌شود، نامعلوم است اما از آن سو وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی (سید عباس صالحی) تاکید دارد که رقم فیلم‌های اکران عمومی نشده باید به حداقل یا صفر برسد.

سینماروزان: محمد شایسته جوانترین عضو خانواده شایسته‌های سینمایی که در سالهای اخیر کوشیده مستقل از برادران کار تهیه کنندگی را انجام دهد بعد از خوش شانسی که در اکران فیلم توقیفی «خانه دختر» به دست آورد حالا به سراغ تولید تازه ترین فیلمش رفته است.

به گزارش سینماروزان فیلم تازه شایسته یک کمدی است به نام «قانون مورفی» که رامبد جوان مجری «خندوانه» آن را تهیه خواهد کرد. رامبد جوان که پیشتر سابقه ساخت کمدی موفق «ورود آقایان ممنوع» را با فیلمنامه ای از پیمان قاسم خانی داشته است «قانون مورفی» را با فیلمنامه ای از گروهی جوان جلوی دوربین برده است.

بازیگر اصلی «قانون مورفی» امیر جدیدی جوان اولی است که اخیرا «قاتل اهلی» را روی پرده داشت که فروشی حدودا 3 میلیاردی داشته است.

رامبد جوان که آخرین ساخته اش «نگار» یک اکشن-جنایی بود در «قانون مورفی» هم به سراغ مایه های اکشن رفته و این بار اکشن را با کمدی ترکیب کرده است.

وجه تسمیه عنوان فیلم تازه رامبد جوان به قانونی به نام مورفی بازمیگردد که برمبنای آن همیشه همه چیزها در بدترین و نامناسبترین زمان به خطا می‌روند و کارها را لنگ می‌گذارند!! این قانون اول بار توسط «ادوارد مورفی» یک مهندس نیروی هوایی آمریکایی طرح شد.

برای قانون مورفی معادلهای فراوانی نگاشته شده؛ بر روی اولین بنر تبلیغی «قانون مورفی» با تصویر امیر جدیدی یکی از این معادلها آمده است: نسبت «خارش» هر نقطه از بدن با میزان دسترسی به آن نقطه نسبت عکس دارد!!

سایر عوامل این فیلم عبارتند:
مدیر فیلمبرداری: حسین جلیلی | طراح چهره‌پردازی: سعید ملکان | طراح صحنه: امیرحسین قدسی | طراح لباس: رعنا امینی | صدابردار: رشید دانشمند | برنامه‌ریز و دستیار اول کارگردان: پانته‌آ حسینی | جانشین تولید: محمود اتحادی | نویسندگان: محمدعلی حسینی، پوریا شجاعی، بازنویسی فیلمنامه: پویا مهدوی‌زاده | عکاس: مریم تخت کشیان.

قانون مورفی

سینماروزان: ماجرای حاشیه های پیرامون نسخه اکران «خانه دختر»شهرام شاه حسینی همچنان ادامه دارد.

به گزارش سینماروزان حتی اگر تولیدکنندگان به صراحت از ممیزی نهایتا دو دقیقه ای فیلم بگویند اما الکن بودن است که به زعم برخی مخاطبان پاشنه آشیل «خانه دختر» شده است؛ الکن بودنی که برخلاف تصور بسیاری از مخاطبان امروزی در نسخه جشنواره فیلم هم وجود داشت و اصلا همین بود که اسباب شکل گیری سوءتفاهمات مضمونی درباره فیلم شد.

رویا تیموریان بازیگری که در آستانه 60 سالگی قرار دارد در «خانه دختر» قطبی منفی را ایفا کرده که مهیب بودن شخصیتش نمود بیرونی دارد. تیموریان ایفاگر مادرشوهری است که قصد دارد عروس آینده اش را مجبور به آزمایش دوشیزگی کند و همین است که تراژدی را شکل می‌دهد، در گفتگویی که با «جامعه» داشته با تأکید بر آن که بخش عمده سانسورهای نسخه اکران «خانه دختر» مربوط به بازی وی بوده اینکه مخاطب متوجه سانسور شده را مزیت دانسته است.

رویا تیموریان درباره نقطه نظر برخی مخاطبان که از الکن بودن نسخه اکران «خانه دختر» گفته‌اند اظهار داشت: صحنه‏ های من خیلی حذف شده و مشکل سر همان سکانس‌هاست. بحثی که قصد شروع آن را داریم خیلی ریشه‌ای‌ است و مواردی است که بلاهای بسیاری در رابطه با آن سر من آمده است؛ از توقیف فیلم «زادبوم» که 10 سال در توقیف بود و پس از آنکه رفع توقیف شد یک بخش‌هایی از آن رفت و به شکل بسیار ناقص اکران شد. من در آن زمان خواهش کردم و در مطبوعات هم صحبت کردم که فیلم را ممنوع کنید زیرا به این صورت احترام عوامل و سازندگان فیلم حفظ خواهد شد. متأسفانه فیلمی که به نظرم بسیار شریف و انسانی بود قیمه قیمه شد و سوخت؛ ما از این فیلم‌ها کم نداریم. «خانه دختر» نیز دچار همین مشکل است، فیلم «شیفتگی» من توقیف است و به بایگانی رفته و بهانه‌هایی برای آن تراشیده می‌شود که اصلا عاقلانه نیستند. تکلیف ما با سینما مشخص نیست. عده‌ای می‌توانند و عده‌ای نمی‏توانند. به هر حال باید فهمید که ما محرم هستیم یا نیستیم؟

تیموریان با اشاره به سوءتفاهمات گریبانگیر «خانه دختر» از زمان حضور در جشنواره فجر و بعدتر به هنگام توقیف بیان داشت: همیشه این ترس و نگرانی وجود دارد که شاید مربوط به فضای سیاسی کشورمان باشد که هر چیزی- حتی رنگ – می‌تواند معنای سیاسی داشته باشد. برای خود من اتفاق افتاده که در روزی به‌خصوص با یک روسری بیرون آمدم و گفتند که طرفدار فلان شیوه هستی؟ و من هیچ چیز نمی‌دانستم! گفتم به خدا اگر می‌دانستم، اصلا چنین چیزی نیست. یعنی به دلیل پیچیدگی‌ که در روابط، سیاست، اقتصاد و اجتماع به وجود آمده است به قدری دچار سوء‌تفاهم هستیم که هرچیزی یک معنا برای ما دارد، به نظرم باید همه‌چیز را ساده‌تر نگاه کرد.

تیموریان ادامه داد: این فیلم هم بعد از سه سال به این شکل روی پرده رفت. این موضوع الکن بودن، تنها نظر شما نیست خیلی‏ها این را مطرح می‏کنند. من دوباره فیلم «خانه دختر» را ندیدم چون دلم نمی‌خواست ببینم. می‌دانستم چه بلایی سر آن خواهد آمد، می‏دانستم که فیلم نامفهوم می‌شود. مسئولان بخش کوتاه‌کردن فیلم قطعا خوشحال هستند که چیزهایی را حفظ کرده‌اند و نگهبان بوده ‏اند، بخش تولید فیلم هم قطعا ناراحت هستند چون فیلم معنای خود را ندارد.

این بازیگر با اشاره به حذفیات مرتبط با کاراکتر مهیب خودش در «خانه دختر» اظهار داشت: من به عنوان بازیگر این فیلم، نقش کوتاه و لحظاتی را بازی کرده‌ام که در زمان مونتاژ مورد بحث بود، فیلم را در جشنواره دیدم فکر می‌کنم آن چیزی که هدفم بود و برایش سعی کرده بودم در مدت‌زمان کوتاه اتفاق افتاده بود، اما از همان صحنه‌های کوتاه دو بخش دیگر نیز حذف شد. من را برای صدای فیلم خواستند و رفتم، چون این بخش درآمده بود و باید صدایی را اضافه می‌کردم.

تیموریان ضمن همدلی با تولیدکنندگان «خانه دختر» گفت: تهیه‌کننده حق دارد که به هر شکل شده کار را اکران کند، زیرا سرمایه‌گذاری کرده و سرمایه‌اش سه سال خوابیده است. اگر این کار را نمی‌کرد نمی‌توانست برای موقعیت‌ها و فیلم‌های دیگر سرمایه‌گذار باشد. خب سینمای ما هم تقریبا خصوصی شده و تهیه‌کنندگان و کارگردانان حرفه و حرف‏شان این است که کار خود را انجام دهند، بنابراین مجبور هستند در جاهایی کوتاه بیایند، اما از یک جهت خیلی خوب است که تماشاچی و مخاطب خاص کاملا متوجه می‌شود که فیلم سانسور شده است. من حرفم این نیست که نقشم در فیلم کوتاه شده، با اصل کوتاه کردن فیلم و سانسور آن مسئله دارم. به نظرم این اتفاق مسئله‌ای است که ما را آزار می‌دهد نه تعداد سکانس و پلان‌هایی که بازیگر درآن حضور دارد.

این بازیگر 58 ساله که چندین بار آثارش طعم توقیف و رفع توقیف را چشیده اند ادامه داد: نمی‌دانم این اتفاق تا چه زمانی ادامه دارد، اما به نظرم به عنوان کسی که چند کار کردم و توقیف شدند بعد از رفع توقیف، دعا می‏کردم کاش از توقیف درنمی‌آمدند، حداقل احترام ما حفظ می‏شد. سعی می‌کنم به نوعی خود را قانع کنم، اما ممکن است خیلی‌ها ظرفیت من را نداشته باشند. اینگونه می‌شود که این شبهه پدید می‌آید که چرا باید تلاش کنم؟ یک متن را به من می‌دهند و حفظ می‌کنم و جلوی دوربین می‌روم، اینها یا درمی‌آورند یا نمی‌گذارند، این می‌شود که سینما یا هنرهای دیگری که داریم خنثی و صرفا سرگرم‌کننده هستند. من اعتقاد دارم بخشی از هنر و سینما، سرگرمی است و بخشی از آن حرف‌هایی است که شما قصد زدن آن را دارید. این‌گونه می‏شود که آدم کم‌کم با ضعیف شدن انگیزه روبه‌رو می‌شود، من که مقاومت کردم و سعی می‌کنم درست حرکت کنم، اما همه قرار نیست ظرفیت من را داشته باشند.

سینماروزان: نسخه تعدیل شده فیلم «خانه دختر»شهرام شاه حسینی در حالی بعد از سه سال و بعد از حذف معاون سابق نظارت روی پرده رفته که اقبال مخاطبان به آن از همان روزهای ابتدایی اکران خوب بوده و فیلم در آستانه فروش 2میلیاردی قرار دارد.

به گزارش سینماروزان در مدت زمانی که از اکران فیلم گذشته رسانه های اصولگر و از جمله «کیهان» به سیاق زمان جشنواره تا توانسته اند فیلم را نواخته اند اما رسانه های اصلاح طلب تا امروز واکنشی انتقادی به فیلم نداشتند.

امروز ششم آبان ماه اما روزنامه اصلاح طلب «شرق» در یادداشتی کاملا انتقادی با عنوان «کدام خانه کدام دختر» حملات سنگینی را علیه «خانه دختر» انجام داده و از فیلمنامه تا کارگردانی و بازیگری آن را زیر سوال برده است.

متن یادداشت «شرق» را بخوانید:

1. پس از تماشای فیلم «خانه دختر»، آنچه بیش از خود فیلم ذهن را درگیر می‌کند، عملکرد مسئولان وزارت ارشاد است که دقیقا در آن سازمان –به‌اصطلاح تخصصی- چه کاری انجام می‌دهند (؟) که فیلمی ‌چنین مذهبی و متناسب با هنجارهای جمهوری اسلامی را سه سال بی‌دلیل توقیف کرده‌اند!

این آقایان هنگام اکران فیلم احیانا خواب نبوده‌اند که این‌همه سروصدا را برای چنین فیلمی -ناخواسته- رقم زده‌اند؟ و اگر این فرضیه درست باشد، خداراشکر که آقایان زودتر از این خوابِ سه‌ساله بیدار شدند وگرنه هیچ بعید نبود کارگردان «آقای هفت‌رنگ»، «کلاغ‌پر» و «زن‌ها فرشته‌اند» در ردیف کارگردانان شبه‌روشنفکر جشنواره‌نشین این سال‌ها قرار بگیرد! البته که در این فیلم، نقش کارگردان نقش قابل‌توجهی نیست، بلکه آنچه در فیلم اهمیت دارد، نگاه فیلم‌نامه‌نویسش است که هنوز برادران ارشادی فایده حضورش را درک نکرده و نمی‌دانند که چه گنجینه‌ای در سینمای ایران وجود دارد که می‌تواند تمام اندیشه‌های آنان را در سلسله‌فیلم‌هایی شبه‌روشنفکرانه به تصویر بکشد و چه‌بسا جایزه هم بگیرد، بی‌آنکه بار «دولتی‌بودن» بر دوش فیلم و فیلم‌ساز و نویسنده سنگینی کند؛ زیرا آثار «پرویز شهبازی» که در ظاهر روشنفکرانه است، در باطن چیز دیگری است که بسیار برای منافع سینمای دولتی مفید است.

درواقع آب در کوزه است و دوستان تشنه‌لبان می‌گردند. نوشته‌های «پرویز شهبازی» آن‌قدر محافظه‌کار و شعاری و سطحی است و آن‌قدر به تفکر آثار سینماگران دولتی نزدیک است که شاید بهترین گزینه برای کارگردانی سری جدید مجموعه «شاید برای شما هم اتفاق بیفتد»، «پرویز شهبازی» باشد؛ نویسنده و کارگردانی که از فنِ فیلم‌نامه‌نویسی تنها یک موضوع و یک مضمون می‌شناسد که اتفاقا موضوعات و مضامین موردعلاقه‌اش دقیقا همان علایقی است که سینماگران دولتی دنبالش هستند.

٢. «خانه دختر» همان مباحث شعاری و بدوی فیلمفارسی‌های «پرویز شهبازی» را دنبال می‌کند. از «نفس عمیق» تا «مالاریا» و تا «خانه دختر» (به‌عنوان نویسنده فیلم‌نامه) شاهد نصیحت‌هایی هستیم که دهه ٦٠ از تلویزیون پخش می‌شد و امروز هم برخی از سینماگران (خواسته یا ناخواسته) چنین روایت‌هایی را دست‌مایه فیلم‌نامه قرار می‌دهند. موضوعاتی مثل روابط مخوف و شیطانیِ قبل از ازدواج، مردان گرگ‌صفتی که در کمین دختران ساده- و عمدتا دانشجوهای شهرستانی- نشسته‌اند و مردانی که تن به خیانت داده و یک دختر معصوم را از راه به‌در می‌کنند و از آنجایی که این موضوعات باید به سرانجامی شبیه به پایان چنین قصه‌هایی برسد، سرنوشت زنان و مردانی که روابط آزاد و رادیکالی دارند به نیستی و ویرانی ختم می‌شود -که معمولا پایان کارشان مرگ است- (نفس عمیق، عیار ١٤ و خانه دختر) و مردان گرگ‌صفتی که به انتظار شکار دختران شهرستانی نشسته تا یک لقمه چپشان کنند نیز دچار سرانجامی شوم می‌شوند؛ (دربند) و این چرخه ادامه دارد.

این فیلم‌ها فقط یک جمله در تیتراژ کم دارند و اگر پیش از آغاز فیلم، فیلم‌نامه‌نویس محترم بر سپیدی کاغذ و سیاهی تصویر می‌نوشت: «هرچه کنی به خود کنی، گر همه نیک و بد کنی» لااقل تکلیف تماشاگر با فیلم معلوم می‌شد و در مرز بین بدویت و روشن‌فکری گیر نمی‌کرد. «خانه دختر» هم یکی از همین موضوعات را دربر می‌گیرد که شاید کمدی‌ترین نوشته «پرویز شهبازی» تا به امروز باشد؛ فیلمی که هرچند یک سروگردن از سریال‌های سرِ ظهرِ شبکه یک سیما در دهه ٨٠ بالاتر باشد، اما در موضوع همان است: دختری که پیش از ازدواج احیانا روابط آزادی را از سر گذرانده، حالا که با یک شوهر مقید به سنت ازدواج کرده، نمی‌تواند رسوایی‌اش را از شوهر پنهان کند و خودش را به کشتن می‌دهد؛ انگار فیلم‌نامه‌نویس در کسوت مأمور امربه‌معروف و نهی‌ازمنکر، انسان خطاکار را به سزای اعمال ننگینش می‌رساند.

معمولا هم فرشته مرگی که فیلم‌نامه‌نویس استخدام می‌کند راهی جز کُشتن در ماشین یا به وسیله ماشین را بلد نیست. ازاین‌رو اگر دوستان ارشادی و دولتی و امثالهم با فیلم‌نامه‌نویس محترم همکاری خود را آغاز کنند، می‌توانند راه‌های رسیدن به خدا را – با حداقل امکان و بدون وسیله خودرو- به فیلم‌نامه‌نویس آموزش دهند تا لااقل در فیلم‌های بعدی، مرگ کافران کمی متفاوت جلوه کند. فقط در تعجبم که ارشادیون چطور واپسین صحنه «خانه دختر» را متوجه نشدند. این نمای شعاریِ بدوی، بدون هیچ نقاب روشن‌فکری تمام‌قد دارد شعاری می‌دهد که ساکنان وزارت ارشاد – باید – دوستش داشته باشند: صحنه‌ای که «پریسا»ی جوان که –شاید – مثل خواهرش اعمال به‌اصطلاح قبیحی انجام داده – یا ممکن است بدهد- سرنوشتی مانند سرنوشت تلخ خواهرش را انتظار می‌کشد که مسببش هم آن جوان رعنای غیرتی است که در کمین برافکندن عفاف «پریسا» نشسته است. صحنه‌ای که پیام اخلاقیِ دینی- مذهبی‌اش را فریاد می‌زند. آخر چرا این فیلم توقیف شده بود؟

٣. از خیر کارگردانی فیلم گذشتیم. هرچقدر که «آقای هفت‌رنگ» کارگردانی داشت، این یکی هم دارد. فیلم‌نامه‌ای هم که وجود ندارد؛ ظاهرا یک موضوع است و چند صحنه که از فرط بی‌منطق‌بودن، کمدی شده است. تعلیق نیمه نخست هم که به‌کل غلط است، زیرا اولا هیچ شخصیتی در فیلم شکل نمی‌گیرد که مسئله‌ای ایجاد کند و ثانیا پروتاگونیستی در فیلم نیست که پیشروی روایت به دست او انجام شود، چه رسد به ایجاد تعلیق. نه فیلم‌نامه زاویه دید دارد و نه کارگردانی. هرجا متریال داستانی تمام شده، یک شخصیت نقش مبتکر عمل را برعهده گرفته تا بالاخره یک فیلم سینمایی شکل بگیرد. نیمه دوم فیلم و قضیه فلش‌بک هم کاملا بی‌دلیل است.

البته دلیل دراماتیک ندارد وگرنه دلیل اصلی‌اش کم‌آوردن مواد لازم در طبخ یک فیلمفارسی ٩٠دقیقه‌ای است. چنین می‌شود که فیلم‌نامه یک بازگشت به عقب دارد تا ابهامی که نقاب تعلیق به خود گرفته را به گره‌گشایی برساند. فیلم تهی است از هرگونه مؤلفه بیانی و قطعا هم سینما چیزی جز مدیوم بیانی نیست؛ بنابراین «خانه دختر» اصلا فیلم نیست.

یک دختر زیباروی دارد که با گریم و لحن و میمیک‌های «این سیب هم برای تو» وارد فیلم شده (رعنا آزادی‌ور)، یک مادر مذهبیِ خبیث دارد که هنوز در «سنتوری» گیر کرده و هنوز نقش آدم‌های دل‌نچسب را به خوبی ایفا می‌کند (رویا تیموریان)، یک مرد ریشوی اخموی بداخلاق دارد که گویی پس از «جدایی نادر از سیمین» کار در دادگستری را کنار گذاشته و مردِ خانه‌دار شده است (بابک کریمی) و یک «باران کوثری» هم دارد که همواره دانشجو است، بی‌آنکه کسی به سن‌وسال یک دانشجو توجهی کند. تهیه‌کننده هم تا توان مالی داشته، بازیگر در فیلم «ریخته» که نصفشان به‌راحتی قابل حذف هستند، بی‌آنکه آبی از آب تکان بخورد.

می‌ماند یک سؤال: چرا خانواده‌ای که این‌چنین به سنت‌ها مقید هستند، یک روز قبل از مراسم عقد و پس از اینکه آن‌همه پول خرج شده، دست به چنین اقدام مبتذلی می‌زنند؟ چرا روز قبلش یا روزهای قبل‌ترش این کار را نکرده بودند؟

«خانه دختر» مجموعه تصاویری متحرک است که اگرچه ادای آثار روشنفکری را درمی‌آورد، اما روشنفکرفریب است و شعاری و صدالبته مردانه و ضدزن.

سینماروزان: نزدیک به دو هفته از اکران نسخه تعدیل شده فیلم «خانه دختر» می گذرد و فیلم توانسته در این مدت علیرغم اکران در گروه آزاد رقم فروش یک میلیارد را رد کند.

به گزارش سینماروزان در مدت زمان اکران، رسانه های افراطی در روندی قابل پیش بینی و با ادبیاتی نمایانگر آن که نسخه تعدیل شده را ندیده اند فانتزی سازیهای قبلی درباره فیلم را امتداد داده اند اما کف مخاطبان که اغلب بی واسطه به تماشای فیلم می‍‌نشینند عموما دو برخورد با فیلم داشته اند؛ برخی فیلم را محصولی الکن دانسته اند و نارسا ولی برخی دیگر تراژدی فیلم در تصویرسازی مرگ یک دختر دم بخت را به شدت سمپاتیک دانسته اند.

در این اوضاع روزنامه «شهروند» که منسوب است به سازمان هلال احمر در گزارشی که از تماشای فیلم با مخاطبان ارائه داده به صراحت گفته آنها که نسخه جشنواره را ندیده اند هیچ مشکلی با روند داستانی نسخه فعلی ندارند.

این رسانه آورده است: بعد از انتشار موج انتقادات مجازی به اکران خانه دختر، در بعدازظهری دلگیر به تماشای خانه دختر رفتیم؛ در سالنی پر و شگفت که نه ‌تنها فیلم چندان نشانی از آن قلع‌و‌قمع شدن‌ها نداشت بلکه تماشاگران نیز در مواجهه با فیلم مشکل و انتقاد چندانی نداشتند. در حقیقت بعد از دیدن «خانه دختر» به این نتیجه رسیدم که تماشاگری که خانه دختر ورسیون اصلی را در جشنواره ندیده و اولين‌بار با این نسخه برخورد می‌کند، نه‌تنها در پیگیری روند داستان مشکل چندانی نخواهد داشت که حتی نمی‌تواند این نکته را دریابد که این فیلم در چه بخش‌هایی به تیغ سانسور گرفتار آمده است. این به این معناست که «خانه دختر»ی که روی پرده آمده یک فیلم خودبسنده است…

رسانه منسوب به هلال ادامه داده است: اما در سوی دیگر مشکل اصلی را با این فیلم آنهایی دارند که ورسیون اصلی را دیده و البته از نوع رازگشایی آن در اواخر روایت خوششان آمده که این گروه نسخه فعلی را در قیاس با آن ورسیون الکن می‌بینند که اینان نیز البته اگر با ذهنی باز و خالی به تماشای این فیلم بنشینند، مطمئن باشید به این نتیجه خواهند رسید که فیلم فعلی نیز در نوع خود یک فیلم مستقل از قبلی است و به عبارت بهتر سانسور «خانه دختر» به جای این‌که آسیب قابل اشاره‌ای به فیلم وارد آورده باشد، باعث خلق یک فیلم دیگر و متفاوت از فیلم قبلی شده است.

سینماروزان: فروش بالای «خانه دختر»شهرام شاه حسینی که بعد از رفع توقیف در گروه آزاد اکران شده ادامه دارد و این فیلم به تازگی میلیاردی شده است.

به گزارش سینماروزان «خانه دختر» که با تعدیل نسبت به نسخه اصلی روی پرده رفته با نظرات مختلفی از سوی مخاطبان روبرو شده است؛ برخی لحن تراژیک فیلم را ستوده اند و برخی نیز فیلم را الکن دانسته اند.

به تازگی محمد شایسته تهیه کننده «خانه دختر» با همکاری موسسه ترانه شرقی کلیپی را با صدای حامد همایون برای «خانه دختر» تولید کرده است.

در این کلیپ صدای حامد همایون بر روی برخی نماهای تأثیرگذار «خانه دختر» و بخصوص نگاه مات و مبهوت حامد بهداد در سکانس پایانی قرار گرفته است.

برای تماشای این کلیپ اینجا را ببینید.

سینماروزان: هرچند بسیاری از مخاطبان روزگار ما خودشان هستند که در مقام پیشنهاددهنده ظاهر میشوند و میکوشند بعد از دیدن آثار به اظهارنظر بپردازند اما انتقادات موسمی رسانه های مختلف به برخی آثار خاص روی پرده که میتواند پیشنهادی به نظر برسد برای مخاطبان برای آن که به تماشای آن فیلم خاص ننشیند همچنان ادامه دارد.

به گزارش سینماروزان در یک مورد تازه رسانه ای اصولگرا به نام «کیهان» بخش عمده ای از فیلمهای روی پرده را با یک چوب زده است.

«کیهان» در گزارشی با عنوان «حمله به زن و خانواده در فیلمهای روی پرده» نزدیک به 15 فیلم اکران 96 را نقد کرده است؛ 8 فیلم از این میان که «خانه دختر»، «ایتالیا ایتالیا»، «نگار»، «مالاریا»، «ملی…»، «ائو/خانه»، «سارا و آیدا» و «تابستان داغ» همچنان روی پرده هستند و 7 فیلم دیگر شامل «پا تو کفش من نکن»، «ماجان»،«خوب، بد، جلف»، «گشت 2»، «رگ خواب»، «نهنگ عنبر» و «اکسیدان» یا اکرانشان پایان یافته یا به صورت محدود ادامه دارد.

فارغ از آن که محتوای ارائه شده در این رسانه درباره فیلمی مانند «خانه دختر» به گونه ای است که حس ندیده شدن نسخه تعدیل شده فیلم توسط نگارنده را تداعی میکند یا محتواهایی دیگر درباره «ملی…» یا «ایتالیا…» به گونه ای نگاشته شده که انگار فقط خلاصه داستانی فیلم خوانده شده، اینکه فیلم پرفروش اکران پاییزی یعنی «زرد» از تیغ تیز حمله این رسانه در امان مانده است جالب توجه به نظر میرسد.

متن گزارش «کیهان» را بخوانید:

سینمای بعد از انقلاب اسلامی در ایران، تجربه‌ای کم نظیر و قابل ستایش را در نحوه نمایش زن در هنر هفتم ترسیم کرد. تجربه فیلمسازهای ایرانی در دو دهه اول پس از پیروزی انقلاب، نشان داد که می‌توان بدون تعرض به حریم انسان‌ها و حفظ عفت و حجاب و ارزش‌های اسلامی، به اوج جذابیت و زیبایی در سینما رسید. اما از اواسط دهه 70 رفته رفته این الگو دستخوش تغییر قرار گرفت. سوداگران و جریانی که صرفا در پی اهداف تجاری است و شبه روشنفکرهای غربگرا در یک اتحاد نانوشته، کودتایی نرم و تدریجی را علیه این تصویرسازی اجرا کردند، به طوری که اکنون آنچه از زن و خانواده در فیلم‌های روی پرده می‌بینیم، کاملا با سینمای سال‌های ابتدایی انقلاب در تعارض است. از این تاریخ به بعد، رفته رفته نقش‌هایی چون مادر و همسر، یا بانوانی که نقش مثبت اجتماعی بر عهده‌دارند در فیلم‌های ما کمرنگ و کمرنگ‌تر شد و به جای آن دختران فراری، زنان خیابانی، زن‌هایی که نقش‌های مردانه دارند، زن‌هایی به دنبال مهاجرت، خانم‌های سیگاری یا معتاد، بانوان مجرم و زندانی، زنان اغواگر، زنان ضد مرد و موارد مشابه دیگر، غلبه یافتند. برخی از بانوان فیلمساز نیز در‌اشاعه این نوع نگاه و بازنمایی زن در سینما موثر بودند. نکته مهم این است که هویت و ماهیت سینمای ایران تا حد زیادی وابسته به نوع نمایش زن و نهاد خانواده است. به همین دلیل هم مخدوش شدن این نقش، به معنی تخریب بخش زیادی از هویت و شخصیت سینمای ایران است.
انحراف در نوع نمایش زن و خانواده در فیلم‌های سال 96 شدت یافته است. کافی است تا فیلم‌های درحال نمایش سینما را مرور کنیم تا به عمق فاجعه پی ببریم.
اوج خانواده ستیزی را می‌توان در فیلم «خانه دختر» دید. نکته قابل تأمل این است که کارگردان این فیلم، یکی از پر کارترین کارگردان‌های تلویزیون در زمینه تولید سریال‌های خانوادگی است. اما این فیلمساز از خودش دو چهره متفاوت نشان داده است. در تلویزیون برای جلب توجه مدیران صداوسیما و چنگ انداختن به بودجه، خود را دلسوز خانواده و پیگیر آسیب‌های خانوادگی نشان می‌دهد و در سینما برای فتح گیشه و جذب مخاطب به هر ترفندی دست می‌زند و در فیلم آخرش به طور مستقیم، نهاد خانواده را هدف گرفته است. این کارگردان دو چهره در این فیلم که چند سالی از اکران دور نگه داشته شده بود و به لطف سیاست نمایش فیلم‌های مشکل دار در سازمان سینمایی به پرده سینماها نزدیک شده، چهار سوژه ارزشی را هدف تخریب و تخطئه قرار داده است. اول خانواده را محیطی ترسناک و مرکز آزار و اذیت نمایش داده است. دوم، پدر را به عنوان ستون و سرپرست این نهاد مقدس، به عنوان عامل سقوط و نابودی زندگی دختر خود معرفی می‌کند. ازدواج، دیگر محور تخریبی این فیلم است. دختری که قبلا در خانواده و از سوی پدرش آزار دیده بود، برای ازدواج و به خاطر سنت‌ها و باورهایی که حول این مقوله وجود دارد، به اوج بدبختی می‌رسد و راهی جز فرار و مرگ نمی‌یابد. تکمیل‌کننده این پازل، قشر متدین جامعه است که باز هم در این فیلم در قالب هیولاهایی منفور به نمایش در آمده است!
فیلم «مَلی و راه‌های نرفته‌اش» هم همچون سایر فیلم‌های تهمینه میلانی، با الگوهای شبه‌فمینیستی، روایتگر تضاد و جنگ بی‌پایان زن و مرد است. در این فیلم، زنان موجوداتی به نمایش در می‌آیند که به راحتی فریب مردان را می‌خورند از سوی آنها قربانی می‌شوند. این فیلم هم نهاد خانواده را قربانگاه زنان و دختران نمایش می‌دهد. به طوری که همه زنان در فیلم -بدون استثنا- از سوی اعضای خانواده خود آسیب‌های جسمی و روانی می‌بینند.
فیلم «مالاریا» تازه‌ترین ساخته پرویز شهبازی هم تقریبا چنین وضعیتی دارد. این فیلم هم سعی در ترسیم ماجراهای یک دختر و پسر جوان را دارد که از دست خانواده‌های متعصب خود فرار می‌کنند و گرفتار مصائبی می‌شوند. اما مشکل فیلم این است که به جای دادن درکی درست و جدید از روابط انسانی، به ترویج و تأیید آسیب‌های اجتماعی می‌پردازد. ورود فیلم به جشن‌های مربوط به برجام، وصله‌ای بی‌ربط است که مشخص نیست چرا به داستان بسته شده است. به‌طور کلی در فیلم «مالاریا» هیچ داستانی تعریف نمی‌شود. آنچه به خورد مخاطب داده می‌شود، یک روایت مغشوش و بی‌منطق و فاقد تفکر و متظاهر است. نکته قابل تأمل این است که همه فیلم‌ها هم خانواده سنتی و مردان -پدر، شوهر و برادر- را متهم ردیف اول آسیب دیدن زنان معرفی می‌کنند. مثل فیلم «مالاریا» که همچون اسمش، دچار بیماری محتوایی است.
فیلم «تابستان داغ» اثر ابراهیم ایرج‌زاد، تحت تأثیر سینمای اصغر فرهادی به تقابل دو خانواده از طبقه فرودست و فرادست می‌پردازد.در خانواده مرفه، زن کتک می‌خورد، در خانواده فرودست هم زن قربانی خودخواهی شوهرش است و باید به جای او بار زندگی را بر دوش بکشد. بحران در کانون خانواده محور درام فیلم است، بحرانی که ناشی از شاغل بودن زن و دوری زن و شوهر از یکدیگر معرفی می‌شود. هر چند که‌اشارات فیلم درست و به‌جا هستند اما «تابستان داغ» فاقد تحلیلی عمیق درباره معضلات چنین خانواده‌هایی است. ضمن اینکه حجم بالای توهین و حملات هیستریک همسران به یکدیگر، فضای فیلم را به شدت خشن و بی‌رحم کرده است.
فیلم «ایتالیا، ایتالیا» هم بدون ارائه تحلیلی عمیق در آسیب‌شناسی مسائل خانواده، صرفا به نمایش درگیری و تنش در روابط زن و شوهر می‌پردازد. اولین ساخته کاوه صباغ زاده نمایش دهنده یک رابطه عاطفی است که بدون هیچ دلیل قانع‌کننده‌ای شکل می‌گیرد، اوج می‌گیرد و به ازدواج می‌انجامد، سرد می‌شود و در نهایت از هم می‌پاشد. اما آموزه یا دلیل مشخصی برای این فروپاشی، ترسیم نشده است.
فیلم «سارا و آیدا» ساخته مازیار میری هم اثر دیگری تحت تأثیر سینمای اصغر فرهادی است. این فیلم هم روایتگر زنانی تنها در میان مردان دیوسیرت است. همچنانکه در فیلم «خفگی» فریدون جیرانی باز هم شاهد زنانی تنها و بی‌کس و مبتلا به بیماری‌های روانی هستیم که اسیر مردهایی گرگ صفت هستند.
در فیلم «نگار» رامبد جوان هم شخصیت زن از ابتدا تا انتها درحال نمایش حرکات محیرالعقول رزمی است. در این فیلم هم هیچ نشانی از یک خانواده یا زن به معنای واقعی نیستیم.
فیلم «ائو»(خانه) به کارگردانی اصغر یوسفی‌نژاد به طور کلی فیلمی درباره باطن پلید انسان است. انسان‌هایی که در وانفسای فوت یک فرد و با حضور بر بالین متوفی، گویی فرصتی برای برملا ساختن ذات خود می‌یابند! در این میان زنان نیز نقش پررنگی دارند. به طوری که در پایان فیلم مشخص می‌شود که دختر فرد متوفی، برای رسیدن به ارث و میراث، با شراکت و همراهی شوهرش، پدر خود را مسموم کرده‌اند!
به جز این فیلم‌ها، اغلب آثاری که طی ماه‌های اخیر اکران شدند نیز دچار چنین وضعیتی هستند. فیلم‌هایی چون «پا تو کفش من نکن»، «ماجان»،«خوب، بد، جلف»، «گشت 2»، «رگ خواب»، «نهنگ عنبر»، «اکسیدان» و… همه تصویری مغشوش از خانواده یا نگاهی منفی به زن را نمایش دادند.
آنچه مشخص است، همه این فیلم‌ها درپی القای بن‌بست بودن زندگی خانوادگی هستند. این وضعیت گویای آن است که بازنمایی خانواده و به طور خاص زن در سینمای ایران، درحال انحراف از معیار است و به یک بازنگری و آسیب‌شناسی جدی نیاز دارد. این نوع تصویرسازی از زنان و خانواده در اغلب فیلم‌های سینمای ما با واقعیت جاری در بخش بزرگ جامعه در تضاد است. به صراحت باید گفت که فیلم‌های سینمای ایران آینه تمام نمای فضای اجتماعی ما نیستند و تنها به روایت و گزارش اقلیت‌ می‌پردازند. از طرف دیگر، از آنجایی که به هر حال سینما یک رسانه تأثیرگذار است، جهت‌گیری بسیاری از فیلم‌ها تأثیری منفی و مخرب بر فرهنگ عمومی ما خواهد گذاشت.
البته تعداد انگشت شماری از فیلم‌ها هم هستند که برخلاف این مسیر، محتوایی پاک و اصیل دارند. ازجمله فیلم‌های در حال اکران می‌توان به فیلمی‌اشاره کرد که وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی از آن یاد کرده است. سیدعباس صالحی وزیر ارشاد در فضای مجازی نوشته است: «دخترم با مادرش به دیدن فیلم قهرمانان کوچک رفته بود، سینمای کودک موضوع نویی را تجربه می‌کند: خرید کالای ایرانی. فیلم را پسندیده بود.»
با این حال باید از وزیر محترم ارشاد و همچنین معاون محترم سینمایی شان، محمدمهدی حیدریان پرسید که آیا همسر و فرزندان دختر ایشان به دیدن سایر فیلم‌های درحال اکران رفته اند؟ آیا مسئولان فرهنگی و سینمایی به فرزندان خود اجازه می‌دهند تا به دیدن فیلم‌هایی بروند که تماما تصویری زشت و غیراخلاقی از زنان و دختران ایرانی نمایش می‌دهند و در هیچ کدام از آنها چیزی به نام خانواده دیده نمی‌شود؟! آیا مسئولان نمی‌دانند که سینما یک هنر و رسانه مسلط و تأثیرگذار است و روی ذهن و روح دخترانی که در سنین پایین هستند تأثیر بسیار زیادی می‌گذارد؟ وقتی در یک بازه زمانی، ده‌ها فیلم روی پرده سینما می‌رود که محتوای آنها، مملو از نگاه جنسی و غیرانسانی به زن است، قطعا این تصویرسازی در جامعه رواج می‌یابد. وقتی بچه‌های ما می‌بینند که در سینما فیلم‌هایی اکران می‌شود که موضوع اغلب آنها به اغوا شدن مردان توسط زنان یا قربانی شدن زنان توسط مردان، جلوه فروشی و خودنمایی جنسی بانوان، دعوا و جدایی همسرها و… بدون هیچ آسیب‌شناسی است، قطعا روی ذهنیت آنها درباره جنس مخالف و خانواده تأثیر می‌گذارد. ‌ای‌کاش وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و رئیس‌سازمان سینمایی، همه فرزندان ایران را همچون فرزند خود می‌پنداشتند و زمینه را برای تولید و نمایش فیلم‌های پاکیزه و خانوادگی فراهم می‌کردند.
فراموش نکنیم که سینمای ما در روزگاری نه چندان دور، به لطف انقلاب اسلامی و دم مسیحایی امام خمینی(ره) مظهر و سمبل خانواده دوستی و نمایش تصویر زیبا و انسانی از زن بود. در همان دورانی که سینمای ما این چنین بود، مردم جلوی گیشه سینماها صف‌های طولانی می‌بستند و سالانه ده‌ها میلیون نفر از مردم به سینماها می‌رفتند.

سینماروزان: اکران نسخه تعدیل شده «خانه دختر» سه سال بعد از تولید علیرغم اقبال بالای مخاطبان شائبه هایی را هم شکل داده درباره گنگی فیلم به دلیل سانسور بالای آن.

به گزارش سینماروزان برخی از سانسور ده دقیقه ای «خانه دختر» گفته اند و برخی از سانسور 20دقیقه ای اما تهیه کننده مدعیست این فیلم برای دریافت پروانه نمایش فقط 2دقیقه حذفی داشته است.

محمد شایسته تهیه کننده «خانه دختر» به «ایسنا» بیان کرد: به هنگام رونمایی در جشنواره و همین طور نمایش‌هایی که «خانه دختر» خارج از کشور در سوئد یا جشنواره‌هایی همچون توکیو داشت، نسخه ۷۹ دقیقه‌ای نمایش داده شد اما پس از آن برای اکران عمومی دو دقیقه از فیلم سانسور شد بنابراین ۱۰ یا ۲۰ دقیقه حذفی که درباره‌ی این فیلم مطرح می‌شود، صحت ندارد.

وی بیان کرد: حذف این دو دقیقه هم به داستان اولیه فیلم صدمه نزده و در واقع در این بخش، سوء تفاهمی را که پیش آمده بود برطرف کردیم.

شایسته همچنین خاطرنشان کرد: فیلم «خانه دختر» اصولا در همان نسخه‌ای که در جشنواره فیلم فجر هم اکران شد این خاصیت را داشت که پس از پایان فیلم، تماشاگر در یک لحظه نمی‌توانست متوجه شود که موضوع چیست و او را با خود درگیر می‌کرد. در واقع پس از تمام شدن فیلم، تماشاگر به همه ابعاد فیلم فکر می‌کند و الان هم همین شرایط در فیلم وجود دارد.

او با تأکید بر اینکه «اگر اصلاحاتی که به فیلم وارد شده بود بیشتر از مدت زمان دو دقیقه را دربرمی‌گرفت، اصلا راضی به اکران فیلم نمی‌شدم» گفت: در حال حاضر هم استقبال خوبی از «خانه دختر» صورت گرفته و در تهران ۱۵ سینما و در شهرهای دیگر ۴۶ سینما را در اختیار داریم که این تعداد در شهرهای دیگر به مرور افزایش خواهد یافت.

سینماروزان: فیلم توقیفی «خانه دختر»شهرام شاه‌حسینی در حالی با تعدیلهایی که به گنگی بیشتر فیلم منجر شده روی پرده رفته که از همان روز ابتدایی اکران تعداد بالای سالنهایش جلب توجه می کند.

«خانه دختر» نه تنها با توقیف حوزه هنری روبرو نشده و مهمترین سینمای حوزه که پردیس آزادی باشد به این فیلم سالن اصلیش را به صورت فول سانس داده بلکه تعداد سالنهای آن هم جالب توجه است.

«خانه دختر» بلافاصله بعد از صدور پروانه نمایش در گروه آزاد روی پرده رفته اما فقط در تهران بیشتر از 20 سالن به آن تخصیص داده شده؛ یعنی اوضاع اکران آن چندان تفاوتی با فیلمهای سرگروه دار ندارد!!

تازه فیلمهای دیگر بعد از دریافت پروانه نمایش حداقل چند ماهی پشت خط اکران می مانند بلکه زمان برای اکران پیدا کنند اما «خانه دختر» با فاصله ای اندک از صدور پروانه نمایش روی پرده رفته است آن هم با حجمی قابل توجه از سالن.

صدالبته که رفع توقیف فیلم و اینکه حتی نسخه ای تعدیل شده از آن توانسته اکران شود بلکه بخشی از سرمایه تولید بازگردد خیلی هم خوب است و قابل ستایش اما مختصات اکران در گروه آزاد باید طوری باشد که برای صاحبان دیگر آثار روی پرده سوءتفاهم برانگیز نباشد.

آیا تسهیل شرایط اکران «خانه دختر» یک تشویق است در جهت جبران توقیف دوساله فیلم!؟؟ با این حساب آیا دیگر فیلهمای رفع توقیف شده هم مشمول این تسهیلات قرار می گیرند؟

سینماروزان: در تازه ترین جلسه شورای صنفی نمایش مقرر شد نسخه تعدیل شده فیلم توقیفی «خانه دختر» به عنوان اولین فیلم تعیین تکلیف شده در کمیته بازبینی از چهارشنبه 19 مهرماه در گروه آزاد اکران شود.

به گزارش سینماروزان به جز این شورای صنفی نمایش مقرر کرد  فیلم کودکانه «حقه باز دم دراز»علیرضا محمودزاده در گروه ماندانا از روز چهارشنبه 19 مهرماه جایگزین «تابستان داغ» می‌شود.

به جز اینها فیلم سینمایی «رقص پا»ی مزدک میرعابدینی نیز در گروه آزاد از ۳ آبان ماه اکران خواهد شد.

سینماروزان: «خانه دختر»شهرام شاه حسینی به عنوان یکی از 5 فیلمی که توانسته با اعمال اصلاحات و البته فیلمبرداری مجدد مجوز مثبت کمیته بازبینی را گرفته و مجوز نمایش آن هم بعد از ارائه به شورای پروانه نمایش صادر شده است، روی پرده خواهد رفت.

به گزارش سینماروزان آن طور که رسانه مستقل «سینمامخاطب» خبر داده مرتضی شایسته تهیه کننده و مدیرعامل موسسه هدایت فیلم که پخش «خانه دختر» را برعهده دارد پنجشنبه شب در برنامه «سینمادو» از اکران «خانه دختر» در هفته پیش رو سخن گفته است.

«خانه دختر» را محمد شایسته برادر کوچکتر مرتضی تهیه کرده است اما بلافاصله بعد از رونمایی فیلم در جشنواره سی و سوم فجر بود که برخی رسانه های افراطی شروع به شانتاژ درباره معانی پشت پرده فیلم کرده و شرایط را به سمتی پیش بردند که در زمان رییس معزول سینما، فیلم با وجود داشتن پروانه نمایش از اکران بازماند!

حالا و بعد از بررسی مجدد «خانه دختر» در کمیته بازبینی و با تعدیل برخی نماهای ملتهب و فیلمبرداری مجدد برخی سکانسها برای از بین بردن سوءتفاهمات خاص، فیلم بناست روی پرده برود.

«خانه دختر» با فیلمنامه ای از پرویز شهبازی، ماجرای دختری(با بازی رعنا آزادی ور) را روایت میکند که در فرار از آزمون دوشیزگی که توسط خانواده نامزدش ترتیب داده شده، به طور تصادفی کشته میشود و در این بین نامزد دختر(با بازی حامد بهداد) در مرور ماجرای این مرگ، متوجه سایه سنگین پدر دختر(با بازی بابک کریمی) می‌شود.

مهمترین مخالفان «خانه دختر» در جشنواره سی و سوم برخی از گردانندگان رسانه های افراطی سیاسی بودند که امسال به بهانه روز خبرنگار و به‌جای خبرنگاران، در معیت متصدی روابط عمومی سازمان سینمایی سفری سیاحتی به شیراز را تجربه کردند.

آیا مسافران نمک‌گیرشده در شیراز خواهند گذاشت نسخه تازه «خانه دختر» اکران شود یا آن که علیرغم لذت سفر به شیراز و ثبت فیگورهای مکش مرگ ما در کنار کارمندان سازمان، باز هم ژست مخالف گرفته و تلاش میکنند که حتی نسخه تعدیل شده «خانه دختر» هم اکران نشود؟

سینماروزان: بعد از اعلام رسمی نام 5 فیلم «عصبانی نیستم»، «خانه دختر»، «آشغالهای دوست داشتنی»، «پارادایس» و «خانه پدری» به عنوان فیلمهایی که با اعمال اصلاحات یا فیلمبرداری مجدد مشکلشان در کمیته بازبینی حل شده و پروانه نمایش گرفته اند حالا مخاطبان در انتظار آغاز اکران این آثار هستند که گویا بنا شده با راه اندازی یک گروه سینمایی جدید صورت گیرد.

ابراهیم داروغه زاده معاون نظارت در گفتگو با خبرگزاری اصولگرای «فارس» کوشیده به شفاف سازی درباره چگونگی رفع مشکل فیلمهای مذکور بپردازد.

با توجه به اینکه فیلم های توقیفی در این دولت مجوز نگرفتند این شکل و ایجاد  شورای دیگری برای رفع توقیف فیلم ها، نادیده گرفتن تصمیمات شورای پروانه نمایش نخواهد بود؟

همانطور که مستحضرید اغلب این  فیلم ها مجوز شورای پروانه نمایش دارند و اینطور نیست که همه فیلم ها مجوز نداشته باشند. در زمان اکران با توجه به نظرات منتقدین و شرایط زمانی که برای اکران وجود داشته ایراداتی وارد بوده که در زمان مناسب‌تری با حوصله بیشتری مورد بررسی قرا رمی گرفتند و در یک تعامل بهتر با مدیران و تهیه کنندگان، اگر فیلم ها شرایط مناسب را براساس قوانین جمهوری اسلامی ایران پیدا کردند، برای آن ها تصمیم جدید بگیریم. میدانید که فیلم ها قبل از تولید ، پروانه ساخت می گیرند و با این روند معمولاً فیلم هایی نداریم که با مجوز ساخته شده باشند اما به هیچ وجه امکان نمایش نداشته باشند. برخی فیلم ها البته  ملاحظاتی دارند که صاحبان آثار اگر  ملاحظات را بپذیرند معمولاً قابل نمایش هستند. ما هم فیلم ها را دوباره بررسی کردیم و با کارگردانان و تهیه کنندگان جلسه گذاشتیم و برخی از اصلاحات که صاحبان آثار، قبلا  حاضر به پذیرفتن آن اصلاح نبودند ، پذیرفتند و انجام دادند. البته آثاری را هم داشتیم که  با اصلاحات اندکی در زمان اکران قابل نمایش بودند اما صاحبان آثار نپذیرفتند و فیلم امکان نمایش نیافت و در این دوره که گفت و گو کردیم  اصلاحاتی حتی بعضا فراتر از اصلاحات قبل  به سازندگان پیشنهاد داده شد و پذیرفتند و همراهی کردند. وقتی هم تهیه کننده  فیلمی که ملاحظاتی را برای اکران داشته، قبول می‌کند آن‌ها را مرتفع کند چه کاری است که مانع اکران شویم. در جمهوری اسلامی عدم نمایش فیلم دارای مجوز ساخت افتخار نیست. البته فیلمی که نمایش می دهیم ممکن است مطلوب ما نباشد و در تراز فرهنگ جمهوری اسلامی نباشد. به هر حال در سینما برخی تولیدات توسط بخش خصوصی انجام می شود و با تولیدات رسانه ملی متفاوت است که این بخش کاملاً طبیعی است. اما وقتی فیلمی غیرقابل نمایش باشد باید فیلم مسئله داری باشد. ما از این همکاری که تهیه کنندگان و کارگردانان آثار کردند استقبال می کنیم.

آیا این روند فعالیت و مجوز دادن به توقیفی‌ها منجر به تضعیف اداره شورای پروانه نمایش نخواهد شد؟ از همین حالا در میان فیلمسازان این موضوع گفته می‌شود که  هر فیلمی ساخته شود بعد از گذشت زمان و جلساتی بالاخره پروانه نمایش می گیرد.

هر فیلمسازی که حاضر باشد طبق ضوابط و قوانین جمهوری اسلامی ایران مجوز ساخت بگیرد و طبق نظر شورای پروانه نمایش رفتار کند ما تمام تلاش‌مان را می‌کنیم که فیلم اکران بشود. اینطور نیست که اثری توسط یک فرد فراقانونی ساخته شود و بعد از ساخت به ما فیلم را برای نمایش تحمیل کند. معمولاً فیلم ها براساس مجوز پروانه ساخت تولید می شوند بعد از اجرا در یک نمایش خصوصی یا اولیه ممکن است در برخی فیلم ها پرسش و یا سوء تفاهماتی ایجاد شود یا ملاحظاتی باشد که شورای پروانه نمایش به آن دقت نکرده‌اند. در این موقعیت، جلوی اکران گرفته می شود و ملاحظات به دقت دیده و شنیده می شود. البته شورای پروانه نمایش معصوم نیستند، نکات مطرح شده توسط منتقدین را بررسی می کنند و بازبینی می شود. با تهیه کننده و کارگردان اگر موافق رفع ایرادها باشند صحبت می شود و در نهایت با رفع مشکلات مجوز نمایش دریافت می کند. اما اگر فیلمی بخواهد فراقانونی عمل کند محکم جلوی آن می ایستم. تهیه کننده و کارگردانی هم که حاضر نیست موارد مطرح شده را لحاظ کند طبیعتاً فیلمش با مشکل اکران مواجه خواهد شد.

پیشتر در بعضی از فیلم ها که گفته می‌شد اصلاح شده ، موارد زیادی را در اکران میدیدیم که در فیلم اصلاح نشده بود. در فیلم های اعلام شده  شورا یا شخص شما بر اصلاحات نظارت دارید که مشکلات مرتفع شود.

مشکلاتی  که در اکران فیلم ها در جشنواره ها به وجود آمده مرتفع شده؛ برخی از ملاحظات در آن زمان هم مطرح نشده اما بعد از بازبینی مجدد با ملاحظات اصلاحی بیشتری روبرو شدند و اصلاحات بعدی هم شامل حال این فیلم ها هم شده است. تمام تلاش انجام شده که علاوه بر ملاحظات اولیه موردی باقی نماند که مسئله ایجاد کند.

در فیلم های اعلام شده مشکلاتی از قبیل درشت نمایی مشکلات در خانواده مذهبی و جاری و ساری بودن فتنه در موضوعات دو فیلم است. این آثار چگونه اصلاح شدند؟

در این فیلم ها موضوع پرداختن به فتنه 88 کاملا اصلاح شده است. راجع به فیلم «خانه پدری» برداشت بعضی از منتقدین بوده که خانواده مذهبی هستند. خیلی از دوستان شورای پروانه نمایش قبلی و فعلی نمادی از مذهب در خانواده را ندیدند. یادمان نرود این خانواده یک خانواده سنتی ایرانی متعلق به آن مقطع تاریخی است و نه لزوما یک خانواده مذهبی. از سوی دیگر هم وقتی پیامبر مبعوث شدند دخترکشی مرسوم بوده و پیامبر با دختر خود به عنوان ریحانه صحبت می کنند.  این فرهنگ قدیمی دخترکشی ربطی به اسلام ندارد و فرهنگ غلط جاهلیت است. اگر فردی در ایران این جاهلیت را به نقد بکشد طبیعی است که ارتباطی به مذهب  ندارد. ایرانیان اغلب مسلمان هستند اما این که متدین هستند یا نه، به رفتارهای  شان بستگی دارد. کسی که دخترش را می کشد به سنت پیغمبر هیچ اعتقادی ندارد و به سنت جاهلیت عمل می کند. تأکیدی بر این که شخصیت فرد مذهبی است در فیلم مشاهده نمی شود.

چگونگی اصلاحات «خانه پدری» با توجه به اظهارات کارگردان چگونه بوده است؟

نکته ای که در «خانه پدری» وجود دارد این است که در شورای پروانه نمایش ، قرار شد به این فیلم مجوز اکران محدود در گروه هنر و تجربه  و با شرط سنی داده شود. در آیتم های اطلاع رسانی در فیلم هم عنوان می شود که فیلم  با توجه به صحنه های واجد خشونت برای افراد زیر 18 سال توصیه نمی شود. درباره فیلم های فتنه{«عصبانی نیستم» و «آشغالها….»؟} هم در هر دو فیلم  موضوع فتنه منتفی شده است و از فیلم درآمده است.

سینماروزان: ابراهیم‌ داروغه‌زاده کمتر از 40 روز است که به جای حبیب ایل‌بیگی بر مسند معاونت ارزشیابی و نظارت سازمان سینمایی تکیه زده است؛ معاونتی که بی‌شک مهم‌ترین و چالش‌برانگیزترین بخش سازمان سینمایی محسوب می‌شود و بیشتر هم از آن به عنوان محلی برای سانسور و ممیزی فیلم‌های سینمایی یاد می‌شود.

به گزارش سینماروزان داروغه‌زاده که تحصیلاتش در رشته پزشکی است و سابقه مدیریت در جشنواره فیلم فجر و معاونت فرهنگی بنیاد سینمایی فارابی را هم دارد در حالی معاون سازمان سینمایی شده است که دولت یازدهم به روزهای پایانی عمر خود رسیده و با معرفی کابینه و تشکیل دولت دوازدهم مشخص نیست چه تغییراتی در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و نیز سازمان سینمایی رخ می‌دهد و آیا مدیران جدید در این سازمان ماندگار خواهند بود یا خیر!

با این حال معاون جدید ارزشیابی و نظارت سازمان سینمایی در همان بدو ورود و شروع کار خود مسئول کمیته‌ای برای رسیدگی به فیلم‌های توقیفی سینما شد که در چند وقت اخیر به یکی از مهم‌ترین سوژه رسانه‌های سینمایی تبدیل شده است. علاوه بر این به نظر می‌رسد داروغه‌زاده در همین مدت کم، تصمیم‌هایی گرفته یا نظراتی داده است که باعث شده در بین جماعت سینمایی حرف و سخن‌هایی از سخت‌گیری‌های زیاد او در بخش ممیزی پیچیده شود؛ مسئله‌ای که او نه تنها آن را رد نمی‌کند بلکه تاکید می‌کند، «من در اصول خیلی سخت‌گیر هستم و اصلا کوتاه نمی‌آیم. بنابراین موضوعاتی که برای برخی نهادها یا رسانه‌ها مهم است و باعث می‌شود واکنش‌هایی به نمایش برخی فیلم‌های سینمایی داشته باشند برای من هم مهم است و فکر نمی‌کنم کسی بتواند بیشتر از خودم سخت‌گیری کند.»

داروغه‌زاده که دبیری جشنواره سلامت را هم برعهده دارد، این نظرات قاطعانه را در حالی در گفت‌وگو با ایسنا مطرح کرد که در عین حال معتقد است، فیلم‌هایی همچون «خانه پدری»، «آشغال‌های دوست‌داشتنی» و «عصبانی نیستم » با توجه به بازنگری ها و إصلاحاتی که انجام شده ، مشکلی برای اکران ندارند.

معاون ارزشیابی و نظارت سازمان سینمایی در ابتدای این گفت‌وگو در پاسخ به اینکه چطور حاضر شد در آستانه تشکیل دولت دوازدهم و نامشخص بودن وضعیت مدیریتی وزارت فرهنگ و نیز سازمان  سینمایی در این معاونت شروع به کار کند؟ بیان کرد: اگر به شکل فلسفی بخواهیم با این مسئله همراه شویم باید بگویم هر روزی که زندگی می‌کنیم می‌تواند آخرین روز زندگی ما باشد پس بهتر است اگر می‌توانیم، در آن روز کاری را انجام دهیم که در صورت انجام ندادن پشیمان خواهیم شد بنابراین حتما آن را انجام دهیم. در این‌باره آقای حیدریان (رییس سازمان سینمایی) و مشاوران ایشان فکر کردند شاید من بتوانم در این جایگاه کمکی کنم و من هم پذیرفتم؛ یعنی فکر کردم حتی اگر یک یا دو ماه هم حضور داشته باشم و بتوانم کارمفیدی انجام دهم خوب است که کمک کنم و این فرصت را از خودم نگرفتم.

وی درباره دبیری جشنواره سلامت هم با اشاره به زمان برگزاری آن در ابتدای شهریورماه گفت: آن جشنواره دیگر کمتر وقت مرا می‌گیرد چون مدیر اجرایی دارد و کارهایش طبق روال دنبال می‌شود.

داروغه‌زاده در ادامه در پاسخ به اینکه آیا پیش‌بینی می‌کرد در همین ماه‌های ابتدایی کارش با چالش فیلم‌هایی همچون «اکسیدان» یا «مادر قلب اتمی» و انتقادهایی که از سوی نمایندگان مجلس مطرح شد روبرو شود؟ اظهار کرد: درباره «مادر قلب اتمی» اول بگویم که برخلاف آنچه رسانه‌ای شد ما اصلا تماسی برای پایان دادن به اکران فیلم نداشتیم و اکران این فیلم طبق مصوبه شورای صنفی نمایش به دلیل پایین آمدن کف فروش تمام شد.

وی ادامه داد: چالش‌های دیگر هم به نظرم قابل پیش‌بینی بود چون در شرایط  معرفی کابینه جدید به مجلس هستیم و خیلی از نقدهایی که درباره فیلم‌ها و عملکرد مدیران سینما مطرح می‌شود رنگ و بوی سیاسی داشته و با اهداف دیگری انجام می‌شود. با این حال ما آن‌ها را هم خوشبینانه نگاه می‌کنیم و با نگاه فرهنگی مورد ارزیابی قرار می‌دهیم.

او درباره کمیته‌ رفع توقیف فیلم‌ها نیز اظهار کرد: باید اول جایگاه این کمیته را مشخص کنیم چون تصوری که  وجود دارد این است که شاید این کمیته تصمیم‌گیر باشد، ولی آنچه در نظر سازمان سینمایی است این است که برخی فیلم‌هایی که برای اکران با مشکل روبرو شده‌اند با تغییراتی در برخی سکانس‌ها می‌توانند نمایش داده شوند و این کار براساس توافق و تفاهم با اعضای کمیته میان تهیه‌کننده صورت می‌گیرد که بعد در قالب یک پیشنهاد به شورای پروانه نمایش ارائه خواهد شد تا در آنجا به شکل قانونی مجوز بگیرد.

این مدیر فرهنگی با بیان اینکه به نتیجه کار خوش بین است، اضافه کرد: فکر می‌کنم بسیاری از فیلم‌هایی که بررسی می‌شوند قابلیت رفع مشکل‌ از آن‌ها وجود دارد البته اگر نخواهند در مظان جریان‌های سیاسی خارج از حوزه فرهنگ قرار گیرند چون برای بسیاری از آن‌ها سوءتفاهماتی ایجاد شده که قابل رفع است و نگرانی ایجاد نمی‌کند و ممکن است خیلی موارد نادری باشند در میان فیلم‌ها که مشکل‌شان را نمی‌توانیم حل کنیم. بنابراین بسیار امیدوارم که پس از پایان کار کمیته، شورای پروانه نمایش به این فیلم‌ها مجوز اکران دهد. کما اینکه برخی از این فیلم‌ها از قبل مجوز نمایش گرفته بودند و بعد دچار سوءتفاهماتی شدند.

داروغه زاده در پاسخ به اینکه اگر  به طور مصداقی بخواهد درباره فیلم‌ها صحبت کند، وضعیت «خانه پدری» را که گفته شده بررسی‌اش به پایان رسیده چگونه اعلام می‌کند؟ توضیح داد: برای هر کدام از فیلم‌ها باید این موضوع در نظر گرفته شود که چه بخشی از جامعه و چه نهادی با فیلم مشکل پیدا کرده است. برای رفع مشکل فیلم «خانه پدری» راه اول این است که با تهیه‌کننده گفت و گو کنیم تا آن سکانسی که بحث ایجاد کرده (ضربه زدن به سر دختر و کشتن او) حذف شود ولی اگر اصرار داشته باشند که آن صحنه در فیلم باشد پس باید رده سنی برای تماشاگران فیلم تعیین کنیم.

او البته پس از اینکه یادآوری شد این محدودیت‌ها قبلا هم درنظرگرفته شده بودند و اتفاق جدیدی نیست صحبت دراین باره را به بخشی دیگر موکول کرد و در تحلیلی آسیب شناسانه از سینمای امروز ایران گفت: به نظرم وضعیت الان سینما مطلوب نیست. فیلم‌های ما  به تدریج هم از جنبه هنری و هم از جنبه محتوا و پیامی که باید داشته باشند و نیز از جنبه سینما بودن و جذب مخاطب دچار مشکل شده‌اند. درواقع سینمای ما به سمتی میل می‌کند که در آن یک سری فیلم‌ها مثل فیلم‌های کمدی سطحی بخش اعظمی از فروش سالانه را به خود اختصاص می‌دهند.

معاون ارزشیابی و نظارت سازمان سینمایی افزود: مسیر سینمای ما به سمتی می‌رود که فیلم‌های کمدی نازل و سطحی جای فیلم‌های جدی و کمدی خوب که ذائقه مخاطب را بالا ببرد و نیز جای فیلم‌های ارزشمند و فاخر و دارای معنا و مفهوم و حتی جای فیلم‌های هنری را گرفته است.

وی خاطرنشان کرد: باید دید چرا این اتفاق افتاده است؟ آیا سینماگران دوست دارند در این مسیر باشند یا مسئولان آن‌ها را به این سمت کشانده‌اند؟ یا سیاست‌های دراز مدت و رویه برخورد با فیلم‌ها سینماگران را به این سمت سوق داده است؟

او با بیان اینکه به طور طبیعی فیلم‌های سینمایی اجتماعی حرفی برای گفتن دارند و نقدی همراهشان است، گفت: ظرفیت نقد پذیری در جامعه ما کم است و این سوال مطرح است که اگر فیلمی جدی بسازیم که در آن یک قشری از جامعه مثل پزشک‌ها ، پلیس ، قاضی یا بخشی از روحانیت را به درستی نقد کند آیا ظرفیت پذیرش آن وجود دارد؟ البته جواب مشخص است، پس این عدم پذیرش به مدیران سیاست‌گذار در ارشاد و سازمان سینمایی و نیز اعضای شورای پروانه ساخت و نمایش منتقل می‌شود و طبیعتا شورای پروانه ساخت و نمایش این فیلم‌ها را با نگرانی بیشتری مورد بررسی قرار می‌دهد در نتیجه برای فیلم‌سازی که می‌خواهد فیلمی جدی و با حرف و پیام خاصی بسازد ناامنی ایجاد می‌شود، چون برداشت‌های خاصی از فیلم او صورت میگیرد.

داروغه زاده گفت: همه این‌ها شرایط را به جایی می‌رساند که بخش خصوصی فکر می‌کند سرمایه‌اش کجا می‌تواند تضمین بازگشت داشته باشد؟ از طرف دیگر نهادهایی هم هستند که  با بودجه بیت‌المال باید فیلم بسازند، مثل فارابی، سازمان اوج، حوزه هنری، انجمن سینمای دفاع مقدس و شهرداری‌ها. این‌ها از بودجه عمومی ارتزاق می‌کنند تا فیلم‌های واجد ارزش تولید کنند؛ ارزش‌هایی که مدعی آنها هستیم. در حالی که تعداد فیلم‌های خوبی که این ارگان‌ها وظیفه ساخت‌اش را دارند خیلی کم است و تهیه‌کنندگان، الگویی از آن طرف نمی‌بینند چون این سازمان‌ها خودشان فیلمی که مخاطب را جذب کند ندارند تا مثلا به بخش خصوصی آدرس دهیم که اگر بخواهید، می‌شود فیلمی ارزشمند  ساخت که نه کمدی سطحی باشد و نه مشکل داشته باشد و در عین حال با مخاطب  انبوه ارتباط برقرار کند.

او با تاکید براینکه تمام مخاطبان سینما این طور نیستند که دوست داشته باشند فیلم‌های کمدی آن هم در شکل سطحی بینند، گفت: محدودیت‌ها شرایط را به سمتی برده که این فیلم‌های سطحی پررنگ شده‌اند و الان اگر یک بررسی ساده کنیم می‌بینیم بخش مهمی از فیلم‌های خوب، جدی و تأثیرگذار این سال‌ها توقیف شده‌اند؛ یعنی فیلم‌هایی که حرفی برای گفتن دارند، هر چند ممکن است ما از آن حرف خوشمان نیاید برای اکران عمومی دچار مشکل شده‌اند. می‌خواهم بگویم این دولت باید پذیرش بیشتری داشته باشد؛ دولتی که با وعده شنونده‌ی حرف مردم بودن و آزادی‌های بیشتر فکری، اجتماعی واندیشه‌ای برسرکار آمده  باید ظرفیت نقدپذیری خود را افزایش دهد. پس باید به سینماگران اجازه داده شود که رفتار بخش‌های مختلف دولت را نقد کنند و بعد به نهادهای دیگر جامعه برسیم. این نهادها حتی ممکن است مردم باشند. این طور نمی‌شود که فیلم بسازیم و مردم را مسخره کنیم و همه شاد باشند و به همه هم مجوز بدهیم بعد وقتی فیلمی به طنز ساخته شد که نهادی را نقد یا گفت‌وگویی را در جامعه آغاز کرد دچار مشکل شود. باید بپذیریم که به هر حال جای بخشی از این نقدها و گفت‌وگوها در سینماست، آن هم پس از نمایش فیلم نه قبل از آن.

داروغه زاده در پاسخ به اینکه آیا با این نظراتی که دارد می‌توان امیدوار بود که تمام فیلم‌های توقیفی مجوز اکران بگیرند؟ اظهار کرد: من معتقدم فیلم‌هایی که در این سال‌ها توقیف کردیم هیچ کدام نه مُخل امنیت نظام بودند و نه خط قرمزهای مهم را رد کرده بودند، یعنی شاید یکی دو مورد باشد که خلاف مصالح اصلی یا امنیت نظام پیش رفته باشند که قابل اکران نبودند و باقی بیشتر سوءتفاهم است.

وی همچنین در ادامه در برابر این نکته که امنیت خاطر برای فیلمساز را ابتدا سازمان سینمایی باید ایجاد کند تا سراغ فیلم‌های سطحی کمدی نرود، پاسخ داد: سازمان سینمایی تابع شرایط جامعه است. حرف من این است که این نگاه و ظرفیت نقد باید در جامعه ایجاد شود. نهادها و رسانه‌هایی هستند که بعضی وقت‌ها سوءبرداشت‌هایشان به فشارهایی تبدیل می‌شود که مسئولان را وادار می‌کند تا علیرغم نظر شورای پروانه ساخت یا نمایش تصمیمات دیگری را بگیرند، اما نکته مهم این است که باید بپذیریم سیاست کلان و راهبردی مشخص کننده برای دولت و نظام منویات مقام معظم رهبری است که چراغ راه فیلم‌سازان و مدیران می‌شود. این مسئله در جمهوری اسلامی ایران فرض است و همه بایستی پایبند به ان باشی ولی نکته اینجاست که برداشت‌های مختلفی در سیاست‌های کلانی که مقام معظم رهبری تبیین کردند به وجود می‌آید و هر گروهی فکر می‌کند نظر خودش به سیاست ابلاغی نزدیک‌تر است.

او ادامه داد: حال در این میان اگر گروهی قدرت بیشتری داشته باشد سعی می‌کند نظر خود را اعمال کند که البته این‌ها قدرت‌ خود را از جاهای مختلفی می‌گیرند. تمام این اتفاقات در حالی است که گاهی پیش آمده نظر رهبری مخالف با آن فشارهای وارده بوده است، مثلا راجع به فیلم «آدم برفی» و «مارمولک» این اتفاق افتاد یا حتی فیلم «از کرخه تا راین» که ‌دچار همین فشارها بود و عده‌ای فکر می‌کردند این فیلم به جانبازان و هشت سال دفاع مقدس توهین کرده است. بنابراین ما یک سیاست‌های کلان داریم که باید در چارچوب آن‌ها فیلم بسازیم. نباید فیلمی خطوط قرمز یا بنیان‌های خانواده را تحت تأثیر منفی قرار دهد یا مثلا نهاد ازدواج را که یک امر مقدس در جامعه ما هست تضعیف کند چون از نظر ما فیلمی ساختارشکن و غیرقابل ساخت است؛ فیلمی که امنیت نظام و ارزش‌های نظام را هدف قرار دهد یا مسائل شرعی را رعایت نکند خطوط قرمز ما و همه دولت‌هاست.

داروغه زاده در ادامه با اشاره به اعضای شورای پروانه ساخت و نمایش و تاکید براینکه در اعضای این شوراها شخصیت‌های فرهنگی، دینی، موجه و مورد وثوق نظام هستند گفت: با این شرایط فیلمی که از این شوراها پروانه می‌گیرد فیلمی نیست که بتواند توقیف شود. این دقیقا همان جایی است که گروهی اشتباه فکر می‌کنند و برداشت خود را به شورای پروانه نمایش ما اعمال می‌کنند تا نظر آن‌ها درست تلقی شود در حالی که من به عنوان معاون نظارت و ارزشیابی سازمان سینمایی مهم‌ترین ارزشی را که باید از آن دفاع کنم قانون جمهوری اسلامی می دانم.

او افزود: اعضای شوراهای پروانه ساخت و نمایش مدافع ارزش‌های نظام هستند و نظر آن‌ها کارشناسی است ولی وظیفه من اجرای قانون و مواظبت کردن از مجوزی است که به صورت قانونی توسط این شوراهای موجه و موثق نظام تأیید و صادر شده است. اگر کسی از من بپرسد این فیلم را که مجوز گرفته دوست داری یا خیر، ممکن است بگویم در سلیقه من نیست ولی  فیلم از حداقل‌ها برای اکران برخوردار است و شورای پروانه نمایش به آن مجوز داده است. بنابراین می‌خواهم براین نکته تاکید کنم که باید میان سلیقه شخصی و انجام یک وظیفه قانونی تفکیک قائل شد.

معاون سازمان سینمایی ادامه داد: این طور نیست که سرهر فیلمی مسئله درست کنند و بگویند خودت این فیلم را می‌روی ببینی؟ آیا حاضری تماشا کنی؟ اصلا سینما این نیست. سینما این است که تماشاگر با در نظرگیری سلیقه خود و سابقه کارگردان فیلمی را انتخاب می‌کند، سینما تلویزیون نیست که مخاطب عمومی داشته باشد و حق انتخاب کمتر باشد. در نتیجه بسیاری از فیلم‌هایی که نمایش داده می‌شوند ممکن است حتی فیلم منتخب آن‌هایی که مجوز را می‌دهند نباشد، اما دلیل نمی‌شود که به آن مجوز ندهند.

ابراهیم داروغه زاده در ادامه این گفت‌وگو در پاسخ به اینکه «وقتی با قاطعیت می گویید از شوراهای صدور پروانه ساخت و نمایش شما هیج فیلمی که امکان توقیف شدن داشته باشد بیرون نمی‌آید، آیا به این معنی است که در این دوره سخت‌گیری‌ها و ممیزی‌ها برای پروانه ساخت یا نمایش بیشتر می‌شود؟» بیان کرد: شوراهای پروانه ساخت و نمایش همیشه خیلی سخت‌گیرانه این کار را انجام می‌دادند ولی برای من این مهم است که شورای پروانه ساختم سخت‌گیرانه‌تر باشد. البته این سخت‌گیرانه بودن صرفا بخش ممیزی را دربرنمی‌گیرد بلکه علاوه بر ممیزی مسئله کیفی و سطح فیلمنامه را هم دربرمی‌گیرد چون از فیلمنامه‌ای که سطحی باشد فیلم شاهکاری تولید نمی‌شود. پس باید کمک کنیم فضا و فرصتی ایجاد شود که وقتی فیلمی به شورای پروانه ساخت ارائه می‌شود صرفا به آن‌جا به عنوان شورایی برای اعمال ممیزی نگاه نشود و به دنبال این هستیم کاری کنیم که سطح کیفی فیلم‌ها هم افزایش پیدا کند، در نتیجه حتما از این به بعد شوراهای پروانه ساخت سخت‌گیری‌های بیشتری را برای صدور مجوز اعمال می‌کنند و تأکید می‌کنم این سخت‌گیری صرفا به معنای ممیزی نیست.

وی با اشاره به اینکه «برای اینکه فیلم‌های بهتری تولید شود نیاز به متن‌های خوبی داریم و شورای پروانه ساخت جایی است که با متن سروکار دارد» درباره اینکه آیا برای سخت گیری‌های بیشتر قرار است اعضای شوراها هم تغییرکنند؟ گفت: بله، تغییراتی هم در شورای پروانه ساخت و هم در شورای پروانه نمایش با مشورت رئیس سازمان سینمایی انجام می‌شود که البته تغییراتی جزئی است و افرادی که الان حضور دارند هم متخصص و موثق هستند. در نتیجه شاید لازم نباشد تغییر افراد خیلی گسترده انجام شود، اما تغییراتی در رویه کار ما حتما صورت خواهد گرفت.

معاون ارزشیابی و نظارت سازمان سینمایی در پاسخ به اینکه اگر تغییرات جزئی است به چه دلیل لزوم به تغییر اعضا احساس شده است؟ بیان کرد: حقیقت این است که این ضرورت‌ها را رئیس سازمان سینمایی قبل از حضور من در معاونت اعلام کرده بودند و پیش از آن که من بیایم قرار بر تغییر بود.

در ادامه گفت‌وگو بحث به اعلام نظر و خوش بینی رییس سازمان سینمایی و وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی مبنی بر رفع توقیف بسیاری از فیلم‌ها رسید آن هم در شرایطی که خود ابراهیم داروغه زاده تایید می‌کند “فشارهایی خارج از حوزه فرهنگ برای نمایش فیلم‌ها همواره وارد می‌شود.” ضمن اینکه محمد مهدی حیدریان در گفت و گوی خود تاکید کرده بود که “مواردی هم هستند که شرایط رفع توقیف را ندارند چون فیلمی است که جوهرش یا موضوع و تصویری که اشکال داشته آنقدر در کار معلول است که قابلیت نمایش پیدا نمی‌کند.

داروغه‌زاده درباره آخرین روند بررسی فیلم‌ها در کمیته رفع توقیف اظهار کرد: بعضی فیلم‌هایی که آقای حیدریان گفته‌اند فرصت اکران نمی‌گیرند براساس این نگاه است که مثلا فیلمی در شورای پروانه ساخت نظر موافق راجع به ساخت آن وجود نداشته ولی به هر دلیلی مجوز گرفته و وقتی به شورای پروانه نمایش رسیده رد شده است.  مرحله بعدی برای رسیدگی هم شورای عالی نمایش بوده که فراسازمانی است و نهادهای مختلفی در آن عضو هستند و در آنجا هم ممکن است رد شده باشد. طبیعی است وقتی این روال قانونی برای گرفتن مجوز با موفقیت پشت سر گذاشته نشده در کمیته هم کار چندان خاصی برای آن نمی‌توان انجام داد، یعنی مسئله چیزی نیست که رئیس سازمان سینمایی یا حتی وزیر به راحتی بتواند مشکل آن را حل کند بلکه باید خیلی اتفاق‌ها برای آن فیلم بیفتد تا دوباره وارد چرخه گرفتن پروانه نمایش شود.

این مدیر ادامه داد: از طرف دیگر فیلم‌هایی هم هستند که پروانه ساخت و نمایش دارند و مثلا حتی در جشنواره هم نمایش داده شدند ولی فقط یکی ‌دو مورد به این شکل بوده که یا مشمول زمان شده و دیگر مشکلی برایشان مطرح نیست یا اینکه اصلاح شده و این قابلیت را دارند که دوباره وارد چرخه گرفتن مجوز شوند.

او خاطرنشان کرد: من نمی‌خواهم برای این فیلم‌ها لفظ توقیف یا رفع توقیف را به کار ببرم چون از نظر من بعضی از این فیلم‌ها اصلا توقیفی نیستند که بخواهند رفع توقیف شوند. در یک زمان خاص یک مشکل کوچکی داشتند که می‌توانند در این کمیته بازبینی شوند و اگر جایی نگرانی درباره اکران آن‌ها دارد گفت‌وگو صورت گیرد تا ببینیم آیا می‌توان نگرانی‌ها را مرتفع کرد و بعد بلافاصله فیلم را به شورای پروانه نمایش ارجاع می دهیم. بنابراین معتقدم هرچقدر فضا را در رسانه‌ها حساس‌تر کنیم که قرار است فیلم‌های توقیفی بررسی شوند آسیب بیشتری به این آثار وارد می‌شود.

این مدیر فرهنگی در ادامه درباره اینکه برخی فیلم‌ها مثل «خانه پدری»، «عصبانی نیستم»‌ و «آشغال‌های دوست‌داشتنی» در سال‌های گذشته بیشتر با نگاه سیاسی با مشکل روبرو شدند در حالی که اتفاقا دو فیلم آخر  در راستای نقد دولت دهم و تاکید بر وحدت ساخته شدند و با این شرایط چقدر از مجوزهایی که برای نمایش تعدادی از این‌ها در گذشته صادر شده بود حمایت می‌کند؟ بیان کرد: از نظر شورای پروانه نمایش ما و همچنین خود من این سه فیلم قابلیت نمایش دارند. البته باز هم عرض می‌کنم وقتی می‌گویم فیلمی قابلیت نمایش دارد به این معنی نیست که آن را دوست دارم و مورد پسند من است یا حتی با حرفی که فیلم مطرح می‌کند، موافقم.

او گفت: مثلا من با حرفی که فیلم «خانه پدری» می‌گوید اصلا موافق نیستم و خودم به عنوان یک فرد سنتی مذهبی آن فیلم را اصلا دوست ندارم یعنی نه تنها آن فیلم را نمی‌پسندم  بلکه اگر مسئولیت سینمایی نداشتم پس از نمایش حتما درباره آن نقدی می‌نوشتم و منتقد آن می‌شدم ولی به لحاظ قانونی واقعا معتقدم «خانه پدری» مشکلی ندارد و با در نظر گیری رده سنی مشخص می‌توان آن را به صورت محدود اکران کرد و البته به هر حال طبیعی است که این فیلم پرفروش نخواهد شد چون آن جنبه‌هایی از سینما که انبوه مخاطب بخواهد آن را ببیند ندارد.

وی در این بخش پیش از ادامه صحبت خود درباره فیلم ها، یادآور شد که قرار است از این پس در شورای پروانه نمایش برای تمام فیلم‌ها گروه سنی مشخص و در صورت لزوم توصیه‌هایی برای افرادی که نباید فیلم را ببینند ارائه شود.

سپس معاون سازمان سینمایی اضافه کرد: همچنین درباره فیلم «آشغال‌های دوستی داشتنی» نباید فراموش کرد بخشی از فیلم به فتنه سال 88 مربوط است که به هر حال آن مسئله خط قرمز نظام است، یعنی مسئله فتنه از آن جنبه‌ای که محسن امیریوسفی به آن نگاه کرده مردود و جزو خطوط قرمز است که طبیعتا شورای پروانه نمایش هیج دوره‌ای به آن مجوز نخواهد داد، ولی آقای امیریوسفی آن‌ بخش‌ها را اصلاح کرده و مواردی که جزو فتنه بوده همه برطرف شده است و الان فیلم تبدیل شده به اثری که فضای گفتمانی ایجاد می‌کند و فرزندان یک خانواده مثل فرزندان یک نظام هر کدام با طرز تفکری متفاوت با یکدیگر گفت‌وگو می‌کنند.

داروغه زاده گفت: این فیلم از نظر شورای پروانه نمایش ما قابل اکران است و می‌تواند در جامعه فضایی برای گفت‌وگو ایجاد کند و نقدهای مثبت و منفی هم داشته باشد. البته من از زمانی که محسن امیریوسفی فیلمنامه را نوشت و آن را خواندم مشکلاتی با متن داشتم که به خود او هم گفتم و اصلاحاتی را در شخصیتها وارد کرد هر چند به نظرم ان فیلمنامه مشکل داشت اما به هر حال فیلم در زمان آقای شمقدری ساخته شد. ضمن اینکه همین الان هم از نظر شخص من بعضی دیالوگ‌ها قابلیت تغییر دارند و تأکید می‌کنم که از نظر شخصی نقدهایی به این فیلم وارد است اما نگاه من در جایگاه شخصی و مسئولیتی که دارم باید تفکیک شده باشد. بنابراین یک فیلمساز می‌تواند فیلمی بسازد که خطوط اصلی نظام را رعایت کرده باشد و در عین حال شاید یک مسئول دولتی، یک روحانی یا یک قشر از جامعه آن را دوست نداشته باشد در این شرایط می‌توان راجع به آن حرف زد تا گفت‌وگو ایجاد شود. در واقع منظورم این است که فیلم‌های «عصبانی نیستم»، «خانه پدری» و «آشغال‌های دوست داشتنی» اتفاقا جزو فیلم‌های جدی و اجتماعی‌ای هستند که فضا را برای فیلم‌های سطحی کمدی و نازل می‌توانند تنگ‌تر کنند تا سینمایی را که در آن اندیشه جریان دارد و گفت‌وگو صورت می‌گیرد شاهد باشیم.

او در ادامه پاسخ خود با یادآوری زمان نمایش فیلم «عصبانی نیستم» در جشنواره فجر و تلاشی که برای نمایش آن با وجود مخالفت‌ها انجام داده بود، و نیز نقد روانشناسانه‌ای که در صفحه فیس بوک خود منتشر کرد و با ناراحتی رضا درمیشیان هم همراه شد، تاکید کرد: باید بپذیریم که این فاصله‌گذاری میان نظرات شخصی و جایگاه مدیریتی ایجاد شود تا فیلمی اکران شود که خطوط قرمز نظام را رعایت کرده اما ممکن است ما خودمان آن را به عنوان مدیران نظام دوست نداشته باشیم.

داروغه زاده درباره اینکه در این بین تکلیف فیلمی همچون «کاناپه» چه می‌شود گفت: بعضی فیلم‌ها هستند که تصمیم‌گیری درباره آن‌ها در اختیار شورای پروانه نمایش نیست بلکه خارج از مجموعه باید بررسی شوند مثل «رستاخیز» ‌که پروانه نمایش داشت ولی برخی مراجع تقلید با آن مخالف بودند و حکم مرجع تقلید را نمی‌توان کنار گذاشت.

او در پاسخ به اینکه نظر برخی مراجع نسبت به فیلم «رستاخیز» مثبت بود پس چرا آن‌ها برای نمایش فیلم اعمال نشد؟ بیان کرد: واقعیت این است که این دیگر خارج از توان سازمان و حتی خارج از توان دولت است که تصمیم‌گیری کند. فیلم «کاناپه» هم چنین شرایطی دارد و بحث آن خارج از توان سازمان است چون ما نمی‌توانیم فتوایی در این باره صادر کنیم.

وی درباره اینکه در حال حاضر تکلیف چند فیلم در کمیته مشخص شده است؟ گفت: در کمیته حدود 10 فیلم برای بررسی وجود داشت که الان مشکل فیلم «خانه دختر» حل شده و حتی سکانسی قرار شده کامل فیلمبرداری شود. مشکل فیلم «پارادایس» هم حل شده است. مسئله «خانه پدری» در کمیته حل شده و چون به آنجا رسیدیم که طبق خواست فیلمساز امکان تغییر در فیلم نیست ما گزارش را به شورا می‌دهیم تا آن‌ها تصمیم بگیرند. درواقع می‌توانم بگویم مشکل بیشتر فیلم ‌ها در این کمیته حل شده است.

او درباره فیلم‌های رضا کاهانی هم گفت: از ایشان فقط یک فیلم در کمیته هست و «وقت داریم حالا» اصلا به ما نرسیده است. هرچند فیلم دیگر هم (ارادتمند، بهاره تینا نازنین) در شورای پروانه نمایش و شورای عالی نمایش رد شده است.

داروغه‌زاده درباره اینکه چرا با اکران این نوع فیلمها مخالفت می‌شود آن هم وقتی در جامعه به وضوح برخی معضلات دیده می‌شود، بیان کرد: برای نمایش بعضی فیلم‌ها باید شرایط کلی جامعه را درنظر گرفت چون برخی نظرها براین است که نشان دادن یک سری مسائل باعث ترویج آن‌ها می‌شود. با این حال در صدد هستیم طی یک پروژه علمی نمایش برخی سوژه‌های نابهنجار در جامعه را برای یک جامعه هدف و مشخص از قشرهای مختلف بررسی کنیم تا ببینیم چه نتایجی خواهد داشت. این موضوع مورد موافقت رییس سازمان سینمایی هم قرار گرفته است.

بخش آخر این مصاحبه به حرف و حدیث‌هایی رسید که در دوران پیش از او شنیده می‌شد مبنی براینکه برخی فیلم‌هایی که برای دریافت مجوز نمایش به سازمان سینمایی و شورای پروانه نمایش ارائه می‌شوند برای بعضی دستگاه‌ها یا افراد نمایش داده می‌شوند یا اطلاعاتی به آن‌ها داده می‌شود و به این ترتیب از همان مرحله جو مخالفت علیه آن‌ها در رسانه های تندرو ایجاد می‌شد.

داروغه‌زاده در پاسخ به اینکه با توجه به گزارش‌هایی که در برخی رسانه‌ها علیه فیلم‌های هنوز اکران نشده منتشر می‌شود و اینکه خودش نگاه سختگیرانه‌ای در صدور مجوز دارد آیا چنین اتفاقاتی ممکن است در دوران مدیریت او رخ دهد؟ بیان کرد: من در اصول خیلی سخت‌گیر هستم و اصلا کوتاه نمی‌آیم، یعنی موضوعاتی که بخواهد برای برخی دستگاه‌ها مهم باشد برای خود من مهم است و در نتیجه کارکردی که آن‌ها بخواهند داشته باشند را من خودم به تنهایی دارم پس لزومی نمی‌بینم فیلم‌ام را بدهم کسی ببیند چون فکر نمی‌کنم بیشتر از خودم کسی بتواند سخت‌گیری کند.

او  با اشاره به اینکه علاوه بر اعضای شورای پروانه نمایش، وزیر فرهنگ و رییس سازمان سینمایی و خودش حق دیدن فیلم‌ها را دارند، افزود: بنابراین از طرف ما فیلمی بیرون نمی‌رود مگر اینکه در مورد نادری از طرف جای خاصی طی یک نامه مکتوب بخواهند فیلمی را ببینند.

وی درباره فیلم‌هایی که با مُهر بازبینی ارشاد قاچاق شدند هم توضیح داد: دراین باره از همان روزی که آمدم ابلاغ کردم فیلمسازان برای نمایش فیلم در شورای پروانه نمایش دی سی پی یا دی وی کم بیاورند و دیگر دی وی دی دست ما ندهند، این حتی به ما هم کمک می‌کند که اکر کسی از ما فیلم خواست بگوییم در اختیار نداریم.

معاون ارزشیابی و نظارت سازمان سینمایی در پایان این گفت‌وگو و در جمع بندی صحبت‌های خود با اشاره به مواردی، سوالاتی را از جامعه سینمایی مطرح کرد.

داروغه‌زاده گفت: وضعیت سینمای ما مطلوب نیست و فیلمی که دغدغه‌های کلان کشور را نشان دهد وجود ندارد. ما چند سال است در منطقه‌ با یک گروه تروریستی بین‌المللی درگیر هستیم ولی از امنیت بسیار بالایی برخورداریم  و شاید خیلی متوجه شرایط نباشیم. الان این سوال مطرح است که چرا هیچ فیلمی راجع به این مسئله ساخته نمی‌شود؟ آن هم در حالی که ما درگیر جنگ هستیم و مردم اصلا باور نمی‌کنند که این اتفاق چقدر به ما نزدیک است ، یا مثلا در بحث هسته‌ای و کارشکنی‌هایی که در سطح بین المللی بود توانستیم به دانش هسته‌ای در سطح بسیار بالا دست پیدا کنیم ولی چند فیلم درباره این موضوع ساخته شده است؟ اصلا نسبت سینمای ما با توسعه کجاست؟ امید، نشاط و آرامش بخشی به جامعه در سینمای ما کجاست؟ چرا اگرهم فیلم جدی می‌سازیم آن را با تلخی زیاد و اکنده از نا امیدی ممزوج می‌کنیم؟ 

سینماروزان: در هفته های گذشته کمیته‌ای برای بازبینی آثار سینمایی نظیر «عصبانی نیستم»، «خانه پدری»، «خانه دختر» و «رستاخیز» که  با وجود صدور پروانه نمایش، حین یا پیش از اکران دچار توقیف شده اند راه‌اندازی شد. در این کمیته آن دسته از آثار دارای پروانه ساخت مانند «ارادتمند نازنین بهاره تینا» و «آشغالهای دوست داشتنی» که نتوانسته‌اند پروانه نمایش بگیرند هم بررسی خواهند شد.

به گزارش سینماروزان با این حال گویا مشکل به همین جا ختم نمی شود و دسته ای از آثار هم وجود دارند که برای آنها پروانه نمایش به شرط عدم اکران صادر شده است!!!

از جمله این آثار «صد سال به این سالها»ست که تهیه کننده اش مرتضی شایسته درباره اش به «ایلنا» گفته است: این فیلم پروانه نمایش دارد اما اجازه اکران ندارد. درواقع بعد از پایان ساخت فیلم و نمایش آن در جشنواره فیلم فجر در سال 86، درخواست پروانه نمایش کردیم و پروانه نمایش هم گرفتیم اما اجازه اکران به فیلم داده نشد.

 وی با اشاره به صدور دستور پیگیری وضعیت فیلمهای مشکل دار از سوی وزیر ارشاد گفت:  پس از صدور این دستور ازسوی وزیر ارشاد ما هم با وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نامه‌نگاری کردیم ولی هنوز خبر جدیدی به ما داده نشده است.

شایسته افزود: از وزارت ارشاد تقاضا کردیم باتوجه به اینکه پروانه نمایش فیلم یک بار صادر شده، امکان نمایش فیلم فراهم شود و اعلام هم کرده‌ایم که آماده هر نوع همکاری با ارشاد هستیم.

سینماروزان: برگزاری انتخابات96 و انتخاب مجدد حسن روحانی به عنوان رییس جمهور، رسانه ها را در فاز پیشنهاد و درخواست برده است.

به گزارش سینماروزان از جمله درخواستهایی که پیش روی دولت دوازدهم است مشخص کردن تکلیف فیلمهای توقیفی است. فیلمهایی نظیر «خانه دختر»، «عصبانی نیستم»، «رستاخیز»، «خانه پدری»، «آشغالهای دوست داشتنی»، «ارادتمند نازنین بهاره تینا» و «کاناپه» که برخی از آنها با وجود داشتن پروانه نمایش دچار توقیف شدند از جمله آثاری هستند که صاحبانشان انتظار تعیین تکلیف شان را دارند.

روزنامه اصلاح طلب «شرق» به تازگی در گزارشی با مرور برخی فیلمهای توقیفی از دولت دوازدهم خواسته تکلیف این آثار را روشن کند.

متن گزارش این رسانه اصلاح طلب را بخوانید:

کلاف سردرگمی موسوم به «فیلم توقیفی»،‌ همواره گریبانگیر دولت‌ها بوده، اما این موضوع برای دولت نوبهار «دوازدهم» کمی متفاوت می‌نماید. همین چندروز گذشته بود که مردم با تمام توان خود و هنرمندان با قدرت، به پشتوانه محکمی برای دولت حسن روحانی تبدیل شدند تا بتواند در انتخابات پیروز شود و برای بار دوم سکان اجرائی کشور را به دست بگیرد. هنرمندان با نام‌ها و عناوین مختلف در هرکجا که توانستند از دولت تدبیر و امید و اعتدال حمایت کردند تا ایران را سربلند کنند، اما بعد از انتخابات این حامیان، ‌مطالبات بحقی هم دارند. شاید کمترین حق این باشد که هر هنرمندی در هر صنفی بتواند راحت و بی‌دردسر در چارچوب قانون اثر خود را خلق کند. بااین‌حال در گذشته با سقف کوتاهی از اعمال سلیقه‌ها از سوی مسئولان مواجه شدند که زایش هنر را مختل می‌کرد.

نمونه عینی‌اش را در عرصه «سینما» شاهدیم که هنوز هم با فیلم‌های توقیف‌شده‌ای مواجهیم که تکلیفشان روشن نیست و به‌اصطلاح در محاق توقیفند. اصلا توقیف فیلم‌ها به دو شکل؛ پیش از اکران عمومی و دیگری پایین کشیده‌شدن از پرده سینما پس از صدور مجوز نمایش، همواره پابرجاست و علت هرچه باشد،‌ فیلم‌سازان آنها با عبور از لابیرنت و انواع و اقسام قوانین به خلق اثرشان دست زده‌اند و حالا چه می‌شود که مثلا بعد از دریافت مجوز نمایش بار دیگر با تیر غیب ممیزی مواجه می‌شوند؟ این سؤال در عین کلیدی‌بودن، ‌سرنوشت‌ساز هم هست؛ مثلا نمونه اخیرش فیلم «نهنگ عنبر ٢» است.

درحالی‌که فیلم بعد از دریافت پروانه نمایش بدون مشکل و با رضایت مدیران حوزه هنری به اکران عمومی درآمده است، ‌دوباره از سوی وزارت ارشاد دچار ممیزی شد.
در طول تاریخ سینمای ایران فیلم‌های زیادی با وجود داشتن مجوز رسمی و قانونی ساخت و پروانه اکران، به دلیل اعمال فشار کتبی و شفاهی از سوی منابع رسمی و غیررسمی که اغلب عنوان «مصلحت» را یدک می‌کشند رنگ پرده را ندیده‌اند، اما آیا امروز هم باید چنین شود؟ آیا نباید از تاریخ سینما درس گرفت و مهم‌تر اینکه به مردم اعتماد کرد و به مطالبات حق‌مدارانه آنها پاسخ مثبت داد؟‌
در این روزها هم شاهدیم که برخی از فیلم‌ها در دولت‌های قبل توقیف شده‌اند و برخی هم در همین دولت یازدهم! مثلا فیلم تحسین‌برانگیز «کاناپه» به کارگردانی کیانوش عیاری از سوی مسئولان وقت دولت یازدهم توقیف شد!!!
یا فیلم مهم دیگر عیاری به نام «خانه پدری» همچنان در محاق توقیف است. کیانوش عیاری در زمان انتخابات ضمن حمایت از روحانی، مهم‌ترین مطالبات عرصه هنر را «رفع توقیف» فیلم‌ها معرفی کرد. او به «شرق» گفت: «مهم‌ترین موضوعی که رئیس‌جمهور منتخب باید به آن توجه داشته باشد٬ فیلم‌های توقیفی است که تا به امروز بنا بر شرایطی فرصت نمایش پیدا نکرده‌اند. باید به اهمیت این موضوع توجه شود و شرایط بهبود یابد».
فیلم «آشغال‌های دوست‌داشتنی» محسن امیریوسفی حالا دیگر پای ثابت فیلم‌توقیفی‌ها شده! هر دولتی بیاید و برود ظاهرا طلسم آن نمی‌شکند. آیا دولت جدید قصد ندارد ‌طلسم‌شکن این موضوع باشد؟!
«رستاخیز» به کارگردانی احمدرضا درویش از زمان ساخته‌شدنش تا امروز دچار جنجال‌هایی شده است. حتی دکتر رضا صالحی‌امیری، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، چندی پیش درباره وضعیت فیلم سینمایی «رستاخیز» گفته بود: «فیلم «رستاخیز» را به یک کمیته حکمیت سپردیم تا پس از بررسی، ابعاد آن را به ما گزارش دهند. در این راستا سه نفر از اصحاب مطرح سینما انتخاب شدند و در حال بررسی نحوه اقدام ما برای چگونگی برخورد با فیلم «رستاخیز» هستند».
او خاطرنشان کرد: «درمجموع، سیاست ما حمایت از تهیه‌کننده و کارگردان فیلم «رستاخیز» است که انسان‌های بزرگی هستند و آقای درویش از افتخارات صنعت سینمای ایران است. در نتیجه در روزهای آینده با تفاهم و هماهنگی این مسئله را حل‌وفصل می‌کنیم و ان‌شاءالله در آینده نزدیک خود آقای درویش نتیجه را اعلام می‌کند».
و حالا ما منتظر نتیجه هستیم! فیلم «خانه دختر» به کارگردانی شهرام شاه‌حسینی نیز دیگر فیلمی است که تکلیف اکرانش همچنان نامشخص است، هرچند به این فهرست می‌توان فیلم «ارادتمند، نازنین، بهاره، تینا» به کارگردانی عبدالرضا کاهانی را افزود. محمدمهدی حیدریان، رئيس سازمان سینمایی، ‌مدتی قبل در گفت‌وگو با ایسنا در پاسخ به این سؤال که «در حوزه فیلم‌های توقیفی باید منتظر اتفاقی در چند ماه آینده بود» اظهار کرد: «اتفاقی که حتما می‌افتد این است که این آثار دوباره بررسی می‌شوند. و همچنین اینکه بررسی‌ها با این نگاه انجام خواهد شد که اگر بخش‌هایی از فیلم با دوباره گرفته‌شدن، آن اثر را بلامانع کند همین سیاست را دنبال کنیم. ضمن اینکه اگر فیلمی هم باشد که اشکالش خیلی کلی‌تر از این بحث‌هاست حتما اعلام می‌کنیم و آن را در برزخ نگه نمی‌داریم تا تکلیفش روشن باشد».
و اما «لرد» به کارگردانی محمد رسول‌اف که این روزها در جشنواره ٧٠ فیلم کن در بخش «نوعی‌نگاه» نمایش داده می‌شود. اما آیا این فیلم در ایران هم قابل نمایش است؟ و یا فیلم «سفر به هیدالو» (مجتبی راعی) که در دهه ٨٠ به دلیل بازي بازيگرش مشمول این بیت شد که «گنه کرد در بلخ آهنگری/ به شوشتر زدند گردن مسگری» و تا امروز وضعیت مشخصی ندارد! اما جالب اینکه در جشنواره کن امسال در این روزها فیلم «تهران تابو» با بازی همین بازیگر در حال نمایش است! 

سینماروزان: دو روز پیش بود که با اشاره به شکایت دست اندرکاران فیلم توقیفی و در عین حال مجوزدار «رستاخیز» به دیوان عدالت اداری از تشکیل حکمیتی در سازمان سینمایی و تعیین پرداخت خسارت 15 میلیاردی به صاجبان فیلم خبر دادیم؛ خسارتی که گویا 1.5 میلیارد آن هم پرداخت شده است.(اینجا را بخوانید)

در همان خبر به این مسأله هم تأکید کردیم که از حالا به بعد راهی پیش روی دست اندرکاران فیلمهای مجوزدار توقیفی مانند «عصبانی نیستم» و «خانه دختر» باز شده تا حداقل خسارتی که به واسطه توقیف فیلم به آنها وارد شده دریافت دارند.

حالا محمدمهدی حیدریان رییس سازمان سینمایی در گفتگو با «ایسنا» با اشاره به وضعیت فیلمهای مجوزدار توقیفی به صراحت از این گفته که هزینه اصلاح و اکران این فیلمها کمتر از هزینه بایگانی کردن و پرداخت جریمه نقدی است.

حیدریان درباره تعیین وضعیت فیلمهای توقیفی در مدت زمان باقیمانده تا پایان عمر دولت بیان داشت: برای آن سه چهار فیلمی که درباره آن‌ها بحث وجود دارد در چهار پنج ماه باقی‌مانده از دولت یازدهم بررسی دیگری انجام خواهیم داد و به نظرم باید از این تب و تابی که ممکن است ما را به سمت یک تصمیم غیرحرفه‌ای و غیرکارشناسی هل دهد، بگذریم. پس حتما باید آن‌ها را دوباره بازبینی کنیم و فکر می‌کنم اگر فیلمی برای نمایش دادن مشکل دارد هزینه اصلاح و اکران آن کمتر از هزینه روانی و بایگانی کردن آن در سینما و نیز پرداختن و نپرداختن نقدی به آن است. بنابراین راه اول را بیشتر می‌پسندم که فیلم‌ها اصلاح شوند و به نمایش در بیایند.

او گفت: جدا از این مصادیق این نکته را هم یادآوری کنم که ما در حوزه فرهنگ هستیم و با آثار فرهنگی سروکار داریم. باید در نظر داشته باشیم که این آثار با همه جامعه سروکار دارد پس بسیار مهم است که در چه شرایطی با مخاطب‌تان ارتباط برقرار می‌کنید. بسیاری از فیلم‌ها بوده‌اند که در 20- 30 سال گذشته بعد از دو سه سال، امکان اکران پیدا کرده و حتی جایزه گرفته‌اند یا مثلا فیلم‌هایی بوده‌اند که نتوانسته‌ایم آن‌ها را در تلویزیون پخش کنیم ولی بعد از چند سال به‌طور کامل در همان تلویزیون امکان نمایش پیدا کردند، بنابراین شرایط برای دریافت پیام خیلی مهم است و اگر مطمئن باشیم که پیام به اشتباه گرفته نمی‌شود و سوء‌تفاهمی هم ایجاد نمی‌شود می‌توان از آن استفاده کرد.

محمدمهدی حیدریان در پاسخ به این که با توجه به این توضیحات آیا دست‌کم در حوزه فیلم‌های توقیفی باید منتظر اتفاقی در چند ماه آینده بود؟ اظهار کرد: اتفاقی که حتما می‌افتد این است که این آثار دوباره بررسی می‌شوند و همچنین این‌که بررسی‌ها با این نگاه انجام خواهد شد که اگر بخش‌هایی از فیلم با دوباره گرفته شدن، آن اثر را بلامانع کند همین سیاست را دنبال کنیم. ضمن اینکه اگر فیلمی هم باشد که اشکال‌اش خیلی کلی‌تر از این بحث‌هاست حتما اعلام می‌کنیم و آن را در برزخ نگه نمی‌داریم تا تکلیف‌اش روشن باشد.

با وجود اينكه شايعات هنوز به پايان نرسيده، اما صالحي‌اميري در مصاحبه‌هايش بر تغييرات محدود تأكيد كرده است و با اين سخنان احتمال دگرگوني ناگهاني در وزارت ارشاد را رد كرده است. در اين شرايط كه تركيب سازمان سينمايي هنوز دست‌نخورده باقي مانده است، برخي فيلمسازاني كه فيلم‌هاي توقيفي دارند از تغيير وزير به عنوان فرصتي براي رفع توقيف فيلم‌هاي‌شان نام برده‌اند.

سعيد خاني، تهيه‌كننده «ارادتمند نازنين بهاره تينا» در گفت‌وگو با “ایلنا” ابراز اميدواري كرده است كه آمدن صالحي‌اميري باعث حل مشكل اين فيلم شود. «ارادتمند نازنين بهاره تينا» از جمله آثار توقيفي دولت يازدهم است كه در شوراي پروانه نمايش با اتفاق نظر كامل از سوي اعضا رد شد و هيچ مخالفتي براي توقيف اين فيلم صورت نگرفت. حتي گفته شد اين فيلم مي‌تواند در صورت اكران به كليت سينماي ايران آسيب بزند. حتي بعد از تغيير اعضاي شوراي پروانه نمايش نيز اعضاي جديد نظر قبلي شورا را تأييد كردند تا فيلم عبدالرضا كاهاني در توقيف باقي بماند.

با وجود اينكه با روي كار آمدن دولت يازدهم برخي از فيلم‌هايي كه در دولت‌هاي قبلي توقيف شده بودند رفع‌توقيف شدند، اما همين دولت نيز چند عنوان فيلم را توقيف كرده و هنوز تكليف چند فيلم توقيفي مشخص نشده است.

هرساله با نزديك شدن به ايام جشنواره فجر بحث فيلم‌هاي توقيفي و آثاري كه امكان دارد بعد از جشنواره توقيف شوند بالا مي‌گيرد. اكنون كه صالحي‌اميري خود را براي برگزاري تنها جشنواره فيلم فجر در دوره وزارتش بر ارشاد دولت يازدهم آماده مي‌كند بايد موضع خود را نسبت به فيلم‌هاي توقيفي روشن كند.

وزراي ارشاد در هنگام قبول تصدي پست وزارت معمولاً نگاه مهربانانه‌اي به فيلم‌هاي توقيفي دارند و تجربه نشان داده كه هر وزير در ابتداي حضورش در ساختمان وزارت ارشاد در ميدان بهارستان دستور رفع توقيف چند عنوان فيلم را داده‌ است.

آيا صالحي اميري نيز مي‌خواهد مانند وزراي سلف دستور رفع توقيف فيلم‌ها را بدهد يا همانطور كه تاكنون تغييري در وزارت ايجاد نكرده است، فعلاً قصد دارد همه چيز را در يك سكون و آرامش نگه دارد!؟