کامبوزیا پرتوی بعد از پشت سر گذاشتن سکته مغزی بیان کرد ⇐سه سال است به‌دنبال اکران “کامیون” هستیم و به جایی نمی‌رسیم!/حمایت مسئولین در حد احوال‌پرسی است و نه چیز دیگر!!/به‌دنبال تولید فیلمی مرتبط با جنگ جهانی دوم هستیم!!
سینماروزان: کامبوزیا پرتوی کارگردانی که بیش از هر چیز به‌خاطر ساخت “کافه ترانزیت” شناخته می‌شود سه سال قبل فیلمی به نام “کامیون” را ساخت که هنوز مجال اکران نیافته است.
پرتوی که در ابتدای بهار امسال یک سکته مغزی را هم پشت سر گذاشته به‌شدت نگران سرنوشت “کامیون” است.
پرتوی با انتقاد از بلاتکلیفی سه ساله در اکران “کامیون” به سینماروزان اظهار داشت: سه سال از زمان ساخت فیلم می‌گذرد و هر بار تصمیم به اکران “کامیون” داشتیم شرایط مهیا نشده است و به جایی نرسیده‌ایم. این امر این روزها با توجه به تعطیلی چهار ماهه سینما و انباشته شدن تعداد زیادی فیلم پشت در اکران بسیار دشوارتر شده است.
این کارگردان افزود: صحبتهایی با تهیه‌کننده فیلم داشتم و ایشان عنوان کردند فیلم را برای حضور در قرعه کشی اکران به شورای صنفی نمایش ارائه کرده اند که در دوره اول، فیلم انتخاب نشد و منتظر نوبت‌های بعدی قرعه‌کشی هستیم.
نویسنده “قطعه ناتمام” درباره میزان اصولی بودن طرح قرعه‌کشی برای اکران فیلمها گفت: نمی‌شود در این باره اظهار نظر قطعی انجام داد و باید منتظر ماند و اثرات این طرح را با توجه به فشردگی فیلمهای درانتظار اکران دید. هرچند در دوره جدید بازگشایی سینماها نیز همه چیز به هم ریخته و مشخص نیست اصلا قرعه‌کشی برای اکران ادامه داشته باشد یا نه.
کامبوزیا پرتوی در باره شرایط کاریش و خانه‌نشینی به واسطه شیوع کورنا عنوان کرد: در چهار ماهی که به دلیل شیوع کرونا خانه‌نشین بودم چند طرح و سیناپس را که برای نوشتن آماده کرده بودم، کامل نمودم. یکی از این فیلم‌نامه‌ها “روزی روزگاری در کوتاییسی” است که برای ساختش برنامه‌هایی دارم.
پرتوی درباره مضمون “روزی روزگاری در کوتاییسی” به سینماروزان گفت: موضوع این فیلم‌نامه درباره اتفاقات رخ داده بعد از جنگ جهانی دوم در ایران است؛ شهر کوتاییسی یکی از شهرهای مهم گرجستان است که ارتباط ماهوی با داستان دارد.
کارگردان “گلنار” درباره روند درمان و بازیابی سلامتیش پس از حمله مغزی و همچنین کیفیت حمایت مسئولین فرهنگی بیان کرد: خوشبختانه روند روبه رشدی را برای رسیدن به سلامتی طی می‌کنم. حمایت مسئولین هم در زمان بیماریم بیشتر در حد تماس و احوال‌پرسی بود و نه چیز دیگر!!!
