دعوای دو کارگردان شناخته‌شده بر سر “فسیل”!
سینماروزان: رکوردشکنی فیلم “فسیل” و دریافت عنوان پرفروشترین فیلم تاریخ سینمای ایران با بیش از ۳۲۰میلیارد تومان فروش و قرارگیری در جایگاه پرمخاطب‌ترین فیلم بعد از انقلاب پس از “عقابها”، فراوان تحلیل و نظر و نقد را رقم زده.
به تازگی در نشست بررسی دلایل اوج و فرود سینمای موسوم به اجتماعی در موزه سینما، یک اختلاف نظر جدی میان دو کارگردان شناخته‌شده بر سر این فیلم ایجاد شد.
خسرو معصومی کارگردان آثاری همچون “رسم عاشق کشی”، “خرس” و “کار کثیف” در مخالفت با فیلم “فسیل” بیان داشت: در دهه شصت با وجود سختگیری های مدیریتی فیلمهای خوبی تولید شد و امثال عباس کیارستمی، کیانوش عیاری، داریوش مهرجویی و مسعود کیمیایی و بهرام بیضایی و ناصر تقوایی فیلم‌هایی تولید کردند که دیگر تکرار نخواهد شد. آن زمان سليقه مدیران آن بود که سرب و باشو و ناخدا خورشید و مادیان و... تولید گردد ولی حالا سلیقه محبوب، فیلم “فسیل” است! یعنی سلیقه مدیریت در ارگان‌های متولی تولید به سمتی رفت که دیگر علاقه ای به تولید فیلمهای اجتماعی ندارند.
فریدون جیرانی کارگردان “قرمز” و “آب و آتش” در واکنش به خسرو معصومی بیان داشت: البته فروش بسیار زیاد فیلم «فسیل» تنها به دلیل کمدی بودن آن نیست بلکه به دلیل لحن اعتراضی است که ویژگی آثار اجتماعی است. این فیلم دو دوران متفاوت را با یکدیگر مقایسه می‌کند؛ یکی تصویر مربوط به زمان قبل از انقلاب و دیگری تصویر امروز. فراموش نکنید که سینمای تجاری ما-چه کمدی چه غیرکمدی-از دل اعتراضات موجود در جامعه درآمده است و اگر توجه کرده باشید حتی فیلم “هتل” نیز در زمینه روابط تابوشکنی می‌کند.
خسرو معصومی در پاسخ به جیرانی گفت: اینکه طرف چند دور بچرخد و برقصد و بعد زمین بخورد یعنی کمدی؟ اینکه شوی چشمک و میخک نقره ای و زنگوله ها را بازسازی کنیم یعنی کمدی؟ حالا اگر نمی‌خواهیم به “روشنایی‌های شهر”چاپلین اشاره کنیم که هم می‌خنداند و هم از فقر میگوید می‌توانیم از “اجاره نشینها”ی مهرجویی بگوییم که همسرم هر بار فیلم را می بیند از قهقهه، روده بر میشود. سینمای اجتماعی است که سینمای مصلح است و اگر مسئولی بخواهد، کار درست را انجام دهد می‌تواند از تندترین نقدهای سینمای اجتماعی استفاده کند.
