سینماروزان: غیبت چهار عضو اصلی هیأت مدیره در نشست خبری اخیر رییس هیأت مدیره خانه سینما نشانگر نوعی عدم تعادل در هیأت مدیره بود و گویای اینکه برخلاف تصورات خودکامگان، دیگر بسان سابق نمیتوان به راحتی هیأت مدیره را قبضه کرد و اسب منفعت طلبی را تازاند.

اصرار رییس هیأت مدیره به برگزاری مجمع هم جز آن که عدم تعادل در هیأت مدیره را اثبات کند خروجی دیگری نداشت.

مجمع عمومی خانه سینما عصر دوشنبه ۲۸ مرداد در حالی برگزار شد که خودکامگان به دنبال آن بودند که با حذف صداهای مخالف، به هیأت مدیره ای یکدست برسند.

با این حال در نهایت و با رای ۲۰ صنف از ۲۲ صنف حاضر در مجمع، هیات‌مدیره فعلی با تمام اعضا تا پایان اردیبهشت سال ۹۹ ابقا شدند.

مجمع ضمن ابقاء هیئت مدیره و بازرس به مدت 9 ماه  آنان را موظف به پیگیری موارد زیر کرد:

1-  پیگیری ثبت صنوفی که تاکنون موفق به دریافت گواهینامه ثبت نشده‌اند و تشکیل مجمع عمومی با حضور صنوف قانونی در دوره بعدی

2- پیگیری مراحل تغییرات و اصلاح اساسنامه و تصویب آن در مجمع عمومی فوق‌العاده

سینماروزان: مجمع عمومی کانون کارگردانان خانه سینما برای انتخاب شورای مرکزی و بازرسان به حد نصاب نرسید.

به گزارش سینماروزان خبر به حد نصاب نرسیدن مجمع عمومی تشکلهای زیرمجموعه خانه سینما خبر تازه ای نیست و در این سالها بارها مواجه بوده ایم با تشکلهایی که حلقه بالادستی مدام درباره صنفی بودنشان شعار میدهند اما مهمترین تجلیگاه فعالیت صنف که برگزاری مجمع است به دلیل عدم اقبال بدنه صنف به نتیجه نمی‌رسد.

درباره کانون کارگردانان این اولین بار نیست که مجمع به حد نصاب نمی رسد. در یک ماه گذشته این سومین بار است که مجمع عمومی کانون کارگردانان به حد نصاب نمی رسد؛ در دفعات قبل برگزاری مجمع برای بردن کانون زیرنظر وزارت کار به حد نصاب نرسید و حالا برای انتخاب شورای مرکزی!

به راستی چرا بدنه کارگردانان کمترین رغبتی برای حضور در این مجامع نشان نمی دهند؟ آیا اگر شورای مرکزی کانون کارگردانان در بزنگاههایی مانند توقیف فیلمهای مجوزدار توسط ارگانهایی مانند شهرداری و حوزه هنری یا قاچاق فیلمها همزمان با اکران آنها در شبکه زیرزمینی همراه بدنه صنف بود باز هم این همه بی‌توجهی نسبت به صنف را شاهد بودیم.

آیا اگر حلقه بالادستی کانون کارگردانان به فکر فعالیت صنفی واقعی و مثلا ارائه تسهیلات بیمه بیکاری به بدنه یا راه‌اندازی یک مرکز درمانی -ولو ابتدایی- برای اعضایش می‌رفت باز هم این بیخیالی نسبت به آینده صنف را شاهد بودیم؟

یادمان نمی‌رود وقتی بهار امسال سعید سهیلی در واکنش به انفعال خانه سینما نسبت به قاچاق فیلم پرفروش «گشت2» کارتهای صنفی‌اش و از جمله کارت کانون کارگردانان را آتش زد بسیاری از منسوبین به حلقه بالادستی صنف بر او خرده گرفتند و حتی همین کانون کارگردانان عضویت او در صنف را معلق کرد.

آیا خرده‌گیران آن روز و تعلیق کنندگان عضویت سهیلی، حالا و بعد از آن که می‌بینند صنف کارگردانان بعد از سه بار برگزاری مجمع به حد نصاب نمی‌رسد باز هم زبان به گلایه از سهیلی و امثال او خواهند گشود؟ یا آن که برای یک بار هم که شده سوزنی به خود می‌زنند و به فکر حل مشکلات بدنه صنف خواهند رفت؟

سینماروزان: ساعاتی قبل درباره عدم معرفی کاندیدا از سوی 4 تشکل تهیه‌کنندگان برای حضور در هیأت مدیره خانه سینما نوشتیم و البته به این هم اشاره کردیم که همایون اسعدیان رییس فعلی شورای صنفی نمایش عزم خود را جزم کرده که به نمایندگی از کانون کارگردانان در انتخابات انتخاب هیأت مدیره شرکت کرده و البته تا ریاست هیأت مدیره هم پیش برود.(اینجا را بخوانید)

به گزارش سینماروزان تازه ترین شنیده مرتبط با انتخابات یکشنبه عصر خانه سینما حکایت دارد از حضور فاطمه معتمدآریا در انتخابات هیأت مدیره خانه سینما!

معتمدآریا که اتفاقا به مانند همایون اسعدیان فیلم تازه اش «آباجان» یکی از گزینه های اصلی اکران نوروز شده(!!!) به نمایندگی از کانون بازیگران در انتخابات خانه سینما حضور خواهد یافت.

معتمدآریا نیز به مانند اسعدیان به لحاظ فکری با منوچهر شاهسواری مدیرعامل فعلی خانه سینما و البته فرشته طائرپور رییس کانون تهیه‌کنندگان فیلم ایران قرابت نزدیکی دارد و به نظر می‌رسد حضور این بازیگر در هیأت مدیره بیش از همه به نفع جریانی باشد که قصد دارد اسعدیان را تا ریاست هیأت مدیره خانه سینما پیش ببرد.

ریاست احتمالی همایون اسعدیان بر تنها نهاد صنفی سینمای ایران اتفاقی ماندگار در تاریخ فعالیت صنفی سینمای این مملکت خواهد بود؛ زیرا اسعدیان در زمان تحریم فیلمهای مجوزدار سینمای ایران توسط حوزه هنری از جمله سینماگرانی بود که به‌جای همراهی با همکارانی که فیلمهایشان بی دلیل توقیف شده به سمت حوزه هنری رفت و با همکاری این نهاد «بوسیدن روی ماه» را تولید کرد.

سینماژورنال: خانه سینما در دو سال اخیر بیشتر از آن که مرجعی باشد برای گردهمایی اهالی سینمایی که بسته شدن تنها نهاد صنفی خود را تاب نیاورده و سعی کردند در همه روزهای بسته شدن این نهاد کنار هم باقی بمانند تبدیل شده است به نهادی که اختلافات داخلی بدجوری به پیکره آن آسیب وارد کرده است.

به گزارش سینماژورنال منفعت طلبی معدودی از اعضای رده بالای این نهاد در طی سالیان گذشته و البته علاقه فراوان این عده برای امتداد حضور مستقیم یا غیرمستقیم خویش در کرسیهای بالای این نهاد موجب شده ورود نیروهای تازه به حلقه های مرکزی صنوف مختلف این نهاد تقریبا غیرممکن باشد و به این ترتیب پویایی که رمز اصلی هر نهاد صنفی است تقریبا از این مجموعه رخت بربندد.

اگر بخواهیم دستاورد چنین خط مشی ای را هم ارزیابی کنیم جز برگزاری جشنهای سالانه ای که البته هزینه‌زا هستند این روشهای تمامیت خواهانه کمترین نفعی به حال اهالی صنوف نداشته است و البته که اعضای صنوف سعی می کنند به طرق مختلف و از جمله عدم حضور در نشستهای مربوط به مجامع عمومی، اعتراض خویش را نشان دهند.

چرا اعضاء علاقه ای به شرکت در مجمع ندارند؟
چندی قبل این کم توجهی به مجمع عمومی را در صنفی موسوم به منتقدان خانه سینما دیدیم و اخیرا هم همین کم توجهی در صنف کارگردانان خانه سینما رخ داد.

کانون کارگردانان خانه سینما که اغلب به عنوان موتور محرکه خانه سینما از آن یاد می شد و البته که تصمیمات این کانون تأثیرگذاری مستقیمی بر سیاستهای کلی خانه سینما داشت شنبه گذشته در حالی مجمع عمومی خود را برگزار کرد که از میان بیش از 300 عضو با احتساب آنها که وکیل برخی از غایبان شده بودند فقط 70 نفر در مجمع حاضر شده بودند!! تازه از این رقم 70 هم حدود 13 نفر اعضای شورای مرکزی و بازرسان بودند.

آمار حاضران در مجمع عمومی صنفی که در همه سالهای اخیر بازوی اصلی تولید در سینمای ایران بوده و بسیاری از کارگردانان سرشناس ایرانی عضو آن هستند چه معنایی دارد جز آن که اعضاء علاقه ای به شرکت در مجمع عمومی نهاد صنفی خود ندارند؟

این عدم علاقه از کجا نشأت گرفته؟ مگر بخش عمده اعضای غایب همان هایی نیستند که در زمان تعطیلی خانه سینما و شکل گیری خانه سینمای شماره 2 همه تلاش خود را کردند تا در مذمت انحلال سخن گویند؟ پس چرا حالا دو سال بعد از بازگشایی مجدد خانه سینما این اعضاء حتی در مجمع عمومی صنف خود هم شرکت نمی کنند.

چرا اعضاء این قدر بی تفاوت شده اند
مگر نه اینکه در سالهای اخیر حرفه کارگردانی در ایران با مشکلات ریز و درشت بسیاری روبرو بوده که یکی از اصلی ترین راههای حل مشکلات توسل بر همین صنف است. پس چرا اعضای صنف این قدر بی تفاوت شده اند؟

پاسخ را باید در همان خط مشی نادرستی دانست که معدودی از وابستگان به حلقه های بالادستی خانه سینما درپیش گرفته اند؛ گروه بازی و نوچه پروری در راستای برخورداری الی الابد از مزایای مادی حضور در حلقه بالایی صنف، قبل از هر چیز اعضای مستقل را نسبت به صنف نومید می کند و البته که با نومیدی اعضای مستقل و انزوای آنان است که رفته رفته صنف هم مفهوم حقیقی خود را از دست می دهد.

وقتی صنف کار خود را درست انجام ندهد ارگان دولتی سینما وارد می شود
البته که این به حاشیه رفتن صنف هم سبب ساز آن می شود که مرجع دولتی سینما یعنی سازمان سینمایی چاره ای نداشته باشد جز آن که برای حل مشکلات صنفی سینماگران خود وارد عرصه شود.

همین چند روز پیش شورای حل اختلافی در سازمان سینمایی به راه افتاد که اصلی ترین هدف آن حل مشکلات حقوقی سینماگران با حضور نماینده ای از قوه قضاییه است. (اینجا و اینجا را بخوانید) اینکه چرا با وجود شورای داوری خانه سینما چنین شورایی راه افتاده را فقط و فقط باید به همان به حاشیه رفتن صنف نسبت داد.

این یک واقعیت است که حلقه های تصمیم گیرنده در خانه سینما نتوانسته اند یا شاید هم نخواسته اند حل مشکلات صنفی اعضاء را الویتی کنند بر مسئولیتهای خویش و نتیجه اش این شده که بدنه صنف مشکلات و درددلهای خود را به طور مستقیم با مسئولان دولتی سینما در میان گذاشته اند و این مسئولان هم بهترین چاره را این دانسته اند که شخصا وارد گود شده و به زعم خود برای حل مشکلات صنفی آستین بالا بزنند.

ای کاش بازگشایی خانه سینما مجالی می شد برای حل مشکلات صنفی
رییس سازمان سینمایی همه دو سال اخیر را صرف حمایت از خانه سینما کرد و تا توانست به این نهاد اعتبار بخشید اما مشکل اینجا بود که بالادستیهای این نهاد به جای اینکه این اعتبار را زمینه ای کنند برای دسته بندی مشکلات صنفی و برنامه ریزی برای حل این مشکلات همچنان درگیر تسلسلی بودند که یک طرفش مصاحبه برای زیر سوال بردن انحلال قبلی خانه سینما بود و طرف دیگرش دریافت کمکهای مالی برای برگزاری جشنها! طبیعی بود که این رویه چنان که باید مورد پسند سازمان سینمایی هم قرار نگیرد که به جای برداشتن حل مشکلات صنفی از دوش اعضاء مرتب با گلایه ها و انتقادات سینماگران از کم کاری صنوف مواجه بود.

شکی نباید داشت که اگر تزریق خون تازه به رگهای هیأت‌های مرکزی صنوف مختلف خانه سینما زودتر از اینها صورت می‌گرفت و البته مشکلات صنفی با دسته بندی به‌موقع در مسیر اصلاح قرار می گرفت کار به جایی نمی‌رسید که در یک مورد سازمان سینمایی برای حل مشکلات حقوقی سینماگران آستین بالا بزند.

این می‌تواند آغاز مسیری باشد که سازمان سینمایی برای حل مشکلات صنفی سینماگران خواهد پیمود و نتیجه طبیعی این مسیر در حاشیه قرار گرفتن بیشتر خانه سینما خواهد بود…

زمانی خانه سینما منحل شده بود ولی در کانون توجه قرار داشت و حالا دو سال از بازگشایی آن می‌گذرد و بلحاظ فعالیت صنفی، تقریبا به حاشیه رانده شده! چرایی این وضعیت پرسشی است که پاسخ آن فقط و فقط به آزمودن تجربیات منفعت طلبانه ای بازمیگردد که در سالهای اخیر در این تنها نهاد صنفی سینمای ایران رواج داشته است.

سینماژورنال: آناهید آباد از جمله چهره های باسابقه سینمای ایران است.

چهره ای که در نزدیک به سه دهه فعالیت در سینما به عنوان دستیار کارگردان در کنار اغلب چهره های مطرح سینما از بیضایی گرفته تا داوودنژاد و واروژ کریم‌مسیحی فعالیت داشته است.

آباد که در مجمع عمومی خانه سینما به عنوان نماینده صنف دستیاران کارگردانان کاندیدای انتخابات شد از راهیابی به هیات مدیره خانه سینما بازماند اما نکته جالب شعارهای انتخاباتی این چهره بود که کنجکاومان کرد به سراغش رفته و درباره نقش انتخابات در آینده خانه سینما از او بپرسیم.

شعار انتخاباتی آناهید آباد این بود: تلاش در جهت امنیت شغلی، راه اندازی صندوق بیکاری، اعطای حقوق بازنشستگی و ارائه تسهیلات کافی برای خدمات درمانی.

خانه سینما در جهت نهادینه شدن فعالیتهای صنفی حرکت کند

آناهید آباد درباره اینکه هیات مدیره جدید را چطور ارزیابی می کند به سینماژورنال گفت: فعالیتهای خانه سینما باید مستقل از هیات مدیره پیش برود آن هم در جهت نهادینه شدن فعالیتهای صنفی سینمایی.

وی ادامه داد: خانه سینما زیرساختی دارد که نتیجه انتخابات قطعا اختلالی در روند فرآیند صنفی آن ایجاد نخواهد کرد. زیرساخت خانه سینما تلاش در جهت بهبود اوضاع صنفی است و هیات مدیره جدید هم باید در همین جهت حرکت کند.

هنوز که هنوز است حرفه سینما، کُد مشاغل ندارد

اینکه آباد می گوید فعالیت خانه سینما مستقل از تغییر هیات مدیره پیش خواهد رفت این پرسش را فرارو می گذارد که با این حساب اصلا چه نیاز به برگزاری انتخابات است. آباد در پاسخ به این پرسش به سینماژورنال گفت: منظورم این است که اهداف صنفی خانه سینما اهدافی مشخص است که هر هیات مدیره ای که می آید می بایست در جهت نیل به این اهداف حرکت کند. هیات مدیره جدید هم باید در حل مشکلات صنفی خانه سینما پیشقدم شود.

دستیار کارگردان “مصائب شیرین” در توصیف مشکلات صنفی اعضای خانه سینما بیان داشت: هنوز که هنوز است حرفه سینما، کُد مشاغل ندارد و حالا حساب کنید که چقدر فاصله داریم تا تبدیل شدن به نهاد صنفی ایده‌آل. شخصا آرزویم است که روزی حرفه سینما نیز در دایره مشاغل دارای کد شود و این آرزو محقق نمی شود مگر از طریق فعالیت صنفی مستمر.

امنیت شغلی یک کارگر فصلی شیلات بهتر از کل سینماست

وی ادامه داد: خانه سینما باید یک مسیر طولانی طی کند تا به یک صنف قوی بدل شود. راحتتان کنم الان امنیت شغلی و معیشتی یک کارگر شیلات به مراتب بهتر از کل خانه سینما و حتی کل سینماست. آن هم نه کارگر رسمی شیلات که کارگر فصلی آن.

دولتمردان به سینما افتخار میکنند اما هنوز مشکلات بیمه ای سینماگران حل نشده

آباد خاطرنشان ساخت: در تمامی دولتها همواره افتخارات سینما باعث افتخار دولتمردان می شود و البته که در اسکاری که سینمای ایران گرفت نیز بسیاری شریک شدند اما اعضای تنها نهاد صنفی همین سینما که نهایتا 5 هزار عضو دارد هنوز مشکلات ابتدایی بیمه اعضا حل نشده است.

از سال 70 عضو خانه سینما هستم اما هنوز بیمه نشده ام!

مدیر تولید “خیابانهای آرام” با اشاره به اینکه خودش از اوایل دهه هفتاد عضو خانه سینماست اما هنوز بیمه تامین اجتماعی ندارد بیان داشت: از همان سالهای ابتدایی دهه 70 عضو خانه سینما بوده اما به خاطر محدودیتی که در بیمه سالانه اعضا وجود داشت هر سال جای خودم را به دیگران می دادم و هنوز هم بیمه تامین اجتماعی نیستم. البته مانند من هم در خانه سینما کم نیستند.

وی افزود: برای همین فکر میکنم اولین کاری که هیات مدیره جدید باید پیگیری کند همین تلاش برای دریافت تسهیلات بیمه برای اعضای خانه سینماست. در کنار آن مساله بیمه تکمیلی هم واقعا باید به سازوکار منسجمی برسد.

آباد تاکید کرد: الان نیروهای پاره وقت شرکتهای خصوصی هم خیلی راحت از تسهیلات بیمه تکمیلی استفاده می کنند اما سینماگران برای این موضوع هنوز مشکل دارند.

اگر اصغر فرهادی هم از پروژه ای اخراج شود دستش به جایی بند نیست

این سینماگر باسابقه خاطرنشان ساخت: الان اگر یک کارگر ساده به استخدام جایی درآید و بعد از گذشت 92 روز بخواهند او را اخراج کنند قانون از او حمایت خواهد کرد اما در سینمای ما اگر اصغر فرهادی هم از پروژه ای اخراج شود دستش به جایی بند نیست. دلیل این مساله هم مشکلات حقوقی است که در مسیر کددار شدن حرفه سینما وجود دارد.

باید فارغ از دیدگاههای سیاسی کار صنفی را پیگیری کنیم

آباد با اشاره به اینکه درگیری در سیاست و وابستگی به جناحهای سیاسی آفت کار صنفی است به سینماژورنال گفت: هر کدام از ما به عنوان یک شهروند مستقل آرای سیاسی خودمان را داریم اما وقتی بناست درگیر یک کار صنفی شویم بهتر است آرای سیاسی را کنار گذاشته و مستقلا حرکت کنیم. یک پدر هم ممکن است به یک حزب سیاسی تعلق خاطر داشته باشد اما آیا این پدر می تواند وقتی وارد خانه می شود به فرزندی که مخالف خودش فکر می کند کم توجهی کند مطمئنا نه. آنها که وارد هیات مدیره خانه سینما میشوند هم باید تلاش کنند فارغ از نگاههای سیاسی به اعضای صنوف نگاه کنند.