سینماروزان: جعفر پناهی هرچند در ظاهر به مدت بیست سال از ساخت هر گونه فیلم منع شده است اما در واقع همچنان به کار فیلمسازی خود اشتغال دارد؛ او در این سالها به طور مستقل «تاکسی» را ساخت و به جشنواره برلین ارائه داده و جایزه گرفت و با همراهی مجتبی میرطهماسب «این یک فیلم نیست» و با همراهی کامبوزیا پرتوی «پرده» را ساخت که اولی در کن و دومی در برلین به نمایش درآمدند.

جعفر پناهی به تازگی هم فیلمی با نام «یک گزارش ویدیویی» را ساخته است. «یک گزارش ویدیویی» همان طور که از نامش برمی آید مستندی است گزارش گونه که محوریت آن تمرکز بر دروایش گنابادی است.

روزنامه اصولگرای «کیهان» که چندی قبل محمدحسین مهدویان کارگردان فیلم 3ارگانی «ماجرای نیمروز» را بخاطر تلاش برای دلجویی از جعفر در جشن منتقدان به باد انتقاد گرفته بود(اینجا را بخوانید) گزارشی کامل درباره فیلم جدید جعفر منتشر کرده است.

متن گزارش «کیهان» را بخوانید:

فیلم دیگری از ج.پ تحت عنوان یک گزارش ویدئویی روی وب سایت‌های رسانه‌های وابسته به سرویس‌های اطلاعاتی و جاسوسی غرب (مانند رادیو زمانه) قرار گرفت.
این فیلم ویدئویی که به صورت یک گزارش توسط رسانه‌های وابسته فوق‌الذکر انتشار یافته، ظاهرا درباره یکی از اماکن وابسته به فرقه انحرافی دراویش گنابادی بوده، فرقه‌ای که براساس اسناد و شواهد معتبر، وابستگی سرکرده‌های آنها به محافل مشکوک بیگانه و همچنین تشکیلات فراماسونری غیر قابل تردید است و از همین روی حضور آنها در اغلب تحرکات ضد انقلابی سال‌های اخیر مانند فتنه 88 و یا ایجاد اغتشاشات قومی و مذهبی عیان بوده است.

وابستگی سرکرده این فرقه به دربار شاه و احزاب به اصطلاح ملی گرا که برخی آنها از سوی حضرت امام خمینی (رحمه‌ًْ الله علیه) محکوم به ارتداد شدند، از جمله دیگر نقاط خیانت آمیز کارنامه سیاه این فرقه به شمار آمده است.
اما گزارش ویدئویی ج.پ پس از نمایش بخش‌هایی از بنای «شترگلو» واقع در ماهان کرمان، در گفتار متن خود به مرثیه‌سرایی برای محدودیت‌های اعمال غیر قانونی و ضد انقلابی فرقه یاد شده توسط مراجع قضایی کشیده می‌شود.
این در حالی است که براساس حکم دادگاه انقلاب اسلامی، این کارگردان به دلیل حضور فعال در جریان فتنه 1388، به مدت 20 سال از ساخت هرگونه فیلم و ویدئو منع شده است. اما طی سال‌های گذشته بارها و بارها این حکم لازم الاجرای قضایی از طرف پناهی نقض شده و فیلم‌های وی از طریق سفارتخانه‌ها به برخی جشنواره‌های معلوم‌الحال خارجی نیز ارسال شده و علی‌رغم ساختارهای بسیار ضعیف و مادون آماتوری، بعضا جوایزی هم از این جشنواره‌های دریافت کرده است!
او که طی هفته‌های اخیر پس از عمل زننده خود در مراسم منتقدان و خودداری از اعطای جایزه فیلم «ماجرای نیمروز»، مورد تقدیر و تحسین وسیع همان رسانه‌های وابسته به سرویس‌های جاسوسی و اطلاعاتی غرب، طیف ضد انقلاب خارج کشور و برخی عناصر داخلی قرار گرفت، از سوی عناصر حامی فرقه ضاله بهاییت و گروهک تروریستی منافقین نیز تجلیل شد!

سینماژورنال: “جف اندرو” منتقد سرشناس نشریه سینمایی “سایت ‌اند ساوند” و یکی از برنامه‌ریزان مؤسسه بنیاد فیلم بریتانیاست.

او مقالاتی درباره سینمای ایران نوشته و کتابی هم درباره سینمای کیارستمی تألیف کرده است.

اخیرا اولین‌جلسه گفت‌وگوی بی‌پرده جشنواره فیلم روتردام با حضور او و رضا میرکریمی برگزار شد.

به گزارش سینماژورنال این منتقد بریتانیایی در گفتگویی اختصاصی با امیر گنجوی در “شرق” کوشیده به برخی از سوالات او درباره سینمای ایران پاسخ دهد.

ناراحت کننده اینجاست که تمامی دامنه ذهنی این منتقد درباره سینمای ایران عباس کیارستمی و جعفر پناهی هستند. البته که او به واسطه همراهی با رضا میرکریمی در جشنواره روتردام هم توانسته فیلم “امروز” وی را ببیند؛ البته فقط “امروز” و نه هیچ فیلم دیگری از او.

“امروز” شخصی را نشان میدهد که قانون شکنی میکند!

این منتقد درباره آخرین ساخته میرکریمی می گوید: از “امروز” خوشم آمد. خیلی‌جذاب بود. تنها شاید از یک‌چیز خوشم نیامد، نحوه استفاده از موسیقی در فیلم؛ بعضی‌وقت‌ها موسیقی زیادی قوی به‌نظر می‌آمد، ولی به‌نظرم خود فیلم درمجموع خیلی‌خیلی خوب بود، اما تعجب کردم که فیلم در رقابت‌های اسکار نامزد نشد.

به گزارش سینماژورنال این منتقد در توصیفی عجیب از فیلم می افزاید: این فیلم شخصی را نشان می‌دهد که قانون‌شکنی می‌کند و در‌عین‌حال این شخص به‌نوعی قهرمان و شخصیت اصلی است. خیلی‌ عجیب بود که برای اسکار نامزد نشد. خیلی از فیلم خوشم آمد. نمی‌دانستم داستان به کجا می‌کشد. کمی شگفت‌زده‌ام می‌کرد.

کتابی که درباره “ده” کیارستمی نوشتم چند نسخه بیشتر فروش نداشت!

جف اندرو که پیشتر کتابی درباره فیلم “ده” کیارستمی نگاشته است درباره اینکه آیا قصد ندارد کتابی جدید درباره سینمای ایران بنویسد بیان می دارد: کتابم در مورد «ده» هم چند‌نسخه بیشتر فروش نداشت و ثروتمندم نکرد! ‌ای‌کاش این‌طور شده بود. وی سپس می افزاید: تا همین چندی‌پیش نمی‌دانستم که این کتاب به فارسی ترجمه شده است و حتی به ایران رسیده است و البته که یک‌پنی هم از فروش ترجمه آن به من نرسید، ولی خیلی خوشحالم که مردم در ایران می‌توانند آن را بخوانند. خیلی افتخار می‌کنم.

هنگام دیدن “پرده” جعفر پناهی گیج شده بودم و نمی‌توانستم آن را بفهمم

جف اندرو درباره فیلم تازه جعفر پناهی “تاکسی” اظهار می دارد: این فیلم یک بازگشت به فرم بود برای او، چون فکر می‌کنم فیلم قبلی او «پرده»، شاید خیلی نمادگرایانه بود. از وسط فیلم گیج شده بودم و دیگر نمی‌توانستم آن را بفهمم و حس می‌کردم که تقریبا از فیلم بیرون افتاده‌ام. این یکی خیلی فیلم بازتری بود.

“تاکسی” خیلی‌خیلی بامزه بود

به گزارش سینماژورنال این منتقد اضافه می کند: “تاکسی” خیلی‌خیلی بامزه بود. فیلم، خیلی باز و سخاوتمند به‌نظر می‌آید. اصلا تلخی یا عصبانیت ندارد. فکر می‌کنم فیلم خیلی‌جالبی است و به‌نوعی جنبه‌های مختلف زندگی در تهران را نشان می‌دهد و همچنین مرتبا فیلم‌های قبلی او را به‌یاد ما می‌آورد. فیلم خیلی زیرکانه و بازیگوشانه (playful) است.

“تاکسی” سبک‌تر از “ده” است

این منتقد در مقایسه “ده” و “تاکسی” بیان میدارد: شاید “ده” در نوع خودش سیاسی‌تر باشد! چون «تاکسی» درباره نوع درست سینما و فایده سینما صحبت می‌کند و اینکه سینما باید واقعیت، واقعیت تحریف‌شده یا واقعیت فریبنده را نشان دهد و به این سؤال می‌پردازد و کمتر به مسائل سیاسی اشاره می‌کند. بیشتر فیلم خنده‌دار و سرگرم‌کننده است، خیلی‌سرخوشانه است، ولی “ده” فیلمی است که کمی بیشتر به عمق می‌رود، چون خیلی دلواپس مسائل زنان است. “تاکسی” کمی سبک‌تر است.

سینماژورنال: جعفر پناهی فیلمسازی که در ظاهر ممنوع الکار است و در باطن فیلم ساخته و برای جشنواره های فرنگی می فرستد در آخرین دوره جشنواره برلین با فیلمی به نام “تاکسی” حضور داشت.

به گزارش سینماژورنال پناهی هرچند خود در تهران حضور داشت و به برلین نرفته بود اما فیلمش برنده خرس طلای بهترین فیلم این جشنواره شد.

احمد طالبی نژاد منتقد پیشکسوت سینما با نگارش یادداشتی با عنوان “بازی بازی، با ما هم…؟” در مجله “فیلم” به تناقض مرتبط با فیلمسازی پناهی در عین ممنوع الکاری اشاره کرده است.

مانده ایم حیران که این چه جور بازی است؟

طالبی نژاد در ابتدای یادداشت خود آورده است: همه می دانیم که جعفر پناهی محکوم شده که دست کم تا بیست سال فیلم نسازد و از کشور هم خارج نشود اما او طی همین مدت دست کم سه فیلم بلند “این یک فیلم نیست”، “پرده” و “تاکسی” را ساخته که این آخری تا حالا چند جایزه هم گرفته است. به گزارش سینماژورنال طالبی نژاد ادامه داده است: پناهی در عین ممنوعیت فعالیت فیلم می سازد و ما مانده ایم حیران که این چه جور بازی است؟ نکند به قول امروزیها ما را سر کار گذاشته اند. مگر میشود برخلاف حکم قطعی دادگاه چنین کاری را انجام داد؟

این از زرنگی پناهی است یا سوء‌استفاده از یک موقعیت؟

طالبی نژاد در بخش دیگری از یادداشت خود نوشته است: اینکه کسی در چنین شرایطی مخفیانه فیلم بسازد و به خارج از کشور هم بفرستد و آب از آب تکان نخورد و تازه این فیلمها در جشنواره ها زیر پرچم ایران به نمایش درآیند کمی تا قسمتی عجیب و غریب است…این از زرنگی پناهی است یا سوءاستفاده از موقعیت بی نظیری که در جهان برای او فراهم شده؟

پناهی هر فیلم متوسطی بسازد به نظر خارجیها شاهکار می آید

احمد طالبی نژاد که سابقه ساخت یک فیلم بلند به نام “عزیزم من بن لادن نیستم” را هم در کارنامه دارد با اشاره به اینکه ممنوعیت فیلمسازی در ایران برای پناهی اشتهار جهانی فراهم کرده اظهار داشته است: چه کسی این محبوبیت جهانی را برای پناهی فراهم کرده؟ لابد کسانی که او را محکوم کرده اند و حالا او هر فیلم متوسطی بسازد به نظر خارجیها شاهکار می آید.

مسئولان شرایط دیده شدن فیلمهای پناهی را فراهم آورند تا مردم بدانند او چه ساخته

طالبی نژاد در ادامه یادداشت خود پیشنهادی هم داده است به مدیران: من اگر به جای مسئولان بودم شرایطی فراهم می کردم که این سه فیلم دیده شوند تا همه بدانند این فیلمها در چه حد و اندازه ای هستند و خود پناهی هم دچار غرور نشود که شاهکار ساخته.

“تاکسی” از “این یک فیلم نیست” بهتر نیست/مدیران جشنواره ها اعتبارشان را حفظ کنند

این منتقد در ادامه نظر خود درباره “تاکسی” را چنین درج کرده است: فیلم “تاکسی” را من هم مثل برخی دوستان دیدم و به نظرم فیلم متوسطی است. دست کم می توان گفت از “این یک فیلم نیست” بهتر نیست… به گزارش سینماژورنال طالبی نژاد در نهایت به مدیران جشنواره های فرهنگی با این جملات طعنه ای زده است: ولی بالاخره مدیران جشنواره ها هر چه هم سیاسی عمل کنند باید اعتبار جشنواره شان را هم حفظ کنند چون تماشاگران را نمیتوان گول زد.