سینماروزان/حامد مظفری:

+شروع سریع و قرارگیری بموقع در موقعیت با پلان های پی در پی و تاکید بر اکت و پرهیز از حرف.

+استفاده از بازیگر حرفه ای طنز به جای نابازیگر! نگاه کنید که فرهاد آئیش با عقبه طنزآلود پوپک و شمس العماره چه خوب نشسته در نقش غلامحسین عطارباشی که می‌تواند کاندیدای سیمره هم باشد؛ ایضا محمدرضا داوودنژاد در نقش پرویز نزول خوار باآبرو!! یا محمد فیلی در نقش رمال!
به همین راحتی بازیگر حرفه ای بیاورید و کاراکتر بسازید و دست بردارید از ورود بی رویه جی‌اف و بی‌اف و پارتنر.
نقشهای مکمل را هم باید به بازیگر حرفه ای سپرد تا فیلم حرفه ای تولید شود و این کلاهبرداری های هنری‌نما که نابازیگر می‌گذارند نقش اصلی و بازیگر حرفه ای را گذری می‌کنند تا هم پول ندهند و هم پوستردار باشند را باید طلاق داد.

+تلاش در جهت خلق کمدی موقعیت بر پایه مواجهه بین نسلی که از ماجرای فرزندآوری-بی فرزندی را مشتمل میشود تا تقابل طب سنتی-طب مدرن و ادامه در وطن-امتداد در غربت و… با حداقل اشارات اروتیک. این ناشی از همان قدرت کشف ثانی سیگنال است که لابلای دیالوگها قرار داده شده و البته ناشی از یک کشف اول(؟) که علت‌العلل تولید چنین فیلمی توسط نویسنده #زندگی_خصوصی است.

+پول به مثابه هرویین؟ هرویین‌سازان پولسازترند یا پولسازان، هرویین‌‌تن! پهلو به پهلوی ترادف تحت‌اللفظی واژه!؟

+پردیس احمدیه در موقعیت کمدی جواب داده و سینا مهراد روان تر از قبل و خیلی جلوتر از “شادروان”؛ کنترل درست اغلب به بازی منطقی منجر می‌شود.

+وصف حال؟ آن ماجرای پول نزولی و با بهره بالا که دم خروسی است دربرابر قسم حضرت عباس انواع و اقسام بانک ها و موسسات مالی که تیزرهایشان زندگی مان را آغشته کرده.

-حل مساله بغرنج با یک میراث ساده؟ مساله اقتصادی که ارجح است ولی آن پرهیز از زادوولد بابت گریز از مسئولیت چه؟

+تلاش برای قاب بندی تر و تمیز از تهران تا شمال و تعدد نما به جای محدود کردن اهل و عیال به آپارتمان و چار دیوار و وراجی های مبتلابه. اینها هم آپارتمان نشین هستند منتها همه‌ی زندگی همان کپیدن های آپارتمانی و شعار پرهیز از قضاوت که نیست.

+بیشتر کمدی ماجراجویانه است تا کمدی صرف به سبک روال تولید کمدی و شاید تجربه گرایی کارگردان در ژانرهای مختلف موجبِ روایت معلق و پرماجرا شده که حالا اگر کمدی‌باز هم نباشید آن جنس پیگیری حادثه جدید متعاقب حادثه ماضی است که کشش ادامه را می‌سازد.

+موتیف های خرد و کوچولو و موچولوی خود را هم دارد و مثلا آن خرافه بازی و قفل کردن زایمان یا وکلای مهاجرتی کلاهبردار در رفت و آمد یا تبدیل عطاری به فروشگاه فروش مکمل بدنسازی بلافاصله بعد از مرگ عطار یا آن متلکها به اقتصاد لرزان اهل قلم یا پیدا کردن اسم آرشاویر اشکانی برای نوزاد در شکم که خودش می‌تواند سوژه یک سناریوی کمدی باشد.

-دیالوگ:

نویسندگی که کار نیست، تو عملا بیکاری!
نزول حرامه! من پول میدم برای مشارکت!
قاتل اونه که پولشو نداره، هی بچه پس میندازه!

سینماروزان: هرچند حضور بازیگران گرانقیمت و شاخ طنز در برخی آثار فجر باعث سولداوت شدن سریع بلیت های آنها در پیش فروش جشنواره فجر شد ولی یک کمدی در جشنواره وجود دارد به نام “دو روز دیرتر” که بی بازیگر شاخ، رفته رفته و ظرف دو روز ابتدایی پیش فروش بلیت توانسته بخش عمده ظرفیت خود را پر کند.

“دو روز دیرتر” یک کمدی موقعیت است که بازیگران معمول آثار طنز را ندارد و کارگردان آن اصغر نعیمی که اتفاقا سابقه نگارش فیلمنامه بسیاری از کمدی‌های بفروش را هم داشته مسیر متفاوتی در پیش گرفته و دو بازیگر غیرروتین طنز را در نقشهای اصلی قرار داده.

سینا مهراد که بیش از هر چیز با سریال ملودرام “پدر” دیده شد و پردیس احمدیه که در آثار ملتهب مثل “محبوریم” و “پوست شیر” مورد توجه قرار گرفت زوج کمدی “دو روز دیرتر” را میسازند؛ فيلمي که نگاهی دارد به چرایی پرهیز زوجهای جوان از زادوولد. با همراهی فرهاد آئیش، گوهر خیراندیش، سیاوش چراغی‌پور، کمند امیرسلیمانی، محمدرضا داوودنژاد، محمد فیلی و…

نگاهی به سینماهای نمایش دهنده “دو روز دیرتر” حاکی است سانس های فیلم در پردیس های مدرن شمال و جنوب شهر از شمیران سنتر و اطلس مال تا تماشا و لوتوس تقریبا پر شده. پردیس های مدرن غرب و شرق از کوروش و زندگی تا نارسیس نیز بخش عمده بلیت های این کمدی را فروخته اند.

به نظر می‌رسد با رونمایی فیلم‌ها در روزهای ابتدایی جشنواره و دیده شدن آثار و عیان شدن کیفیت، دیگر ملاک سانس فوق‌العاده، جلب رضایت مخاطب خواهد بود و نه صرفا داشتن بازیگران تیپیکال طنز.

اصغر نعیمی در دو درام سیاسی “زندگی خصوصی” و “سایه های موازی” و حتی ملودرام “هایلایت” نشان داده بود که زیرکانه بلد است درباره موضوعات ممنوعه، داستان پردازی کند. باید دید ورود او به طرح مساله درباره ناگفته‌های گریز از فرزندآوری به چه نتیجه ای ختم شده؟