سینماروزان: مدیریت ما ایدئولوژی زده شده و این هم از عوارض آن است که بسیاری از کارگردان‌های مطرح خانه‌نشین شده‌اند، سطح مخاطبین سینما پایین آمده و برنامه ریزی درستی هم وجود ندارد.

علیرضا رئیسیان کارگردان سینما با بیان مطلب فوق به خبرگزاری ایسنا گفت: چون در حال حاضر مسائل اقتصادی در اولویت قرار دارد کسی به فرهنگ و مسائل هنری در سطوح مختلف دقت نمی‌کند در حالی که به نظرم تمام آن‌ها ناشی از همین عدم درک متقابل فرهنگی است. مدیریت فرهنگی کمک می کند که مردم آگاه شوند اما وقتی آگاهی اتفاق نمی‌افتد طبیعتاً واکنش مردم اعتراضی خواهد بود.

این کارگردان با انتقاد از دوقطبی سازی در سینما گفت: در سینمای فعلی، یا فیلم‌های سفارشی تولید می شود یا عامه‌پسند. این اتفاق صرفا متعلق به این دوران نیست بلکه برنامه‌ریزی شده بود تا سینما به اینجا برسد و فیلمسازانی که به نحوی متفاوت و مستقل هستند و سینمای اجتماعی و منتقدانه را دنبال می‌کنند عملاً حذف شوند. الان هم می‌بینیم که نتیجه چیست! مخاطبان آن فیلم‌ها دیگر به سینما نمی‌روند و بقیه‌ی مخاطبان هم از جنس ما نیستند و این خودش تکلیف آدم را تعیین می‌کند تا دست‌کم درباره‌ی خودش تصمیم بگیرد. من هم برای اینکه خیلی از علاقه‌ی واقعی‌ام دور نشوم تصمیم گرفتم در شرایط فعلی در تئاتر فعالیت داشته باشم.

رئیسیان افزود: فضای کلی جامعه و همینطور فضای فرهنگی عملا شرایط مناسبی را برای فیلمسازانی که سابقه و تجربه‌ای دارند و یک طیف خاصی از فیلم‌ها را تولید می‌کنند، باقی نمی‌گذارد یعنی این یک اتفاق دوطرفه است. ضمن اینکه مدیران فعلی در هیچ رده‌ای دانش و شناخت دقیق و درست و حتی ایده‌ای برای چگونگی مدیریت خود ندارند، البته برای ما که روشن است و این مسیر، مسیرِ به سرانجامِ خوب رسیدن نیست ولی به هر حال ایده‌ای است که هم در تلویزیون، هم در شبکه‌ی نمایش خانگی و هم سینما به صورت هماهنگ در حال اجرا است، یعنی سختگیری‌های بسیار شدید و از طرف دیگر عدم حمایت لازم صرفاً فضا را برای همان دو مدل فیلمی که توضیح دادم مهیا می‌کند. این وضعیت اکثر فیلمسازان متکی به درام اجتماعی یا فیلم‌های حرفه‌ای مستقل را تحت فشار می‌گذارد.

کارگردان دوران عاشقی و ایستگاه متروک اظهار داشت: یک دلیل کاهش تماشاگران سینما به کرونا برمی‌گشت که در دنیا هم وجود داشت. این مسئله در بسیاری از کشورها تا حدی حل شده ولی در کشور ما نه تنها حل نشده بلکه بیشتر هم شده است. به نظرم از آنجا که بخش زیادی از ورودی و خروجی سینما در دست دولت است، با سیاست‌های غلط، سینما را به اینجا رسانده‌اند. منظورم از سیاست غلط، به معنای “اشتباه” و “ندانستن” نیست بلکه به نظر می‌رسد یک “طراحی” پشت این ماجرا بوده تا کلا سینما از آن وجهه و جایگاه قبلی که بین مردم داشت، فاصله بگیرد. این برای فوتبال و به طور کلی ورزش هم اتفاق افتاده است؛ یعنی تلاش شده مسائلی که با جنبه‌ی روحی و عاطفی و عقلانی مردم ارتباط دارد از جایگاه خود دور شوند. این در حالی است که چنین تفکر و تحلیلی برای ایجاد فاصله از اساس اشتباه است چون هر چقدر میزان ارتباط نخبگان با جامعه و مردم کمتر شود زمینه‌ی آسیب‌های روانی و امنیتی جامعه بالا می‌رود و این چیزی نیست که به نفع ملت و مملکت باشد.

رئیسیان اضافه کرد:‌ به نظرم مدیریت فعلی در سطح جریان بزرگی مثل سینما نیست. البته حرفم به این معنا نیست که اگر این‌ها نباشند اتفاق بهتری می‌افتد، خیر! بلکه معتقدم بدتر می‌شود چون این تفکر در همه جا، ساری و جاری است مثل تلویزیون و شبکه‌ی نمایش خانگی؛ پس باید بحث و گفت‌وگو کرد که چرا اصلاً به این سمت رفتیم.

سینماروزان: با شفاف‌سازیهای اخیر، واسطه‌گری پرهزینه زیرمجموعه‌های سازمان سینمایی بیش از پیش مورد انتقاد واقع شده است و درباره بودجه‌های هنگفتی که در این سازمانها صرف «پشتیبانی» شده است، نیز کلی حرف و حدیث شکل گرفته؛ ماجرا این است که برای حمایت از سینماگران، سازمانها و ارگانهایی راه افتاده اند که به غیر از مشخص نبودن دلایل شان برای حمایتهای هنگفت از حلقه‌ای معدود، به دالان‌هایی بودجه‌خوار بدل شده اند.

علیرضا رییسیان با اشاره به مشکلات ناشی از صنعتی نشدن سینمای ایران اظهار در برنامه «شب سینما»شبکه چهار سیما اظهار داشت: اولین و آخرین گام برای حل مشکلات متعدد سینمای ایران این است که سینما به صنعت تبدیل شود و البته اگر بخواهند، انجام این امر، کار دشواری نیست. سینما باید در هیات دولت به صنعت سینما بدل شود؛ درست همان طور که گردشگری به صنعت بدل شد و کلی تحول در این صنعت ایجاد شد میتوان با صنعتی کردن سینما هم رشدش را دید.

رییسیان ادامه داد: اگر سینما، خدمات باشد که اقتصادش اهمیتی ندارد و باید نگاه صنعتی را بر سینما حاکم کنیم تا اقتصادش هم رشد کند.

کارگردان «چهل سالگی» و «دوران عاشقی» تأکید کرد: در ابتدای انقلاب که دولت برای بازسازی سینما، خودش متولی تولید شد، مجبور بود بحث هدایت-نظارت-حمایت را در قالب گلخانه ای پیاده کند ولی حالا و بعد از چهل سال به سینمایی رسیده ایم که نه مطلقا دولتی است و نه مطلقا بازار آزادی و دچار یک وضع آشفته و بهم ریخته شده است.

علیرضا رییسیان با اشاره به ضعفهای پایه‌ای سینمای ایران گفت: در مجموعه سینما هم در حیطه تولید و هم در حیطه پخش دچار ضعف هستیم. از منظر فروش، سینمای ایران رشد داشته ولی از منظر مخاطب چطور؟ اساسا فعالیتهای هنری در ایران استراتژیک نیست و همین است که دردسرساز شده. وقتی مقامات بالادستی فرهنگ را الویت خود نمیکنند بدیهیست هر اتفاقی هم که در فرهنگ بیفتد تفاوتی برای بالادستیان ندارد.

کارگردان «ریحانه» و «ایستگاه متروک» بیان داشت: در هالیوود بانکها هستند که برای تولید فیلم، وامهای کم بهره به کمپانیها میدهند؛ البته با داشتن پروپوزالهای قانع کننده! در اروپا و آسیا و حتی استرالیا نیز دولتها مدام سوبسید به سینماگران میدهند ولی در کار فیلمساز دخالت نمیکنند ولی در اینجا برای یک وام حداقلی کلی وقت فیلمساز را میگیرند و کلی در متن اش دخل و تصرف میکنند.

این کارگردان 64ساله با انتقاد از اتلاف بودجه های هنگفت برای راه اندازی سازمانهای تولید فیلم اظهار داشت: این چه کاریست که سازمانهای پرخرج درست کنند برای تولید فیلمهای سفارشی؟؟ آخر چه کاریست؟؟ اگر میخواهید فیلم سفارشی بسازید خیلی راحت و بدون واسطه کردن سازمانهای پرخرج با سینماگران متبوع خود روبرو شوید و بهشان سفارش بدهید تا برایتان هر آنچه میخواهید بسازند. این چه کاریست که کلی هزینه و بودجه صرف میشود برای ارگان سازی؟؟ یعنی واسطه ای میتراشند بین سفارش دهنده و تولیدکننده و این میان کلی هم هزینه تلف میشود. این بوروکراسیها فایده‌ای هم ندارد جز پر کردن جیب واسطه ها.

علیرضا رییسیان با بیان اینکه حمایت ارگانهای دولتی از سینماگران بی ضابطه است گفت: هنوز و بعد از سالها معلوم نشده فارابی در حمایت از پروژه‌ها جنبه هنری برایش مهم است یا جنبه اقتصادی یا جنبه ارتباطی؟؟؟ چرا گرفتار چنین وضعی شده ایم چون نگاه صنعتی بر سینما حاکم نشده است. دولت نباید در اعطای تسهیلات روابط را مقدم برشمارد. دولت باید بسترسازی کند و ابدا نباید به فکر رقابت در تولید باشد. اگر سرانه سینماروی ما به ده درصد جمعیت هم برسد شاهکار کرده ایم ولی این هم برایمان رویاست. تا سینما در قوانین کشور به عنوان صنعت شناخته نشود همینی هست که می بینید.

ِ

سینماروزان/علی رستگار: علیرضا رئیسیان را جدا از کار فیلمسازی می‌توان یک کارشناس و صاحب نظر قابل اعتنا دانست، چرا که همیشه درباره مسائل کلان سینمایی حرف‌های مهم و راهکارهایی کاربردی دارد.

به گزارش سینماروزان و به نقل از «جام جم» مدرک تحصیلی مرتبط (او دانش‌آموخته کارگردانی از دانشکده صداوسیما و دارای نشان درجه یک هنری معادل دکترای افتخاری از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است) و سال‌ها فعالیت در سینمای حرفه‌ای به‌عنوان کارگردان و مسئولیت‌هایی چون رئیس کانون کارگردانان، عضویت در شورای پروانه ساخت و عضویت در هیات انتخاب و هیات داوری جشنواره فیلم فجر، مهر تائیدی بر نقد و نظرات و تحلیل‌های رئیسیان است.

 کارگردان فیلم‌هایی چون «دوران عاشقی»، «چهل سالگی» و «ایستگاه متروک» در گفت‌وگویی مفصل درباره مسائل و مشکلات مختلف این روزهای سینمای ایران به اظهارنظر پرداخت.

اول این که چرا از سال 93 به بعد و پس از «دوران عاشقی» تاکنون فیلم کار نکردید و دیگر این که چرا در طول سه دهه فعالیت، فقط شش فیلم ساخته‌اید؟

بعد از موفقیت «دوران عاشقی» دلم می‌خواست زودتر یک فیلم بسازم، اما واقعیت این است که الان شرایط فیلمسازی خیلی مناسب حال و هوای آدم‌هایی مثل من نیست. در این چند سال گذشته، سینمای ایران کاملا دوقطبی شده است؛ یک بخش فیلم‌های خیلی عامه‌پسند تجاری و بخشی هم فیلم‌های سفارشی. کسانی که در این دو شکل قضیه مهارت یا به آنها علاقه نداشته باشند و نتوانند کار کنند، شرایط سختی خواهند داشت. فیلمسازانی که شاکله اصلی سینمای ایران را شکل می‌دادند، تقریبا همه همین مشکل را دارند و سه چهارسالی است که بیکار هستند. همین چند ماه پیش همراه بعضی از این دوستان جلسه‌ای با آقای حیدریان، رئیس سازمان سینمایی داشتیم؛ هیچ‌کدام از ده کارگردانی که در این جلسه حضور داشتند، مشغول فیلمسازی نبودند. به آقای حیدریان گفتیم، این وضعیت هیچ پرسشی برای شما ایجاد نمی‌کند. چرا این آدم‌ها با این خاستگاه‌ها و سوابق خوبی که دارند هیچ‌کدام مشغول فیلمسازی نیستند؟ این یک پرسش جدی است که چرا شرایط سینمای ایران در این چند سال طوری پیش رفته که عدد جای کیفیت را گرفته است. یعنی یک مسابقه رکورد و عدد اتفاق می‌افتد که فلان فیلم، رکورد فیلم دیگر را زده است درحالی که این جا مسابقه وزنه‌برداری نیست. اگر هم مسابقه‌ای باشد در حوزه اندیشه است. یکی از دلایل فیلم نساختنم در این چند سال این وضعیت بود، دلیل دیگر آن هم روابط درون خود سینماست. همه چیز را هم نمی‌توانیم گردن دولت و مدیریت بیندازیم. برخی فیلمسازان فیلم‌هایی می‌سازند که با جنبه‌های شخصی روحی خودشان در ارتباط است و علایق آنها در فیلم‌هایشان وجود دارد. گاهی برای فیلمسازی، باید احساسات و اندیشه‌های چند آدم به هم گره بخورد و علایق آنها در یک زمان به هم نزدیک شود تا یک محصول خوب به وجود بیاید، ضمن این که ما نباید به عنوان آدم حرفه ای، همیشه ملاکمان خودمان باشد و فکر کنیم هر فیلمی که داریم کار می‌کنیم، بخشی از زمان را می‌فروشیم و باید قیمت خوبی در ازای آن بگیریم. بعضی وقت‌ها به این شکل است که همه ما با یک فیلم ارتقا می‌یابیم و جنبه‌های هنری خود را تقویت می‌کنیم. پس نباید آن شکلی را که برای یک فیلم پرفروش نوع دیگر از سینما درنظر می‌گیریم، با همکاران دیگر همان معامله را انجام دهیم. در دنیا هم این طور نیست و همه می‌دانند، آدم‌هایی که شکل فیلمسازی آنها با جریان سینمای عامه پسند و تجاری فرق می‌کند، مناسبات و روابط متفاوتی دارند. خیلی وقت‌ها شما در سینمای دنیا می‌بینید، بازیگرانی که دستمزد حد بالای سینمایی دارند، وقتی با این پروژه‌ها کار می‌کنند، دیگر توقع دستمزد بالا ندارند، چون اگر این‌طور نباشد، دیگر آن فیلم‌ها ساخته نمی‌شود، ضمن این که این فیلم‌ها قصدی هم برای رکوردزنی ندارند.

با توجه به این صحبت‌ها به نظر می‌رسد، فیلمسازی به معنای خلق اثر، برای شما مراتب و آدابی دارد. اگر این چیزی است که شما به‌عنوان فیلمسازی به آن اعتقاد دارید، پس آن سازوکار سینمایی و تولید انبوه و با کمترین فاصله زمانی برخی فیلمسازان را باید چه چیز نام‌گذاری کرد؟!

هر وقت از من می‌پرسند چرا کم فیلم می‌سازی، می‌گویم من همیشه حیرانم که چرا بقیه زیاد فیلم می‌سازند! (می‌خندد) چون فیلمسازی یک پروسه زمانبر، سخت و پیچیده است. حتی کسانی که خودشان را صنعتگر می‌دانند، اگر بهترین آنها را هیچکاک در نظر بگیریم، ـ گو این‌که کیشلوفسکی هم خودش را یک صنعتگر می‌دانست که به نظرم دروغ می‌گفت و یک اندیشمند بودـ ، در اوج دوران کاری خود و در بهترین حالت نهایتا سالی یک فیلم می‌ساختند. این طور نبود که وقتی فیلم می‌ساختند، یک سریال را هم در پیش تولید داشته باشند و همزمان با ساخت سریال هم فیلمی آماده اکران داشته باشند! البته این وضعیت، سفارش واقعی سینما نیست، یعنی با دوره ملتهبی که برخی فیلم‌ها خوب می‌فروشد، اتفاق می‌افتد و بعد از دو سه سال کارنامه آن فیلمساز فروکش می‌کند. این مساله نشان می‌دهد این یک امتیاز و خاصیت قوی برای هر فیلمساز نیست و نمی‌توان خیلی روی این محاسبات، حساب باز کرد. نمونه‌های آن هم در سینمای ایران و جهان زیاد است. این فقط بخشی از سینماست، اما اگر این موضوع تبدیل به همه سینما شد، خطری اتفاق می‌افتد و راه وسط و میانه سینمای تاثیرگذار در میان فیلم‌های تحت تاثیر موج رایج و آثار سفارشی، این قدر تنگ می‌شود که حتی یک نفر نمی‌تواند از آن عبور کند؛ در حالی که این راه باید وسیع تر از اینها باشد. حالا یا این یک تئوری است که سینمای خواست مردم باید کمرنگ شود یا از بی توجهی مدیران و مسئولان است که حواسشان نیست چه اتفاقی در حال رخ دادن است. به هرحال حتی در اوج سینمای قبل از انقلاب هم سینمای روشنفکرانه و هنری هیچ گاه منقطع نشد. جریان فیلمفارسی برعکس آنچه آقای فریدون جیرانی در مصاحبه اش گفته بود، منقطع شد. یعنی وقتی تولید سینمای ایران از 91 فیلم در سال 51 به 13 فیلم در سال 56 رسید (تازه از این 13 فیلم تولیدی، فقط شش فیلم به نمایش درآمد) یعنی حیات این سینما منقطع شد، اما سینمای روشنفکرانه و هنری همواره توسط فیلمسازهایی مانند تقوایی، حاتمی، مهرجویی، کیمیایی و کیمیاوی وجود داشت. پس معتقدم نباید تحلیل ما به سمتی برود که بگوییم جریان فیلم‌های عامه پسند، ویژگی و امتیاز بیشتری دارد و باید هم همین طور باشد. برای این که خاصیت جریان‌های عامه پسند خیلی به ابتذال نزدیک می‌شود و وقتی ابتذال رواج پیدا کرد، دیگر خصلت‌های عمومی فرهنگ جامعه را هم تحت تاثیر قرار می‌دهد. آن وقت دیگر برگرداندن یک جامعه به فاکتورهایی که استاندارد فکری در آن مطرح است، سخت می‌شود.

یکی از بحث‌های مهم نیازمند بررسی در سینمای فعلی ایران همین است؛ انگار مردم در مقابل فیلم‌های سطح پایین بی‌حس شده‌اند و به آن عادت کرده‌اند و این قدر که به لحاظ تعدد، فیلم کم کیفیت و دور از استاندارد دیده‌اند، فکر می‌کنند سینما یعنی همین. در میان این افت سلیقه، برخی فیلم‌های خوب و با نگاهی استاندارد و متفاوت هم نزد این دیدگاه تنزل یافته، قربانی می‌شوند. منظورم دیکته و بخشنامه‌ای کردن نیست، اما نمی‌توان با کنترل و نظارت کیفی (نه به معنای ممیزی) به سمت تولید فیلم‌های استاندارد و جذاب برای ارتقای سلیقه پایین آمده مردم رفت؟

پرسش خوبی مطرح کردید که من برای پاسخگویی به آن مجبورم یک بحث مهم دیگر را باز کنم. این آمار، روح ندارد و ممکن است اعداد، شما را فریب دهد. از دل چنین آماری همین تحلیل‌ها بیرون می‌آید و بحث‌هایی چون سلیقه‌سازی و دنبال کردن سلیقه مردم و هنر به معنای سرگرمی صرف در سینما مطرح می‌شود، اما واقعا این طوری نیست و اگر بخواهیم جدی تر به این قضیه نگاه کنیم، باید به تفاوت جامعه الان ما با جامعه قبل از انقلاب اشاره کنیم؛ بیننده ما در این مقطع زمانی، کاملا واکنشی است و به هیچ عنوان کنشگر نیست. ساده‌ترین و عامیانه‌ترین واکنش این است که شما سراغ چیزی بروید که به قول فرهنگ عامیانه با آن حال کنید و بخندید و سرگرم شوید که اصلا هم چیز بد و مذمومی نیست. گروهی حق دارند به سینما بروند و حال کنند، چه اشکالی دارد؟ این وسط یک امای بزرگ هم وجود دارد. اما وقتی شما گفتید اصل همین است؛ هر چیزی که مردم خواستند، شما به آنها بدهید، وقتی مردم شما و این محصولات را پس زدند، آن وقت دیگر می‌خواهید چه چیزی به آنها بدهید؟ کما این که در سینمای پس از انقلاب، حداقل سه دوره این اتفاق افتاد و ما سه موج فیلم‌های پرفروش داشتیم و بعد بلافاصله سینما دچار رکود شد. این یعنی نقش دولت به معنای ناظر و تنظیم کننده جریان بازار (و نه دخالت‌کننده) و عرضه و تقاضای فرهنگی چیست؟ این اتفاق که قبل از انقلاب به‌طور خود به خود پیش می‌آمد و نیاز به برنامه‌ریزی آنچنانی و این همه سازمان عریض و طویل سینمایی و این همه مدیر و کارمند نبود و فقط یک اتاق به این امر اختصاص داشت. کتاب «سینما و من» آقای مهدی فخیم زاده، تاریخچه خوبی از همین جریان واقعی سینما را در اختیار خواننده قرار می‌دهد. یک اتاق بود و دو کارمند و 91 فیلم با امکانات آن روز سینمای ایران در سال 51 تولید شد و همه آنها به نمایش درآمد و حتما تماشاگر هم داشت که اکران می‌شد،اما چه شد، کجا رفت و چه اتفاقی افتاد؟ اگر ما الان تشکیلات وسیعی داریم و یک بروکراسی بسیار بزرگ را داریم اعمال می‌کنیم و بر قدم ابتدایی تا قدم انتهایی فیلمساز نظارت می‌کنیم، پس نظارت و دقت ما بر بازار کجاست؟ این که فیلم‌ها همسان می‌شوند و یک جور کپی از همدیگر هستند، حاصل همین نظارت دستگاه‌های دولتی است؟ پس یک چیز دیگر در این میان حادث می‌شود که خیلی مهم است و آن هم این است که دولت وظایف فرهنگی خودش را درست انجام نمی‌دهد. در وضعیت کنونی، اشکال بزرگی که وجود دارد، پنهان شدن پشت خواسته و میل یک گروه مشخص از تماشاگران است؛ اگر به آمار فیلم‌های پرفروش دو سه سال اخیر نگاه کنید، حداکثر دو میلیون بیننده دارند. یعنی از 80 میلیون جمعیت، شما با دومیلیون بیننده برای تمام سینما ایجاد سلیقه می‌کنید. این یعنی به هم ریختن بازار، نه نگهداری بازار، چرا؟ چون تماشاگرانی که به انواع دیگر فیلم علاقه دارند، اصلا فضایی برایشان وجود ندارد. فیلم رگ خواب، همین امسال پنج و نیم میلیارد تومان فروخت، فیلمی که با هیچ کدام از معیارهای سینمای تجاری همخوان نبود. این یک اتفاق است و رگ خواب، یکی از پرفروش ترین فیلم‌های امسال سینماست. پس این نوع فیلم‌ها بیننده دارد؛ حتی اگر تلخ و گزنده باشد و حتی اگر فقط یک بازیگر معروف در آن حضور داشته باشد. همین فیلم خفه گی آقای جیرانی در یک ماه، چهار میلیارد تومان فروخت که رقم خوبی است؛ یک فیلم تلخ و خاص و سیاه وسفید با یک موضوع خیلی ویژه. پس این فیلم‌ها بیننده دارد، اما شرایط دیده شدن این آثار برای بیننده اصلا وجود ندارد، چرا؟ چون تمایل اصلی، خواست سالن دارها و سینمادارها شده است. پس معنی حمایت دولت در بخش تولید از این نوع سینما و در بخش حمایت از نمایش این آثار چیست؟ ممکن است بگویید خود دست اندرکاران سینما و شورای صنفی نمایش که دست خود آحاد سینماست، برای عرضه این فیلم‌ها تصمیم می‌گیرند. دراین صورت باید بگویم، این شورا بد عمل می‌کند و باعث شده الان تقریبا همه ناراضی باشند. دولت باید ورود کرده و این سیستم را اصلاح کند که مورد رضایت اهالی سینما نیست. مردم که اطلاع ندارند شورای صنفی چیست، اما این شورای صنفی نمایش است که با تصمیمات خود روی وضعیت بازار تاثیر می‌گذارد. اعضای شورا می‌گویند، تعیین کننده وضعیت پیش آمده نیستند. اگر نیستید کنار بروید. اصلا این شورا را برداریم، چه اتفاقی می‌افتد؟ شما می‌گویید بلبشو می‌شود، اما من می‌گویم نمی‌شود. بدتر از این چیزی که هست دیگر نمی‌شود. اگر شورا وجود دارد باید درست عمل کرده و این نارضایتی باید کاهش پیدا کند. وظیفه دولت ایجاد تعادل و توازن است، یعنی یک فیلم گودزیلا نشود و همه محصولات کوچک‌تر را بخورد! در این وضعیت اکران، فقط اوضاع به نفع آن محصولات بزرگ است و حتی بیش از ظرفیت خود تحویل گرفته می‌شوند، اما انواع دیگر سینما بشدت آسیب می‌بیند.

اینجا بحث فیلم سوزی هم مطرح می‌شود که در این چند سال و بخصوص در این چند وقت اخیر به وفور شنیده ایم و برخی صاحبان آثار، شورای صنفی نمایش را مسئول این فشردگی اکران می‌دانند.

آنها می‌گویند نسبت میزان فیلم‌های تولیدشده به میزان فیلم‌های به نمایش درآمده، همخوانی ندارد و ما تورم در تولید داریم. باید جلوی این تورم در تولید را گرفت؛ یعنی تولید یک تعداد فیلم برای یک مدت اکران که دهه 60 و 70 هم همین طور بود و دولت هم خودش جدول اکران را می‌بست و سلیقه مردم هم خیلی در آن دخیل نبود و اهمیت نداشت. پس این راه حل خوبی نیست، راه‌حل بهتر چیست؟ تا زمانی که سالن‌های سینما افزایش پیدا کند، نوعی عدالت نسبت به استاندارد فیلم‌ها باید رعایت شود. در جاهای دیگر دنیا، درجه‌بندی سنی وجود دارد که ما اینجا نداریم. در ایران شما نمی‌توانید بگویید این فیلم‌هایی که می‌فروشد محصول محاسبه درست سازندگان آن بوده یا شرایط پخش یا حال و هوای بیننده‌ها یا تعداد سالن‌ها. اگر آمار فیلم‌های پرفروش را دربیاورید، هرکدام بالای 100 سالن در اختیار داشتند. در پاسخ به چرایی این همه سالن هم می‌گفتند این خواسته سینماداران است که ضرر نکنند، اما اگر جامعه ضرر کرد، چه کسی جواب می‌دهد؟ یعنی فقط سبدتان را با یک مدل میوه پر می‌کنید؟! همه باید پرتقال بخورند ولاغیر؟ با این وضع، کمبودهای دیگر جامعه از بین می‌رود؟ اصلا شاید بحث سینمادار را هم مطرح نکنند و بگویند مردم این را می‌خواهند، اما من به شما ثابت کردم که مردمِ دیگر، چیزهای دیگر هم می‌خواهند. ممکن است این توجیه را هم مطرح کنند و بگویند برای آن مردم دیگر هم محصولاتی به نمایش درآوردیم، اما سوال این جاست که از این جنس سینما چند فیلم به نمایش درآمد و از آن محصولاتی که خودشان و سینمادارها دوست دارند، چند فیلم اکران شد؟ ضمن این که هر وقت هم فیلم‌های سفارشی وجود داشت، بهترین زمان اکران را به مدت طولانی به آنها اختصاص داده‌اید، این هم نوعی دیگر از بی‌عدالتی در اکران. هرجا که از قبل این تصمیم گرفته می‌شود که مردم این را می‌خواهند یا مردم باید فلان فیلم را ببینند، این محکوم به شکست است، اما این که الان شما با این وضع بازار و عدم تناسب تولید و نمایش، شورای صنفی را نادیده بگیرید و تصور کنید که اصلا وجود ندارد، باز می‌گویم ضایعات آن از وضع فعلی کمتر است و اتفاق بدتر از این نمی‌افتد. در همه جای دنیا و در حالت عادی هم اگر فیلمی با افت فروش مواجه شود، بتدریج سالن‌های سینمای آن کم می‌شود و جایش را به فیلمی دیگر می‌دهد. در چنین شرایطی به‌عنوان مثال، هم فیلم‌های وودی آلن امکان دیدن دارند و هم فیلم‌های ابرقهرمانانه و هم فیلم‌های خانوادگی و هم کمدی رمانتیک‌ها و همه فیلم‌ها کم کم جایگاه خود را در اکران پیدا می‌کنند. من وقتی از دولت صحبت می‌کنم، دخالت در خود بازار نیست، بلکه متعادل کردن است، چون اگر دخالت دولت مدام باشد، همان اتفاقات دهه‌های 60 و 70 می‌افتد که با وجود خوب بودن فیلم‌ها، نارضایتی هم وجود داشت و سلیقه یکی دو نفر تعیین می‌کرد مردم در چه زمانی چه فیلمی ببینند و چه فیلمی را نبینند. در این شرایط، نه برنامه ریزی تولید دست سازنده بود و نه پخش و نمایش آن. منظورم این است که دولت تا رسیدن به وضع مطلوب، ناگزیر است که رفتار درست را در تولیدات متنوع و در نمایش آنها و در ظرفیت‌های مخاطبانی که دارند، تعریف کند. حتی اگر به نظر برسد، ابتدا خسارت‌هایی دارد، اما یکی از وظایف ذاتی دولت، زمینه‌سازی است.

یکی دیگر از معضلات اکران، تجمع و تراکم فیلم‌های با مولفه‌های بالای فروش در نیمه اول سال بویژه عید نوروز و تابستان است که باعث می‌شود در نیمه دوم سال بویژه ماه‌های پایانی، با فقدان یا کمبود شدید فیلم موفق در گیشه و انبوهی فیلم کم مخاطب روبه‌رو باشیم.

این مساله هم ارتباط مستقیمی با تصمیمات شورای صنفی نمایش دارد. آن شورای صنفی نمایشی که من، مرحوم سیف‌الله داد و آقای شاهسواری و یکی دو نفر از دوستان دیگر آیین نامه آن را نوشتیم، مربوط به همان زمان است و برای امروز نوشته نشده بود. تا آن مقطع، دولت همه کاره اکران بود و بعد از مدتی کمیسیون نمایش تشکیل شد که اشکالات زیادی داشت. بعد هم شورای صنفی نمایش راه‌اندازی شد که ترکیب آن شامل سه تهیه‌کننده، سه سینمادار و یک کارگردان بود که الان شده چهار، چهار، یک. این شورا متعلق به آن دوران و آن شرایط بود، اما این که این تا ابد تغییر نکند، همین مشکلات از آن درمی‌آید. یعنی شما می‌بینید که سال‌ها سه نفر از اعضای شورای صنفی نمایش، نماینده کمپین‌های بزرگ سینماداران دولتی هستند، یکی از آنها به طور توامان هم سینمادار است و هم در حوزه پخش. تهیه کننده‌ها هم همین مشکل را دارند، مثلا تا همین الان تهیه‌کننده‌هایی آنجا هستند که یکی از آنها مستقیما شریک بزرگ‌ترین دفتر پخش و سالن نمایش است، بنابراین آن منافع غالب می‌شود و دیگر منافع تهیه‌کنندگی جایش را به آن می‌دهد. همین ایراد به خود رئیس شورای صنفی نمایش هم وارد است، یعنی به نظر می‌آید ملاحظات زیادی را راجع به دفاتر مختلف دارد. دولت هم به‌عنوان ناظر شاید بدش نیاید که بگوید ببینید! خودتان نمی‌توانید خودتان را اداره کنید، پس چرا به من ایراد می‌گیرید و غر می‌زنید؟! هیچ راهی بجز اصلاح این وضعیت و این ترکیب وجود ندارد. فرض کنید الان شورای صنفی نمایش دیگر نیاز نیست، آن وقت جریان اکران چطور باید اتفاق بیفتد؟ ما می‌گوییم این تعداد سالن داریم و این تعداد هم فیلم. شاید کمترین فایده این تجربه این باشد که ما ببینیم راه‌های نیمه کاره همیشه غلط است؛ نیمه دولتی ـ نیمه‌خصوصی، نیمه ‌صنفی ـ نیمه‌غیرصنفی، نیمه‌ مدیریتی ـ نیمه آزاد… همه اینها وضعیت را دچار مشکل خواهد کرد، به دلیل این که همان استثناها وسط می‌آیند. تازه اگر آنها هم وسط نیایند، شما باید حجم کمی از فیلم را در شش ماهه اول سال به هر طریقی اکران کنید، در این میان هرکس که نفوذ بیشتری در شورا دارد دست به کار می‌شود. معلوم است چه وضعیتی پیش می‌آید. مثلا رئیس شورای صنفی نمایش، فیلم خود را در عید اکران می‌کند که گل اکران است، اما جالب این جاست که فیلمش هم نمی‌فروشد! (می خندد) بعد که از او می‌پرسید، چرا این طوری است؟ می‌گوید ما فیلم را زودتر ساخته بودیم و زود هم برای آن پروانه نمایش گرفتیم! خب، این موضوع غلطی است، چون شما از سال گذشته اکران، هنوز 17 فیلم باقیمانده دارید، در حالی که شما فیلمتان را بعد از این آثار تولید کردید. پس اول برای آن 17 فیلم قبلی، زمان اکران تعیین می‌کردید و بعد می‌گفتید من نفر اولم!

تازه قبل از آن 17 فیلم سال قبل هم چندین فیلم از سال‌های گذشته پشت خط اکران هستند.

بله، همین طور است. در همه دنیا اولویت با فیلم‌هایی است که قبلا تولید شده و به ترتیب در سینماها به نمایش در می‌آید. در سفری که سه سال قبل و به مناسبت جشنواره بین‌المللی بمبئی به هند داشتم، رئیس اتحادیه تهیه‌کنندگان این کشور به من گفت که همه هزار فیلم تولید سالانه هند طی سال به نمایش در می‌آید و به سال‌های بعد موکول نمی‌شود. یعنی آنها هفته‌ای 20 فیلم اکران می‌کنند، شاید طول اکران فیلم‌ها در آنجا کم باشد، اما اکران عرضی آنها به‌دلیل نمایش در تعداد سالن‌های فراوان بیشتر است. شیوه اکران ما برعکس است. در اروپا این طور نیست و مثلا فرانسه 130 فیلم در سال تولید می‌کند که نصف آنها هم در سینماها به نمایش درنمی آید. حتی در آمریکا بخش عمده فیلم‌های رده ب و ج در سینماها اکران نمی‌شود و برای نمایش سر از تلویزیون و شبکه‌های کابلی و ویدئویی درمی آورد، اما این جا چون می‌گوییم دولت، پروانه ساخت فیلم سینمایی می‌دهد، پس این فیلم، سینمایی است و بعد پروانه نمایش همان فیلم را هم دولت می‌دهد، پس این محصول، سینمایی است و باید در سینما اکران شود. فیلم در سالن سینما اکران می‌شود، اما هیچ کس نمی‌رود آن را ببیند، بعد می‌گویند آن فیلمی که هیچ کس آن را در اکران نمی‌بیند، به هنر و تجربه برود! بعد شما می‌گویید بخشی از این فیلم‌ها حتی در هنر و تجربه هم تماشاگر ندارند (می‌خندد). می‌گویند خب، تولید شده است دیگر. وقتی می‌گویم این اعداد روح ندارند، همین جاست. یعنی شما امسال می‌بینید 17 فیلم دارید که اکران نشده اند و هیچ کس آنها را ندیده، سال بعد تعداد آن می‌شود 20 عنوان و سال بعدترش می‌شود 25 و …. می‌گوییم پس راهش چیست؟ می‌گویند جلوی تولید را بگیریم، اما این اصلا راه خوبی نیست. شما با این کار، بازار کار را می‌بندید.

شما خودتان هم چند دوره، عضو پروانه ساخت بودید.

بله، من از دوره مرحوم سیف الله داد تا شش هفت سال عضو پروانه ساخت و رئیس کانون کارگردانان بودم.

امسال شاهد افت تولید نسبت به سال‌های گذشته بودیم. انگار می‌خواهند به خاطر کمبود سالن‌های نمایش، کمتر مجوز تولید صادر کنند. پس قائل به این نیستید که چون سالن کافی نداریم، جلوی تولید گرفته شود؟

مثل این است که شما بگویید ظرفیت راه‌ها و خیابان‌های شهر برای ماشین پر است و دیگر کارخانه‌ها ماشین تولید نکنند. شما باید برای این مساله فکر داشته باشید؛ یعنی خیابان‌ها را مرتب افزایش داده و حمل و نقل عمومی خود را گسترش دهید و … معتقدم این راه حلش نیست، ضمن این که از پروانه ساخت، خروجی‌هایی بیرون می‌آمد که بسیار ناراضی کننده بود، یعنی تنوع در تولید وجود نداشت و شاهد آثار هم شکلی بودیم که حمایت آنها هم مسائل و مشکلات مربوط به خودش را داشت. اصلا باید پروانه ساخت را هم برداشت و فقط پروانه نمایش صادر شود. آن وقت هر کسی که تولید می‌کند، نباید توقع اکران داشته باشد و این که چون دولت مجوز ساخت صادر کرده، آن فیلم را نمایش هم بدهد. الان وقتی دولت ساخت فیلم شما را تائید می‌کند، باید ضمانت نمایش آن را هم به عهده بگیرد. عملا دولت این ابزار را ندارد و بیشترین سینماها دست دولت نیست. درچنین شرایطی شما با نقش تخریبی دولت مواجه می‌شوید. به نظرم دولت باید پروانه ساخت را بردارد و بگوید اصلا 150 فیلم در سال تولید شود، اما ضمانت نمایش و سالن‌ها با من نیست. دراین صورت تنوع فیلم‌ها هم بیشتر می‌شود، چون مگر می‌شود که شما 50 نهنگ عنبر تولید کنید؟ نمی‌توانید. یکی از این است و یکی می‌شود من سالوادور نیستم. هر سال همین است، بقیه می‌خواهند این فیلم‌ها شوند، اما نمی‌توانند. نهنگ نمی‌شوند و می‌شوند ماهی حوض! این شرایط کم‌کم خودش را به تعادل می‌رساند.

سینماروزان: خانه سینما با هدف حفظ و صیانت از حقوق مادی و معنوی دست‌اندرکاران و ایجاد امنیت شغلی و تامین اجتماعی و ارتقای سطح آموزشی و حرفه‌ای عوامل سینما شکل گرفته است. چندی پیش، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی با برخی از اعضای انجمن‌های صنفی زیرمجموعه خانه سینما دیدار کرد؛ دیداری که با اعتراض برخی از اهالی سینما همراه شد. اعتراض از این جهت که این افراد و نظرات‌شان نمی‌تواند نماینده کل سینمای ایران باشد.

سینماروزان: علیرضا رییسیان کارگردان سینمای ایران که نزدیک به یک سال است به دنبال تولید فیلمنامه ای با نام «مردی بدون سایه» است در تازه ترین گفتگوی خود گلایه هایی را درباره روند قانونگذاری در حوزه فرهنگ و هنر مطرح کرده است.

به گزارش سینماروزان علیرضا رییسیان که با «فارسی‌نما» گفتگو می کرد با اشاره به ضعف قانونگذاری در حیطه فرهنگ بیان داشت: در حال حاضر 200 تعریف در دنیا برای فرهنگ وجود دارد و دوستان کمیسیون کدام تعریف مد نظرشان است که از آنجا وارد بحث بشویم. کتاب «مجلس شورای ملی عصر مشروطیت» را نگاه می کردم 24 دوره مجلس 2 مصوبه در حوزه فرهنگ بیشتر ندیدم اما بعد از انقلاب حتی یک مصوبه هم نداشتیم. در 40 سال اخیر یک مصوبه که مربوط به بهبود جریانات فرهنگی و هنری شود ندیدم. مجلس 2 وظیفه قانون گذاری و نظارت بر اجرای قوانین دارد که از این دو وظیفه اولی انجام نشده، علیرغم اینکه رئیس محترم مجلس شورای اسلامی عضو کمیسیون فرهنگی است و نایب رئیس اول هم عضو کمیسیون هستند این کم کاری مربوط به این دوره نیست کل این چهل سال هیچ وقت اتفاق نیفتاده است.

این سینماگر افزود: زمانی که رئیس کانون کارگردانان بودم با دوستان به دیدن آقای حدادعادل رفتیم و تأکید کردیم که این قانون حقوق مولفین و مصنفین مربوط به سال 1348 است ما اگر درخواست کنیم که این قانون به روز رسانی شود چه باید بکنیم ایشان گفتند در مجلس رأی نمی آورد شما بروید از دولت به عنوان لایحه بیاورید ببینیم چه می شود.

وی ادامه داد: سیستم اداری مناسبات خود را جا می اندازد. وزیران به عنوان برنامه مواردی را می‌نویسند که معمولا نه اجرا می شود و نه به درد اجرا می خورد. من غیر از یک دوره که  اوایل دهه 60 بود و آقای خاتمی وزیر ارشاد بود و دوره اصلاحات هیچ وقت وزیر ارشادی ندیدم با هنرمندان گپ و گفت داشته باشد. بزرگترین ایراد سیستم این است که وزیر با هنرمندان هیچ نشست و برخاستی ندارد؛ مهم این است که ارتباط دو طرفه برقرار شود که محصول این ارتباط بشود آن چیزی که در حوزه فرهنگ قرار است رشد کند.

رئیسیان در ادامه به عملکرد کمیسیون فرهنگی اشاره کرد و گفت: چرا کمیسیون فرهنگی به جای اینکه فلان فیلم نمایش داده شود یا نشود از حقوق هنرمند دفاع نمی کند؟ ساده ترین کار حقوق مولفین است در سطح بین الملل امکانش وجود ندارد در سطح داخلی که می توانیم انجام دهیم. می توانیم این حقوق را قانونی کنیم یا جلوگیری از قاچاق محصولات فرهنگی یک قانون الکن که مربوط به کمیسیون فرهنگی نیست و به تولیدات سمعی و بصری باز نمی گردد. اگر امروز محصول قاچاق شود و قاچاقچی را بگیرید و نیروی انتظامی آن را دستگیر کند جریمه اش حدود 4 میلیون تومان است که بسیار پایین است. ما اگر در چارچوب اختیارات مجلس حرکت کنیم مجلس نمره پایینی می گیرد. اگر در بحث نظارتی برویم آنجا از این قسمت هم بدتر است و نظارتی بر دستگاه فرهنگی کشور ندارد. جزء مراوداتی که وزیر را می خواهند با هنرمندها ارتباطی ندارند چه کمبودهایی وجود دارد. نهاد صنفی فراگیر نیست و عدم فراگیری مشارکت در آن بسیار پایین است. مشارکت معنوی فعال در آن وجود ندارد. این معایب است. اما بخشی به خود مجلس باز می گردد.

رئیسیان درباره نظارت در سینمای ایران و محدودیت‌های قبل از تولید فیلم توضیح داد: در ایران من نوعی به عنوان فیلم اول توانایی دارم سرمایه دارم، بازیگر و عوامل گفتند بسیار خب اما شما در شورا می گویید نه نمی شود. در کشورهای مختلف می توانید فیلم بسازید؛ آیا در سینما فیلم نمایش داده می شود یا نه؟ این مسأله به ممیزی ربطی ندارد و سینمادار می گوید قابلیت نمایش در سینما را ندارد. در کشور فرانسه 135 فیلم تولید می شود بیش از 47 فیلم به نمایش عمومی در نمی آید این دلیل نیست که تولید نشود.

کارگردان «دوران عاشقی» افزود: هنر دولتی تمام شده است! کمیسیون فرهنگی و دولت فشار بیاورند که هنرمند را کنترل کنند نتیجه اش می شود یک سینمای بی رمق دو قطبی یا کمدیهای  آنچنانی! یا از دولت سفارش بگیرید، از سازمان اوج و حوزه هنری، فارابی، صدا و سیما و شهرداری و یا فیلم سوپر تجارتی که رکورد بزند، بسازد. پخش کننده ها به دنبال شکستن رکورد خودشان هستند. این سینما رو به فنا است. آن بنیه جدی و اصیل سینمای بعد از انقلاب به شدت تضعیف شده به دلیل دو قطبی بودن سینما و این قوانین نظارتی به بهتر شدن وضعیت نمی کند. در قوانین حمایتی هم قانونی وجود ندارد و تنها سلیقه است. مرتب وضع بدتر می شود شما در چارچوب هیچ چیزی نمی توانید پاسخ بخواهید.

وی با اشاره به جدایی بین الملل از فجر و صرف بیش از هشت میلیارد برای این جدایی ادامه داد: کمیسیون فرهنگی سوال کند با چه منطقی جشنواره فیلم فجر دوتکه شد. من حاضرم بحث کنیم. اگر به این نتیجه رسیدیم که این دو بخش بودن جشنواره هیچ حسنی ندارد شما قدرت دارید که این را برگردانید. چند نفر کارشناس را دعوت کنید چرا دو بخش شدن جشنواره به ضرر سینمای ملی است. اگر مکمل هم باشند به نفع هم باشند اما در این شکل با هم افتراق داشته باشند دولت بگوید قانون اینگونه تکلیف کرده و من انجام می دهم. مجلس هم می گوید ما نمی توانیم در ریز قوانین وارد شویم من هنرمند هم می گویم از این وضعیت ناراضی هستم و این نظارت پیش از تولید در جهان امروز پاسخگو نیست. حاضرید یک حرکت جدی کنید. فیلم را با همه هزینه  و امکانات بساز و پروانه نمایش بگیر تا مقطع پروانه نمایش نظارتی نباشد. برخی می گویند خود اهالی سینما نمی خواهند. افرادی که نگران هستند بروند داوطلبانه پروانه ساخت بگیرند من هنرمند که به خودم اطمینان دارم پروانه ساخت برای چه بگیرم. فیلم را تولید می کنم بعد توقیف کنید.

رئیسیان تاکید کرد: مجلس نسبت به رانت‌ها نظارت بیشتری اعمال کند. مجلس نسبت به رانت در سینما در حوزه فرهنگ  جدی تر نظارت کند. در مجلس از رانت خواری در پروژه های فاخر جلوگیری کنید و یک نظر سنجی از اهالی سینما داشته باشید.  فاخر بودن به پول نیست به اندیشه و  برنامه است. روی جدا کردن جشنواره فیلم فجر، منابع مالی، روی نظارت حساس باشید.

سینماروزان: پس از اکران موفق «دوران عاشقی»علیرضا رییسیان و استقبال فراوان مخاطبان در شبکه خانگی که منجر به بازپخش فیلم شد، این ملودرام دارای رگه های انتقادی نسبت به سوداگران اقتصادی، به عنوان اولين محصول مستقل سينماى ايران (بدون داشتن شريك و پخش کننده خارجى) در شبكه جهانى «آمازون» كه بزرگترين شبكه آنلاین پخش جهانى فيلمهاى سينمایي است عرضه شد.

به گزارش سایت خبری-تحلیلی «نمایش خانگی» «دوران عاشقي» به کارگردانی و تهیه‌کنندگی علیرضا رئیسیان كه موفقيتهاى زيادى در ايران و جهان بدست اورده بود، توسط كمپانى ايرانى-امريكائي Majsam پخش نسخه با کیفیت ممتاز و VOD خود را روز گذشته از سایت آمازون اغاز كرد و  به این ترتیب پای تولیدات سینمایی ایران به این بازار بزرگ سمعى بصرى جهانى گشوده شد.

كمپانى آمازون یکی از بزرگترین کمپانی‌های فعال در زمینه اینترنت و IT  است که پس از اپل، گوگل و ماکروسافت چهارمین شرکت بزرگ و سودآور جهان در این حوزه ‌می‌باشد و با بیش از ۸۰ میلیون بیننده بزرگترین و پربیننده‌ترین شبکه خانگی اینترنتی جهان به حساب می‌آید.

در حال حاضر بیش از بیست هزار فیلم سینمایی و سریال‌ تلویزیونی مختلف در این وب‌سایت عرضه شده است و بزرگترین کارگردانان جهان با آن همکاری می‌کنند. این سایت بزرگ اینترنتی در کشورهایی نظیر ایالات متحده امریکا، انگلستان، اتحادیه اروپا، ژاپن، استرالیا، کانادا و… سرویس پخش دارد.

عرضه «دوران عاشقی» در «آمازون»

سینماروزان: فیلم سینمایی«دوران عاشقی» به کارگردانی و تهیه‌کنندگی علیرضا رئیسیان که پس از اکرانی موفق در سینماهای کشور و  حضور پررنگ در جشنواره‌های داخلی و خارجی، زمستان ۹۴ برای نخستین بار توسط موسسه هنرهای تصویری سوره در شبکه نمایش خانگی عرضه شده بود، روز گذشته برای دومین بار و با طراحی جدید جلد و تغییراتی دیگر، در سراسر کشور توزیع شد.

به گزارش سینماروزان بازتوزیع «دوران عاشقی» در شبکه نمایش خانگی، در شرایطی که مسائلی همچون کپی غیرمجاز در سطح گسترده و همچنین پخش آثار سینمایی ایرانی توسط شبکه‌های ماهواره‌ای، به فروش تولیدات سینمای ایران در شبکه نمایش خانگی لطمه وارد می‌کند، امری نادر به شمار می‌آید که در چندسال اخیر بی‌سابقه بوده است.

«دوران عاشقی» که اکران موفقی را نیز پشت سر گذاشته بود، علی‌رغم محدودیت شدید در سالن‌های نمایشی و تبلیغات محیطی و عدم حمایت دولتی توانست به فروش دو میلیارد و ۶۵۰ میلیون تومان رسیده و هفتمین فیلم پرفروش سینمای ایران در سال ۱۳۹۴ لقب گیرد. علاوه بر حضور موفق در داخل، «دوران عاشقی» تاکنون در چندین کشور جهان از جمله کانادا، امریکا، استرالیا، آلمان و انگلستان روی پرده رفته است.

«دوران عاشقی» در ده رشته اصلی سی‌‌وسومین جشنواره فیلم فجر کاندید دریافت جایزه بود؛ و علاوه بر کسب دو سیمرغ بلورین از این جشنواره، توانست جوایز متعددی در جشن حافظ و جشنواره فیلم شهر کسب نماید.

در این اثر سینمایی، بازیگرانی همچون لیلا حاتمی، شهاب حسینی، فرهاد اصلانی، مینا وحید، بیتا فرهی و پرویز پورحسینی به ایفای نقش پرداخته اند.

دوران عاشقی

سینماروزان: درحالی که بعد از چیدن اغلب مدیران زیردستی سازمان سینمایی با مهره های تکراری و سالخورده، برای دبیری جشنواره فجر هم گزینه هایی همچون منوچهر شاهسواری و رضا میرکریمی و محمدمهدی عسکرپور مطرح شده اند که هیچ یک عنصر اصلی مدیریت در دهه نود که پویایی، به‌روز بودن و رویارویی منطقی با انتقادات است را ندارند، علیرضا رییسیان کارگردان سینمای ایران خطاب به وزیر ارشاد توصیه ای جدی به او درباره مدیریت سینمایی مطرح نموده است.

به گزارش سینماروزان رییسیان از این گفته که اگر بناست روال کهنه مدیریتی سینما ادامه یابد بهترین گزینه برای امتداد وضع موجود شخص حیدریان است ولی اگر بناست تغییرات اساسی در سینما ایجاد شود نیاز داریم به ورود نیروهای باانگیزه و دارای ایده.

سینماروزان: علیرضا رییسیان کارگردانی که آخرین ساخته سینمایی اش «دوران عاشقی» از جمله پروفروشترین ملودرامهای سینمایی سالهای اخیر بوده است چند ماهی است به دنبال فراهم آوردن تولید فیلمی است با نام «مردی بدون سایه».

به گزارش سینماروزان رییسیان در تازه ترین گفتگویش که با «ایسنا» انجام شده در کنار گلایه از سیطره محصولات «دولتی-آثار بازاری» بر سینما، طعنه ای هم زده است به جشنواره فیلم شهر که میتواند آخرین محصول تیم فعلی مدیریت فرهنگی شهرداری باشد.

رییسیان معتقد است: فضای دوقطبی فیلم‌های دولتی و کمدی بفروش، جای تنفس برای سینمای جدی نگذاشته است.

این کارگردان سینما درباره آخرین وضعیت ساخت فیلم جدیدش بیان کرد: واقعیت این است که فضای دوقطبی بوجود آمده در سینما خیلی ناامید کننده است و جایی برای تولید و نمایش فیلم‌های جدی باقی نمانده است. این خیلی غم انگیز است که پس از این همه سال تلاش، سینما به چنین جایی برسد.

کارگردان فیلم «ایستگاه متروک» گفت: سینما در عین اینکه به بنیه اقتصادی و جذب مخاطب احتیاج دارد، به پیشرفت هنری هم نیاز دارد و قرار نیست به هر قیمتی سالن‌ها پر شوند که در آن صورت ارزش‌های هنری سینما رو به افول می‌رود. درحال حاضر  من و بسیاری از سینماگران دیگری که فیلم‌های جدی می‌سازیم به وضع فعلی معترض هستیم و به نظر می‌رسد سیاستی که مدیران در پیش گرفته‌اند هم همان اشتباه تاریخی است که هر مدیری وقتی بر اوضاع مسلط نیست، انجام می‌دهد.

رییسیان با اشاره به گفته‌های اخیر معاون ارزشیابی و نظارت سازمان سینمایی مبنی بر اعمال سختگیری‌های بیشتر در هنگام صدور پروانه ساخت برای بررسی کیفیت آثاری که قرار است تولید شوند، گفت: وقتی حرف‌هایی از این دست مطرح می‌شود بیشتر این مسئله به ذهن می‌رسد که تحلیل درستی از شرایط و اقتضائات جدید وجود ندارد، چون فکر می‌کنند سختگیری راه علاج است در حالی که سختگیری همیشه ضد خود عمل می‌کند. آنچه در سینمای ایران باید اتفاق بیفتد این است که مدل دیدگاه‌ها تغییر کند و درکی از زمانه وجود داشته باشد.

کارگردان فیلم «چهل سالگی» با یادآوری زمانی که ریاست کانون کارگردانان خانه سینما را بر عهده داشت، ادامه داد: وقتی ما در کانون حضور داشتیم 40 فیلم در سینمای ایران ساخته می‌شد و اینقدر ابزار برای فیلمسازی وجود نداشت. با این حال از یک جایی به بعد به نظر می‌رسید باید سازوکار دیگری برای کار داشته باشیم و در طی 10 سال که مجوز کارگردان‌های اول در کانون صادر شد فیلمسازان خوبی وارد سینما شدند. اما در شرایط فعلی به گونه‌ای عمل می‌کنند که فقط باید پرسید جلوی چه کسی را می‌خواهید بگیرید؟

او با تاکید براینکه «افکاری که امروزه برای سینمای ایران تصمیم گیری می‌کنند، متعلق به جهان امروز نیست و نباید برای پرسش‌های جدید، پاسخ‌های قدیمی را ارائه کرد» گفت: با توجه به این شرایط از آنجا که کارم فیلمسازی است تلاش خود را می‌کنم و دوست دارم فیلم جدیدم را بسازم اما متاسفانه در حال حاضر شرایط برای آن مهیا نیست.

علیرضا رئیسیان همچنین درادامه، برای تشریح جنبه‌ای دیگر از وضعیت سینما به جشنواره فیلم شهر اشاره و اظهار کرد: این هم یکی از آن مواردی است که در سینمای ما بوجود آمده و چند سال قبل در خانه سینما به همکاران خود درباره آن گفتم اما شاید حالا بیش از گذشته مشهود و علنی شده است.

وی گفت: جشنواره فیلم شهر یکی از مصادیق همان چهار درصدی‌هایی است که آقای قالیباف در انتخابات ریاست جمهوری مدام به آن اشاره می‌کرد و الان می‌بینیم کسانی که در جایگاه درستی نیستند و سرمایه‌ای دارند در موقعیتی قرار گرفته‌اند که به نفع خود بهره‌برداری می‌کنند.

او با اشاره به اینکه موسسه تصویرشهر به عنوان متولی برگزارکننده جشنواره فیلم شهر در بزرگترین رویداد سینمایی کشور در سال گذشته (جشنواره فجر) هیچ موفقیتی نداشت، ادامه داد: جشنواره فیلم شهر با بهره‌برداری از اسم چند سینماگر مطرح به اعضای جدید شورای شهر تهران این طور القا می‌کند که کار مهم و بزرگی را انجام می‌دهد ولی واقعیت این است که این طور نیست و البته شاید بد نباشد سراغ کسانی که در دوره‌های قبلی جشنواره در این رویداد برگزیده شدند رفت تا ببینیم چه رفتارهایی با آن‌ها شد و چه قول‌هایی داده شد که عملی نشدند.

این کارگردان خاطرنشان کرد: با تغییر اعضای شورای شهر و انتخاب شهردار جدید به نظر میرسد همه ارکان ناکارآمد شهرداری از قبیل سازمان فرهنگی و هنری و موسسه تصویرشهر باید تغییر کنند تا با اهداف رای‌دهندگان اردیبهشت امسال هماهنگ باشند و آن‌ها که کارنامه قابل دفاعی ندارند با این نمایش‌ها نمی‌توانند حقیقت را مخفی کنند.

سینماروزان: ۲۷ ژوئن به مناسبت عید سعید فطر، فیلم سینمایی «دوران عاشقی»علیرضا رییسیان در شهر هیوستن ایالت تکزاس امریکا به نمایش در‌آمد. این مراسم که توسط آکادمی کیمیا برپا شده بود با استقبال گسترده ایرانیان مقیم امریکا روبرو شد.

در پایان نمایش فیلم و پس از جلسه پرسش و پاسخ با حضور علیرضا رییسیان تهیه کننده و کارگردان فیلم سینمایی «دوران عاشقی» از این فیلمساز تقدیر بعمل آمد.

رئیسیان در این برنامه اظهار داشت: شرایط فیلمسازی در ایران برای امثال من چیزی شبیه به غیرممکن است و اینکه شما هموطنان برای ما فیلمسازان بزرگداشت می‌گیرید مایه امیدواریست.

سینماروزان: کمتر از یک هفته به انتخابات، به مانند ادوار پیشین شاهد حمایت قاطبه هنرمندان از کاندیدایی خاص نیستیم و تلاشهای جسته و گریخته برخی نامزدها برای جلب نظر هنرمندان هم بیشتر حمایتهای جرقه‌ای را موجب شده است.

به گزارش سینماروزان علیرضا رییسیان نویسنده و کارگردان سینمای ایران که دو سال قبل درام «دوران عاشقی» را روی پرده داشت که در زمره آثار پرمخاطب سال بود دلیل عدم موضع گیری قاطعانه از سوی اهالی هنر را تردید آنها در انتخاب میداند.

عليرضا رئيسيان در گفتگو با «جوان» به اين نکته اشاره مي‌کند که وي در اين دوره از انتخابات تصميم گرفته روي مشارکت مردم تأکيد کند، دليلش هم اين است که نمي‌داند چه وضعيتي پيش خواهد آمد، ولي مي‌داند مشارکت بالا به نفع کشور تمام مي‌شود.

رئيسيان مي‌گويد: هنرمندان در جامعه جزو اقشار تأثيرگذار هستند، اما لزوماً قرار نيست هميشه رأي مردم و آنها يکي باشد. من خودم سال 88 به ميرحسين موسوي رأي دادم و قاطبه هنرمندان هم همين راه را رفتند، ولي نتيجه خلاف انتظار ما رقم خورد. اين اتفاقي است که بايد پيش‌بيني آن را داشته باشيم. مردم چک سفيد امضاء به هنرمندان نداده‌اند كه هميشه همان تصميمي را بگيرند که آنها گرفته‌اند. اگر به بلوغ و فهم مردم اعتقاد داريم بايد رأي آنها را بپذيريم و بدانيم قرار نيست حتماً رأي مردم همان رأي ما باشد.

رئيسيان در پاسخ به اين سؤال که چرا عده‌اي رأي خود را علني نمي‌کنند، گفت: اين به فضاي حال حاضر جامعه برمي‌گردد. آنهايي که پاي کار هيچ نامزدي نمي‌روند از آينده مطمئن نيستند. البته اگر شخصي به اين ايده رسيد که يک نامزد از هر جهت بهتر است و مي‌تواند به نفع مردم تغيير به وجود بياورد بايد با صراحت بيان کند، ولي اگر کسي بيان نمي‌کند دليلش اين است که ترديد دارد.

سینماروزان: شنبه 24 مهرماه اظهارنظری عجیب منسوب به علیرضا رییسیان در رسانه وابسته به یک تهیه کننده تلویزیون منتشر شد.

به گزارش سینماروزان در این اظهارنظر عبارت غریب “هشت روز هم اگر به پایان دولت بود، جنتی باید وزارت ارشاد را ترک می‌کرد” به رییسیان منسوب شده بود.

همین عبارت غریب موجب شده که رییسیان با نگارش یادداشتی نسبت به رسانه مذکور اعتراض کند.

در یادداشت اعتراضی رییسیان آمده است: خبرنگار رسانه مذکور درخواست گفتگویی درباره تغییر و تحولات احتمالی در وزارت ارشاد را مطرح نمود و من نیز با روی باز پاسخگو بودم اما چون تجربه به من ثابت کرده برخی از گفتگوها در مراحل بازبینی قبل از انتشار دستخوش تغییر می‌شوند به خبرنگار موردنظر صراحتا تأکید کردم که حتما متن گفتگو را پیش از انتشار با من چک کند.

رییسیان ادامه داد: با این حال این کار صورت نگرفت و در اقدامی هم غیرحرفه‌ای و هم غیراخلاقی حتی یک کلمه از گفتگو با من چک نشد و لحن نگارش عمدا یا سهوا به گونه‌ای پیش رفت که حالت پرسش و پاسخ به کلی از آن گرفته شده و صحبتهای من به صورت کاملا گزینشی منتشر شد.

ابن فیلمساز خاطرنشان ساخت: بلافاصله بعد از انتشار گفتگوی مورد بحث، اعتراض خود را به مدیرمسئول رسانه مذکور که در زمره تهیه‌کنندگان سیما هستند رساندم و ایشان نیز قول دادند که توضیحات من درباره این یادداشت را در شماره یکشنبه 25 مهرماه رسانه مذکور منتشر نمایند که متأسفانه این اتفاق نیفتاد.

علیرضا رییسیان تأکید کرد: به عنوان فیلمسازی که همواره سعی کرده ام حتی در اوضاع بحرانی سینما هم پاسخگویی شفاف به پرسشهای رسانه‌ها را در پیش گیرم چنین روندی را برخلاف اصول حرفه‌ای می دانم و به شدت از روند انتشار گفتگوی مذکور اعلام نارضایتی کرده و به صورت حقوقی ماجرا را تحت پیگرد قرار خواهم داد.

سینماژورنال: معرفی نامزدهای نهایی جشن خانه سینما باز هم همراه بود با پرسشهایی بر سر اینکه این نامزدها چقدر می توانند برآمده از جریان حرفه ای سینمای ایران باشند؟

به گزارش سینماژورنال قرارگیری «ابد و یک روز» در رأس تعداد نامزدیها با لحاظ این واقعیت که این همان فیلمی است که داوران جشنواره فیلم فجر هم حسابی آن را تحسین کرده بودند وقتی مقارن شد با بایکوت تقریبی آثار کارگردانانی نظیر علیرضا رییسیان و علی ملاقلی پور ، بیش از پیش این ظن را تقویت کرد که در جشن خانه سینما جایی برای منتقدان این نهاد نیست.

امثال رییسیان و ملاقلی‌پور که در ماههای اخیر مرتب کم‌کاری های صنفی خانه سینما را گوشزد کرده بودند بایکوت شدند و فیلم آخر کیومرث پوراحمد هم کاملا مهجور واقع شدتا فضا باز شود برای فیلمهایی مانند «دو»، «بهمن» و «گینس» که علیرغم کیفیت زیر حد متوسط اما به واسطه عقبه تولیدکنندگان در جمع نامزدها قرار گرفته اند.

جشن خانه سینما برای توجه به سینمای حرفه ای به راه افتاد

علیرضا رییسیان کارگردان سینما با اشاره به اینکه جشن خانه سینما بنا بوده مجالی باشد برای توجه به فیلمهای حرفه ای سینمای ایران به «صبح نو» گفت: در سینمای ایران هم بخش مسابقه جشنواره فجر را داریم که نگاه خاص خود را به سینما دارد و هم مسابقه فیلم اولیها را و اخیرا هم گروهی راه افتاده به نام هنروتجربه که البته وارد جشنواره هم شده است و الگویش هم نوعی سینمای هنری خاص است. جشن خانه سینما اما برای این راه افتاد که به سینمای حرفه ای یا main stream که دربرگیرنده جریان اصلی سینمای ایران است توجه کند و اصلا بنا بر این نبود که نوعی سینمای خاص و تجربه گرا یا سینمای کاملا تجاری در این چارچوب قرار گیرد.

وی خاطرنشان ساخت: جشن خانه سینما هدفش برگزیدن فعالان بخش حرفه ای سینما بود در جهت تقویت استانداردهای سینما در همه رشته ها آن هم از میان فیلمهایی که در طول سال اکران می شوند. اینکه حالا می بینیم چینش کاندیداها به همان سمتی می رود که پیشتر جشنواره فجر رفته چه معنایی دارد؟

هدف: حذف سینماگران منتقد!

کارگردان «چهل سالگی»، «ریحانه» و «ایستگاه متروک» در پاسخ به این پرسش که چقدر از نادیده گرفتن برخی از فیلمسازان از جمله خودش در جشن خانه سینما ناشی از حاکمیت یکدست این نهاد و تلاش برای خاموش کردن سینماگرانی است که منتقد سیاستهای نادرست سران صنف هستند اظهار داشت: زمانی که جشن خانه سینما به راه افتاد هدفش جذب تمامی سینماگران حرفه ای بود حتی آنها که خانه سینما را نقد می کردند اما رفته رفته مسیر مدیریتی به سمتی رفته که حالا هدف بر حذف سینماگران مستقل و در عین حال منتقد است.

وی با اشاره به رویکرد خودش نسبت به جشن امسال اظهار داشت: وقتی کمال تبریزی از من دعوت کرد که در جشن خانه سینما شرکت کنم با حسن نیت پذیرفتم و فرض کردم که جریان گزینش‌ها در جهت جذب حرفه‌ای‌هاست اما در عمل اتفاق دیگری افتاد. البته در شرایطی که هنوز بحثهای ابتدایی مانند ارجحیت فیلمسازی 35 میلیمتری به فیلمسازی دیجیتال در حلقه بالادستی چنین نهادی وجود دارد اینکه انتظار داشته باشیم در گزینشها به محصول نگاه کنند و نه صاحب اثر، انتظار بیجایی است.

علیرضا رییسیان و شهاب حسینی در پشت صحنه “دوران عاشقی”

جناح گرایی بر خانه سینما سایه انداخته

علیرضا رییسیان که آخرین ساخته اش «دوران عاشقی» پرفروش‌ترین ملودرام 94 بود و البته در جشنواره فجر نامزد دریافت ده جایزه بود درباره اینکه خروجی جشن خانه سینما چقدر در هماهنگی است با ادعاهایی که گردانندگان پیرامون مزایای آکادمی برگزار شدن گزینشها گفته اند به «صبح نو» بیان داشت: فلسفه آکادمیک که تعداد نیست. به وجود آمدن آکادمی برای بالا بردن کیفیت داوری است و وقتی این کیفیت به دلایلی خاص لحاظ نمی شود چه تفاوتی می کند که داوری آکادمیک باشد یا شورایی.

رییسیان وقتی مخاطب این پرسش قرار گرفت که چقدر از بی توجهی به خودش در جشن خانه سینما را نتیجه انتقاداتش به سازوکار حاکم بر خانه سینما می داند گفت: من درباره نهادی صحبت کرده ام که به سینماگران تعلق دارد و البته ضعفهای مدیریتی آن را بازگو کرده و می کنم برای بهبود اوضاع. بر سر نقد مديريت منفى صنف تاكنون من و ديگران هزينه‌هاى زيادى داده‌ایم و انتظار پروژه‌هاى تخريبى بيشترى هم در مورد خودم دارم ولی باز هم اصرار دارم که نقدهایم ریشه ای است و نگران آینده این نهاد صنفی هستم. من جوايزم را از جشنواره هاى ديگر و البته مهمتر گرفته‌ام ولى آيا ناديده گرفتن همكارانم و تنبيه آنها بخاطر نقدهای صریح من كار درستى است؟

وی خاطرنشان ساخت: وقتی اهداف سیاسی-جناحی جایگزین اصول اولیه کار صنفی می شود نتیجه اش هم می شود همین که کارکرد صنفی که شاکله راه اندازی صنف است از بین می رود و جناح‌گرایی است که بر همه چیز حتی توزیع کاندیداها سایه می اندازد.

سینماژورنال: علیرضا رئیسیان که سال گذشته ملودرام پرفروش “دوران عاشقی” را روی پرده داشت و اخیرا هم به خاطر آن تندیس بهترین کارگردانی جشن حافظ را گرفت، به دنبال تولید تازه ترین فیلم خود “مردی بدون سایه” است.

به گزارش سینماژورنال این فیلمساز که 10 مرداد درخواست خود را به شورای پروانه ساخت ارائه کرده است درباره موضوع و حال و هوای فیلمنامه تازه‌اش گفت: این فیلمنامه هم به نوعی به همان تم مورد علاقه‌ام یعنی بحران عاطفی انسان معاصر می‌پردازد. وضعیتی که در کنار مسائل اجتماعی روز، شکل تازه‌ای از بحران را برای انسان معاصر پدید آورده است.

وی ادامه داد: این فیلمنامه تکمیل کننده دو فیلم قبلی‌ام «دوران عاشقی» و «چهل سالگی» است اما حال و هوای کاملا تازه‌ای دارد.

رئیسیان که خود تهیه‌کنندگی این فیلم را بر عهده دارد درباره زمان پیش تولید آن توضیح داد: معمولا وقتی تصمیم به ساخت فیلمی می‌گیرم که مطمئن باشم آن را خواهم ساخت، مگر اینکه شرایط ویژه‌ای پدید آید اما امیدوارم تا شهریور بتوانیم پروژه را شروع کنیم.

وی ادامه داد: در حال حاضر با تعدادی از عوامل کار به توافق رسیده‌ایم و خوشبختانه دوستان سینمایی همیشه همراهی خوبی با من دارند.

علیرضا رئیسیان ساخت فیلم‌هایی همچون «پرونده هاوانا»، «ایستگاه متروک»، «چهل سالگی»، «دوران عاشقی» و… را در کارنامه هنری خود دارد. آخرین فیلم او«دوران عاشقی» که سال گذشته همزمان با ایران در سه کشور آلمان، امریکا و کانادا به نمایش در آمد شاهد استقبال گسترده مخاطبین و همچنین موفقیت در جشنواره های مختلف بود و موفق شد در جشنواره سی و سوم فیلم فجر نامزد 10 سیمرغ بلورین شده و 2 سیمرغ بلورین فیلمبرداری و فیلمنامه را به خود اختصاص دهد.

سینماژورنال: برخلاف آن دسته از سینماگران ایران مانند برادران جوزانی، تورج منصوری یا علیرضا شجاع‌نوری که بعد از پیروزی انقلاب اسلامی از ایالات متحده به ایران بازگشته و طی این سالها نیز جز به ضرورت علاقه‌ای برای حضور در ایالات متحده نشان نداده‌اند در سالهای اخیر با برخی از سینماگران رشد کرده در سینمای پس از انقلاب مواجه بوده ایم که علاقه زیادی به دریافت اقامت آمریکا نشان داده اند.

به گزارش سینماژورنال تسهیلاتی که بعد از روی کار آمدن باراک اوباما در صدور گرین کارت برای آن دسته از سینماگران ایرانی که نامزد یا برنده جایزه از جشنواره فجر شدند، به وجود آمد سبب ساز آن شد که در سالهای گذشته کم نباشند سینماگرانی از ایران که به تنهایی یا به همراه خانواده‌شان اقامت آمریکا را دریافت کنند.

جالب است که این سینماگران عشق ینگه‌دنیا که از کارگردان گرفته تا تهیه کننده و بازیگر و حتی دبیر برخی جشنواره‌های وطنی را شامل می‌شوند و برخی از آنها نیز چهره‌های صاحب نفوذ در صنف خانه سینما هستند، اغلب وابستگی جدایی‌ناپذیری با درآمدهای وطنی دارند.

این سینماگران معمولا نیمه دوم سال که به دلیل نزدیکی به جشنواره فصل تولید آثار سینمایی است را در ایران به سر می‌برند و البته به مدد بودجه‌های عمومی که از ارگانهای سینمایی مختلف گرفته تا موسسات اقتصادی به سمت تولیداتشان سرازیر می‌شود درآمد خوبی را به جیب می‌زنند و البته پس اندازی فراهم می‌کنند برای گذراندن ماههایی از سال در کشوری که در تریبونهای رسمی مدام سیاستهای دولتمردان آن به چالش کشیده می‌شود.

سودای شهاب حسینی برای دریافت اقامت آمریکا؟

در تازه‌ترین مورد شهاب حسینی بازیگر ایرانی که در هفته های اخیر و بعد از دریافت جایزه بهترین بازیگری جشنواره کن در کانون توجه رسانه‌های مختلف از اصولگرا تا اصلاح‌طلب قرار گرفته بود نیز قصد کرده اقامت ایالات متحده را دریافت کند.

شنیده‌های سینماژورنال حکایت از آن دارد شهاب حسینی به همراه خانواده‌اش سفری را آغاز کرده با مقصد موقت دوبی که مقصد نهایی‌اش آمریکا و هدف از آن دریافت اقامت در این کشور است.

شهاب حسینی که جایزه بهترین بازیگری کن 2016 را دریافت کرده بود مدتی قبل از رفتن حضوری کوتاه داشت در فیلمی با عنوان “لابی” به کارگردانی جوانی به نام محمد پرویزی؛ فیلمی که گفته می‌شود سرمایه تولید آن توسط یکی از بانک‌های خصوصی تأمین شده است.

شهاب حسینی که آخرین فیلمهای اکران شده‌اش ملودرام پرفروش “دوران عاشقی” ساخته علیرضا رییسیان و “چهارشنبه” سروش محمدزاده بود چند فیلم را آماده اکران دارد که مهمترین آنها “فروشنده” اصغر فرهادی است.

“سایه‌های موازی” اصغر نعیمی که شهاب در آن در کنار ابوالفضل پورعرب ایفای نقش کرده، “برادرم خسرو” احسان بیگلری و “امتحان نهایی” عادل یراقی دیگر آثار شهاب هستند که آماده اکران هستند.

شهاب حسینی که سیمرغ بلورین بهترین بازیگری جشنواره فجر برای “سوپراستار” و خرس نقره ای بهترین بازیگری جشنواره برلین را به صورت اشتراکی با گروه بازیگران “جدایی…” دریافت کرده است به همراه همسرش پریچهر حسینی و فرزندانش محمدامین و امیرعلی عازم مسافرتی شده است که مقصدش ایالات متحده است.

شهاب حسینی

سینماژورنال: «دوران عاشقی» نامزد دریافت شش جایزه از تنها جشن بخش خصوصی سینمای ایران شد.

به گزارش سینماژورنال نامزدهای سینمایی شانزدهمین جشن حافظ، تنها جشن خصوصی حوزه سینما و تلویزیون در کشور، درحالی معرفی شدند که از میان آثار منتخب، فیلم سینمایی «دوران عاشقی» جزو فیلمهاییست که بیشترین تعداد کاندید را به خود اختصاص داده اند.

آخرین ساخته علیرضا رئیسیان که پیش از این نیز علاوه بر استقبال گسترده مردمی و تبدیل شدن به یکی از پرفروش ترین فیلم های سال گذشته، در جشنواره های مختلفی همچون جشنواره بین المللی فیلم فجر، جشنواره بین المللی فیلم شهر و فستیوال فیلم مونترال نیز موفق ظاهر شده بود، در تازه ترین دوره جشن حافظ توانست در رشته های مختلفی از جمله  بهترین فیلم سینمایی(علیرضا رئیسیان)، بهترین کارگردانی(علیرضا رئیسیان)، بهترین بازیگر مرد(فرهاد اصلانی)، بهترین بازیگر زن(لیلا حاتمی)، بهترین فیلمبرداری(علیرضا برازنده) و بهترین موسیقی(ستار اورکی) نامزد دریافت شش جایزه در بخش های اصلی این جشن گردد.

برترین های جشن حافظ 28 تیرماه در مراسمی در برج میلاد معرفی می شوند.

سینماژورنال: علیرضا رییسیان کارگردانی که سال قبل درام اجتماعی پرفروش “دوران عاشقی” را روی پرده داشت از جمله سینماگران ایرانی است که همواره کوشیده با صراحت نقدهایش درباره سینما را بیان کند.

به گزارش سینماژورنال رییسیان در تازه ترین گفتگوی خود که با فریدون جیرانی در “35” انجام شده هم طعنه های تندی زده به برخی از سینماگران حاضر در حلقه بالادستی خانه سینما که در زمان شمقدری برای معاون نظارت وی یعنی علیرضا سجادپور دسته گل می فرستادند و حالا و با تغییر دولت، آن مدیران را آماج نقد قرار داده اند و مجیز مدیران حال را می گویند.

من هیچ ملاقات شخصی با شمقدری نداشتم

علیرضا رییسیان با رد شایعات مربوط به همکاری با طیف شمقدری می گوید: من هیچ وقت به هیات اسلامی هنرمندان مشورت ندادم.
وی ادامه می دهد: من هیچ ملاقات شخصی با شمقدری نداشتم ولی کسانی بودند که وقتی سجادپور از مکه آمد برای او دسته گل یک متری بردند و جزو نیروهای این طرف! هم بودند.

درست در جشنواره 88 جایزه گرفتم و روی سن نرفتم
این کارگردان با اشاره به حضورش در جشنواره بیست و هشتم با فیلم “چهل سالگی” بیان داشت: درست در جشنواره سال 88 جایزه گرفتم و در اختتامیه شرکت نکردم و روی سن نرفتم که جایزه بگیرم اما دوستان دیگر(!!!) رفتند و جایزه هم گرفتند تازه در جلسه کانون کارگردانان خانه سینما آمدند و گفتند چرا به ما هم نگفتی که نرویم و من فقط به آنها گفتم هر کس مسئول کار خودش است.

خانه سینما به طور کلی باید دگرگون شود
این کارگردان سینما با اشاره به ناکارآمدی صنفی خانه سینما اظهار می دارد: ساختار خانه سینما به طور کلی باید دگرگون شود. من منتقد جدی مدیریت خانه سینما بوده و هستم برای اینکه خانه سینما اصولا از لاک صنفی خارج شد و پوزیشن سیاسی گرفت.

انتقاد از آنها که با حوزه هنری همکاری کردند

رییسیان با طعنه به کارگردانانی که در ماجرای توقیف فیلمها توسط حوزه هنری به فیلمسازی برای این نهاد پرداختند بیان می دارد: اولین وظیفه صنف دفاع از حقوق اعضا است نه اینکه برود با کسی که فیلمش را پایین کشیده همکاری کند. این بدترین اتفاقی است که می تواند در یک صنف اتفاق بیافتد.

حتی مدیرعاملی خانه سینما را قبول نکردم
وی با اشاره به بی علاقگی به حضور در رأس صنفی که اعضایش از مشکلات عدیده رنج می برند ادامه می دهد: در دوره ای دوستان حکم مدیرعاملی خانه سینما را برایم زدند اما صراحتا به آنها اعلام کردم اگر می خواهند قید کانون را برای همیشه بزنم، این حکم را رسمی کنند!

هیچ کس بزرگتر از اعضای سینما نیست
رییسیان خاطرنشان می سازد: در جریانات سیاسی هیچ کس بزرگتر از اعضای سینمای ما نیست. هیچ کس بزرگتر از مهرجویی نیست. هیچ کس بزرگتر از تقوایی نیست. هیج کس بزرگتر از کیمیایی نیست.

کارگردان “ریحانه” و “ایستگاه متروک” می افزاید: در هیچ کشوری در دنیا الان دیگر خانه سینما وجود ندارد. ما سینمای دولتی در هیچ جای دنیا نداریم حتی در اروپا؛ سینمای سوبسیدی داریم اما سینمای دولتی نداریم. ساختار خانه سینما به طور کلی باید دگرگون شود.

سینماژورنال: علیرضا رئیسیان کارگردانی که طی همه این سالها کوشیده با صراحت به تحلیل اوضاع و احوال سینمای ایران بپردازد در تازه ترین گفتگویش مفیدفایده بودن حضور مدیران سینمایی در جشنواره هایی مانند کن را به چالش کشیده است.

به گزارش سینماژورنال این کارگردان در گفتگو با “فارس” با اشاره به تجربیات خودش از حضور در کن به صراحت به این نکته اشاره کرده که اغلب مدیران سینمایی و نمایندگانی که از خانه سینما که مسافر کن می شوند بیشتر جنبه تفریحی سفر است که برایشان اهمیت یافته است.

رییسیان با نکته ریزی هم اشاره می کند با این مضمون که حضور یک تهیه کننده-منتقد به نام علی معلم که به صورت روزانه از کن گزارش می دهد بسیار مثمرثمرتر از کاروانی از مدیران سینما و نمایندگان خانه سینمایی است که هیچ کس درباره کیفیت حضورشان از آنها گزارش کار نمی خواهد.

سینماژورنال متن کامل گفته های رییسیان را ارائه می دهد.

حکایت سریالهای تکراری تلویزیون

رییسیان درباره نحوه حضور فعالیت بخش بین الملل سینمای ایران گفت: حکایت بین الملل سینمای ایران در بازار کن حکایت سریال های تکراری و بدون مخاطب تلویزیون است که نه  حاصلی دارد و نه تغییر جدی در بخش بین الملل سازمان سینمایی حاصل می شود.  متاسفانه  برای هر حرکت نابجا و نادرستی هم که در چتر سینمای ایران شاهد آن هستیم،  مدیران در حال بازنشستگی توجیهاتی دارند. این که چرا پاویون را تعطیل می کنند و چتر را نگه می دارند پرسشی است که متاسفانه تنها توجیه می کنند.  فیلم هایی که در چتر سینمای ایران به نمایش در می آید و توسط نهادهای دولتی ارایه شده است  به درد کدام فسیتوال یا خریدار خارجی می خورد؟

حضور در بازار به سفر تفریحی شبیه است

وی در ادامه توضیح داد: برای حضور در بازار کن افراد در سمت های دولتی مختلف حضور دارند و بیشتر به یک سفر تفریحی شبیه است. این همه آدم وقتی به یک سفر می روند و راندمان کاری آن ها ظرف سالهای گذشته این قدر پایین است این سفر هویت خود را از کاری به تفریحی تغییر می دهد.  حضور نمایندگان نهادهای دولتی، نمایندگان خانه سینما  بیشتر شبیه به گشت و گذار است. حاصل این حضور چیست. چرا منابع سینما اینگونه باید هزینه شود؟ هرگاه پرسشی می شود به توجیهاتی که مسئولین و مدیران بین الملل می دهند بسنده می شود  توجیهاتی که هیچ گاه قانع کننده نیست.

حضور نمایندگان سینمای ایران در کن ربطی به فعالیت مدیران دولتی سینما ندارد

وی درباره حضور دو فیلم نماینده ایران در جشنواره کن گفت: توجه به این نکته مهم است اگر فیلم فرهادی در بخش رقابتی جشنواره کن حضور دارد ربطی به فعالیت های مدیران بین الملل دولتی سینمای ایران ندارد یا اگر فیلم بهزادی در بخش “نوعی نگاه” حاضر شده است تنها به دلیل فیلم این فیلمساز است و نه شکل فعالیت بخش بین الملل سینمای ایران. هر دو فیلم به دلیل وجهه بین المللی سازندگانشان و محتوای اثر در بخش رقابتی جشنواره کن حاضر شدند و هیچ ربطی به فعالیت مدیران دولتی ندارد.

راضی نگه داشتن مدیران بالادستی

وی درباره حضور داور ایرانی در میان داوران این جشنواره گفت: حضور خانم کتایون شهابی هم به دلیل موقعیت و فعالیت خودشان در حوزه پخش آثار سینمایی در حوزه بین الملل است و هیچ ربطی به مناسبات دیگر ندارد. حضور داور ایرانی مربوط به کیفیت تجربی پخش کنندگی  فیلم است. بنابراین همیشه این داستان کهنه و تکراری در حال اتفاق است و مسئولین هم مثل اینکه به فکر راضی کردن گروه زیادی از مدیران خانه سینما و مدیران خودشان و بالادستی ها هستند و کار جدی در حوزه بین الملل انجام نمی دهند

کارگردان فیلم سینمایی «دوران عاشقی» در ادامه گفت: در ابتدا با ایده آقای ایوبی  در حوزه بین الملل موافق بودم ایشان قصد داشتند این حوزه فعالیتش یکپارچه شود و یک هماهنگی در فعالیت این حوزه شکل بگیرد اما متاسفانه انتخاب غلط ایشان برای سپردن مدیریت این حوزه به فردی کم تجربه مانند آقای امینی باعث تاسف شد. چرا منابع مالی و اقتصادی و انرژی افراد اینگونه باید هدر رود. سینمای ایران در بخش بین الملل نیاز به  ساز و کار جدید و رویکرد تازه دارد.

فعالیت نهادهای دولتی در کن ثمره اش هیچ است

وی در خاتمه تاکید کرد: اگر درباره جشنواره جهانی فیلم صحبت کنیم  بلافاصله با حملات و فشارهای مختلف  مواجه می شویم. وقتی درباره وضعیت بین الملل نقد دلسوزانه ای مطرح می کنیم اینگونه برای مدیران رده بالا تصویر می کنند که چون دعوت نمی شوند این مواضع را اتخاذ می کنند.

رییسیان خاطرنشان ساخت: من چند دوره با هزینه شخصی خودم در کن حضور یافتم و می دیدم فعالیت های دولتی ثمره اش «هیچ» است. پرسشگری نیست و  کسی هم خود را موظف به  پاسخگویی نمی داند. هرکسی هم درباره عیب های سینمای ایران در حوزه بین الملل پرسش کند فوری متهم می شود.

علی معلم فعالیت کاملتری در حوزه بین الملل دارد

کارگردان “ایستگاه متروک” با اشاره به گزارشهایی که علی معلم تهیه کننده و منتقد طی این سالها از جشنواره کن داشته بیان داشت:  با توجه به گزارش های آقای علی معلم که در سایت او روزانه گذاشته می شود احساس می کنم ایشان فعالیت کاملتر در حوزه بین الملل دارند تا مدیرانی که در این حوزه حضور دارند! و یک تنه کمبود کار کاروان دولتی را جبران می کنند.

سینماژورنال: مینا وحید هنرپیشه سینما که عمدتا او را به دلیل نقش آفرینی در فیلم هایی همچون «دوران عاشقی» و مجموعه تلویزیونی «شهرزاد» می شناسند دیروز در سوگ پدرش نشست.

به گزارش سینماژورنال وحید که از سه ماه پیش کلیه فعالیت های حرفه ای را متوقف کرده و جهت پرستاری از پدر، راهی زادگاهش شهرستان رشت گردیده بود با فوت پدرش داغدار شد.

مینا وحید که این روزها فیلم سینمایی «کفش هایم کو؟» را نیز روی پرده دارد، بنا بود در جشن مجموعه ویدئویی «شهرزاد» نیز حضور داشته باشد اما به علت فوت پدر در این برنامه غایب بود.

مینا وحید در نمایی از “شهرزاد”

سینماژورنال: فیلم سینمایی «دوران عاشقی» تازه ترین ساخته علیرضا رئیسیان روز دوشنبه سیزدهم اردیبهشت(برابر با دوم ماه می) در سالن بیلی وایلدر دانشگاه کالیفرنیا UCLA  به نمایش در آمد و شاهد استقبال بالای مخاطبین بود.

به گزارش سینماژورنال پس از نمایش فیلم علیرضا رئیسیان کارگردان و تهیه کننده این فیلم به گفتگو با مخاطبان پرداخت و به سوالات ایشان پاسخ داد.

در این مراسم که مورد استقبال دوستداران سینمای ایران قرار گرفته بود، هنرمندانی همچون گوهر خیراندیش، مجید میرفخرایی ، سهیلا گلستانی و تعدادی از هنرمندان ایرانی مقیم آمریکا حضور داشتند.

بر پایه این خبر، نمایش فیلمهای منتخب ایرانی هرساله توسط کمیته فیلم و سینمای UCLA، در سالن اصلی این دانشگاه و با دعوت از سازندگان آثار به نمایش در آمده صورت می پذیرد.

همچنین در گفتگویی که پس از پایان نمایش فیلم صورت گرفت، بینندگان حاضر در این برنامه ، داستان جذاب و پرچالش ، کارگردانی حرفه ای ، بازیهای مناسب و همچنین ویژگیهای فنی خوب را از نکات قابل توجه «دوران عاشقی» برشمردند.

«دوران عاشقی» که در ایران نیز اکران موفقی را تجربه کرد موفق به کسب جوایز و عناوین متعددی از جمله 2 سیمرغ بلورین از سی و سومین جشنواره بین المللی فیلم فجر و کاندیدای دریافت ده سیمرغ از این جشنواره گردید.

گفتنی است پخش بین المللی «دوران عاشقی»که پس از حضور در جشنواره های متعدد و در کشورهای امریکا، استرالیا و کانادا چندمین اکران خارجی خود را تجربه می کند بر عهده موسسه رسانه های تصویری و با همکاری پخش کنندگان خارجی انجام شده است.

نمایش “دوران عاشقی” در دانشگاه UCLA