سینماروزان/عباس بغدادی: مراسم تشییع مازیار شیخ محبوبی صدابرداری فقید سینما با حضور خانواده و برخی از اهالی سینما و در غیبت روسای پرمدعای صنف سینما برگزار شد.

مازیار شیخ محبوبی از جمله سینماگرانی بود که سعی کرد بی زدوبند و با تکیه بر توانایی اش در سینما فعالیت کند و اگر نظری داشت پای حرفش بایستد.

حسن زاهدی صدابردار، بهمن اردلان صدابردار،عرفان یزدی صدابردار ، آرش قاسمی صدا گذار  ، محمدرضا دلپاک صداگذار ،علی نیک رفتار هیئت مدیره صنف عکاسان سینما ، حسن آقا کریمی شورای داوری خانه سینما ، محمدرضا عرب سخن گوی کانون کارگردانان ، محسن امیریوسفی ، بیژن میرباقری ، لادن کسرایی  بازرس انجمن منشیان صحنه ، زهرا تحقیقی عضو انجمن دستیاران کارگردان ، همسر جناب اصغر شاهوردی ، جابر قاسمعلی، روان بخش صادقی، علیرضا کریم نژاد ، رضا نوروزی، علی قائم مقامی تهیه‌کننده و مدیر تولید باسابقه، رضا نیلی، مجید علیزاده ، جعفر گودرزی  و… ازجمله حاضران در تشییع مازیار شیخ محبوبی بودند.

عکس: عباس بغدادی

سینماروزان: اصغر نعیمی نویسنده و کارگردان سینما در یادداشتی با عنوان #آدم_اضافی به انتقاد از ساختارهایی پرداخت که به جای توجه به هنرمندان راستین به کاسبکاران غیرمتخصص بها میدهد و نتیجه آن هم سرخورده شدن بسیاری از هنرمندان اصیل و گاهی مرگ خودخواسته…

متن یادداشت اصغر نعیمی را بخوانید:

خودکشی سه نفر از اهالی سینمای ایران در چند ماه اخیر در کنار آمار بالای سکته‌های قلبی منجر به فوت در میان هنرمندان جوان و شیوع گسترده روحیه یاس و نومیدی، حاصل سیاست‌های مخرب و غیرعادلانه‌ای است که در این سال‌ها اهالی سینما را گرفتار خود کرده و هنرمند را نه به مثابه انسانی آزاد بلکه فردی وابسته و تسلیم اوامر آمرانه بالادستی‌ها می‌خواهد.

از کیومرث پوراحمد به ظاهر موفق که تقریبا هر سال فیلم می‌ساخت اما در شرایط نابسامان و احتمالا با مضامینی نه چندان دلخواه تا محسن جعفری راد منتقد و مستندساز که درمانده معیشت روزانه بود تا صدابردار کاربلدی همچون مازیار شیخ محبوبی با دوره‌های طولانی بیکاری و عسرت و مرگ‌های نابهنگام دیگر، همه محصول فقدان یک ساز و کار درست برای حراست از استعدادها و سرمایه‌های فرهنگی کشوری است که نه فقط در بخش هنر و سینما، که در تمام شئون اجتماعی، مردمش به حال خود رها شده‌اند.

موفقیت سرش را بخورد، شوربختانه در دورانی به سر می‌بریم که حتا کار شرافتمندانه و تامین معاش، نه در گرو سلامت، تخصص، استعداد یا سخت‌کوشی که وابسته به عواملی غیرمعمول و خارج از کنترل آدمی است که اگر جز این بود این‌همه آدم کم استعداد، ناسالم و غیرمتخصص فربه، موفق و پرکار نبودند.

مشخص است که در سینمای امروز، و البته در سطح وسیع‌تر در جامعه، برای موفقیت و حتی زنده ماندن فقط داشتن استعداد سازگاری با قدرت کافی است. در چنین احوالی زرنگ‌ها به هزار ترفند و زد و بند می‌زنند و  می‌برند و آن‌ها که ساده، به ظاهر بی دست و پا، آسیب‌پذیر، حساس‌ یا فاقد توان سازگاری هستند جا می‌مانند، زیر پای زرنگ‌ها له می‌شوند و می‌میرند یا گرفتار افسردگی و انزوا، با آرزوی مرگ، منتظر آن می‌مانند. البته در روزگاری به سر می‌بریم که متاسفانه این‌ها عارضه‌ای عمومی است اما شدت آسیب‌های آن در میان هنرمندان شدیدتر است چرا که فعالیت هنری و کار سینما علاوه بر معیشت، جنبه‌های ذوقی و روانی فرد را هم درگیر خود می‌کند تا حدی که اختلال در آن عملا به یک بحران در هویت و فروپاشی کامل روحی می‌انجامد.

این میان توقع بیهوده و ساده‌لوحانه‌ای است که از مدیران و مسئولان توقعِ تلاش یا عزمی برای تغییر این روند مخرب داشته باشیم. آن‌ها که سکان مدیریت و مسئولیت را بر عهده دارند خود برای بقا، سیاست اتحاد با زرنگ‌ها را پیشه کرده‌اند و به نظر می‌رسد حوصله‌شان از طیف وسیع آدم معمولی‌ها سر رفته.

کاهش منابع و بحران اقتصادی این ترجیح را به وجود آورده که هر چه کمتر، بهتر. در برنامه‌های اصلاح نژادی هم سیاست این بود که افراد پیر، بیمار، ضعیف زودتر حذف شوند. در چنین محاسبه‌ای هنرمند و در این‌جا سینماگر اساسا آدم به دردنخوری است، مگر این‌که هنرش در خدمت منافع باشد یا با آن برای‌مان پول بسازد. جز این اگر بود، مرده‌اش بهتر است تا این‌که زنده باشد الکی نق بزند و با انتظاراتش دست و پاگیر به دردبخورها و پولسازها باشد.

در این تفکر هنرمند و روشنفکر آدم اضافی و مزاحمی است. برای همین سینماگری که خودکشی می‌کند یا می‌میرد ناگهان ارج و احترام ویژه میابد، چون در این معادله هنرمند خوب، هنرمند مرده است.

سینماروزان/محمد شاکری: مازیار شیخ محبوبی، صدابردار سینما و تلویزیون درگذشت.

مازیار شیخ محبوبی فعالیت خود در حیطه صدابرداری را از دهه هفتاد و با دستیاری در عبور از تله و تعطیلات تابستانی استارت زد.

او بعد از صداگذاری همکلاس در ابتدای دهه هشتاد به عنوان صدابردار در بیش از ده پروژه سینمایی حضور داشت.

در کارنامه شیخ محبوبی صدابرداری فیلم‌هایی چون مهمان مامان، ابجد، باغ فردوس پنج بعدازظهر، سینه سرخ، سیمای زنی در دوردست، خواب زمستانی، تک‌درخت‌ها، شش قرن و شش سال و گلچهره دیده می‌شود.

شیخ محبوبی از جمله سینماگران صریح‌اللهجه ای بود که هیچ گاه خودکامگی های روسای صنف سینما را برنمی‌تافت و سعی زیادی میکرد کنش‌های خود را نسبت به اوضاع معیشتی نابسامان بدنه سینما داشته باشد…