سینماروزان: در میان فیلم‌های جشنواره فیلم فجر۴۳ فیلمی با عنوان “ترک عمیق” را داشتیم که هم از منظر کیفیت کارگردانی و اجرا و هم از نظر بازیگری، فیلم خوبی است که می‌تواند مخاطبان را تحت تاثیر قرار دهد. دو بازیگر باسابقه یعنی رضا بابک و گلچهره سجادیه نقش‌های اصلی را ایفا کردند و خیلی هم خوب کار کردند.

حامد مظفری منتقد و کارشناس سینما روی آنتن زنده رادیوتهران با بیان مطلب فوق گفت: آرمان زرین کوب کارگردان “ترک عمیق” را بیشتر به‌واسطه تهیه کنندگی سریال “ستایش” می‌شناسیم که آن سریال هم فراگیری خود را داشت. زرین کوب با اینکه یک ساختار تله تئاتری سه پرده ای را برای روایت برگزیده و بر ظرافت‌های تصویرسازی هنری پای بند است با این حال همان تجربیات سریال سازی باعث شده ایجاد معما و حس تعلیق برای جذب مخاطب عام هم داشته باشیم پس فیلم می‌تواند مخاطب را همراه و درگیر سوژه حاد خود کند.

حامد مظفری ادامه داد: وقتی فیلم را دیدم این سوال برایم پیش آمد که چرا “ترک عمیق” که سه سال پیش با عنوان “میرجاوه” به جشنواره ارائه شده بود به جشنواره فجر۴۰ راه پیدا نکرد و جایش را به فیلم‌های ضعیف و متوسط تر داد. اینکه سه سال فیلمی قابل قبول را رد کردند جز ضرر به سازندگان و عوامل نیست. رضا بابک در نقش یک بیمار دچار اختلالات جنسی بسیار درست اجرا کرده و بازی های در سکوت او و گلچهره سجادیه، عالی است.

این عضو باسابقه انجمن نویسندگان و منتقدان سینما خاطرنشان ساخت: بعد از ماجرای قتل خبرساز بابک خرمدین، ورای تحلیل های مختلف درباره ماجرا، اخباری هم درباره تولید یکی دو فیلم جنایی با محوریت آن منتشر شد. اینکه فیلم “ترک عمیق” یا “میرجاوه” نیز در ابتدا بنا داشته همان ماجرا را دستمایه خلق درام کند ولی حالا یا ممیزان نگذاشته‌اند(؟) یا چیز دیگر(؟) واقعا مشخص نیست؟  آنچه مشهود است اینکه خلق داستانی تازه و با فاصله گذاری نسبت به واقعیت برمبنای جنایت یک بیمار حاد جنسی در “ترک عمیق” اتفاقا به نفع اثر شده‌‌. کمتر پیش آمده در ساختار سینمای وطنی، ورود مستقیم به یک پرونده جنایی، محصولی قابل اعتنا پدید آورد. ایرانیان مردمان عیان‌گویی نیستند و اصل موضوع را می‌گذارند برای پچ‌پچه‌ها و در عیان در لفافه حرف میزنند و از این منظر می‌توان “ترک عمیق” را در همپوشانی دانست با ذات ایرانی.

حامد مظفری در گفتگو با رادیوتهران ادامه داد: در بررسی کمدی های جشنواره به نظر می‌رسد از همه مخاطب پسندتر “کفایت مذاکرات” باشد که محصول ابراهیم عامریان است. فیلم به غیر از بازی های خوب مهران غفوریان و رویا میرعلمی، دست گذاشته بر سوژه فرزندآوری و مبحث رحم اجاره ای که به هر حال در مسیر سینمای کمدی کار جدیدی است. از آن طرف کمدی “صددام” را هم داریم که اساسا یک کمدی فانتزی است که با مرور زندگی فرضی یکی از بدل های ایرانی صدام، لحظات شیرینی را خلق می‌کند‌. درست است که با بدسلیقگی داوران، کمدی ها در بخشهای اصلی نادیده گرفته شدند ولی مخاطب‌پسند خواهند بود.

این منتقد سینما تاکید کرد: از بقیه فیلم‌هایی که در جشنواره دیدیم و جلب توجه کرد فیلم “موسی” است که بناست سریالش هم در تلویزیون پخش بشود. کیفیت تصویرسازی موسی به لحاظ تکنیکی و اینکه بخس عمده کار در استودیو گرفته شده قابل ارزیابی است به‌ویژه که فیلم، بازی های خوبی هم دارد و ازجمله مریلا زارعی در نقش مادر موسی و فرهاد آئیش در دو نقش متضاد بازی خوبی ارائه داده‌اند.

حامد مظفری درباره آثار خارج مسابقه اظهار داشت: چند فیلم ویژه در جشنواره دیدیم مثل “لاک پشت”، “رکسانا”، “پیرپسر” و “غریزه” که بین اینها هم از همه شسته رفته تر “رکسانا” است که هم مضمون نسبتا فراگیری و هم ریتم مناسبی دارد. “غریزه” و “پیرپسر” هر دو انگار فیلم‌هایی هستند متاثر از “برادران لیلا” که با نگاه نقد پدر در خانواده ساخته شده.اند. “پیرپسر” بازی عالی حسن پورشیرازی را دارد که سالها بعد از “مهمان مامان” اینجا واقعا درخشیده و جاهایی یادآور استالین‌ی است که تروتسکی -اینجا می‌شود حامد بهداد- علیه او شورید! البته زمان فیلم خیلی خیلی طولانی است یعنی حدود سه ساعت و کمی بیشتر و خیلی راحت حدود یک ساعتش را اگر کنار بگذارند به فیلم بهتری می‌رسیم.

حامد مظفری خاطرنشان ساخت: کاری نداریم که فیلم‌های ویژه را به بخش مسابقه راه ندادند؛  این را باید صریح گفت که بهترین بازیگران فیلم‌های جشنواره یکی یسنا میرطهماسب ۲۵ ساله و مهسا اکبرآبادی ۳۰ ساله در “رکسانا” هستند، دیگری حسن پورشیرازی در “پیرپسر”. پس از اینها رضا مسعودی در “اسفند” و همچنین رضا بابک و گلچهره سجادیه در “ترک عمیق” و مریلا زارعی در “موسی” هم شایسته سیمرغ بودند.

سینماروزان/حامد مظفری:

+حسن پورشیرازی است که شروع میکند، کنار هود، به اوج می‌رساند کنار هود و تمام میشود نزدیک هود‌. پورشیرازی سالها بعد از مهمان مامان، نقش را بلعیده و حسابی به غنا رسانده این روایت بیشتر محصور میان دیوارها را.

-دوقطبی‌سازی میان محمد ولی زادگان-حامد بهداد زیادی رو است و همان اول می‌شود حدس زد که بهداد به عنوان نماینده قطب فرهنگی است که در نهایت طغیان می‌کند. کاملا مطابق قواعد توده‌دوستان.

با همین موتیف، یک دهه قبل #عصبانی_نیستم را داشتیم با نویدی که او هم فرهنگی-دانشجوی اخراجی-بود و درنهایت یاغی شد. آنجا نماینده توده‌ها، ترتیب پدرزن عمله‌ی سرمایه را داد و اینجا نماینده اهالی فرهنگ ترتیب پدر تریاکی هوسباز را می‌دهد.

+حسن پورشیرازی چنان سایه ای بر فیلم افکنده که اگر در سکانسی نباشد، کاملا قافیه تنگ می‌آید. حسن همچون یک استندآپ قابل حدود دوساعتی که در فیلم است، ملت را سرگرم می‌کند.

-کاملاً سوار بر موج فیلم‌های پدرکُش این سالها و #برادران_لیلا. ای کاش آن گرمای اولیه را حفظ می‌کرد و میتوانست فکری کند برای دو تا یک ساعت دوم و سوم.

+-بساط منقل غوغا میکند و با همراهی جناب محمدرضا داوودنژاد و…! حول منقل بده بستان پورشیرازی و داوودنژاد، دیدنی است. داوودنژاد هم مثل حسن خودش را سپرده به محفل دخانی و می‌ترکاند.

+حضور لیلا حاتمی هرچند گره اصلی را بناست رقم بزند و تلاش هم میکند که نقش زن عاشق پسر را سانتی مانتال نکند اما باز شخصیت پردازی دقیقی ندارد و خیلی اندک از هویت او می‌فهمیم و اینکه اصلا کارش چیست؟ شغلش چیست؟ کاسب است؟ کاسب نیست؟ انگار اکتای آن قدر محو شخصیت سازی برای حسن پورشیرازی شده که دیگر یادش رفته اتفاقا قطب مقابل یک مرد دیکتاتور، باید یک زن کاریزماتیک و مرموز باشد نه این تیپی که حتی نمی‌داند چرا نباید دلارهای پدر را بپذیرد؟ عاشق است؟ عاشق بهداد؟ خیلی راحت دلارها را بگیرد و نقشه فرار با معشوق را بکشد! اگر هم عشق برایش بازی است که می‌تواند پدر را هم بازی دهد. تحجر شب‌نامه‌ای دهه چهل و پنجاه باعث شده همچنان در نتیجه‌گیری‌ها، در پریروز بماند مبادا خلاف آیین‌نامه‌ باشد؟

+وحید قاضی زاهدی در نقش فیلسوف پای‌منقل! که می‌زند و سپس از ویل دورانت جعل می‌کند.

-نماد سیاسی؟ همه اش را می‌توان تفسیر سازی کرد. از آن شورلت حسن تا غصب کردن خانه ی ساواکی تا …نمایش گاه و بیگاه ترامپ تا آن دو به هم زنی پدر میان پسر چپ و پسر راست و اینکه درنهایت چپی است که ترتیب پدر را می‌دهد و راست هم که در این نمادسازی ها زودتر از همه می میرد. زیادی کودکانه نیست؟

-خودداری و درون گرایی کاراکتر فرهنگی به حامد بهداد نمی‌خورد. بهداد ذاتا یاغی است و رواداری و پرهیز از کل کل به او نمی‌آید. بهتر بود کوروش تهامی برای این نقش می‌آمد یا حتی امیرحسین آرمان. بهداد بهتر بود نقش آن یکی برادر را بگیرد.

-هر جا که حسن نیست، پیگیری دشوارتر می‌شود و البته از انصاف نباید گذشت که این وسط یک سری سکانس خوب شکل می‌گیرد مثل بگومگوی لیلا و حامد زیر پل یا معاشرت شبانه دستان دو عاشق تا ترکِ منزلِ حامد و شتاب لیلا برای یک معانقه خلاف عادت.

-به سبک #پل_خواب اینجا هم پتک هست دست پدر! پتک؟ چه پتکی!

-رقاصی هم دارد! دونفره حسن و داوودنژاد! اینها همان ها نبودند که به لرزندان عزتی و پژمان و کیایی و… معترضند.

بله بله، این رقص در خدمت توده هاست؛ رقاصی با موسیقی محسن نامجو که می‌خواند: گرجستانم را پس بده! ترکمانچایم را پس بده! بابالنین برزخ نشود؟

-فرض اول: پدر بد

فرض دوم: پدر اخ

فرض آخر: پدر لعنتی

دیگر چرا پدر را کردید قاتل زنجیره ای؟؟؟خفاش شب؟

فقط این سمت این طور است؟

نه آن طرف هم پدر ازکارافتاده دختر را داریم که دخترک را بیچاره کرده.

–بابک خرمدین؟

می‌شود رد زد اما ماجرای واقعی بابک دراماتیک تر، سایکوتر و تحلیلی تر از هردو نسخه‌ی به اصطلاح دراماتایزد ی است که تاکنون دیده‌ایم؛ ترک عمیق اولی بود و پیرپسر دومی.

-پایان بندی؟

خیلی خیلی طولانی

یک ساعت و یکی دو ربع اضافی دارد و

عشق به راش های اضافی اگر کنار گذاشته شود، به نسخه مطلوب تری می‌رسد که می‌تواند اکران عمومی مطلوبی را رقم بزند.

سینماروزان/حامد مظفری: فیلم “پیرپسر” ساخته اکتای براهنی در گزینش ورود به جشنواره فجر۴۳، رد شده و حالا می‌خواهند منت سرش بگذارند و لابد یکی دو سانس در کاخ جشنواره بهش صدقه دهند تا فضای جشنواره را به زعم خودشان گرم کنند؟

“پیرپسر” رد شده تا به جایش پاره ای تله‌ فیلم، مقادیری انبوه فیلم ارگانی و فراوان فیلم‌هایی که خلاف آیین نامه قبل از یک سال اخیر تولید شده اند وارد جشنواره گردند.

در این اوضاع واکنش برخی اعضای هیات انتخاب یا گزینشگرانی که “پیرپسر” از فیلتر آنها رد نشده، دود از کله آدمی بلند می‌کند. تقریبا به جز محمدرضا مصباح که با وجود سابقه کمتر سینمایی، خیلی زودتر از بقیه طلب حلالیت کرد، هیچ کدام از اعضای هیات انتخاب نه تنها مسئولیت این گزینش را نمی پذیرند بلکه برخی در گریز به جلو، از فیلم تعریف و تمجید میکنند تا مسئولیت ردی فیلم را از سر خود باز کنند؟

مثلا محمود گبرلو میگوید: برخی فیلم‌ها را دیدیم و ظاهراً موردپسند برخی اکثریت اعضا هم واقع شده بود مثل «پیرپسر»، «رکسانا» و «بی‌سروصدا». در میانه راه اعلام کردند منع قانونی دارند و اشتباها برای دیدن در اختیار هیات انتخاب قرار گرفتند! خیلی دلمان سوخت؛ چون یکی از این فیلم‌ها می‌توانست تحولی در سینمای ایران ایجاد کند ولی اجباراً و بی‌میلی از جدول انتخاب‌ها کنار گذاشتیم.

یا رعنا آزادی‌ور مینویسد: پیرپسر! فیلمی که سه ساعت شکوه سینما را با ساخت و کارگردانی فوق‌العاده‌اش، دوباره برایم معنی و امید به سینما را در من زنده کرد.
فیلمبرداری، صحنه، بازی‌های درخشان، و جناب آقای پورشیرازی‌ بی‌نظیر، بی‌نظیر، که هر لحظه از حضورش خلق است و شگفتی و نبوغ. فیلمی که هنوز لحظه لحظه‌اش را مرور می‌کنم با آنکه بیش از ده روز از تماشایش گذشته. فیلمی که یادم آورد چرا عاشق سینما هستم. آقای براهنی عزیز، به احترام شما برای ساخت پیر‌پسر که سینماست، ایستاده دست میزنم.

آقای گبرلو! اینکه یک فیلم بتواند یک‌تنه در سینمای ایران تحول ایجاد کند که تعارف است برادر! ولی فقط دلتان سوخت؟ همین؟ شما که ظاهرا منتقد هستید چرا؟
انصافا خودتان اگر امسال در هیات انتخاب نبودید و یکی از اعضای هیات انتخاب، همین حرفها را تحویل تان میداد، چند پست و استوری انتقادی می‌زدید؟؟ جناب گبرلو! به شما گفتند این فیلم‌ها به اشتباه برای دیدن در اختیار شما قرار گرفته؟؟ آن هم نه یک فیلم بلکه سه فیلم اشتباهی برای هیات انتخاب جشنواره معظم فجر نمایش داده شده؟ واکنش شما چه بود؟
فقط دلتان سوخت؟
ما که مخاطب این نقل قول هستیم حس “ایستگاه شدن” بهمان دست داد، شما که در بطن ماجرا بودید فقط دلتان سوخت؟
نمیشد به حرمت آن وجهه انتقادی که برای خود تراشیده‌اید، خیلی شیک و محترمانه و با توجیه همان دیابت، استعفا می‌دادید تا در وجهه تان به عنوان یک منتقد، خدشه وارد نشود؟؟؟

خانم آزادی ور! شما چرا به جای دلنوشته برای پیرپسر و ایستاده دست زدن برای آن، پای انتخاب تان بر این فیلم نایستادید؟؟ شما که الحمدلله بازیگری حرفه ای و خوشنامید. شما چرا پای انتخاب تان نایستادید؟ دلنوشته را که من و دیگرانی که در هیات انتخاب نبوده‌اند هم می‌توانند بنویسند بانو!

ختم کلام اینکه هر هیات گزینش یکی دو سینماگر ایستاده بر اصول و حرفه‌ای در دیالوگ می‌خواهد که بتوانند استانداردها را لحاظ کنند و پای کیفیت بایستند؛ شبیه هیات داوران فجر۹۷ که افت کیفی آثار را با ورود فقط ۱۷ فیلم کمی بهتر از بقیه به جشنواره، پوشش دادند و نتیجه‌اش هم یک جشنواره چابک و پرانرژی شد یا شبیه فجر۴۲ که زیربار تحمیل اعطای سیمرغ فیلمنامه نرفتند و کیفیت پایین متن را با حذف سیمرغ فیلمنامه، پاسخ دادند.
اینکه وارد گزینشگران شویم و نود و خرده ای فیلم ببینیم و درنهایت بهترین فیلم‌ها را با شنیدن یک “ببخشید اشتباه شد” کنار بگذاریم و از آن طرف نزدیک چهل فیلم متوسط و ضعیف را جایگزین بهترین‌ها کنیم والله که اصلا به هیات انتخاب نیازی ندارد. جسارتا این فعل از هر رباتی برنمی‌آید! ؟

پرسش اصلی‌تر: بر فرض که آن چند فیلم به دلیل مشکلات فرامتنی اشتباها وارد هیات انتخاب شدند، این اصرار بر معرفی حدود چهل فیلم از کجا می‌آید؟ این هم اشتباها صورت گرفته؟
آیین نامه می‌گوید حداکثر ۲۲ فیلم باید وارد بخش مسابقه و حداکثر یازده فیلم باید وارد بخش نگاه نو شود. این چه روالی بود که بخش نگاه نو را حذف کردید و بخش مسابقه را با ۳۳ فیلم بستید و بعد هم بخش انیمیشن ایجاد کردید با ۴ فیلم دیگر؟
نمیشد نهایتا همان ۲۲ فیلم مسابقه را حفظ می‌کردید و نهایتا یک یا دو انیمیشن بهتر و چند فیلم اولی مناسب‌تر را در میان همان ۲۲فیلم قرار می‌دادید؟

سینماروزان/مهدی فلاح: رضا رویگری که مدتهاست گرفتار عوارض جسمی متعدد است جلوی دوربین فیلم “پیرپسر” رفت!
‌
“پیرپسر” را اکتای براهنی آقازاده رضا براهنی می‌سازد که پیشتر فیلم “پل خواب” را ساخته بود. استفاده از یک بازیگر قدیمی همچون رویگری توسط این آقازاده را می‌توان فعلی خیر دانست.

“پیرپسر” به تهیه‌کنندگی بابک حمیدیان تولید می‌شود و حنیف سروری مجری طرح آن است.

حامد بهداد، لیلا حاتمی، حسن پورشیرازی، محمد ولی‌زادگان، بابک حمیدیان، محمدرضا داوودنژاد، رضا رویگری، فهیمه رحیم‌نیا، وحید قاضی‌زاده، علی رحیمی، میلاد معیری، هژیر سام، امید محمدزاده، وحید رحمتی، شقایق فریادشیران، آرش آقابیک، مهسا باقری، میثم غنی‌زاده، مهری کاظمی، آذر محمدی، محمد برنج‌پور، غلام‌علی رضایی، عباس پرنیانی، بازیگران فیلم سینمایی «پیرپسر» هستند.

مدیرفیلمبرداری این فیلم ادیب سبحانی، طراح گریم بابک اسکندری، طراح صحنه آناهیتا تیموریان، طراح لباس آزاده قوام است و صدابرداری توسط وحید مقدسی انجام می‌گیرد.

علی جناب در سمتِ برنامه‌ریز و دستیار اول کارگردان و همچنین گلنوش انتظامی با عنوان منشی صحنه اکتای براهنی را همراهی می‌کنند.