سینماروزان/محمد شاکری: هیات داوران جشنواره فیلم فجر۴۳ اعلام شد.

منوچهر شاهسواری دبیر جشنواره، کمال تبریزی(کارگردان)، رضا درستکار(منتقد)، بهرام رادان(بازیگر)، علیرضا رئیسیان(کارگردان)، علیرضا زرین‌دست(فیلمبردار)، عزت‌الله ضرغامی(معاون اسبق سینما) و مستانه مهاجر(تدوین‌گر) را به‌عنوان اعضای هیئت داوران بخش مسابقه سینمای ایران معرفی کرد.

امسال را میتوان سال توجه فجر به آثار کمدی دانست چون غیر از تجربیات بالای کمال تبریزی در ساخت و مستانه مهاجر در تدوین فیلمهای کمدی، عزت ضرغامی در فعالیت اینستاگرامی خود نشان داده که ذاتا استعداد کمدی دارد چون می‌تواند جدی ترین سوژه های سیاسی را نیز دستمایه پست‌های طنازانه کند.

ضرغامی که به نظر میرسد پاداش خود را از اصلاح طلبان دریافت کرده و بعد از آن که در دولت رییسی خود را لیبرال نشان داد -و حتی کلی از منسوبین به اصلاح طلبان و ازجمله خواهرزاده اصلاحات را در میراث و جشنواره میراث به کار گرفت- اکنون به داوری جشنواره فجر دولت محبوب اصلاح‌طلبان رسیده است. ضرغامی ذاتا روحیه ای طنازانه دارد که شاید باعث توجه هیات داوران به سمت کمدی سازان شود.

در کنار او، کمال تبریزی کارگردان کمدی های “مارمولک”، “لیلی با من است”، “طبقه حساس” و… را داریم و همچنین مستانه مهاجر با سابقه بالایی در تدوین فیلم‌های کمدی و حتی ساخت فیلم‌ کمدی “جوجه تیغی” و تهیه‌کنندگی کمدی “هفته ای یک بار آدم باش”. مهاجر بعد از داوری در جشنواره کودک- که آنجا به دخترش نفس بازغی هم دیپلم افتخار تعلق گرفت- حالا داور فجر هم شده و عقبه او در سینمای کمدی نیز باز می‌تواند تنفسی برای صاحبان فیلم‌های کمدی باشد.

اگر فن سخنوری توام با تجربه را عنصری لازم برای جهت دهی به گزینش هیات داوران قلمداد کنیم در میان این هفت نفر از همه سخنورتر علیرضا رئیسیان است که سابقه سالها کار صنفی در عین کارگردانی داشته و رک‌گو و عیان‌طلب است و بیش از بقیه می‌تواند مرکز ثقل هیات داوران باشد.

رئیسیان حتی در عامه پسند ترین فیلم‌های ساخته ی خود سعی کرده نگاه روشنفکرانه خود را داشته باشد و به سمت سخافت برای فروش نرفته اما در پروژه هایی کمدی تجاری مثل “مومیایی۳” به عنوان تهیه‌کننده حضور داشته. رئیسیان کار سختی را در پیش دارد؛ تن دادن به غلبه کمدی ها بر گیشه و لحاظ آنها در داوری فجر یا ایستادگی بر وجهه کارگردانی خود به عنوان علاقمند به سینمای متفکرانه ای که مخاطب هم دارد و جهت دهی به هیات داوران در جهت توجه به آثار غیرکمدی؟

ورای کمدی یا غیرکمدی، امیدواریم نتایج آرای هیات داوران درعین تاکید بر کیفی گرایی، دور از رفیق بازی، نامزد بازی(!)، قوم و خویش بازی و با پرهیز از هر گونه رابطه‌بازی باشد.

سینماژورنال: سیدعلی قائم‌مقامی از پایان فیلمبرداری «کفش‌هایم کو» نوزدهمین فیلم بلند سینمایی کیومرث پوراحمد و تلاش برای رساندن فیلم به جشنواره فیلم فجر خبر داد.

به گزارش سینماژورنال تهیه‌کننده فیلم سینمایی «کفش‌هایم کو» گفت: فیلمبرداری 16 آبان ماه آغاز شد و پس از 34 جلسه شامگاه 21 آذرماه با فیلمبرداری سکانس‌های خیابانی با حضور مجید مظفری به پایان رسید.

وی افزود: پیش از اتمام مهلت مقرر برای ثبت نام جشنواره فیلم فجر فرم را پر کرده ایم و این روزها تمام تلاش خود را معطوف به ارائه نسخه با کیفیت و مطلوب از فیلم کرده‌ایم چرا که خوشبختانه با همکاری همه گروه، حتی از زمان پیش بینی شده نیز فیلمبرداری زودتر به پایان رسید و به همین دلیل تمرکز بیشتری را بر روی مراحل فنی گذاشته‌ایم.

قائم‌مقامی خاطرنشان کرد: از مدتی قبل میثم مولایی کار تدوین و محمود موسوی‌ نژاد کار صداگذاری را آغاز کرده‌اند و به تازگی فردین خلعتبری ساخت موسیقی متن فیلم را آغاز کرده است.

کیانیان در نقش میانسالی فروتن؟

به گزارش سینماژورنال از زمان پیش‌تولید “کفشهایم کو” شنیده‌هایی وجود داشت مبنی بر آن که این فیلم امتدادی است بر “شب یلدا” اثر خاطره انگیزی که پوراحمد یک دهه و نیم پیش ساخت.

هرچند روابط عمومی “کفشهایم کو” در تازه ترین خبر ارسالی برای رسانه ها به صراحت تأکید کرده که این فیلم ربطی به “شب یلدا” ندارد و صرفا اثریست درباره تبعات مهاجرت با این حال در تازه ترین تصاویر منتشر شده از “کفشهایم کو” رضا کیانیان را در حال نوازندگی سه‌تار می بینیم درست شبیه به شخصیت اصلی “شب یلدا” یعنی حامد احمدزاده که محمدرضا فروتن آن را ایفا می‌کرد.

این تصویر این گمانه را ایجاد می کند که آیا شخصیتی که کیانیان در “کفشهایم کو” ایفا می کند امتدادی است بر کاراکتر حامد احمدزاده “شب یلدا” و به بیان بهتر میانسالی آن کاراکتر ولو به صورت نمادین در این فیلم به تصویر کشیده شده است؟

برای آگاهی از این امر باید تا نمایش فیلم در جشنواره سی و چهارم فیلم فجر منتظر ماند.

رضا کیانیان و رویا نونهالی در نمایی از “کفشهایم کو”

رضا کیانیان، رویا نونهالی، مجید مظفری، شقایق فراهانی، بهاره کیان‌افشار، مینا وحید و منصوره وافری بازیگرانی هستند که در «کفش‌هایم کو؟» مقابل دوربین علیرضا زرین‌دست قرار گرفتند.

سایر عوامل فیلم عبارتند از:

کارگردان:کیومرث پوراحمد، نویسنده:کیومرث پوراحمد و فرید مصطفوی،مدیر فیلمبرداری:علیرضا زرین‌دست، طراح صحنه و لباس:مجید میرفخرایی، طراح چهره:مهرداد میرکیانی، موسیقی:فردین خلعتبری، صدابردار:آرش برومند، تدوین:میثم مولایی، صداگذار:محمود موسوی‌نژاد، دستیار اول و برنامه‌ریز:ایمان توکلی، عکاس:مهدی حیدری، فیلمبردار پشت صحنه:پویا طالبی، دستیار اول فیلمبردار:مهرداد لشکری‌نژاد، مدیر تدارکات:حسین روزبهانی،مدیر صحنه: امیرعباس دهقانی،منشی صحنه:محسن بهاری،جامه‌دار:سحر سطوت،مجریان گریم:هاشم فغانی،ساناز سرمدی،دستیاران تدارگات:سامان مریوانی،اسماعیل شاهی‌وند،مشاور پزشکی:دکتر مریم نوروزیان،تهیه‌کننده و مدیر تولید:سیدعلی قائم‌مقامی.

سینماژورنال/حامد مظفری: در روزگاری که همه منتظر هستند تا هالیوود به بازسازی تصویری تاریخ ایران و اتفاقاتی که ایرانیان با آن برخورد کرده اند بپردازد تا شمشیر را از رو بسته و شروع کنند به نقد آثار، اینکه کارگردانی چون حسن برزیده پیدا شده که بجای زیر سوال بردن تحریفهای تاریخی آثار هالیوودی، آستین بالا زده و سراغ تصویرسازی یکی از مهمترین اتفاقات دو دهه اخیر ایران رفته جای خوشحالی دارد.

“مزار شریف” برزیده مروری دارد بر اتفاقات مرتبط با شهادت تعدادی از دیپلماتهای ایران در مزارشریف افغانستان توسط نیروهای طالبان. فیلم با تمرکز بر تنها بازمانده این اتفاق و مرور ماجراهایی که برای وی از لحظه ورود نیروهای طالبان به کنسولگری تا لحظه شهادت دیپلماتها روی میدهد شرایطی را ایجاد کند که مخاطب به صورتی روزنامه‌وار در چند و چون اتفاقاتی قرار گیرد که در آن مقطع زمانی رخ داده بود.

همین که بجای فحش دادن به “آرگو” آستین بالا زدید خوب است

برزیده آدم باهوشی است؛ باهوش از این جهت که اولا برای ساخت فیلمش به سراغ حوزه هنری رفته و حمایت مالی این نهاد مهم سینمایی را پشت خود داشته تا حین کار با کمبود بودجه روبرو نشود و ثانیا به دلیل استفاده از تیم خبره ای که از مدیریت فیلمبرداری تا طراحی صحنه، بازیگری، تدوین و حتی موسیقی را شامل می شود کوشیده اثری یکدست و قابل تحمل را فراهم نماید.

برزیده برای تولید “مزار شریف” بیشتر از 2 میلیارد بودجه در اختیار داشته اما این بودجه میلیاردی سبب ساز آن نشده که به دنبال فاخرسازی و اصطلاحا بیگ پروداکشن با کارهای عجیب و غریبی مانند کشتی به آب انداختن(!!!) یا مسافرت به کشورهای آفریقایی برود بلکه بجایش کوشیده داستان منبع را با تسلطی که در کارگردانی نماهای داخلی دارد نشان دهد.

خوش بحال برزیده که زرین دست را کنار خود داشته

البته که در تصویرسازی این نماهای داخلی و البته معدود نماهای بیرونی، علیرضا زرین دست مدیر فیلمبرداری کار به شدت به کمک وی آمده و قابهایی خلق کرده که پیش از این از منطقه ای چون افغانستان ندیده بودیم. تجربه وافر زرین دست در همکاری با کارگردانان سرشناس از واروژ کریم مسیحی گرفته تا مسعود کیمیایی و داوود میرباقری و این اواخر محمدعلی باشه آهنگر سبب ساز آن شده که کمترین خطایی در تصویرسازی جغرافیای محل وقوع حوادث نداشته باشد.

هم در لوکیشنهای داخلی که بناست فیلم مایه های شبه‌نوآر و جاسوسی داشته باشد و داستان با ظن نسبت به بازمانده ترور پیش می رود و هم در لوکیشنهای بیرونی که بناست استقامت بازمانده و همراهی عده ای افغان با وی در مسیر رسیدن به ایران روایت شود این قابهای هوشمندانه زرین دست است که به کمک درام می آید بخصوص در لوکیشنهای بیرونی.

در نماهای بیرونی تقریبا گره اصلی داستان هم باز شده و اگر فضاسازی بصری زرین دست نبود شاید فیلم شباهتهایی به فاجعه ای چون “فرزند چهارم” پیدا می کرد اما زرین دست خیلی خوب توانسته اله مانهای مختلف جغرافیایی کوهستانی و البته کنتراست میان خشونت کوه و لطافت رودخانه و شباهتهایی که این دو به ترتیب با رفتارهای طالبان و مردم افغانستان دارند را در خدمت درام به کار گیرد.

بازیگران به چشم عناصر صحنه

زرین دست بازیگران را نیز به چشم عناصری مکمل صحنه ها دیده و شاید برای همین باشد که در “مزار شریف” جلوه های بصری تازه ای از حسین یاری و مسعود رایگان و البته بازیگران مکملی چون عمار تفتی می بینیم.

هر کدام از این بازیگران فارغ از تواناییهای خویش در بازیگری این نیاز را هم دارند که با تصویرسازیهایی متفاوت، بلحاظ بصری هم خویش را در معرض مخاطب قرار دهند و خوشبختانه زرین دست نیز به دیده شدن اینها خیلی کمک کرده است. فقط تصویری که از مهتاب کرامتی در فیلم می بینیم بیش از حد تکراری و مشابه همان تصویر اغواکننده ای است که در بسیاری از فیملهای دیگر وی از “آدمکش” گرفته تا “آلزایمر” دیده بودیم.

خوشحالیم که در برابر “ویتوریو استورارو” قدعلم کرده اید!

“مزار شریف” اثری داستانگوست که در گونه سینمای ماجرایی-تاریخی ما می تواند اثری محترم به شمار برود. همین که چند میلیارد بودجه ای که هزینه تولید فیلم شده تلف نشده و لااقل بر دامنه تصویری ما از اتفاقی کاملا مرتبط با مردمان این مرز و بوم افزوده است جای تقدیر دارد.

همین که فضایی فراهم شده تا فیلمبرداری کارکشته چون زرین دست عیار تصویرسازی خود را نشان داده و در برابر رجوع برخی به فیلمبرداران فرنگی نظیر “ویتوریو استورارو” تمام قد، کیفیتی بالا از توان تکنسینهای سینمای ایران را ارائه کند، ارزشمند است.