سینماروزان: بالاخره و بعد از هفت سال که از تولید می گذرد و مدتها توقیف و یک اکران نصفه و نیمه در هنروتجربه در دولت یازدهم، مجددا تصمیم بر آن شد که «خانه پدری»کیانوش عیاری در گروه هنروتجربه و البته با درجه بندی سنی روی پرده برود.

ابراهیم داروغه‌زاده معاون نظارت سازمان سینمایی با اعلام این خبر گفت: فیلم سینمایی «خانه پدری» که جزو 5 فیلم رفع توقیف شده است، در گروه سینمایی هنر و تجربه اکران خواهد شد و به دلیل وجود صحنه‌‌ای خشن، فیلم در اکران محدودیت سنی خواهد داشت.

هرچند درجه بندی سنی موضوع تازه ای در سینمای ایران نیست و همین حالا کمدی «پا تو کفش من نکن»حسین فرحبخش، «پریناز»بهرام بهرامیان و «تابستان داغ» ابراهمی ایرجزاد را با درجه بندی سنی روی پرده داریم اما اینکه عیاری بالاخره رضایت داده فیلمش با درجه بندی روی پرده برود حائز اهمیت است.

البته واکنش عیاری به خبر اکران با درجه بندی کاملا دوپهلو بوده چون او هیچ موضعی نسبت به خبر نگرفته و صرفا گفت: از چگونگی اکران «خانه پدری» هیچ اطلاعی ندارم و از همه چیز بی خبرم.

این واکنش دوپهلو میتواند نمایانگر رضایت تلویحی عیاری باشد بخصوص که او پیشتر مدام به اکران بدون ممیزی «خانه پدری» و لزوم وجود سکانس قتل دختر توسط پدر در این فیلم تأکید داشت و اکنون با اکران به صورت محدود در هنروتجربه و با درجه بندی، خواسته او هم محقق شده است.

سینماروزان: در تازه ترین جلسه شورای صنفی نمایش قرارداد فیلم سینمایی «قاتل اهلی» به کارگردانی مسعود کیمیایی بعد از فیلم «قهرمانان کوچک» به کارگردانی حسین قناعت و فیلم «کمدی انسانی» به کارگردانی محمدهادی کریمی بعد از فیلم «قاتل اهلی» در گروه سینمایی آزادی بسته شد.

به گزارش سینماروزان همچنین در این جلسه، شورای صنفی نمایش از سرگروه های سینمایی به دلیل ارائه به موقع قرارداد فیلم های در نوبت اکران و فراهم شدن امکان تبلیغ برای صاحبان فیلم ها تشکر کرد.

در تازه ترین جلسه شورای صنفی نمایش مدیرعامل خانه سینما گزارشی پیرامون سینما فرهنگ ارائه کرد و مقرر شد تا سالن های شماره ۱ و ۲ سینما فرهنگ به چرخه اکران عمومی باز گردد و به این ترتیب دیگر سالنهای این سینمای خیابان شریعتی شمالی صرف آثار کم مخاطب هنروتجربه نخواهد شد.

سینماروزان: اظهارات تازه سیدضیاءالدین دری از اعضای سابق شورای پروانه نمایش که گفته بود حجت الله ایوبی بخاطر حال بد دخترش اسباب توقیف «خانه پدری» را فراهم کرد(اینجا را بخوانید) بعد از واکنش علی احمدزاده کارگردان «مادر قلب اتمی» که این فعل را مصداق مدیریت سلیقه ای دانسته بود(اینجا را بخوانید) با واکنش حجت الله ایوبی مواجه شده است.

به گزارش سینماروزان حجت الله ایوبی رییس معزول سینما به «شرق» گفت: «درباره مطالبی که از زبان یکی از سینماگران گرامی نقل شده، نیازی به پاسخ نمی‌بینم.»

این مدیر سینمایی ادامه داد: فیلم «خانه پدری» در زمان مدیریت این‌جانب پروانه نمایش گرفت و در «گروه هنر و تجربه» به نمایش درآمد. موضع سازمان سینمایی وقت، حمایت از این تصمیم شورای پروانه نمایش و اکران فیلم برای مخاطبان خاص بود. معنی این اقدام کاملا روشن است و نیازی به شرح ندارد؛ اما توقف اکران، خارج از اراده و تصمیم سازمان سینمایی بود. آن روز بر من و اعضای گروه «هنر و تجربه» بسیار سخت گذشت. 

به گزارش سینماروزان ادعاهای رییس معزول درباره صدور پروانه نمایش برای هنروتجربه که ذاتا گروه محدودیست در شرایطیست که در همین گروه محدود هم «خانه پدری» فقط یک روز در یک پردیس روی پرده بود و محافظه کاری آقای معزول باعث شد به محض فشار افراطیون، فیلم از پرده پایین کشیده شود!

سینماروزان: هرچند برخی رسانه های افراطی کم‌خبر از همه جا از جاانداختن درجه بندی سنی در سینمای ایران می‌گویند اما واقعیت اینجاست که فارغ از سابقه درجه‌بندی در سینمای قبل از انقلاب و مثلا اکران «دشنه»فریدون گله با درجه +18 ، در سینمای بعد از انقلاب هم درجه بندی از سالها پیشتر و دولت اول اصلاحات در سینمای ایران وجود داشته است. آن زمان فیلم «مصائب شیرین»علیرضا داوودنژاد درجه 18+ گرفت و بعدتر در دولت دوم اصلاحات فیلم «خوابگاه دختران» با درجه بندی سنی 16+ اکران شد.

در دولت اول احمدی نژاد «پارک وی» با درجه 16+ و در دولت دوم احمدی نژاد هم فیلمی مثل «آتشکار» را داشتیم که با درجه 16+ اکران شد و فیلمی مانند «آل» با درجه بندی 18+ روی پرده رفت.

در سالهای اخیر نیز درجه بندی سنی فیلمها در سینمای ایران وجود داشته و مثلا فیلمی مثل «من» را داشتیم که درجه بندی 15+ گرفت یا فیلمهایی مانند «لانتوری» و «استراحت مطلق» که درجه 16+ گرفتند یا کمدی «در وقت معلوم» که درجه 12+ گرفت.

امسال اما داستان درجه بندی در سینما با انتشار خبر درجه بندی کمدی «پا تو کفش من نکن» آغاز شد؛ این کمدی پویافیلم ابتدا بنا بود با درجه 18+ اکران شود اما بعد از حذفیاتی در شب اکران درجه 12+ به آن تعلق گرفت و با همین درجه بندی روی پرده است. واکنش حسین فرحبخش کارگردان فیلم به این درجه بندی هم کاملا منفی بود چون به اعتقاد فرحبخش از مخاطب 2 تا 90 ساله می تواند فیلم را ببیند!

تازه ترین درجه بندی فیلمها به «پریناز» اثر رفع توقیف شده بهرام بهرامیان با بازی فاطمه معتمدآریا و طناط طباطبایی تعلق دارد. در اعلانهای منتشر شده از این فیلم درجه بندی 16+ است که بر روی آن به چشم می خورد.

بهرامیان که هفت سال بعد از تولید و آن هم به شرط اکران در گروه هنروتجربه توانسته پروانه نمایش «پریناز» را بگیرد درباره این درجه بندی به سینماروزان گفت: بعد از آن که بنا شد به قید اکران در هنروتجربه پروانه را دهند ابتدا گفتند نمایش فیلم برای زیر 17 سال توصیه نشود و روی پوستر 18+ بیاید اما در نهایت با تعامل میان تهیه کننده و اداره نظارت تصمیم بر آن شد که فیلم با قید 16+ اکران شود.

بهرام بهرامیان که فیلم دومش «آل» هم با درجه بندی سنی اکران شده بود در پاسخ به این پرسش که آیا این درجه بندی برای نمایش «پریناز» را قبول دارد اظهار داشت: واقعیت این است که چه زمان تولید و چه زمانی که سالها رایزنی کردیم تا به اکران برسیم همواره فکر میکردم مخاطب این فیلم مخاطب عام است و نیازی به این نمی دیدم که زیربار درجه بندی بروم و الان هم فکر میکنم فیلم می تواند هم مورد توجه یک نوجوان زیر 16 سال قرار گیرد و هم مطلوب یک مخاطب میانسال باشد. «آل» هم اگر درجه بندی شد به خاطر ژانرش بود که در حیطه سینمای هارور یا دلهره آور جای می گرفت بود.

این کارگردان درباره زمان قطعی اکران هم به سینماروزان بیان داشت: هنروتجربه بنا بود فیلم را از نیمه مردادماه اکران کند اما گویا کمی تأخیر در اکران به وجود آمده و فیلم در نهایت از ابتدای شهریور ماه روی پرده خواهد رفت.

اعلان 16+ برای «پریناز»

سینماروزان: دستورالعمل شورای صنفی نمایش مبنی بر عدم اکران فیلمهای گروه دار در هنروتجربه هرچند با انتقاد مدیر این گروه دولتی مواجه شد که با ادبیاتی خاص از غیرقانونی بودن رفتارهای شورای صنفی نمایش بگوید اما اغلب بدنه سینمای حرفه‌ای ایران از دستورالعمل شورا حمایت کردند.

به گزارش سینماروزان حبیب اسماعیلی تهیه کننده پیشکسوت سینما که سالهاست یکی از موسسات موفق در پخش فیلم با نام رسانه فیلمسازان را مدیریت میکند از جمله چهره هاییست که نگاه انتقادی خود را به هنروتجربه دارد و در عین حال پیشنهاد قابل تأملی را هم پیش روی دست اندرکاران این گروه می گذارد.

سینماروزان: اولین تیزر درام “پریناز” بهرام بهرامیان رونمایی شد.

به گزارش سینماروزان “پریناز” که بعد از هفت سال بلاتکلیفی از نیمه مرداد روی پرده خواهد رفت، داستان زندگی دختربچه ای را روایت میکند که سرپرستی اش به بانویی میانسال میرسد؛ حضور در محیط جدید هم برای دخترک و هم برای زن میانسال پر است از حادثه…

فاطمه معتمدآریا، فرخ نعمتی، طناز طباطبایی، شبنم قلی خانی، مصطفی زمانی، فرهاد آییش، مژگان بیات و حمید فرخ نژاد در نقشی به شدت خاص از جمله بازیگران فیلمند.

“پریناز” علیرغم میل سازندگان نتوانسته مجوز نمایش سراسری بگیرد و فقط مجوز نمایش در هنر و تجربه را گرفته و بنابراین فقط در این گروه روی پرده خواهد رفت.

موسیقی متن “پریناز” کاریست از محمدرضا درویشی موزیسین پروسواسی که یکی از آخرین کارهایش را در “وقتی همه خوابیم” بهرام بیضایی شنیده بودیم.

برای دیدن تیزر “پریناز” اینجا را ببینید.

سینماروزان: دستور شورای صنفی نمایش مبنی بر ممانعت از نمایش فیلمهای گروه دار در هنروتجربه با ادبیات خاص متصدی این گروه و “غیرقانونی” خواندن رفتار شورا مواجه شد؛ ادبیاتی که نه فقط واکنش صریح سخنگو و تاکید بر وجه قانونی شورا مواجه شد بلکه واکنش رییس شورای صنفی نمایش را به دنبال داشت و حتی منتقدانی همچون جبار آذین نیز درباره آن موضع گرفتند.

به تازگی سیروس الوند کارگردان سینمای ایران نیز در گفتگویی با “شرق” از نمایش فیلمهای بی ربط در هنروتجربه انتقاد کرده است.

سبروس الوند بیان داشت: نفس وجود گروه سینمایی هنر و تجربه خوب است. این گروه سینمایی زمانی به‌وجود آمد که برخی فیلم‌ها نیاز به نمایش داشتند و در چرخه حرفه‌ای نمایش هم جایی نداشتند و هنر و تجربه به کمک این فیلم‌ها آمد.

او ادامه می‌دهد: در این میان برخی فیلم‌ها در این گروه سینمایی به نمایش گذاشته شد که خیلی ارتباطی با هنر و تجربه نداشت و الان این گروه سینمایی به جایی رسیده است که باید درباره ادامه مسیرش برنامه‌ریزی کرد. این موضوع ارتباطی هم با مدیریت یک نفر ندارد و نمی‌توان به علم الهدی انتقاد کرد.

این کارگردان افزود: مقصودم این است که باید برای ادامه مسیر فکری کرد که هر فیلمی در این گروه سینمایی نمایش داده نشود، مثلا فیلم “فروشنده” فیلمی نیست که بتوان در اکران‌های گروه هنر و تجربه جای داد و نفس حضور هنر و تجربه برای فیلم‌هایی است که حقیقتا نیاز به فضایی برای دیده‌شدن دارند.

سینماروزان: در روزهایی که بحث درباره هنروتجربه به واسطه ادبیات متصدی این گروه در «غیرقانونی» خواندن رفتار شورای صنفی نمایش پررنگتر شده و پس از غلامرضا فرجی که این ادبیات را زیر سوال برد، جبار آذین که مشکل اصلی این گروه را گردانندگان آن دانست و همایون اسعدیان که این گروه را محفلی شامل آدمهای حقوق بگیر خطاب کرد حالا علیرضا رضاداد در میانه یک گفتگوی تفصیلی درباره جشنواره کودک که با «ایسنا» انجام شده این گروه را الگویی خوب برای راه اندازی اکران کودک ندانسته است و راه حل اکران کودک را استفاده از ظرفیت رسمی اکران دانسته است.

به گزارش سینماروزان علیرضا رضاداد که خود یک مدیر رشد یافته در سیکلهای دولتی است درباره احتمال راه اندازی یک گروه سینمایی ویژه کودک گفت:  شاید تشکیل گروه سینمای کودک بهترین راه حل برای حل مشکل اکران نباشد. من به همه فعالان سینمای کودک در نشست‌های شبانه‌ای که آقای نیکخواه در جشنواره برگزار می‌کردند و مساله نمایش را در آن مطرح می‌کردند، گفتم که رویکرد خودشان را تغییر بدهند و بیایند فکر دیگری بکنند.

وی با تأکید بر اینکه با روشهای دولت مآبانه برای اکران موفق نیست ادامه داد: درست است که مسیر فعلی مسیر درستی نیست که اگر فیلمی توانست جایش را در اکران باز کند به نمایش دربیاید و اگر نتوانست فراموش شود اما شاید راه حل مشکل اکران، تشکیل یک گروه محدود مثل «هنر و تجربه» نباشد و یا روش‌های دستوری و دولت مآبانه را بهتر است، جستجو نکنیم.

او با تاکید بر اینکه “اگر بر ایجاد تنوع در اکران متمرکز شویم، قطعا فرصت نمایش فیلم‌های کودک نیز فراهم می‌شود.” تصریح کرد: اصل این است که فعالان صنفی به راه حلی برسند که سهم مخاطبان مختلف و موضوعات متنوع در اکران پیش بینی شود و آن هیات امنای نمایش که خوشبختانه در آیین نامه امسال شورای صنفی تاسیس شده بتواند این برنامه‌ریزی را برای جذب مخاطب بیشتر به سینما بکند و به رونق بیشتر سینما کمک کند.

رضاداد با اشاره به استفاده از چرخه رسمی اکران برای آثار کودک گفت: ما شاهدیم گاهی همزمان پنج فیلم اجتماعی با هم به نمایش درمی‌آمد یا در یک مقطع دیگر تعدادی فیلم کمدی و طنز. خوب است در یک راه کار صنفی به تنوع در سبد اکران فکر کنیم که به نظر می‌رسد شورای صنفی نمایش در حال تلاش برای رسیدن به این هدف است بنابراین اگر این مسئله حل شود خود به خود مسئله اکران سینمای کودک نیز حل خواهد شد. همچنین در کنار این دولت باید به سراغ ظرفیت‌های معطل و مرتبط با کودکان در آموزش و پرورش، کانون، شهرداری وسازمان‌های مرتبط برود.

سینماروزان: ادبیات متصدی هنروتجربه در غیرقانونی خواندن دستورالعمل شورای صنفی نمایش مبنی بر ممانعت از اکران فیلمهای گروه دار در هنروتجربه(اینجا را بخوانید) ابتدا واکنش صریح سخنگوی این شورا را موجب شد(اینجا را بخوانید) و بعد از واکنش جبار آذین منتقد پیشکسوت(اینجا را بخوانید) حالا همایون اسعدیان رییس شورای صنفی نمایش هم در گفتگو با «ایسنا» پاسخهایی تند و تیز به ادبیات این متصدی داده است.

همایون اسعدیان گفت: این بار اولی نیست که آقای علم‌الهدی و دوستانشان ما را مخاطب قرار می‌دهند؛ البته ما بنا به پاسخگویی نداشتیم اما مطالبی هست که احساس می‌کنیم سکوت در مقابل آنها خطاست.

او خاطرنشان کرد: ابتدا باید بگویم شورای صنفی نمایش و تک تک اعضایش مخالفتی با ذات «هنر و تجربه» ندارند و نه تنها مخالف آن نیستند بلکه برخی از اعضای شورا، طرح‌های مبنی بر راه‌اندازی چنین گروهی را هفت‌، هشت سال پیش خودشان به وزارت ارشاد داده‌اند و حالا آقای علم‌الهدی مدیریت آن را بر عهده دارند و تصور می‌کنند مالکیت‌اش مال ایشان است.

اسعدیان با اشاره به نامه اخیر رئیس گروه «هنر و تجربه» گفت: طرح مسئله به این شکل که یک عده کمر به قتل گروه «هنر و تجربه» بسته‌اند، صرفا برای آدرس غلط دادن و ایجاد یک هیاهوی مطبوعاتی و صنفی و پنهان کردن اصل قضیه است. آقای علم‌الهدی می‌گویند بیش از یک سال است که ما (شورای صنفی نمایش) چوب لای چرخ «هنر و تجربه» می‌گذاریم. من به صراحت می‌گویم ایشان خلاف واقع می‌گویند و حقیقت را پنهان می‌کنند.

او ادامه داد: در یک سال گذشته به درخواست آقای علم‌الهدی از شورای صنفی اکران؛ ما موافقت کردیم تا فیلم‌هایی چون «فروشنده»، «لانتوری» بتوانند در سینماهای گروه «هنر و تجربه» هم در شکل محدودی اکران شوند و هر سالن سینمای «هنر وتجربه» 15 سانس در ماه برای این فیلم‌ها داشته باشد.

اسعدیان یادآور شد: اکثریت اعضای شورای صنفی نمایش با درخواست ایشان مخالف بودند و صرفا به اصرار شخص بنده با ایشان موافقت کردند؛ دلیل مخالفت دوستان ما به درست این بود که این 15 سانس دارد از فیلم‌های «هنر و تجربه» گرفته می‌شود و به فیلمی داده می‌شود که نیازی ندارد و فقط این درخواست برای بالا بردن آمار مخاطب برای ارائه به مدیران بالادستی است.

رییس شورای صنفی نمایش تصریح کرد: قطعا آقای علم‌الهدی می‌دانند که فیلم‌های اینچنینی همچون «فروشنده» و «لانتوری» احتیاجی به این 15 سانس ندارند اما ظاهرا ایشان با آمار مخاطبان این فیلم‌ها می‌خواستند میزانی از عدم موفقیت‌شان را جبران کنند و نیازی به این چنین فیلم‌هایی داشتند.

او گفت: من همین جا اعلام می‌کنم، شخص من همایون اسعدیان اشتباه کردم و از دوستان سازنده فیلم‌های «هنر و تجربه» عذرخواهی می‌کنم که سانس‌های فیلم‌هایشان را گرفتم و به این فیلم‌ها داده‌ام، نمی‌دانم آقای علم‌الهدی پاسخی به این دوستان دارند بدهند یا نه؟!

اسعدیان با اشاره به اینکه آقای علم‌الهدی مدعی هستند دعوا بین سینمای اندیشه و بدنه است، ادامه داد: لابد به تعبیر ایشان سینمای اندیشه یعنی گروه «هنر و تجربه» و بقیه فیلم‌ها مقابل آن هستند، به نظر جدا از اینکه ایشان دارند به تمام فیلم‌های سینمای ایران توهین می‌کنند و سینمای بدنه را خالی از اندیشه می‌دانند به شخصه هم چنین جایگاهی برای ایشان قائل نیستم که اجازه داشته باشند، چنین تقسیم‌بندی انجام دهند.

رییس شورای صنفی نمایش با اشاره به اظهارات دیگر مدیر گروه «هنر و تجربه» اذعان داشت: آقای علم‌الهدی می‌فرمایند، معضل بی‌تدبیری است. من به شخصه بی‌تدبیری شخص خودم را در رابطه با پذیرش درخواست ایشان که فیلم‌های مثل «لانتوری» و «فروشنده» در این گروه اکران شود را می‌پذیرم.

او ادامه داد: خیلی متأسفم که باید بگویم چیزی به نام گروه «هنر و تجربه» دیگر وجود ندارد و مدت‌هاست به یک محفل با تمام خصوصیات محفلی آن تبدیل شده است که اگر محفل نبود ایشان هر وقت تمایل داشتند، تهدید به متوقف کردن فیلم‌های این گروه نمی‌کردند، ظاهرا آنجا به ملک شخصی‌شان تبدیل شده است.

او ادامه داد: یکی از ویژگی‌های محفل بودن داشتن تیمی است که از شما حقوق بگیرد تا چشم بسته هر آنچه انجام می‌دهید را تأیید کند و واقعا باعث تأسف است که در حمایت از این گروه می‌نویسند “درستی مسیر مدیریتی آن حتی از دلیل و سند بی نیاز است”و من یاد فیلم «خوب، بد، جلف» افتادم و در جای دیگری برخی اعضای شورای صنفی نمایش را باقی مانده دلواپسان دولت دهم می‌دانند، کاش این دوستان از شیوه‌های جدیدتری برای منکوب رقیب استفاده می‌کردند.

اسعدیان با بیان اینکه “دعوا بر سر گروه هنر و تجربه نیست” یادآور شد: رئیس سابق سازمان سینمایی بدون هیچ پژوهشی و کارشناسی سینما فرهنگ را در اختیار این گروه قرار داده است. اگر آقای علم‌الهدی جرأت ندارند آمار فروش و مخاطبانشان را در این سالن‌ اعلام کنند، هر وقت ضروری باشد قطعا ما آن را اعلام می‌کنیم.

رییس شورای صنفی نمایش در پایان گفت: به شخصه از طرف شورای صنفی اکران برای هرگونه همکاری در جهت تخصیص سینماهایی به این گروه اعلام آمادگی می‌کنم و از هر کمکی که در جهت حمایت از این نوع فیلم‌ها باشد، دریغ نمی‌کنم به هرحال ما از هر اقدامی که صدمه‌ای به کلان سینمای ایران وارد نکند، حمایت می‌کنیم. در انتها صمیمانه و عاجزانه از آقای علم الهدی خواهش می‌کنم به جای جوسازی و هیاهوهای مطبوعاتی لطف کنند، دستاوردهای مدیریتی‌شان را در گروه «هنر و تجربه» در جهت رشد و جذب مخاطب بیشتر برای این نوع فیلم‌ها به اطلاع اهالی سینما برسانند.

اسعدیان در پاسخ به اینکه آیا حیدریان رییس سازمان سینمایی در این وسط میانجی‌گری نخواهد کرد؟ گفت: به هر حال طبق نامه‌هایی که به ایشان زدیم شرایط را توضیح داده‌ایم و در عین حال با توجه به اینکه سازمان سینمایی این گروه را تأسیس کرده است، تصمیم‌گیرنده نهایی آنها هستند.

سینماروزان: اظهارات اخیر متصدی گروه دولتی هنروتجربه که در آن با غیرقانونی خواندن دستورالعمل شورای صنفی نمایش در ممانعت از اکران آثار گروه‌دار در این گروه، آن را عاملی دانسته بود در مسیر تعطیلی این گروه، زودتر از همه با واکنش غلامرضا فرجی سخنگوی شورای صنفی نمایش مواجه شد.(اینجا را بخوانید)

غلامرضا فرجی در گفتگو با سینماروزان با بیان اینکه تنها مرجع قانونی تصمیم گیری درباره اکران شورای صنفی نمایش است از امتداد دستورالعمل شورا مبنی بر ممانعت از آثار گروه دار در هنروتجربه سخن گفت.(اینجا را بخوانید)

به تازگی جبار آذین منتقد و مدرس پیشکسوت سینما نیز با نگارش یادداشتی با برشمردن برخی از ایرادات هنروتجربه مشکل اصلی این گروه را نه در دایره بیرونی که سیاستهای نادرست دست اندرکارانش دانسته است.

متن یادداشت جبار آذین را بخوانید:

هنروتجربه؛ مغفول و مردود یا مظلوم و مطرود!؟                                         

در میان اهالی سینما و نقد و رسانه کمتر کسی است که نداند من مخالف سرسخت هنر و تجربه هستم و چندین یادداشت تند دراین ارتباط نوشته و در مصاحبه ها و نشستهای مختلف سینمایی،به اشکالات،انحرافات و کجروی های آن پرداخته ام.

انتقادها و اعتراضهای کارشناسانه من به گروه هنر وتجربه، هرگز به معنای مخالفت با جوانگرایی و خلاقیت و نوآوری در سینما و بویژه بعضی آثار خوب سینماگران جوان و امکان نمایش  فیلمهای خاص دراین گروه نبوده است.

این روزها هجمه‌هایی تند و مستمر ضد گروه یاد شده و دست اندرکاران آن صورت گرفته که برخی از آنها، بیش از تکیه بر دانش سینمایی وتجربه و نگاه تخصصی ،متکی بر نظریه های سطحی و احساسی و در مواردی صرفا شخصی و سلیقه ای و حتی سیاسی است.

نقد من به این گروه بر حیات و یا اصلاح‌ناپذیری آن نبوده و نیست چراکه معتقدم تولد هنر و تجربه، همراه با دانش سینمایی و خصوصیات حرفه ای چنین گروهی که مشابه حرفه ای هم در جهان سینما دارد ،نبوده و نوزادی که باید در آغوش سینمای ملی ایران و همراه با جریان رسمی اکران و نه منفک از آن زندگی و رشد می کرد، به دلیل غلط کاری‌های عوامل آن و روشن و شفاف نبون حد و مرز هنری و تجربی و سینمایی و قانونی و جایگاه واقعی آن در سینما و جامعه، به جای قرارگرفتن در کنار سینمای مادر،کودکانه در مقابل سینما قد علم کرد و با این اقدام و صرف هزینه ها و امکانات سینمایی، افزون بر لطمه به سینمای کشور،خود را هم به انحراف و استهزا کشاند.

در واقع گروهی که می توانست برای سینماگران نوآور و نسل جوان، امیدآفرین باشد با آشفته کاری و قبله قراردادن فیلم های جشنواره‌ای‌نمای مثلا خارجی‌پسند، باعث کج‌روی و بیراه رفتن جماعتی از فیلمسازان کشور شد.

با این همه پیوسته گفته ونوشته ام،که گروه مذکور عیب و ایراد فراوان دارد ولی هرگز عنوان نکرده ام وجودش نالازم و اصلاح ناپذیر است. درست است که امروزه این گروه حال و وضع درست و مناسب ندارد و دراغمای سینمایی خزیده، ولی هنوز زنده است.

یکی ازدست اندرکاران هنروتجربه در جایی به مخالفان خود،گفته است: چرا کمربه قتل هنر وتجربه بسته اید؟ باید خطاب به ایشان و دیگر متولیان و مجریان و کارمندان و حقوق بگیران هنر وتجربه یادآورشد،اغمای امروز این گروه که آن را در آستانه موت قرار داده، حاصل غلط ها و اشتباه های شما است و به علاوه، کسی برای یک موجود در معرض فوت که کمر قتل نمی بندد.

اگر واقعا روزی هنروتجربه فوت شود، قاتلان واقعی آن، شما هستید که آن را بد تغذیه و هدایت کرده و از مسیر سلامت و موفقیت دور ساخته‌اید و نتوانستید حمایتهای دولتی را زمینه ای کنید برای شکل گیری جریانی که بتواند با تکیه بر مخاطب حتی با قطع کمکهای دولتی به حیات خود ادامه دهد! چرا بعد از بیش از سه سال دست اندرکاران این گروه همچنان محتاج کامل بودجه دولتی هستند و نتوانسته‌اند حتی نیمی از هزینه های خود را با تکیه بر عنصر اصلی دخل و خرج در سینما که حضور مخاطب در سالنهاست استوار کنند؟ چون فارغ از بی تجربگی در مقوله اکران، هدفشان نه تکیه بر گیشه و کشف مخاطبانی که سالهاست دور سینما را خط کشیده اند بلکه احتمالا چیدن روالی کارمندی برای اکران تعدادی فیلم و در قبالش دریافت بودجه بوده است.

لطفا مخالفان هنر وتجربه هم به جای اندیشه درباره مراسم ختم، در فکر اصلاح و احیاء و هدایت آن باشند.

جبار آذین

سینماروزان: اظهارات متصدی گروه دولتی هنروتجربه که از غیرقانونی بودن دستورالعمل شورای صنفی نمایش در ممنوعیت اکران آثار گروه‌دار در هنروتجربه سخن گفته است(اینجا را بخوانید) با واکنش سخنگوی شورای صنفی نمایش مواجه شد.

غلامرضا فرجی سخنگوی شورای صنفی نمایش با اشاره به شمول قانونی تصمیمات شورای صنفی نمایش به سینماروزان گفت: مصوبه ممنوعیت اکران آثار گروه دار در هنروتجربه، در شورای صنفی نمایش بررسی شده و به تصویب رسیده است و بر همین اساس ضمانت قانونی دارد.

وی ادامه داد: دستورالعمل ممانعت از اکران آثار گروه‌دار در هنروتجربه بعد از تصویب در مسیر اجرایی شدن قرار گرفت و با جدیت در حال پیگیری و اجرایی شدن است و پس از آن هم هیچ فیلم گروه‌داری در این گروه روی پرده نرفته است.

فرجی با انتقاد از غیرقانونی قلمداد شدن شورای نمایش توسط متصدی هنروتجربه گفت: در حال حاضر تنها مرجع قانونی تصمیم گیری درباره اکران، شورای صنفی نمایش است و بس!

فرجی پیرامون دیگر مصوبه شورای صنفی نمایش مبنی بر ممانعت از اکران آثار هنروتجربه در سینما فرهنگ بیان داشت: به غیر از آثاری که قبل از این مصوبه قرارداد اکرانشان در سینما فرهنگ منعقد شده بود از این به بعد این سینما هیچ فیلم هنروتجربه تازه ای را ثبت قرارداد نخواهد کرد.

سینماروزان: دستورالعمل شورای صنفی نمایش مبنی بر آن که آثار چرخه رسمی اکران چه آثار سرگروه دار و چه آثار اکران شده در گروه آزاد نباید از ظرفیت سینماهای هنروتجربه هم استفاده کنند(اینجا را بخوانید) هرچند همان چیزی است که اغلب فیلمسازان هنروتجربه ای خواستار آن هستند اما این دستورالعمل به مزاج متصدی هنروتجربه خوش نیامده است.

به گزارش سینماروزان امیرحسین علم الهدی متصدی این گروه که در بیش از سه سال راه اندازی و علیرغم حمایتهای میلیاردی دولت همواره با مشکل کمبود مخاطب روبرو بوده است با غیرقانونی خواندن دستورالعمل شورا(!!!) از تعطیلی هنروتجربه در صورت اصرار شورای صنفی نمایش بر اجرای دستورالعملش سخن گفته است.

جالب است که این متصدی گروه کم مخاطبش را مهمترین دستاورد فرهنگی دولت یازدهم خوانده است!!!

متصدی هنروتجربه نوشته است: بیش از یک سال است که شورای محترم صنفی نمایش خانه سینما با دلایل واهی در حال چوب لای چرخ گذاشتن مهمترین دستاورد دولت یازدهم در حوزه فرهنگ و هنر است! تعجب نمی‌کنم از این اقدام، چون دعوای سینمای بدنه با سینمای اندیشه از زمان دعوای قابیل و هابیل قابل ردیابی است … عزیزان شورا، در انتهای نامه رئیس محترم آن شورا ذکر شده است که به نحوی معضل حل شود! معضلی نیست بجز بی‌تدبیری که سالیان است گریبان‌گیر عده‌ایی قلیل از اعضای محترم آن شورا است که بجای هم‌افزایی به دنبال مسائلی است که از همان دعوای معروف تاریخ بشریت همچنان حکمفرما است… عزیزان با این شعر حافظ شیرین سخن (مباش در پی آزار و هرچه خواهی کن/ که در شریعت ما غیر از این گناهی نباشد) کام‌تان را شیرین می‌کنم. القصه، باز منتظر جلوگیری از رفتارهای غیر قانونی و محفلی آن شورا در این خصوص توسط شورای عالی اکران و سازمان سینمایی کشور هستیم و درصورت اجرایی شدن تهدیدات ، کلیه فعالیت های هنر و تجربه متوقف و براساس مصالح این سینمای نجیب و همراهی خیل دست اندکاران آن و اطلاع از تصمیم نهایی رئیس محترم سازمان سینمایی اتخاذ تصمیم‌خواهد شد.

سینماروزان: شورای صنفی نمایش که همواره دوشنبه ها تشکیل جلسه میداد به دلیل مصادف شدن دوشنبه 15 خرداد با تعطیلی، جلسه فوق العاده ای را شنبه 13 خرداد برگزار کرد و در این جلسه از یک طرف برخورد جدی با سینما فرهنگ بخاطر ادامه اکران آثار هنروتجربه را در دستور کار قرار داد و از طرف دیگر درباره چگونگی ادامه اکران دو فیلم “ویلاییها” و “آشوب” راهکاری ارائه داد.

غلامرضا فرجی سخنگوی شورای صنفی نمایش با اساره به تخلف سینما فرهنگ  بیان کرد: سینما فرهنگ بر خلاف مصوبه شورای صنفی نمایش به نمایش آثار هنر و تجربه ادامه داده و به خاطر بی‌توجهی به هشدارهای شورا و سه اخطار پیاپی، تا اطلاع ثانوی هیچ حواله جدیدی برای این سینما صادر نخواهد شد ولی چنانچه این سینما به نمایش آثار گروه هنر و تجربه خاتمه دهد، ممنوعیت صدور حواله لغو می‌شود.

غلامرضا فرجی درباره ادامه اکران “آشوب” و “ویلاییها” گفت: طبق مصوبه هفته قبل شورای صنفی نمایش فیلم های “زیر سقف دودی” و “رگ خواب” می‌توانند از چهارشنبه ۱۷ خرداد ماه روی پرده بروند و بر اساس توافقات قبلی روزهای اکران این دو فیلم در ماه مبارک رمضان محاسبه نمی‌شود.

وی افزود: در واقع شروع محاسبه کف فروش این دو فیلم از عید فطر است و چنانچه صاحبان و پخش‌کننده‌های این دو فیلم تمایل نداشته باشند از امتیاز ویژه‌ای که شورا به مناسبت ماه مبارک رمضان در نظر گرفته استفاده کنند باید مراتب را به صورت کتبی به شورا اعلام کنند که در این صورت اکران فیلمهای “ویلایی‌ها” و “آشوب” تا پایان شب‌های احیا در سینماهای سرگروهشان ادامه خواهد داشت.

سینماروزان: سیدضیاء هاشمی تهیه کننده باسابقه و رییس جامعه صنفی تهیه کنندگان سینمای ایران در اغلب گفتگوهای خود کوشیده صریح و شفاف درباره مشکلات متنابه سینمای ایران سخن گوید.

به گزارش سینماروزان تازه ترین گفتگوی سیدضیاء که با رسانه متبوع جامعه صنفی انجام شده هم پر شده از صراحت در بیان مشکلات نهادهای سینمایی دولتی و راههای رهایی از بودجه خواری چنین نهادهایی.

متن گفتگوی سیدضیاء هاشمی را بخوانید:

به نظر شما عزل‌ونصب‌های پی‌درپی مدیران سینمایی علاوه بر ایجاد بی‌ثباتی در سینمای ایران، نمی‌تواند مانعی جدی برای صنعتی شدن آن محسوب شود؟ همچنین، آیا ادامۀ حضور برخی مدیران فرهنگی ناکارآمد اخلالی در روند صنعتی شدن سینمای ایران ایجاد نمی‌کند؟

اصولاً مدیران فرهنگی طی چهار دهۀ گذشته برنامه‌ریزی و استراتژی روشنی در مدیریت سینما نداشته‌اند و علی‌السویه عمل کرده‌اند. لذا ما با یک سیاست کلی و واحد، با برنامه‌های کاملاً سلیقه‌ای روبه‌رو بودیم که هر چهار سال یک بار هم‌زمان با مدیران تغییر می‌کردند. ما به یک سیاست کلی و واحد در رابطه با سینما نیاز داریم. ما مدیرانی را می‌خواهیم که طبق این سیاست کلی، استراتژی و برنامه‌ریزی مدونی داشته باشند. اینکه مدیران حوزۀ سینما همگی از یک طیف و گروه خاص انتخاب شوند را به صلاح سینما نمی‌دانیم. مدیرانی که در گذشته ناکارآمدی خود را ثابت کرده و هرجا رفته‌اند منشأ خیر نبودند، لیاقت حضور در سینما را ندارند. متأسفانه نگاهی در نظام حاکم شده که وقتی شخصی را مناسب مدیریت در بخش‌های اقتصادی، سیاسی و … نمی‌بیند، در سینما یا ورزش به او پست مدیریتی می‌دهند تا برایش رزومه شود. این مدیران فاجعه به بار می‌آورند. نمونه‌اش بازی فوتبال چند روز قبل یک تیم پرطرفدار پایتخت در امارات بود. تیمی که پرافتخارترین باشگاه ایران در آسیاست به خاطر ضعف مدیریتی به چنان وضعی افتاد که زنگ تفریح حریف اماراتی خود شد و یکی از بزرگ‌ترین فاجعه‌های ورزشی تاریخ ایران رقم خورد. با انتصاب مدیران ناشایست و نالایق، قطعاً باید منتظر وقوع فاجعه‌های به مراتب بزرگ‌تری در عرصۀ سینما و هنر مملکت باشیم. اگر می‌خواهیم سینمای ما به سوی صنعتی شدن حرکت کند و به سوددهی قابل توجه برسد، باید مدیریت آن را به دست افراد کارآمد و خبره بسپاریم. از اعتماد به مدیران ناکارآمد گذشته یا مدیران تازه‌کار و بی‌رزومه بپرهیزیم. کار را به دست کاردان بسپاریم. آن مدیر درجه چندمی که در معاونت ارزشیابی با ایجاد حاشیه و تنش‌های فراوان مشکلات زیادی را برای سینماگران ایجاد کرد باید از حوزۀ‌ سینما اخراج شود. عدم حضور ایشان و هم‌فکران ایشان در نهادهای فرهنگی نظام، خواستۀ قلبی اکثریت سینماگران است و با توجه به اینکه سینما در انتخابات اخیر از دکتر روحانی حمایت کرده، انتظار می‌رود که دولت دوازدهم در انتخاب تمامی مدیران حوزۀ سینما دقت و توجه لازم را داشته باشد تا شاهد حضور اشخاص لایق، کارآمد و مبتکر در پست‌های مدیریتی سینما باشیم.

با توجه به جدیت تهیه‌کنندگان و سازمان سینمایی برای صنعتی شدن سینمای ایران در سال ۱۳۹۶، و اینکه در مصاحبه‌هایتان از لزوم تأسیس کمپانی‌ها و استودیوهای فیلمسازی گفتید، به نظر شما سازمان سینمایی باید متولی تأسیس آن‌ها و ناظر بر فعالیتشان باشد؟ یا برای این کار تشکیل یک شورا یا انجمن جدید را ضروری می‌دانید؟

آقای حیدریان اصولا بحث صنعتی شدن سینما را قبول دارد. سینمای ما می‌تواند چه از طریق مصوبۀ مجلس و چه از طریق مصوبۀ هیئت وزیران، همانند گردشگری به صنعت تبدیل شود. وقتی به سوی صنعتی شدن برویم، کمپانی‌ها و استودیوهای فیلمسازی تأسیس می‌شوند، مخاطب و سوددهی فیلم در گیشه ضرورت می‌یابد و از همه مهم‌تر، بساط رانت‌خواری و ویژه‌خواری در سینما برچیده می‌شود. در خصوص تأسیس کمپانی‌ها و استودیوها هم عقیده دارم که نقش دولت باید نظارتی و حمایتی باشد. به همین خاطر، ما به دنبال تأسیس انجمن کمپانی‌های فیلمسازی ایران هستیم و مقدمات آن را فراهم کرده‌ایم. این انجمن هم به تأسیس کمپانی‌های فیلمسازی در ایران کمک می‌کند و هم بر عملکرد و کیفیت تولیدات آن‌ها نظارت دارد و با حمایت دولت، نهادها، بانک‌ها و بیمه سینمای ایران را در مسیر یک صنعت پویا و سودده هدایت می‌کند.

در ایران حجم عمدۀ تولیدات سالانه را درام‌های اجتماعی تشکیل می‌دهند. این در حالی است که اکثر این آثار در گیشه شکست می‌خورند. به نظر شما آیا با صنعتی شدن سینمای ایران نباید این روند تغییر کند و شاهد تنوع ژانر در تولیدات سالانۀ سینمای ایران باشیم؟

به نظرم شیوۀ کار شورای پروانه ساخت باید تغییر کند. متأسفانه این شورا بی‌توجه به ترافیک فیلم‌های آمادۀ اکران، همچنان به صدور بی‌رویۀ پروانه ساخت ادامه می‌دهد و از همه بدتر اینکه، به تنوع محصولات سینمایی هیچ اهمیتی نمی‌دهد. هر بار که تعدادی فیلم پروانه ساخت دریافت می‌کنند و فهرست‌شان در سایت‌ها و نشریات منتشر می‌شود، مشاهده می‌کنیم که اکثریت با درام‌های اجتماعی است. این آثار که اکثراً رئالیستی و سیاه‌نما هستند، به شدت به اقتصاد سینمای ایران ضربه زده‌اند. در همین گزارش فروش سالانه‌ای که در سایت جامعه صنفی تهیه‌کنندگان منتشر شده، نزدیک به ۷۰ درصد از فیلم‌های اکران‌شده در سال گذشته مخاطب کمتر از ۲۵۰ هزار نفر داشتند. این یک فاجعه است. برای جلوگیری از وقوع مجدد این فاجعه، شورای پروانه ساخت باید ضمن در نظر گرفتن سقف صدور سالانه برای پروانه ساخت، به تقسیم‌بندی ژانرها هم بپردازد و اعلام کند که مثلاً امسال برای ۲۰ فیلم کمدی و ۱۰ فیلم درام اجتماعی پروانه صادر می‌کنیم. یا به فیلم‌های اکشن و ماجرایی بهای بیشتری می‌دهیم و به سهولت برای این آثار پروانه صادر می‌کنیم. علاوه بر تنوع ژانر، به نظرم نکتۀ مهم دیگری که در صدور پروانه ساخت باید مدنظر قرار بگیرد، تأیید صلاحیت تهیه‌کننده از سوی شورای عالی تهیه‌کنندگان، مشخص بودن سرمایه‌گذار و تضمین کنار نکشیدن وی از پروژه است. بی‌توجهی به این موارد از سوی شورای پروانه ساخت، هر ساله باعث ایجاد اختلافات متعددی شده.

به نظر شما بهتر نیست که در صدور پروانه ساخت برای درام‌های اجتماعی محدودیت‌های زیادی درنظر گرفته شود؟

همین حالا ما در شورای صنفی اکران با حدود ۱۲۰ فیلم آمادۀ اکران روبه‌رو هستیم که اکثر آن‌ها را همین فیلم‌های به اصطلاح رئالیستی تشکیل می‌دهند. با توجه به ظرفیت محدود نمایش در کشور و علاقۀ بسیار کم مخاطب عام به تماشای چنین آثاری، به نظرم حتی بهتر است که حداقل برای یک سال پروانه ساخت برای این آثار صادر نشود. این فیلم‌ها دارای مخاطب خاص هستند و تولید این میزان فیلم برای یک اقلیت به لحاظ عقلانی و به لحاظ اقتصادی هیچ توجیهی ندارد. در مصاحبه‌های قبلی هم تأکید کرده‌ام که این فیلم‌ها آفت سینمای ایران هستند. جالب اینجاست بین انبوه این فیلم‌ها که ادعای پرداختن به معضلات را دارند، به تعداد انگشتان یک دست هم نمی‌توان فیلم‌هایی را یافت که به درستی منعکس‌کنندۀ این معضلات باشند و به ریشه‌یابی آن‌ها بپردازند. هیچ تجربۀ اجتماعی قابل ملاحظه‌ای را هم به مخاطب انتقال نمی‌دهند. البته اعتقاد دارم که سینما منبر خطابه نیست اما این فیلم‌ها، حتی از انجام کاری که سازندگان‌شان ادعای آن را دارند نیز ناتوانند!

گروه هنروتجربه و بنیاد سینمایی فارابی با حمایت از چنین آثاری ادعای ترویج سینمای اندیشه را دارند. به نظرتان این ادعا تا چه اندازه صحیح است؟

سینما صنعت سرگرمی است. چیزی به نام سینمای اندیشه، یک ایدۀ مبهم است. اگر کسی به دنبال اندیشه و تغذیۀ فکر باشد که فیلم نگاه نمی‌کند، کتاب می‌خواند. اکثر مخاطبان سینما در جهان به سینما به عنوان تفریح و سرگرمی نگاه می‌کنند. کافی است فیلم‌های پرفروش گیشه در کشورهای مختلف دنیا را در نظر بگیرید تا به این واقعیت پی ببرید. متأسفانه «سینمای اندیشه» هم مثل «سینمای هنری» و «سینمای معناگرا» و مواردی از این قبیل تنها پوششی است تا یک عده از برخی جاها به اسم تولید فیلم رقم‌های قابل توجه دریافت کنند. بنیاد سینمایی فارابی و گروه هنروتجربه هم متأسفانه با حمایت‌های غیرکارشناسی خود باعث شده‌اند که تولید انبوه فیلم‌های رئالیستی مثل سرطان به جان سینمای ایران بیفتد. البته نشریات و محافل خاصی هم این‌ها را حمایت می‌کنند. وضع به گونه‌ای شده که امروزه حتی بسیاری از فیلم‌هایی هم که در گروه هنروتجربه اکران نمی‌شوند، سروشکل هنری و تجربی دارند و دست بر قضا با حمایت این گروه یا فارابی پروانه ساخت گرفته‌اند. این کاملاً به ضرر سینمای حرفه‌ای و مانعی اساسی در مسیر صنعتی شدن سینمای ایران است.

با توجه به عدم استقبال مناسب از آثار هنروتجربه و اینکه اکران این آثار بخشی از ظرفیت نمایشی محدود کشور را اشغال می‌کند، به نظرتان بهتر نیست که سازمان سینمایی این گروه را منحل کند؟

با انحلال گروه هنروتجربه موافق نیستم. به نظرم اشکال کار در نحوۀ مدیریت این گروه و سیاست‌‌های اجرایی آن است. این گروه باید مکانی برای فیلمسازان جوان باشد تا در آن به کسب تجربه بپردازند. جای نمایش این آثار نیز پردیس‌ها و سالن‌های سینمایی کشور نیست. پردیس‌هایی مثل کورش، آزادی، هویزه و چارسو یا سینماهایی مثل فرهنگ و موزه سینما جای نمایش فیلم‌های سینمایی است و نه فیلم‌های تجربی. این فیلم‌ها را باید در خانۀ هنرمندان، فرهنگسراها و دانشگاه‌ها نمایش داد. ما در شورای عالی تهیه‌کنندگان به شدت پیگیر این مسئله هستیم که این فیلم‌های تجربی از این پس در مکانی که مناسب آن‌هاست به نمایش درآیند.

از آنجا که بنیاد سینمایی فارابی ممکن است با مداخلاتش در روند صنعتی شدن سینمای ایران ایجاد اخلال نماید، بهتر نیست که سازمان سینمایی آن را منحل کند؟

از آنجا که اسم بنیاد سینمایی فارابی در دنیا جا افتاده است، بهتر است که فقط بخش امور بین‌الملل آن حفظ شود و به اتاقی در سازمان سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی منتقل شود تا از ساختمان محل استقرار این بنیاد استفادۀ فرهنگی بهتری صورت بگیرد. به نظرم حتی می‌توان بودجه و اختیارات فعلی بنیاد سینمایی فارابی را به انجمن کمپانی‌های فیلمسازی ایران منتقل کرد تا این انجمن بهتر بتواند در ترقی صنعت سینمای ایران بکوشد.

تکلیف انتشارات و نشریاتی که این بنیاد منتشر می‌کند چه می‌شود؟ پروانۀ نشر آن‌ها نیز به انجمن کمپانی‌های فیلمسازی ایران منتقل می‌شود؟

با توجه به میزان سرانۀ مطالعۀ بسیار اندک در کشور، به نظرم تداوم فعالیت انتشارات فارابی و نشریات آن به شکل فعلی هیچ توجیهی ندارد. بخش فرهنگی نظام با پیگیری چنین سیاستی طی سه چهار دهۀ اخیر چه توفیقی توانسته کسب کند؟ میزان سرانۀ مطالعه در کشور با صرف هزینه‌های هنگفت برای چاپ کتاب‌ها و نشریات مختلف افزایش نمی‌یابد. لذا معتقدم بعد از انجام تغییرات گسترده در ساختار بنیاد سینمایی فارابی و تقلیل آن به دفتر امور بین‌الملل در سازمان سینمایی، انتشاراتی و نشریات فارابی از جمله «فصلنامه فارابی» و «فیلم‌نگار» نیز بهتر است تعطیل شوند.

این حرف شما ممکن است به مذاق عده‌ای خوش نیاید.

خب، صنعتی شدن سینمای ایران هم به مذاق آن اقلیت ویژه‌خوار خوش نمی‌آید. بنیاد سینمایی فارابی سالانه بودجۀ قابل توجهی دریافت می‌کند که نمی‌داند با آن چه کند! لذا عده‌ای را دور هم جمع کرده و بخشی از این بودجه را در اختیارشان قرار می‌دهد تا صرف برگزاری نشست‌های تخصصی، کارگاه، کلاس و انتشار ماهنامه و فصلنامه شود. طی سال‌های اخیر خروجی این کار چه بوده؟ این هم مثل گروه هنروتجربه یادآور چاه‌کن‌های یزد است. اگرچه چاه‌های آن‌ها به آب نمی‌رسد، اما چاه‌کن‌ها به آب و نان می‌رسند! این به اصطلاح استادها طی سال‌های اخیر نویسندۀ چند فیلم مطرح یا پرفروش بوده‌اند؟ فیلم یکی‌شان سال گذشته اکران شد و تنها ۵۷ هزار نفر مخاطب داشت. بدیهی است که در چنین شرایطی، فیلمنامه‌نویسان جوان و تازه‌کار حتی با الفبای قصه‌گویی نیز آشنا نباشند. یکی از دلایل مهمی که بنیاد سینمایی فارابی باید دچار تغییرات گسترده شود همین است. فعالیت‌های آن در عرصۀ فیلمنامه‌نویسی هیچ دستاوردی نداشته و در عرصۀ تولید نیز حاصل آن فاجعه‌ای به نام «قلب سفید قاصدک‌ها» است.

یکی از معضلاتی که امروزه سینمای ایران با آن روبه‌روست و هیچ‌کس به فکر اقدام جدی برای رفع آن نیست، ورود بی‌رویۀ فیلمسازان اول بدون درنظر گرفتن تعداد فیلمسازان موجود و ظرفیت نمایشی سینمای کشور است. به نظر شما برای رفع این معضل چه باید کرد؟

به نظرم یکی از مهم‌ترین اقداماتی که در این زمینه باید صورت بگیرد، کنترل ورود فیلمسازان اول است. در حال حاضر این فیلمسازان به صورت گتره‌ای وارد سینما می‌شوند. وضع به گونه‌ای شده که هرکه یک دوره در آموزشگاه فیلمسازی می‌گذراند و دوربین دیجیتال به دست می‌گیرد، می‌خواهد فیلمساز شود. این به هیچ عنوان قابل قبول نیست. کسی که می‌خواهد در سینما فیلمساز شود باید مقدماتی را طی کند؛ از جمله اینکه تجربۀ دستیاری کارگردان‌های بزرگ سینمای ایران را داشته باشد، با قواعد قصه‌گویی برای سینما آشنا شود و مواردی از این قبیل. ورود فیلمسازان اول باید محدود و بر اساس فیلترهای مختلف باشد. در شورای عالی تهیه‌کنندگان بنا داریم که این فیلترها شامل سابقۀ افراد، کیفیت فیلم‌های کوتاه ساخته شده، و تعداد تجربیات دستیاری آن‌ها در پروژه‌های سینمایی قابل اعتنا باشد.

به نظر شما، چطور می‌توان به جریان سالن‌سازی در سراسر کشور شتاب بیشتری بخشید؟ و با توجه به اینکه این جریان در انحصار خصولتی‌ها و دولتی‌هاست، شما چه راهکاری را برای پایان دادن به این انحصار پیشنهاد می‌کنید؟

اگرچه در سال‌های اخیر شاهد رونق سالن‌سازی در کشور هستیم و پردیس‌های متعددی احداث شده‌اند، هنوز به لحاظ تعداد سالن نسبت به قبل انقلاب بسیار عقب‌تریم. جمعیت ما نسبت به آن زمان دو برابر اما تعداد سالن‌های ما نصف شده است. انحصارهایی که به آن اشاره کردید در عدم وجود قوانین مناسب ریشه دارد. متأسفانه دولت در این زمینه توجه کافی را نداشته و همین منجر به شکل‌گیری جریانات خاصی شده که گاه در مسیر تأسیس سالن‌های سینمایی جدید سنگ‌اندازی می‌کنند. این جریانات تنها از احداث پردیس‌هایی حمایت‌های لازم را انجام می‌دهند که مراودات خاصی با آن‌ها داشته باشند. حداقل ۱۰۰۰ شهر ایران فاقد سالن سینما هستند و هیچ اراده‌ای برای تأسیس پردیس یا سالن سینمایی در این شهرها وجود ندارد. برای تداوم رونق اقتصادی در سینما نیاز است که سالانه حداقل ۱۰۰ سالن سینما به ظرفیت نمایش کشور افزوده شود. ما باید در هر مرکز استان یک پردیس کورش داشته باشیم. متأسفانه طی چهار دهۀ اخیر این مسئله مغفول مانده و به نظرم لکۀ ننگی بر کارنامۀ بعضی مدیران ناکارآمد شهری کشور، بخصوص تهران، از ابتدای انقلاب تاکنون است. دولت باید از طریق شورای عالی شهرسازی کلیۀ شهرداری‌های سراسر کشور را به ساخت پردیس‌ها و سالن‌های سینمایی ملزم کند. به علاوه، دولت باید تسهیلات ویژه‌ای را نیز برای این کار در نظر بگیرد. از جمله: از پردیس‌ها و سالن‌های سینمایی تراکم نگیرد؛ آن‌ها را حداقل به مدت یک دهه از پرداخت مالیات و هرگونه عوارض شهرداری معاف کند؛ قبوض برق و گاز آن‌ها تجاری محاسبه نشود بلکه مثل مکان‌های فرهنگی محاسبه شود. البته ما از شهرداران فعلی، خصوصاً شهردار کنونی تهران، چنین انتظاراتی را نداریم و امیدواریم جانشینان آن‌ها نسبت به جبران این خسارت بزرگ اقدام نمایند.

سینماروزان: ادعای امیرحسین علم الهدی دبیر گروه دولتی هنروتجربه درباره دارا بودن مدرک دیپلمی که طبق ارزیابی وزارت ارشاد هم ارز “لیسانس” است(اینجا را بخوانید) پرسشهای بسیاری را نزد مخاطبان به وجود آورده است.

پرسشهایی درباره روند ارزیابی هنری ارشاد که باعث میشود فردی بدون رزومه شفاف در حیطه هنر مدرکش را معادل لیسانس بداند.

این پرسش را با علیرضا رییسیان کارگردان شناخته شده سینما و عضو شورای ارزشیابی درجه هنری مطرح کردیم.

رییسیان با تخلف آشکار خواندن هم ارزی دیپلم دبیر این گروه دولتی با لیسانس به سینماروزان گفت: مدرك تحصيلى تخصصى يكى از فاكتورهاى ارزيابى است و اين ارزشيابى تنها براى هنرمندانی است كه كار هنرى ميكنند و ارزيابى مديران جزو شرح وظايف شورای ارزشیابی نيست.

سینماروزان: گروه سینمایی هنروتجربه از همان آغازین ماههای فعالیتش به دلیل وابستگی تمام و کمال به بودجه های دولتی و البته پرهیز از رقابت آزادانه با فیلمهای جریان اصلی اکران با انتقاداتی مواجه شد که بیش از همه ضعف مدیریت و عدم آگاهی آنها از مناسبات روز سینما را هشدار می داد.

به گزارش سینماروزان این هشدارها که یکی از دلایل آن کارنامه تهی مدیریت این گروه بود همچنان ادامه دارد تا حالا که دبیر این گروه در گفتگویی به صراحت از سطح پایین تحصیلات و و البته ورودش به سینما به واسطه خویشاوند نزدیک پرده برداشته است.

امیرحسین علم الهدی متصدی گروه میلیاردی و کاملا وابسته به بودجه های دولتی هنروتجربه اخیرا در گفتگو با مجله «فیلم» که دبیر نویسندگانش یکی از کارمندان هنروتجربه است گفته است: دیپلم اقتصاد اجتماعی دارم که در ارزشیابی وزارت ارشاد معادل درجه سه هنری و هم ارز لیسانس است!

ایشان که به واسطه تصدی گری همین گروه و بدون کمترین تحصیلات آکادمیک یا تجریبات شفاف، خود را با نام کارشناس سینما معرفی میکند درباره شروع کار خود گفته است: دایی من محمد آفریده در سینما فعال بود و گاهی که فیلم میساخت ما سیاهی لشکر میشدیم و جلوی دوربین می رفتیم!

این متصدی درباره عقبه فیلم دیدنش هم گفته است: قبل از انقلاب یکی دو فیلم بیشتر ندیدم که فقط «شیرفروش» نورمن ویزدام یادم مانده…

جالب است که امتداد حضور وی در سینما باز هم به واسطه دایی اش بوده و این بار به عنوان پژوهشگر!. علم الهدی گفته است: بعد از سربازی حدود دو سالی با آفریده به عنوان پژوهشگر کار کرد و برای فارابی منابع درباره علامه مجلسی و دانشمندان اسلامی را بررسی می کردم.

ایشان تا سال 76 به عنوان صدابردار و فیلمبردار با ریاست جمهوری کار میکرده اما این کار هم اقناعش نمیکرده تا ناگاه فیلمنامه نویس و بعد مدیر داخلی یک نشریه شده؛ با کدام عقبه؟ باز هم معلوم نیست.

علم الهدی اظهار داشته است: در فضای سیاسی آنجا{ریاست جمهوری} کار اداری مطابق میلم نبود و خلاقیتی نداشت. مستندهای گزارشی می ساختم. این کار هم متوقف ماند. تا سال 76 که به محمود اربابی رییس مدرسه کارگاهی فیلمنامه نویسی معرفی شدم و آنجا علاوه بر پژوهش فیلمنامه هم می‌نوشتم اما باز هم دلخواهم نبود! رفتم پیش جعفر صانعی مقدم و مدیر داخلی نشریه انجمن سینمای جوان شدم!

جالب است همان جعفر صانعی مقدم حالا در شورای سیاستگذاری هنروتجربه ایست که علم الهدی دبیر آن است!!!

سینماروزان/حامد مظفری: در حالی که گروه دولتی «هنروتجربه» که از دستاوردهای حجت ا.. ایوبی رییس معزول سینماست هم نتوانست در این سه سالی که راه افتاده مورد توجه مخاطبان قرار گیرد و جز تحمیل بودجه دستاورد موثر دیگری برای سینمای ایران نداشت حالا علیرضا تابش مدیرعامل فارابی ادعا کرده که بناست گروه سینمایی کودک و نوجوان هم راه بیفتد.

به گزارش سینماروزان علیرضا تابش در دیداری که با مدیر خاورمیانه و کشورهای آفریقایی شرکتی به نام «یونی فرنس» داشته با اشاره به ظرفیت گروه «هنر و تجربه» گفته است: در ادامه این روند، گروه  «سینمای کودک و نوجوان» نیز راه اندازی خواهد شد که بخش عمده ای از تولیدات سینمای ایران در این بخش به نمایش درخواهد آمد و درصدی نیز به نمایش فیلمهای رئال و انیمیشن خارجی ویژه گروه سنی کودک و نوجوان اختصاص می یابد.

اینکه منظور تابش خواهرزاده رییس دولت اصلاحات که با حداقل رزومه سینمایی تا مدیرعاملی یکی از مهمترین نهادهای سینمایی پیش رفته از «ظرفیت هنروتجربه» چیست را ما نمی دانیم اما در شرایطی که حتی تولیدات سالانه سینمای کودک و نوجوان آن قدر نبوده که مدیران بتوانند به طور سالانه برای آن جشنواره برگزار کنند، حرف زدن از راه اندازی گروه ویژه برای این نوع سینما فانتزی سازی است!

البته آن طور که تابش گفته درصدی از نمایش این گروه هم به اکران آثار رئال و انیمیشن خارجی اختصاص خواهد داشت! پرسش آنجاست در شرایطی که جدیدترین محصولات روز سینمای جهان نه فقط به صورت زیرنویس که به صورت دوبله شده از طریق شبکه قاچاق محصولات سینمایی در اینترنت و بعضا شبکه خانگی در حال توزیعند واقعا حرف زدن از اکران فیلم خارجی سخنی غیرمنطقی است.

اگر بناست به مانند تجربه هنروتجربه از طریق راه اندازی یک گروه ویژه کودک هم زمینه ای ایجاد شود برای ایجاد اشتغال گروهی از نزدیکان مدیریت سینمایی که هیچ اما اگر واقعا بناست کمکی شود به اکران آثار کودک بهترین روش ارائه تسهیلات اکران به شرکتهای پخش برای روی پرده فرستادن آثار مطرح سینمای کودک است.

همین حالا یک فیلم کودک با نام «مبارک» را روی پرده داریم که با پخش خوب حوزه هنری و تخصیص سالنهای مفید توانسته فروش خود را از 1.5 میلیارد هم عبور دهد. سال گذشته هم فیلمی کودک به نام «دزد و پری» را داشتیم که با پخش موثر رسانه فیلمسازان توانست فروشی میلیاردی داشته باشد. وقتی چنین تجربه های مفیدی جلوی رویمان است چرا اصرار داریم بودجه های سینمایی را تلف راه اندازی گروههای سینمایی بودجه خوار کنیم؟

از آن گذشته اصلی ترین زیرساخت برای راه اندازی یک گروه سینمایی داشتن تعدادی مفید از سالن سینماست. بنیاد سینمایی فارابی به غیر از سینما فرهنگ چه سینمای فعالی را دارد که بخواهد از آن برای راه اندازی یک گروه سینمایی استفاده کند. تشبث به سینماداران دیگر هم نتیجه ای ندارد جز همین اتفاقی که برای هنروتجربه افتاده! سینماداران قدرتمند همواره ترجیحشان این است که با پخش کنندگان مطرح کار کنند و البته آثاری را اکران کنند که مخاطب داشته باشند.

پس توصیه اصلی به تابش آن است که دوباره به مانند ایوبی معزول از سینما، چرخ را از نو اختراع نکند و به جای به کارگیری بودجه های دولتی در مسیر افزودن بر دایره عریض و طویل دولتی به فکر استفاده از تجربه پخش کنندگان مطرح برای کمک به آثار کودک باشد.

حامد مظفری

سینماروزان: حجت ا.. ایوبی که بعد از عزل از سینما نتوانسته بود منصب مدیریتی تازه ای پیدا کند هفته قبل و بعد از خبر سینماروزان مبنی بر استقرارش در ستاد انتخاباتی حسن روحانی و تلاش برای جلب نظر سینماگران، مجبور شد پست تازه خود که ریاست بر بخش هنرمندان ستاد روحانی است را به طور رسمی اعلام کند.

ریاست بر این ستاد دوباره شرایطی را فراهم آورده که ایوبی به اظهارنظراتی غریب بپردازد که پیشتر و به هنگام حضور در مدیریت سینما کم از او نشنیده ایم.

او در گفتگویی با «شرق» که به بهانه پست جدیدش انجام شده باز هم ادعاهایی را درباره مدیریت هنری در دولت یازدهم بیان کرده و از جمله اینکه جلوی ویژه خواری گرفته شده است. رییس معزول سینما با طعنه به دولت دهم که البته خودش در آن دولت رییس سازمان اکو بود بیان داشت: اگر دولتی به مردم و جامعه هنری بی‌اعتماد باشد هر چقدر هم پول و امکانات به این عرصه تزریق کند، نتیجه‌اش ایجاد تفرقه در میان اهالی هنر می‌شود. نتیجه‌اش بسته‌شدن «خانه سینما» می‌شود. نتیجه‌اش هنر گلخانه‌ای و سفارشی می‌شود. نتیجه‌اش می‌شود شهروند درجه‌یک و دو! نتیجه‌اش می‌شود تبعیض! البته در این دوره مهم‌ترین اقدام انجام‌شده مردمی‌کردن هنر بود. ویژه‌خواری حذف شد. خلاصه این اقدام‌ها عده‌ای را هم ناخرسند خواهد کرد‌. ولی بااین‌حال باید مسیر درست را ادامه دهیم.

ویژه خواری از تأسیس مدرسه تا راه اندازی جشنواره میلیاردی

اینکه در روزگار نضج یافتن جریانی که با فیلمسازی نه از یک ارگان و نهاد که از چندین ارگان و البته صرف هزینه های چندمیلیاردی فیلمهایی تولید میکند که حتی قادر به بازگرداندن یک سوم هزینه های تولید هم نیستند ایوبی از حذف ویژه خواری می گوید از آن حرفهاست.

اینکه در روزگار موازی کاری‌های هزینه‌زای فراوانی در سینما انجام شد که سود آنها هم مشخص نیست ایشان از حذف ویژه خواری بگوید عجیب است. آیا راه اندازی مدرسه ای به نام مدرسه عالی سینما با وجود کلی مرکز آموزشی دولتی و غیردولتی که برای سینما وجود دارد معنای اتلاف بودجه در مسیری بیهوده و بدون بازده نیست؟

آیا جدایی میلیاردی بین‌الملل از فجر به بهانه برگزاری جشنواره جهانی(!؟) در شرایطی که در تمام روزهای برگزاری فودکورت جشنواره پرمخاطب تر از سالنهای نمایش اش بود ویژه خواری برای دست اندرکاران برگزاری جشنواره نیست؟

آیا راه اندازی یک گروه سینمایی ایزوله که به دلیل قلت مخاطب مجبور است دست به دامن اکران فیلمهایی شود که با سرگروه روی پرده رفته اند، ویژه خواری برای دست اندرکاران این گروه محسوب نمی شود؟ خنده دار آن که رشد سینمای گلخانه ای که اولین و آخرین محصول همین گروه سینمایی می باشد توسط ایوبی به مدیران سابق فرهنگی نسبت داده شده است!!!

سینماروزان: حرف و حدیثهای فراوانی که درباره بودجه جدایی بین الملل از فجر وجود دارد و اظهارات یک نماینده مجلس و متعاقب آن اطلاعیه سازمان سینمایی درباره بودجه 5.8 میلیاردی جشنواره جهانی فجر سبب ساز آن شده که شهرام مکری کارگردان سینما و یکی از اعضای سیاستگذاری هنروتجربه در گفتگویی با «برنا» وقتی درباره ردیف بودجه جشنواره ها قرار می گیرد به صراحت از این بگوید که بهتر است همه آنها که از بیت المال ارتزاق دارند.

شهرام مکری گفته است: فکر می‌کنم که نه تنها جشنواره بین المللی فجر بلکه در مورد همه مبادلات مالی باید روشنی و شفافیت  رخ بدهد و صرفا نباید بگوییم جشنواره بین المللی فجر تنها  بودجه اش را اعلام کند  به همان اندازه هم باید بگوییم سازمان ها و ارگان های مختلف بودجه های خود را اعلام کنند.

وی ادامه داده است: جشنواره بین المللی و بخش ملی فجر و سازمان سینمایی و گروه هنر و تجربه چون به یک روشی از بودجه مردم و بیت المال استفاده می کنند باید هزینه های خود را با شفافیت اعلام کنند که این پول‌ها را در چه راهی هزینه می کنند ولی روی سخن من با آن دسته از منتقدانی است که صرفا به دلیل گرایش های سیاسی این انگشت اتهام را به سمت جشنواره جهانی فیلم فجر نشانه می‌گیرند، باید در همه موارد خواهان این موضوع شویم، هر کس در هر رشته‌ای باید بودجه‌شان را اعلام کنند، تمام ارگان‌هایی که در فیلم‌ها سرمایه گذاری می‌کنند، باید اعلام کنند که از کجا بودجه می‌آورند و سرمایه گذاری می‌کنند.

مکری با ادبیاتی که شاید تعریضی باشد به یک فیلم 3ارگانی روی پرده خاطرنشان ساخته است: آنهایی که می‌توانند بیلبوردهای بزرگ شهری بگیرند و تبلیغات درجه یک انجام بدهند و سینماهای مختلف در اختیار مى گیرند، باید بگویند که بودجه شان را از کجا می آورند  و…

سینماروزان/حمید لازمی: شورای صنفی نمایش هفته گذشته اعلام کرد اکران فیلم های سرگروه دار در گروه هنروتجربه ممنوع است؛ یک تصمیم درست که قبل تر گرفته شده بود ولی متاسفانه درصد توهم متصدیان این گروه ایزوله آنقدر بالا بود که با عدم پای‌بندی به آن شرایط اعلام دوباره آن در ابتدای سال جدید را فراهم کردند.

حالا بعد از اعلام این تصمیم هم  متصدیان این گروه، این تصمیم گیری را دشمنی و اعلان جنگ می دانند و طبق معمول این چند سال از کارمندان زیر مجموعه خود طلب نوشتن نقد و اعتراض  می‌کنند که کمی از بار رسوایی خالی ماندن سالنهایشان و عدم بازگشت مالی مطلوب کم شود.

گروهی که مخاطب دارد چه نیازی دارد به اکران آثار دیگران؟
در این سالها نقدهای فراوانی از جانب منتقدین مستقل بر گروه هنروتجربه وارد شده که برخوردهای نادرست و بعضا سیاسی با آن شده است و از همان ابتدای تأسیس این گروه به اسم حمایت از جوانان تجربه‌گرا همه مخالفان این گروه به جرم اینکه با سینمای جوان و آینده‌ساز مشکل دارند مورد حمله قرار گرفتند. در جواب بارها گفته شد که سینمای بدنه که بخش عمده ظرفیت سینما را اشغال کرده باید از مقدار ناچیز سالن اشغال شده توسط این گروه نهراسد و اجازه دهد همین بستر ناچیز مختص فیلمسازان این گروه باشد. خیلی ها با این جوابیه قانع شدند که اعتراضی علیه این گروه نداشته باشند تا مدیران فوق الذکر به اصطلاح حمایت خود را از فیلمسازان جوان ادامه داده و امید جوانان فیلمساز تجربی ساز را پرنگ تر کنند.

بله… خیلی ها با روند هنروتجربه کنار آمدند تا نتایج آن را ببینند ولی این گروه که به دلیل انحصاری بودن ساختار نتوانسته بود علیرغم همه بریز و بپاشها از مراسم رونمایی گرفته تا انتشار کتابچه و راه اندازی سایت و کانال حدی استاندارد از مخاطب داشته باشد برای نجات خود از سقوط  و ظاهرسازی اینکه همچنان پابرجاست و استقامت دارد حرکتی برخلاف وعده های سیاستگزارانش آغاز کرد و آن واگذاری بخشی از صندلی های ناچیزش به فیلمهایی بود متعلق به جریان آزاد اکران که هم سرگروه دارند و هم به اندازه کافی در حال دیده شدن هستند؛ آن هم با تأکید بر وجه تجربه گرایی این آثار!
به نظر می رسد ناراستی بزرگی پشت این تصمیم وجود داشت و آن هم اینکه گروهی که خودش شدیدا به حمایت نیاز دارد چرا به این حد از توهم رسیده است که مثلا از فیلمی مثل «فروشنده» که جهانی است و البته در جریان اکران سراسری بیشتر از 100 سالن در اختیار دارد حمایت می کند و بخشی از سالنهای معدودی که باید به فیلمهای خودش تعلق گیرد را نثار این چنین آثاری می کند؟

چرا عصبانی هستید؟

طبیعی هم بود که این روند با انتقاد شورای صنفی نمایش و  در نهایت صدور دستورالعمل مجدد مبنی بر ممنوعیت اکران آثار چرخه رسمی اکران در این گروه مواجه شود. پرسش اما اینجاست که دلیل عصبانیت متصدیان این گروه از تصمیم شورا چیست؟ مگر نه اینکه آنها مدام از اقبال مخاطبان به آثار هنروتجربه ای خویش می گویند. چرا همین داشته را عاملی نمی کنند برای امتداد حیات و همچنان به دنبال این هستند که با الصاق نام گروه خویش به امثال فرهادی توجیه‌گر بودجه میلیاردی باشند.

جالب است یکی از رسانه های شبه‌اصولگرا که سال گذشته و با انتشار مدارکی مثلا محرمانه از دستمزد یک مدیر سابق به حمایت از رییس معزول سینما پرداخته بود اخیرا در نوشتاری که بوی رپورتاژ از آن به مشام میرسد ادعا کرده که با اکران مثلا فیلم «فروشنده» عایدی مادی به گروه هنروتجربه سرازیر شده که بتواند به فیلمهای گروهش کمک کند!!! آیا این خود شاهدی نیست بر این مدعا که این گروه حتی با تزریق بودجه میلیاردی دولتی هم نتوانسته در طی سه سال به حدی متوسط از مخاطب برسد تا با تکیه بر همانها به حیات خود ادامه دهد؟

اگر پاسخ به این پرسش منفی باشد باید زودتر از اینها به فکر تغییر وضعیت این گروه بود و به جایش شرایطی را فراهم کرد که این پخش کنندگان باسابقه باشند که با اکران ولو به صورت آزاد فیلمهای هنری اسباب ارتقای این نوع سینما را موجب شوند نه انحصارگرایانی بی کمترین پیشینه نه فقط در سینمای مستقل که همه چیز را در خدمت خود می‌خواهند و حتی جرأت این را ندارند که در رقابت با ساختار رسمی اکران به اعلام رقم فروش هفتگی فیلمهایشان مبادرت کنند!